Σχόλια:  Άλλη μια post- apocalyptic περιπέτεια από την μάλλον κορυφαία περίοδο της καριέρας του αγαπημένου Rutger Hauer, το SALUTE OF THE JUGGER ξεχωρίζει από αντίστοιχες ταινίες της περιόδου για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα μιλάμε για μια «αθλητική» ταινία, που χρησιμοποιεί το background της καμένης γης για να δικαιολογήσει το υπέρ- βίαιο παιχνίδι που έχει γίνει ο κανόνας σε ένα κόσμο μετά την καταστροφή. Μια καταστροφή η οποία ποτέ δεν εξηγείται ή σχολιάζεται από το σενάριο, το οποίο επιλέγει να αγνοήσει ψευδοεπιστημονικές και ηθικολογικές εξηγήσεις και παρουσιάζει τον κόσμο του ως έχει, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
 Ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δύο, με την πλειοψηφία να ζουν στις λεγόμενες «Σκυλοπόλεις» και γενικά σε εξαθλίωση, με τα σκυλιά να είναι η κύρια πηγή φαγητού, ενώ μια μικρή άρχουσα τάξη βρίσκεται απομονωμένη σε υπόγειες πόλεις (9 Πόλεις) και στο χρυσό κλουβί της απολαμβάνοντας όλες τις μικρές πολυτέλειες που χαρακτηρίζουν τη ζωή των περισσότερων από εμάς. Η μοναδική διασκέδαση προέρχεται από το Παιχνίδι, μια βίαιη post- apocalyptic παραλλαγή του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Μια ομάδα από τους αποκαλούμενους «juggers» υπό την αρχηγία του Sallow (Rutger Hauer) ξεκινούν μια δύσκολη διαδρομή στην έρημο για να βρουν χρήμα και ψυχαγωγία προκαλώντας τις διάφορες τοπικές ομάδες, με απώτερο στόχο να καταθέσουν πρόκληση για αγώνα σε μια από τις επίσημες ομάδες του πρωταθλήματος των 9 Πόλεων μπας και καταφέρουν να βρουν το εισιτήριο έξω από τις Σκυλοπόλεις.
 Στο Παιχνίδι αγνωνίζονται δύο ομάδες των 5 ατόμων και τη θέση της μπάλας να παίρνει ένα κρανίο σκύλου, το οποίο οι δύο ομάδες πρέπει να καρφώσουν στον αντίπαλο πάσαλο. Η πρώτη ομάδα που θα τα καταφέρει στον δεδομένο χρόνο είναι νικήτρια, αλλά μόνο ένας από τους παίκτες μπορεί να πιάσει το κρανίο, ο επονομαζόμενος «qwick» ο οποίος απαγορεύεται να κρατάει όπλα. Την ίδια ώρα οι συμπαίκτες του προσπαθούν να τον προστατεύσουν και οι αντίπαλοι να τον σταματήσουν με χρήση διαφόρων μεσαιωνικού τύπου όπλων, που περιλαμβάνουν ρόπαλα, αιχμηρούς γάντζους και αλυσίδες. Στην πορεία, η ομάδα χάνει από σοβαρό τραυματισμό τον qwick της και τον αντικαθιστά με την γρήγορη νεαρή Kidda (Joan Chen) η οποία τους βάζει στην πρίζα για να προκαλέσουν τις μεγάλες ομάδες του πρωταθλήματος των 9 Πόλεων.
 Ο Sallow που είχε στο παρελθόν εμπειρία στο να παίζει στο πρωτάθλημα στην αρχή είναι επιφυλακτικός, αλλά βλέποντας ότι οι συνεχείς αγώνες στις Σκυλοπόλεις το μόνο που θα καταφέρουν για την ομάδα του είναι περισσότερους μόνιμους τραυματισμούς, τελικά συμφωνεί και πείθει και τους υπόλοιπους να προσπαθήσουν τα φαινομενικά ακατόρθωτο, σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει πίσω την χαμένη του αξιοπρέπεια αλλά και να δώσει μια μικρή ελπίδα για τη ζωή στους συμπαίκτες του.
 Ξεκάθαρα, το βάθος του SALUTE OF THE JUGGER είναι μεγάλο και ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της αιματηρής δράσης. Όμως, παρόλο που ο σκηνοθέτης και το σενάριο προτιμούν να επικεντρωθούν στη δράση, η απελπισία και απόγνωση των ηρώων είναι κάτι παραπάνω από φανερή όσο περνάει ο χρόνος της προβολής, και δίνει ένα έντονο δραματικό στοιχείο στα δρώμενα το οποίο έρχεται σε αντιδιαστολή με τον ηρωισμό του Παιχνιδιού, ο οποίος είναι αυτοσκοπός για τους παίκτες. Σε έναν βίαιο και σκληρό κόσμο στον οποίο ο μόνος τρόπος για να ξεχωρίσει κάποιος είναι το απάνθρωπο Παιχνίδι, οι πρωταγωνιστές του David Webb Peoples είναι χωρίς αμφιβολία τραγικές φιγούρες, πιόνια στις αποφάσεις μιας άρχουσας τάξης που δεν απέχει και πολύ από τις αντίστοιχες της εποχής που ζούμε.
 Χιούμορ δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, ούτε ηθικοπλαστικές πληροφορίες σχετικά με το πώς έφτασε ο κόσμος σε αυτό το σημείο και αυτό είναι ξεκάθαρα μια συνειδητοποιημένη επιλογή του σεναρίου. Προσωπικά συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση αφού αν και οι juggers αντιμετωπίζονται σαν ήρωες από το υπόλοιπο του πληθυσμού, ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτα το ηρωικό στο Παιχνίδι, το οποίο είναι σίγουρο ότι μεσοπρόθεσμα θα προκαλέσει αν όχι το θάνατο, τουλάχιστον σοβαρές εγκεφαλικές και σωματικές βλάβες στους παίκτες. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Juggers, αλλά θυσιάζονται στο βωμό της τιμής που συνοδεύει το Παιχνίδι στο κατάμαυρο μέλλον του σεναρίου, με τις εναλλακτικές επιλογές τους να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες.
 Πέρα από το δραματικό στοιχείο, η ταινία συνοδεύεται από εκπληκτική μουσική και είναι γυρισμένη με νεύρο και γρήγορο ρυθμό και η συντριπτική πλειοψηφία του θεάματος κινείται γύρω από τη δράση του Παιχνιδιού, με εμβόλιμα πλάνα του πριν και μετά που παρουσιάζουν τον τρόπο σκέψης και ζωής των ηρώων. Αυτοί, παρόλες τις δυσκολίες στη ζωή και το συνεχές σφυροκόπημα που δέχονται από τους εκάστοτε αντιπάλους, προσπαθούν να διατηρήσουν τα ιδανικά του αθλητισμού όσο πιο ψηλά γίνεται. Υπάρχει ξεκάθαρος σεβασμός προς τους αντίπαλους juggers, τα χτυπήματα που δεν προβλέπονται από τους κανονισμούς του παιχνιδιού αποφεύγονται όσο είναι δυνατό και γενικά η αλληλεγγύη μεταξύ juggers είναι κάτι παραπάνω από φανερή ακόμα και σε ένα τόσο παρακμιακό και καταθλιπτικό περιβάλλον.
 Το cast είναι διαλεγμένο ένας προς έναν, με τους βασικούς πρωταγωνιστές να τα δίνουν όλα στους ρόλους τους. Ο Rutger Hauer είναι σκληρός, λιγομίλητος και ακριβώς όπως τον αγαπήσαμε όλοι, η Joan Chen έχει έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, ενώ όλοι πλαισιώνονται επάξια από τον Delroy Lindo, τον γνωστό στις μέρες μας Vincent D’Onofrio και τους Anna Katarina, Gandhi MacIntyre και Justin Monjo. Όλοι παίρνουν τους ρόλους τους στα σοβαρά και παραδίδουν τόσο ταιριαστές με το θέμα ερμηνείες όσο θα μπορούσαν. Τα ίδια και από τον για πρώτη και τελευταία φορά σκηνοθέτη David Webb Peoples, πασίγνωστο κυρίως για τα σενάρια των καταπληκτικών BLADE RUNNER, UNFORGIVEN για το οποίο προτάθηκε για Oscar, TWELVE MONKEYS και LEVIATHAN, που προσεγγίζει το θέμα του με απόλυτη σοβαρότητα και ξεκάθαρο όραμα που φτάνει πολύ πιο μακριά από τις διάφορες αιματηρές μονομαχίες.
 Οι παραλληλισμοί με την φθίνουσα πορεία της ανθρωπότητας στις μέρες μας προβληματίζουν, με την πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη να μην έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον, αφού η πρόσβαση στις 9 Πόλεις είναι σχεδόν αδύνατη. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καλλιεργείται ένα διαστρεβλωμένο ηρωικό image για τους juggers που καμία σχέση δεν έχει με τους αθλητές- ήρωες των σπορ όπως τα ξέρουμε. Αυτό που επιβραβεύεται είναι η σκληρότητα και η αποτελεσματικότητα των παικτών, που όμως ξέρουν πολύ καλά ότι πέρα από λίγα ακόμα χρήματα, δύσκολα θα αλλάξει κάτι στις κατάμαυρες ζωές τους.
 Ίσως όμως το πιο τρομακτικό γεγονός απ’ όλα είναι ότι η ταινία ενέπνευσε το πραγματικό παιχνίδι «Jugger», το οποίο είχε επινοήσει ο David Webb Peoples αποκλειστικά για του σκοπούς της ταινίας. Το πρώτο τουρνουά Jugger έγινε στο Αμβούργο το 2007 και στις μέρες μας υπάρχουν ομάδες στην Αυστραλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Μ. Βρετανία και σε άλλες χώρες. Οι κανόνες είναι γενικά παρόμοιοι με αυτούς του Παιχνιδιού του SALUTE OF THE JUGGER, άρα οι κίνδυνοι για σοβαρούς τραυματισμούς ξεκάθαρα υπαρκτοί.
 Αυτό είναι και ένα από τα μηνύματα του David Webb Peoples προς το κοινό του, το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα στο εκπληκτικό φινάλε και στο πικρό ύφος της Joan Chen καθώς βλέπει τους για λίγο ήρωες συναθλητές της να κατευθύνονται πίσω στις Σκυλουπόλεις. Στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχουν ήρωες, ούτε εξιλέωση ή σωτηρία και όλοι συνεχίζουν να είναι πιόνια σε ένα αρρωστημένο Παιχνίδι, ενώ η ελπίδα περιορίζεται στις προσωπικές επιδόσεις του κάθε αθλητή, την αναγνώριση των αντιπάλων και στην στιγμιαία χαρά της νίκης και των ζητωκραυγών του πλήθους.
 Μια κατάμαυρη προσέγγιση δίχως άλλο, που όμως ταιριάζει γάντι σε μια φανταστική και αδίκως ξεχασμένη στις μέρες μας ταινία. Μια ταινία που εκτός όλων των άλλων θα θυμίσει στους νεότερους πόσο καλύτερες μπορούσαν να είναι οι ταινίες στην προ- CGI εποχή, ιδίως όταν υπάρχει όραμα και υποστηρίζεται από αληθινά τοπία και «αληθινά» εφέ. Ένα πραγματικό cult classic που πέρα από τα exploitation στοιχεία του, έχει πολύ περισσότερη τροφή για σκέψη απ΄ ότι φαίνεται αρχικά και η ιστορία το έχει αδικήσει υπερβολικά, καθώς οι εκδόσεις που υπάρχουν σήμερα είναι ακόμα 4:3 fullscreen. Άντε, μια remastered κυκλοφορά και γρήγορα!
|
