Μια τριμελής οικογένεια μετακομίζει σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στην οποία κουμάντο κάνει μια ομάδα βρικολάκων που διψούν για αίμα.

Ότι κακό κι αν καταλογίσει κανείς στα 80s και στην επιρροή τους στο σινεμά τρόμου, οφείλει να παραδεχτεί ότι το διάστημα 1981 – 1987 ήταν ίσως το πιο παραγωγικό στην ιστορία του κινηματογράφου μέχρι τώρα, τουλάχιστον για τα είδη που μας ενδιαφέρουν. Ταινίες όπως THE EVIL DEAD, RETURN OF THE LIVING DEAD, RE-ANIMATOR, FRIGHT NIGHT, HELLRAISER, ALIENS και πολλές άλλες έθεσαν νέα στάνταρντς στο κάπως κουρασμένο είδος του τρόμου (και κατά δεύτερο λόγο εκείνο της επιστημονικής φαντασίας) και σήμερα θεωρούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία κοινού και κριτικών κλασικές και σημεία αναφοράς.

Μια από αυτές τις ταινίες είναι χωρίς αμφιβολία και το THE LOST BOYS, μια ταινία που είχα την τύχη να δω στο σινεμά όταν κυκλοφόρησε και που μαζί με το FRIGHT NIGHT ανακάλυψαν ξανά το σχεδόν πεθαμένο μετά την παρακμή της Hammer και της Βρετανικής σκηνής γοτθικού τρόμου υποείδος των βρικολάκων. Το THE LOST BOYS εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την βαριά κληρονομιά που του άφησε το FRIGHT NIGHT και κατάφερε να παντρέψει τις νεανικές ανησυχίες και το μόνιμο θέμα του «να ανήκεις» του βαθιά επηρεασμένου από το έργο του John Hughes σινεμά της εποχής με τον αιωνόβιο μύθο των βρικολάκων. Και το κατάφερε με πρωτοφανή βαθμό επιτυχίας.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σχολιάσω τη μάλλον γνώριμη σε όλους υπόθεση της ταινίας. Αρκεί να πω ότι το μυστήριο της μικρής παραθαλάσσιας πόλης της Καλιφόρνια στην οποία μετακομίζει η οικογένεια των πρωταγωνιστών ξεδιπλώνεται με ατμοσφαιρικό τρόπο αποφεύγοντας τις μεγάλες «εκρήξεις», μια πρακτική που ο έμπειρος Joel Schumacher κρατάει σταθερή σε ολόκληρη την ταινία, τουλάχιστον μέχρι το καταπληκτικό φινάλε όπου και δίνει τα ρέστα του. Μέχρι τότε έχουμε πυκνή και σκοτεινή ατμόσφαιρα, ένα φανταστικό επιτελείο πρωταγωνιστών που είναι όλοι δοσμένοι στους ρόλους τους και τρομερή ροκ και ποπ μουσική της εποχής που δίνει ακόμα περισσότερη προστιθέμενη αξία.

Και πώς να μην έχουμε προστιθέμενη αξία σε μια ταινία που αφηγείται την ιστορία της με «σκέρτσο», νεύρο και πανέξυπνο χιούμορ χωρίς να καταφεύγει στην εύκολη λύση της παρωδίας και της camp αισθητικής, όπως πολλές παραγωγές της εποχής. Το THE LOST BOYS είναι μια τίμια ταινία, γυρισμένη ξεκάθαρα για ένα πιο mainstream κοινό από αυτό του τρόμου, αλλά που ο χρόνος τοποθέτησε στη θέση που δικαιωματικά της αξίζει.

Και πώς να μην έχει αποδοχή από το horror κοινό, με εκείνο το φανταστικό φινάλε και τουλάχιστον 3 σκηνές ανθολογίας, όπως είναι η ερωτική σκηνή μεταξύ Jason Patrick και Jami Gertz, η επίθεση στους πάνκηδες που παρτάρουν αμέριμνα στο δάσος, η απίστευτα κωμική σκηνή του γεύματος στο σπίτι της μαμάς, αλλά και η μαγική σκηνή αναζήτησης των βρικολάκων στο κρυσφύγετο τους από τον μακαρίτη Corey Haim και τους αδελφούς Frog (Corey Feldman, Jamison Newlander).

Πρέπει πάντως να παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο σχόλιό μου κάθε άλλο παρά αμερόληπτο είναι, μιας και για ‘μένα το THE LOST BOYS έχει συγκεντρωμένες όλες εκείνες τις γλυκές αναμνήσεις της παιδικότητας μου. Την ανεμελιά και τάση για πάρτι που χαρακτήρισαν ολόκληρα τα 80’s, πέρα φυσικά από τη νοσταλγία μιας περιόδου που κάθε βδομάδα τα σινεμά γέμιζαν με ταινίες που έθεσαν τα στάνταρντς για το μεταγενέστερο εμπορικό σινεμά και κάθε προβολή ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για νεαρούς σινεφίλ όπως εμένα.

Σίγουρα εκείνες οι εποχές δεν πρόκειται να ξαναέρθουν, όπως και οι μαγικές ταινίες που κυκλοφορούσαν τότε, αλλά αξίζει να αναφέρω ότι sequel για το THE LOST BOYS κυκλοφόρησαν πολλά χρόνια μετά (το 2008 και 2010) και μάλιστα ο Corey Feldman εμφανίστηκε και στα δύο ως ο αξέχαστος Edgar Frog. Βλεπόντουσαν και οι δύο, δε λέω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με την πρωτότυπη ταινία- σταθμό που σημάδεψε τόσους και τόσους νεολαίους την εποχή που βγήκε.

Σ’ αυτούς τους «νεολαίους» ανήκει και το σύνολο του cast, που μετά την συγκεκριμένη ταινία βρήκαν τις περισσότερες πόρτες του Χόλιγουντ ανοιχτές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο Kiefer Sutherland ήταν ήδη μεγάλο όνομα λόγω του STAND BY ME στο οποίο πρωταγωνίστησε και ο  Corey Feldman και απλώς επιβεβαίωσαν το στάτους τους, ουσιαστικά μάλιστα επαναλαμβάνοντας τους ίδιους ρόλους κι εδώ. Ο μακαρίτης Corey Haim πρωταγωνιστούσε στις περισσότερες νεανικές 80-τίλες που κυκλοφόρησαν πριν και μετά, ο Jason Patric γνώρισε τα 15 λεπτά δόξας του, κ.ο.κ. Όλα σωστά και δίκαια για μια ταινία που έμεινε στην ιστορία και συναρπάζει ακόμα και σήμερα σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της. Ξαναδείτε την ΤΩΡΑ!

Η ταινία κυκλοφορεί στη χώρα μας από την Audio Visual σε 2 εκδόσεις (μονή και 2 DVD Special Edition).

R1 Αμερική (Warner Home Video)
R1 Αμερική (Warner Home Video) - Special Edition
R2 Ολλανδία (Warner Home Video) - Special Edition
R2 Ιταλία (Warner Home Video) - Special Edition
R2 Μ. Βρετανία (Warner Home Video)
R2 Μ. Βρετανία (Warner Home Video) - Special Edition
R4 Αυστραλία (Warner Home Video)
R4 Αυστραλία (Warner Home Video) - Special Edition

Blu Ray Αμερικής
Blu Ray Ολλανδίας
Blu Ray Γερμανίας
Blu Ray Μ. Βρετανίας

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική μεταφορά εικόνας. Οι Special Editions είναι οι καλύτερες, οι οποίες είναι ταυτόσημες και με την κυκλοφορία στη χώρα μας.

Όλες οι εκδόσεις Blu Ray είναι επίσης χωρίς περικοπές και ταυτόσημες.