Ένας ρεπόρτερ σε μια παραθαλάσσια πόλη ερευνάει τα αίτια θανάτου διαφόρων κατοίκων από ένα θαλάσσιο κήτος.

Βλέποντας κανείς την ταινία και το διεθνές αναγνωρίσιμο cast της δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι πρέπει να προέκυψε από την ακατανίκητη επιθυμία του θρυλικού Ovidio Assonitis να δώσει μια γροθιά στο στομάχι στο κινηματογραφικό κατεστημένο της εποχής. Μια επίδειξη δύναμης του με Ελληνικές ρίζες exploitation παραγωγού προς τους όμοιούς του ότι μπορεί να φέρει πληθώρα πρωτοκλασάτων ονομάτων να παίζουν σε μια ταινία χωρίς αρχή και τέλος, όπως είναι το TENTACLES. Δεν εξηγείται αλλιώς η παρουσία των John Huston, Henry Fonda, Bo Hopkins και Shelley Winters σ’ αυτή την κλασική b-μουβιά που ξεκάθαρα απευθύνεται στο exploitation κοινό και στους φανατικούς των Ιταλικών rip- offs.  

Ουσιαστικά πρόκειται για μια φτηνή καρέ- καρέ αντιγραφή του JAWS με τη μόνη ουσιαστική διαφορά να είναι στη φύση του θαλάσσιου κύτους. Αυτή τη φορά ο τρόμος έρχεται από το βυθό στη μορφή γιγάντιου χταποδιού που αρχίζει να τρομοκρατεί τους κατοίκους μιας παραθαλάσσιας Αμερικάνικης πόλης. Ο Ned Turner (John Huston) είναι ένας ηλικιωμένος ρεπόρτερ που αρχίζει να υποπτεύεται το χειρότερο όταν αρχίζουν οι εξαφανίσεις κατοίκων και τα πτώματα τους ανακαλύπτονται σε φρικτή κατάσταση συνήθως κοντά ή μέσα στη θάλασσα. Η ηγεσία της πόλης στο πρόσωπο του Henry Fonda ούτε που θέλει να ακούει για θαλάσσιους κινδύνους μιας και σε λίγες μέρες αρχίζουν οι τοπικοί αγώνες ιστιοπλοΐας, έτσι ο δαιμόνιος ρεπόρτερ μαζί με έναν θαλασσόλυκο (Bo Hopkins) παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους για να ανακαλύψουν τι βρίσκεται πίσω από τους θανάτους.

Ακινησία, κλισαρισμένο θέαμα, γελοίοι συνοδευτικοί χαρακτήρες, παιδικοί και ενίοτε ενοχλητικά κακοί διάλογοι, πολλά άσκοπα τουριστικά πλάνα με συνοδεία μουσικής που μοιάζει βγαλμένη από spaghetti western των 60s, ηχητικά εφέ πέρα από κάθε λογική και ασταμάτητη επιτηδευμένη προσπάθεια στυγνής αντιγραφής όσων περισσότερων στοιχείων από το JAWS μπορούν να χωρέσουν στην ταινία, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της προσπάθειας του Assonitis. Ακόμα κι έτσι, η ταινία έχει αρκετά διασκεδαστικά σημεία που τουλάχιστον οι εκπαιδευμένοι b-μουβάδες λογικά θα εκτιμήσουν, κυρίως για την «τόσο κακή που είναι καλή» αισθητική και λογική τους.

Πάντως το σενάριο του πάλιουρα Tito Carpi και του γνωστού από την συνεισφορά του σε κλασικά επεισόδια του STAR TREK: THE ORIGINAL SERIES, Steven W. Carabatsos, αν και δεν έχει καμία απολύτως πρωτοτυπία δεν χαρίζει κάστανα, καθώς το χταπόδι δεν έχει προτιμήσεις στην επιλογή θυμάτων. Όλοι είναι καλοί και γευστικοί, ακόμα και νεογέννητα μωρά στο καρότσι τους, ενώ σίγουρα αντιπαθεί ιδιαιτέρως την ιστιοπλοΐα, αφού ξεκληρίζει ολόκληρο το ρόστερ στην υποτίθεται πιο αγωνιώδη σκηνή της ταινίας. Αγωνία φυσικά δεν υπάρχει σε κανένα σημείο, αφού τόσο το υπέρ- κλισαρισμένο σενάριο όσο και η πεζή και χωρίς φαντασία σκηνοθεσία φροντίζουν γι αυτό, αλλά τουλάχιστον η ταινία έχει την καρδιά της στην σωστή θέση.

Ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Bo Hopkins, που έχει και μια τρομερή σκηνή που μονολογεί ακατάληπτα στην αγαπημένη του φάλαινα- δολοφόνο ζητώντας της να σκοτώσει το διαβολικό χταπόδι. Ο πρωτοαναφερόμενος στα credits John Huston υποδύεται συνοδευτικό χαρακτήρα, ενώ ο χαρακτήρας της Shelley Winters είναι εντελώς περιττός από δραματουργικής πλευράς. Γενικά ποτέ δεν ήμουν fan του ηθοποιού John Huston, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι το παλεύει το πράγμα παρόλο τον υπερκλισαρισμένο χαρακτήρα που υποδύεται και γενικά προσπαθεί φιλότιμα να κρύψει την φανερή σε αρκετές στιγμές βαρεμάρα του. Τα ίδια και  χειρότερα για τον Henry Fonda, που πάει εντελώς χαμένος λόγω πλήρους ασημαντότητας του χαρακτήρα του, ενώ η επιλογή του γι αυτό το ρόλο πρέπει να είναι μια από τις χειρότερες casting επιλογές στην ιστορία του Ιταλικού σινεμά.
 
Η μάχη στο φινάλε μεταξύ χταποδιού και των 2 φαλαινών πρέπει κανείς να δει για να την πιστέψει, όπως και σχεδόν όλες τις σκηνές με ειδικά εφέ της ταινίας. Κακά τα ψέματα, ακόμα και την τελευταία τεχνολογία σε CGI να είχε στην διάθεσή της η παραγωγή, δύσκολα το τελικό αποτέλεσμα θα είχε μεγάλη διαφορά από αυτό. Το χταπόδι είναι ένα «δύσκολο» τέρας και όσο φιλότιμα κι αν προσπάθησε ο Assonitis να το κάνει να μοιάζει τρομακτικό και απειλητικό, μάλλον απέτυχε στα περισσότερα μέτωπα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Μοιραία, το ενδιαφέρον περιορίζεται σε κάποιες διάσπαρτες σκηνές δράσης, στην καλή αλλά αταίριαστη μουσική του αγαπημένου Stelvio Cipriani και σε ευκαιριακές σκηνές κυρίως ανεπιτήδευτου χιούμορ.

Ο Assonitis ξαναγύρισε στα ανοιχτά 4 χρόνια αργότερα, με τη συμμετοχή του πλάι στον πρωτοεμφανιζόμενο James Cameron στο PIRANHA 2: THE SPAWNING κάνοντας για άλλη μια φορά αυτό που ξέρει καλύτερα. Να αντιγράφει γνωστές ταινίες με στόχο το γρήγορο κέρδος. Μια πρακτική η οποία χαρακτήρίζει ολόκληρη την καριέρα του ως σκηνοθέτη και κυρίως ως παραγωγού. Το TENTACLES κάνει ακριβώς αυτό και τίποτα παραπάνω, αλλά δυστυχώς κατά τη διάρκεια του ο δείκτης ενδιαφέροντος ποτέ δεν φτάνει στα κόκκινα και μάλλον δεν περνάει καν τη βάση την συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου προβολής.

Δεν υπάρχουν γνωστές κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R1 Αμερική (MGM) – Midnite Movies, μαζί με το EMPIRE OF THE ANTS
R2 Γαλλία (Neo Publishing)
R2 Σκανδιναβία (Another World Entertainment)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική μεταφορά. Η Σκανδιναβική έκδοση έχει μικρο-extras που δεν υπάρχουν στις άλλες εκδόσεις.