Ένας συντηρητικός και θρησκόληπτος αστυνομικός (Edward Woodward) καταφθάνει στο νησί Summerisle στα παράλια της Σκωτίας για να ερευνήσει την εξαφάνιση ενός νεαρού κοριτσιού, κατόπιν έγγραφης καταγγελίας από έναν κάτοικο του νησιού. Σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα μιας και κανείς δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να γνωρίζει την κοπέλα. Μάλιστα οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι δεν υπήρξε ποτέ στο νησί.

Ο ατρόμητος αστυνομικός δεν πείθεται, και μάλιστα αποφασίζει να ερευνήσει σε βάθος την ιστορία όταν παίρνει μια ιδέα των παγανιστικών θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών που επικρατούν στο νησί.

Η επιμονή του τον οδηγεί στον «άρχοντα» του νησιού, Λόρδο Summerisle (Christopher Lee) ο οποίος του εξηγεί σε γενικές γραμμές τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του, και τις τελετές που ακολουθούνται πιστά από όλες τις γενεές που ζουν στο νησί. Ο αστυνομικός σοκαρισμένος στην αρχή από την απαξίωση του Λόρδου Summerisle και των κατοίκων του νησιού για κάθε τι Χριστιανικό, αρχίζει να υποψιάζεται ότι η μικρή που εξαφανίστηκε στην πραγματικότητα είναι ζωντανή και προορίζεται σαν κάποιου είδους θυσία προς τις παγανιστικές θεότητες που λατρεύονται στο νησί, με στόχο να τονώσουν τη σοδειά μήλων του νησιού που την περασμένη σεζόν είχε αποτύχει. Η επερχόμενη εκδήλωση εορτασμού της Πρωτομαγιάς μοιάζει για τον αστυνομικό ιδανική περίσταση για κάτι τέτοιο, μιας και όπως του είπε ο Λόρδος Summerisle είναι η «μέρα για θάνατο και αναγέννηση»

Όσες και όσοι ψάχνετε για gore και σπλάτερ καταστάσεις, όσοι είστε θρησκόληπτοι και προσβάλλεστε από εικόνες και λόγια που αντιβαίνουν στις διδαχές της εκκλησίας, όσοι είδατε το εξώφυλλο και περιμένετε ένα τεράστιο ψάθινο τέρας να τρομοκρατεί ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό ξεσκίζοντας τις σάρκες των θυμάτων του, όσοι απεχθάνεστε την Αγγλική folk μουσική, καλύτερα σταματήστε να διαβάζετε γιατί το THE WICKER MAN σίγουρα δεν είναι για εσάς.

Αντίθετα, αν σας αρέσει και λίγη art house αισθητική στον τρόμο σας, είστε ανοιχτός στις παράξενες cine-εξερευνήσεις, θέλετε να δείτε τον Christopher Lee σε έναν ρόλο που δεν τον έχετε ξαναδεί και προπαντός απολαμβάνετε την καλή Αγγλική folk μουσική, τότε το THE WICKER MAN θα είναι για ‘σάς μια μοναδική εμπειρία.

Στους πιο υποψιασμένους, το όνομα και μόνο του Anthony Shaffer (1926- 2001) στο σενάριο δίνει μια εικόνα του περί τίνος πρόκειται αυτή η ταινία που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη Βρετανική ταινία τρόμου όλων των εποχών. Με δουλειές όπως το κλασσικό FRENZY του Hitchcock και τις πασίγνωστες μεταφορές των βιβλίων της Agatha Christie, αλλά και το ατμοσφαιρικό ABSOLUTION, ο Shaffer πάντα έγραφε σφιχτοδεμένες ιστορίες μυστηρίου με πολλά γυρίσματα στην πλοκή και φοβερό ενδιαφέρον. Το THE WICKER MAN δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, και μάλιστα ίσως είναι το πιο περίπλοκο και φιλόδοξο από πλευράς σύλληψης και εκτέλεσης σενάριο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα.

Το THE WICKER MAN είναι από τις ταινίες που η ιστορία δεν της φέρθηκε καλά. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε η διάρκειά της ήταν στα 100 λεπτά, όμως παρεμβάσεις των εταιριών διανομής έκοψαν αρκετό υλικό από την πλήρη έκδοση για εμπορικούς λόγους με αποτέλεσμα η έκδοση που κυκλοφόρησε να φτάνει μόλις τα 84 λεπτά (σ.σ. αυτή η έκδοση υπάρχει και στην Ελλάδα). Διάφορα ατυχή περιστατικά είχαν σαν αποτέλεσμα το υλικό που κόπηκε να χαθεί, μέχρι πριν 2 χρόνια που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά έκδοση “Director’s Cut” στα 99 λεπτά, που συμπλήρωνε τις σκηνές που έλειπαν σε ένα βαθμό, από κατώτερης ποιότητας πρωτογενές υλικό. Ακόμα κι αυτή η έκδοσή, όμως, δεν είναι πλήρης, μιας και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Chris Lee, αρκετό υλικό που είχε άμεση σχέση με την πλοκή ακόμα λείπει.

Πάντως συγκρίνοντας κάποιος την 84λεπτη θεατρική έκδοση με την έκδοση “Director’s Cut” είναι εύλογο να σκεφτεί τι διάολο είχαν στο μυαλό τους οι υπεύθυνοι αυτού του διαβολικού «μοντάζ» όταν έκοψαν σκηνές απαραίτητες για την έκβαση της πλοκής και για την τεκμηρίωση των δρώμενων του THE WICKER MAN.

Μέσα σε αυτές τις σκηνές η τεκμηρίωση του συντηρητικού χαρακτήρα του Edward Woodward και της πίστης του στον Χριστό, κάτι που κάνει το φινάλε ακόμα πιο εντυπωσιακό, πολλές σκηνές όπου ο Woodward εξετάζει κατοίκους του νησιού ψάχνοντας για τα ίχνη της εξαφανισμένης κοπέλας, κανά- δύο τραγουδάκια ακόμα, καθώς και αρκετές σκηνές διαλόγων όπου ο Chris Lee εξηγεί στον σοκαρισμένο Woodward περί των τελετών τους.

Ακόμα και σε αυτή τη μορφή το THE WICKER MAN κάνει τη δουλειά του άριστα, πότε- πότε κινούμενο σαν ένα παράξενο ονειρικό μιούζικαλ με soundtrack γνωστά κομμάτια της Αγγλικής παραδοσιακής μουσικής (όσοι έχουν κάποια επαφή με νέο-folk συγκροτήματα όπως Current 93, Death In June, Nature and Organisation κλπ θα έχουν ακούσει τα περισσότερα απ’ αυτά τα τραγούδια), και τις υπόλοιπες στιγμές κινείται σε έδαφος ταινίας μυστηρίου και αγωνίας.

Η περίεργη, αφύσικη αύρα του νησιού είναι παρούσα σε όλα τα πλάνα του Robin Hardy, και οι παγανιστικές τελετές που παρουσιάζονται δίνουν μια ονειρική αίσθηση στα δρώμενα, που μεταφράζεται σε έκφραση δυσπιστίας στο πάντα ψηλομύτικο και μέχρι την ύστατη στιγμή ατσαλάκωτο πρόσωπο του Edward Woodward. Το μυστήριο του νησιού Summerisle ξεδιπλώνεται αργά και σταθερά, μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε για το οποίο είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει πολλά. Ένα φινάλε ανθολογίας, που για το καλό όσων δεν έχουν δει την ταινία δεν θα αποκαλύψω. Αρκεί μόνο να αναφέρω ότι τα φοβερά που συμβαίνουν στο φινάλε έχουν μείνει στην ιστορία του Αγγλικού σινεμά τρόμου και χρησιμοποιούνται πλέον σαν υλικό που διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου, ενώ δύσκολα θα βρει κανείς ακόμα και σε σύγχρονες παραγωγές κατάληξη με τόση φοβερή δύναμη.

Τρόμου είπα; Το THE WICKER MAN σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ταινία τρόμου, μιας και ξεφεύγει πάρα πολύ από τα στενά πλαίσια του είδους. Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι προσφέρει πολύ περισσότερα στο mainstream και art house κινηματογραφικό κοινό, παρά στο cult κοινό, παρόλο που πιο cult από το THE WICKER MAN δύσκολα βρίσκει κανείς.
Από τις ερμηνείες ξεχωρίζει (σωστά το μαντέψατε) ο Chris Lee σε ένα ρόλο που ο ίδιος χαρακτήρισε ως τον καλύτερο της καριέρας του και για τον οποίο μάλιστα δεν πληρώθηκε.

Πραγματικά, όσοι από εσάς είστε φίλοι του Lee θα τρίβετε τα μάτια σας μόλις τον δείτε στο THE WICKER MAN, ιδίως στο δεύτερο μέρος της ταινίας. Ο Edward Woodward είναι κι αυτός απολαυστικός στο ρόλο του, και ιδίως όταν φτάνει στο σημείο να προσπαθεί να «χωνέψει» αυτά που βλέπει γύρω του που αντιβαίνουν σε όλα όσα πιστεύει. Αξίζει να αναφερθούν και η πληθωρικές παρουσίες των Britt Ekland στο ρόλο της όμορφης (και ενίοτε γυμνής) Willow, και Ingrid Pitt σε ένα ρόλο που της πηγαίνει γάντι.

Όσο για τα μαγικά τοπία της Σκωτσέζικης εξοχής, είναι ένα από τα κύρια ατού του THE WICKER MAN, κόβουν την ανάσα και δίνουν την εντύπωση του παράδεισου στη Γη. Τα πλάνα του φινάλε πάνω στους βραχώδεις λόφους στη θέα της ορμητικής θάλασσας εμένα προσωπικά μου έφεραν ανατριχίλες.

Συνοψίζοντας, είμαι της γνώμης ότι το THE WICKER MAN αν και ίσως να μην είναι η «κορυφαία Αγγλική ταινία τρόμου όλων των εποχών», όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς κυρίως Βρετανούς αναλυτές, σίγουρα είναι μια μοναδική ταινία, ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο που δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοιά της ποτέ και πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε, παρόλη την απελπισμένη επιμονή του Χόλυγουντ στα remakes, που ετοιμάζει ένα remake με τον Nicholas Cage στο ρόλο του αστυνόμου. Μα δεν μαθαίνουν ποτέ τα Αμερικανάκια;;;

Γεμάτη φρεσκάδα και ρυθμό και γυρισμένη με μεράκι και μαεστρία, αντισταθμίζει μ’ αυτά τα στοιχεία τέλεια την έλλειψη προϋπολογισμού και είναι μια ταινία που ο κάθε φίλος του υπέροχα εκκεντρικού σινεμά πρέπει να νιώσει.

Τι πιο ταιριαστό να τελειώσω τον σχολιασμό με λίγους στίχους από το μεθυστικό τραγούδι της Willow?

Hey ho, who is there?
No one but me my dear.
Please come say how do
to the things I’ll give to you.
Βy stroke as gentle as the feather
I'll catch a rainbow from the sky
And tie the ends together

Μην το χάσετε με τίποτα!

To DVD της Audio Visual περιέχει την θεατρική έκδοση 84 λεπτών, σε 4:3 fullscreen μεταφορά, και δεν περιέχει extras εκτός από τις βιογραφίες και φιλμογραφίες των πρωταγωνιστών, και φωτογραφικό υλικό του Christopher Lee.

R1 Αμερική (Anchor Bay) – Θεατρική έκδοση
R1 Limited Edition Αμερική (Anchor Bay) - Θεατρική έκδοση ΚΑΙ "Director's Cut"
R2 Collectors Edition Γαλλία (Studio Canal) - Θεατρική έκδοση ΚΑΙ "Director's Cut"
R2 Collectors Edition Μ. Βρετανία (Warner Bros/ Studio Canal) - Θεατρική έκδοση ΚΑΙ "Director's Cut"
R2 Collectors Edition Μ. Βρετανία (Warner Bros/ Studio Canal) - Θεατρική έκδοση ΚΑΙ "Director's Cut" ( Κουτί 'Classic Collection')
R4 Collectors Edition Αυστραλία (Universal Pictures) - Θεατρική έκδοση ΚΑΙ "Director's Cut"
R4 Collectors Edition Νέα Ζηλανδία (Universal Pictures- Θεατρική έκδοση ΚΑΙ "Director's Cut"

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές.
Καλύτερες οι R2 Collectors Editions μαζί με τις R4 που περιλαμβάνουν αποκλειστικό ηχητικό σχολιασμό από τον Christopher Lee στο DVD του Director's Cut. Η R1 Limited Edition είναι σε ξύλινο κουτί αλλά δεν περιέχει τον προαναφερόμενο ηχητικό σχολιασμό, ενώ η R2 Collectors Edition 'Classic Collection' περιέχει κι άλλα συλλεκτικά αντικείμενα όπως το CD με το soundtrack, συλλεκτικό βιβλιαράκι, κινηματογραφική αφίσα και άλλα.