Στο Μπέλφαστ που πλήττεται από φονικές τρομοκρατικές επιθέσεις, ένας διαταραγμένος βετεράνος του Βιετνάμ εισβάλει σε ένα σπίτι που μένουν 8 νεαρές νοσοκόμες και τις υποβάλει σε σεξουαλικά και ψυχολογικά βασανιστήρια πριν τις δολοφονήσει.

Ο διεθνής τίτλος που αποδόθηκε σε αυτή την σχεδόν ολοκληρωτικά ξεχασμένη Γερμανό- Ιταλό-  Γαλλο - Καναδική συμπαραγωγή πραπέμπει σε τυπικό slasher με αρκετές δόσεις σεξ, αλλά η πράξη αποδεικνύει ότι οι φιλοδοξίες του σκηνοθέτη Denis Heroux, τουλάχιστον αρχικά, ήταν αρκετά μεγαλύτερες από αυτό. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ταινία της συνομοταξίας HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK, FUNNY GAMES κλπ, μια ταινία κατ’ οίκον εισβολής αρκετά σκληρή η οποία εμπνεύστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα πραγματικά εγκλήματα του διαβόητου Richard Speck που το 1966 έσπειρε τον τρόμο στο Σικάγο των ΗΠΑ.

Σε μια από τις επιτυχημένες καινοτομίες του σεναρίου προς αυτή τη κατεύθυνση, η δράση μεταφέρεται στο ταραγμένο από συνεχή βία Μπέλφαστ του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 70, όπου βρίσκεται ο Αμερικάνος βετεράνος του Βιετνάμ Cain (Mathieu Carriere) άφραγκος και με λαχτάρα να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Η Βορειοϊρλανδική πόλη ταλανίζεται από συνεχείς αιματηρές τρομοκρατικές ενέργειες και επί της ουσίας βρίσκεται σε αστυνομικό κλοιό, κάτι που κάνει τον ιδιόρρυθμο βετεράνο να περνάει απαρατήρητος.

Στην αρχή προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μένοντας σε καταφύγιο της πρόνοιας, αλλά σύντομα παρατηρεί ένα σπίτι γεμάτο από νεαρές νοσοκόμες κοντά στον χώρο δράσης του και αποφασίζει να τους την πέσει με απώτερο στόχο να τις κλέψει για να μπορέσει να γυρίσει στις ΗΠΑ. Στην πορεία οι στόχοι του αλλάζουν καθώς κρατάει τις 8 νοσοκόμες αιχμάλωτες και αρχίζει να τις κακοποιεί σεξουαλικά φτάνοντας αρκετά σύντομα μέχρι τον αναπόφευκτο φόνο.

Σε μια περίοδο όπου το διεθνές ανεξάρτητο σινεμά βρισκόταν ίσως στην καλύτερη περίοδο του με δεκάδες αξιόλογες ταινίες να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ανα τον κόσμο, ο Γαλλο- Καναδός σκηνοθέτης Denis Heroux εμπλουτίζει την παραγωγή με γνωστές εκείνη την εποχή Ευρωπαίες σταρλετς όπως η Carole Laure (SWEET MOVIE), η Christine Boisson (EMMANUELLE), η Eva Mattes (BITTER TEARS OF PETRA VON GRANT) και η Debra Berger (INVADERS FROM MARS). Το αποτέλεσμα ανήκει ξεκάθαρα στην ομάδα των σκληρότερων ταινιών κατ΄οίκον εισβολής και παρόλο το καλλιτεχνικό όραμα του σκηνοθέτη, τα στοιχεία του βδελυρού exploitation τέτοιου είδους παραγωγών μοιραία κερδίζουν τη μάχη.

Πρόκειται για μια αρκετά δύσκολη στην παρακολούθηση ταινία, που αν και ξεκινάει συγκρατημένα και χωρίς κάποια φανερή θεματική κατεύθυνση καταλλήγει να πέφτει με το κεφάλι σε σκληρά και σόκιν πλάνα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και φόνου. Το χιούμορ, τουλάχιστον το επιτηδευμένο, απουσιάζει εντελώς από τη δουλειά του Denis Heroux, ο οποίος ακολουθεί την μίνιμαλ συνταγή που συναντήσαμε στο μεταγενέστερο I SPIT ON YOUR GRAVE με αρκετό ωμό ρεαλισμό, ολοκληρωτική έλλειψη μουσικής και αρκετή κλειστοφοβική και «ανώμαλη» ατμόσφαιρα.

Αν και η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα λεπτομερειακή στις σκηνές βίας, ούτε έχει λεπτομερειακό gore, το θέαμα παραμένει δύσκολο στην παρακολούθηση από το σημείο που οι σκοποί του πρωταγωνιστή φανερώνονται. Δεν μοιάζει να υπάρχει κάποιο ουσιαστικό κίνητρο για τις φρικαλεότητες του πέρα από κάποιες σκόρπιες αναφορές στο παρελθόν του και στην πιθανότατα αιμομικτική σχέση με την αδελφή του που αφήνεται να εννοηθεί ότι του δημιούργησε έναν σχετικό μισογυνισμό.

Όλα γίνονται ακόμα περισσότερο βαριά και ασήκωτα καθώς υποστηρίζονται από ρεαλιστικότατες εικόνες τρομοκρατικών επιθέσεων στο Μπέλφαστ εκείνης της εποχής που δείχνει ότι ο πρωταγωνιστής μάλλον συνειδητά επέλεξε μια άλλη κόλαση από εκεινη του Βιετνάμ στην οποία βρισκόταν, αλλά το που ακριβώς αποσκοπούσε αυτή του η επιλογή δεν αναλύεται επαρκώς από τον σκηνοθέτη. Αυτός προτιμάει να επικεντρωθεί στο δυσάρεστο exploitation κομμάτι της δράσης και να περιορίσει τις κοινωνικές του καταγγελίες σε ευκαιριακές ατάκες κατά της διεθνούς βίας εδώ κι εκεί κάνοντας το θέαμα ακόμα δυσκολότερο καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να ταυτιστεί κανείς τόσο με τον παρανοϊκό και σαδιστή πρωταγωνιστή όσο και με τα άτυχα αλλά απρόθυμα να αντισταθούν θύματά του.

Το θέαμα είναι απίστευτα sleazy, μελετημένα σόκιν και ωμό και ελαφραίνει μόνο από μη επιτηδευμένα στοιχεία και συγκεκριμένα από κάποιους cheesy b-διαλόγους, από τις ξύλινες ερηνείες και το ντουμπλάρισμα κυρίως των θηλυκών παρουσιών και κάποιες άλλες σκηνές που μοιάζουν να μην κολούν στα σκοτεινά και απαισιόδοξα πλάνα της υπόλοιπης ταινίας. Το φινάλε αν και έχει μια νότα σχετικής αισιοδοξίας, αφήνει τον θεατή στεγνό και δεν παρουσιάζει δικαιολογίες ή κάποια επιβεβαίωση ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να πει κάτι ουσιαστικό πέρα από την συνεχή συσσώρευση σαδιστικών βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης των πρωταγωνιστριών. Ακόμα και οι προναφερόμενες αναφορές στην συνεχόμενη βία ανά τον κόσμο μοιάζουν σαν να μπήκαν αναγκαστικά μετά το τέλος των γυρισμάτων, όταν φάνηκε ότι το NAKED MASSACRE βγήκε περισσότερο μοχθηρό απ’ ότι ίσως στόχευε η ομάδα παραγωγής.

Πάντως πρόκειται για μια ταινία που μέχρι την προσθήκη της στο μαγικό Public Domain ήταν σχεδόν αδύνατο να εντοπίσει κανείς και που αξίζει να δοκιμάσουν οι φίλοι του σκληρού exploitation της σχολής LAST HOUSE ON THE LEFT και I SPIT ON YOUR GRAVE. Είναι μια γενικά καλογυρισμένη προσπάθεια του Denis Heroux που καταφέρνει και την κάνει να λειτουργεί παρά τον εξαιρετικά περιορισμένο προϋπολογισμό της. Οι ερμηνεία του πρωταγωνιστή χωρίς να είναι κάτι το φοβερό κρίνεται αποτελεσματική και σύμφωνη με το όλο νοσηρό κλίμα, όπως και οι ερμηνείες των περισσότερων συνοδευτικών χαρακτήρων. Οι 8 γυναίκες της ταινίας επίσης συμβάλλουν αρκετά, αν και ίσως λίγο πιο υπερβολικά από τους υπόλοιπους.

Προσπωπικά τα τελευταία χρόνια έχω ξεσυνηθίσει να βλέπω τέτοιου είδους ταινίες και ομολογώ ότι το NAKED MASSACRE με άφησε ολίγον τι προβληματισμένο μετά το τέλος της προβολής προσπαθώντας να αποφασίσω αν μου άρεσε ή όχι. Είναι μια άβολη εμπειρία που φτάνει στα όρια της μοχθηρίας λόγω έλλειψης ουσιαστικώ κινήτρων κυρίως από τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά από την άλλη κάπως έτσι ήταν και η δράση του Richard Speck. Επομένως οφείλω να συστήσω την ταινία στους fans του ρεαλιστικού και σκοτεινού sleazy exploitation, αλλά προσωπικά δε νομίζω να επιλέξω επαναληπτική προβολή αυτής της ταινίας, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον.  

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδόσεις στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mill Creek) – Chilling Classsics 50 movie pack
R0 Αμερική (CFS Releasing)
R2 Γερμανία (Vidiots/Media Target)

H R2 Γερμανίας είναι η μόνη σίγουρα χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά. Όλες οι άλλες εκδόσεις περιέχουν κόπιες που ανήκουν στο Public domain με ποιότητα εικόνας VHS. Πολλές από αυτές περιέχουν μικροπερικοπές που όμως περιορίζονται σε μη σημαντικές σκηνές ενώ είναι πιθανό να κυκλοφορεί και σε άλλες budget εκδόσεις παρόμοιας ποιότητας.