Ένας καταπιεσμένος φοιτητής βιολογίας αποκτάει βίαια ένστικτα λόγω μιας χημικής ουσίας και τα χρησιμοποιεί για να εκδικηθεί όσους τον κακομεταχειρίστηκαν.
Σχόλια:
Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της προβολής όταν και πλημμυρίζουν τις αισθήσεις οι αρχικές νότες του πέρα από κάθε εξήγηση 70’s τραγουδιού των τίτλων έναρξης, ένας εκπαιδευμένος b-μουβάς αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται χωρίς αμφιβολία για μια από εκείνες τις εξαιρέσεις στον κανόνα που επικρατούσε στο σινεμά της εποχής. Ο κανόνας ήθελε καινοτομίες, όνειρα και καλλιτεχνικό όραμα των δημιουργών να βρίσκουν τον δρόμο τους προς τη μεγάλη οθόνη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει για την εν λόγω ταινιούλα.
Πρόκειται για την τυπική ιστορία εκδίκησης ενός σπασίκλα μαθητή βιολογίας που το σύμπαν στο σχολείο συνωμοτεί εναντίον του μην τον αφήνοντας να ακολουθήσει απερίσπαστος την αγαπημένη του επιστήμη. Από τη μια πλευρά ο προπονητής της ομάδας ποδοσφαίρου και οι τραμπούκοι παίκτες του και από την άλλη η αυταρχική και χωρίς κατανόηση δασκάλα Αγγλικών κάνουν την ζωή του Vernon μαύρη, με μόνη του διέξοδο να φαίνονται τα πειράματα βιολογίας στο ινδικό χοιρίδιο που ονόμασε Mr. Mumps. Όμως, για κακή του τύχη ανακαλύπτει μια χημική ουσία που δίνει επιθετικότητα στον μέχρι τότε άκακο Mr. Mumps, την οποία βγάζει πάνω στη γάτα του αντιπαθητικού θυρωρού.
Ο τελευταίος, που ούτως ή άλλως δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Vernon, θέλει να εκδικηθεί το χαμό του αγαπημένου κατοικίδιου και πολτοποιεί τον Mr. Mumps, αναγκάζοντας τον Vernon να πιει το χημικό που μετέτρεψε το άκακο ινδικό χοιρίδιο σε αιμοδιψή κτήνος. Προβλέψιμα, ο Vernon μεταμορφώνεται και ξεκινά ένα αιματηρό ταξίδι εκδίκησης εναντίον όλων όσων τον πείραξαν στο παρελθόν, ένα ταξίδι που διακόπτει μόνο η όμορφη συμμαθήτρια του που μοιάζει ο μοναδικός άνθρωπος που θέλει το καλό του.
Κάτι σαν προγενέστερος THE TOXIC AVENGER αλλά με λιγότερο χιούμορ, προϋπολογισμό και φαντασία σε όλα τα μέτωπα, το HORROR HIGH προσπαθεί αλλά συνήθως αποτυγχάνει όταν προσπαθεί να εφαρμόσει την συνταγή που έγινε κανόνας στα μεταγενέστερες ταινίες αυτής της θεματολογίας. Αν εξαιρέσει κανείς μερικές σκηνές που έχουν εκείνη την αλάνθαστη «τόσο κακή που είναι καλή» ποιότητα και 1-2 σκηνές φόνων, το υπόλοιπο της ταινίας αναλώνεται σε άσκοπες αναλύσεις χαρακτήρων, πολυλογία και μια απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί τραγική και δραματική διάσταση στον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και σε αυτά που του συμβαίνουν.
Μοιραία, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από την φονική δράση του ήρωα όταν μεταμορφώνεται- χωρίς πάντως ιδιαίτερη βοήθεια από τα φτηνιάρικα ειδικά εφέ που είχε στη διάθεση της η παραγωγή- στις κρίσεις τύψεών του και στην αδιάφορη σύγκρουση του ανθρώπου με το τέρας. Μια αναφορά στο Δρ. Τζέκιλ και Κύριο Χάιντ που ναι μεν μπαίνει στα θετικά από πλευράς έμπνευσης, αλλά από πλευράς εκτέλεσης δεν πηγαίνει καθόλου καλά, όπως και γενικά ολόκληρη η ταινία.
Κάποιες αδέξιες σκηνές gore και το ενδιαφέρον φινάλε ανεβάζουν λιγάκι την γενικότερα χαμηλή ποιότητα αλλά δεν αρκούν για να ξεχωρίσουν το HORROR HIGH από το σωρό των ξεχασμένων ταινιών τρόμου των 70’s, που θέλοντας να ακολουθήσουν τον κανόνα της εποχή προσπαθούν να προσδώσουν καλλιτεχνικό στοιχείο εκεί που δεν θα έπρεπε. Αυτό σε βάρος του exploitation στοιχείου, και συγκεκριμένα των αιματηρών επιθέσεων του τέρατος, του γυμνού και γενικότερα του b-movie χαβαλέ.
Και ναι μεν αν υπήρχε το στοιχειώδες σεναριακό ενδιαφέρον τότε αυτό ίσως να έβγαινε προς όφελος του Larry N. Stouffer, αλλά λίγο η έλλειψη προϋπολογισμού και ταλέντου, λίγο το περιορισμένο ανεπιτήδευτο χιούμορ που ενδεχομένως να βοηθούσε το τελικό αποτέλεσμα καταδικάζουν τις καλές προθέσεις που ξεκάθαρα υπάρχουν. Το HORROR HIGH αν και ελαφρά ψυχαγωγικό, δεν σώζεται ούτε από την παρουσία του "κράχτη" Austin Stoker (ASSAULT ON PRECINCT 13) παραμένει στην πλειοψηφία του βαρετό, αργό και με ελάχιστες «τόσο κακές που είναι καλές» εκλάμψεις, ενώ απευθύνεται αποκλειστικά σε fans των φτηνών grindhouse ταινιών εκδίκησης.
Η έκδοση της Code Red είναι χωρίς περικοπές, με αναμορφική μεταφορά και του κόσμου τα extras. Η έκδοση της Rhino είναι πετσοκομένη και με ποιότητας εικόνας VHS.
Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της προβολής όταν και πλημμυρίζουν τις αισθήσεις οι αρχικές νότες του πέρα από κάθε εξήγηση 70’s τραγουδιού των τίτλων έναρξης, ένας εκπαιδευμένος b-μουβάς αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται χωρίς αμφιβολία για μια από εκείνες τις εξαιρέσεις στον κανόνα που επικρατούσε στο σινεμά της εποχής. Ο κανόνας ήθελε καινοτομίες, όνειρα και καλλιτεχνικό όραμα των δημιουργών να βρίσκουν τον δρόμο τους προς τη μεγάλη οθόνη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει για την εν λόγω ταινιούλα.
Πρόκειται για την τυπική ιστορία εκδίκησης ενός σπασίκλα μαθητή βιολογίας που το σύμπαν στο σχολείο συνωμοτεί εναντίον του μην τον αφήνοντας να ακολουθήσει απερίσπαστος την αγαπημένη του επιστήμη. Από τη μια πλευρά ο προπονητής της ομάδας ποδοσφαίρου και οι τραμπούκοι παίκτες του και από την άλλη η αυταρχική και χωρίς κατανόηση δασκάλα Αγγλικών κάνουν την ζωή του Vernon μαύρη, με μόνη του διέξοδο να φαίνονται τα πειράματα βιολογίας στο ινδικό χοιρίδιο που ονόμασε Mr. Mumps. Όμως, για κακή του τύχη ανακαλύπτει μια χημική ουσία που δίνει επιθετικότητα στον μέχρι τότε άκακο Mr. Mumps, την οποία βγάζει πάνω στη γάτα του αντιπαθητικού θυρωρού.
Ο τελευταίος, που ούτως ή άλλως δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Vernon, θέλει να εκδικηθεί το χαμό του αγαπημένου κατοικίδιου και πολτοποιεί τον Mr. Mumps, αναγκάζοντας τον Vernon να πιει το χημικό που μετέτρεψε το άκακο ινδικό χοιρίδιο σε αιμοδιψή κτήνος. Προβλέψιμα, ο Vernon μεταμορφώνεται και ξεκινά ένα αιματηρό ταξίδι εκδίκησης εναντίον όλων όσων τον πείραξαν στο παρελθόν, ένα ταξίδι που διακόπτει μόνο η όμορφη συμμαθήτρια του που μοιάζει ο μοναδικός άνθρωπος που θέλει το καλό του.
Κάτι σαν προγενέστερος 
Μοιραία, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από την φονική δράση του ήρωα όταν μεταμορφώνεται- χωρίς πάντως ιδιαίτερη βοήθεια από τα φτηνιάρικα ειδικά εφέ που είχε στη διάθεση της η παραγωγή- στις κρίσεις τύψεών του και στην αδιάφορη σύγκρουση του ανθρώπου με το τέρας. Μια αναφορά στο Δρ. Τζέκιλ και Κύριο Χάιντ που ναι μεν μπαίνει στα θετικά από πλευράς έμπνευσης, αλλά από πλευράς εκτέλεσης δεν πηγαίνει καθόλου καλά, όπως και γενικά ολόκληρη η ταινία.
Κάποιες αδέξιες σκηνές gore και το ενδιαφέρον φινάλε ανεβάζουν λιγάκι την γενικότερα χαμηλή ποιότητα αλλά δεν αρκούν για να ξεχωρίσουν το 
Και ναι μεν αν υπήρχε το στοιχειώδες σεναριακό ενδιαφέρον τότε αυτό ίσως να έβγαινε προς όφελος του 
