Δύο άνδρες προσπαθούν να βοηθήσουν τον γιο ενός φίλου, ο οποίος έχει μπλέξει με σατανική αίρεση και τον διαβολικό ηγέτη της που στοχεύει στον ερχομό του σατανά στη Γη.
Σχόλια:
Πριν αρχίσω το σχολιασμό της κλασικής αυτή ταινίας θεωρώ αναγκαίο να θέσω τις βάσεις πάνω στις οποίες γίνεται. Το παρακάτω κειμενάκι μπορεί να φανεί «απόλυτο» ως και ακραίο για κάποιους, αλλά ορισμένες συζητήσεις που έχω κάνει τελευταία με horror fans ιδίως νεαρότερης ηλικίας το καθιστούν απαραίτητο. Σε κάποια θέματα είμαι απόλυτος και δεν δέχομαι κουβέντα, παρόλο που κάποιος μπορεί να μου παρουσιάσει επιχειρήματα εναντίον της άποψης μου. Ένα από αυτά είναι η διαχρονική σημαντικότητα κάποιων κινηματογραφικών σχολών και τάσεων, ιδίως στο σινεμά τρόμου.
Αν υπάρχει μια σχολή που ταιριάζει γάντι στο παραπάνω σχόλιο είναι χωρίς αμφιβολία αυτή του γοτθικού κλασικού τρόμου της Hammer, μιας εταιρίας που έφερε το σινεμά τρόμου στα σπίτια όλων και έθεσε τα στάνταρντς γύρω από τα οποία ουσιαστικά οικοδομήθηκε το αγαπημένο μας είδος.
Στάνταρντς τα οποία ακολουθούνται ακόμα και σήμερα, που τη θέση των βρικολάκων, των τεράτων, των μαγισσών και των ομάδων σατανιστών έχουν, δυστυχώς, πάρει αδιάφοροι serial killers που το μόνο κινηματογραφικό ενδιαφέρον τους είναι πώς θα ικανοποιήσουν την αδικαιολόγητη δίψα για αίμα, σαδισμό και αναίτιο ρεαλισμό του κατά κανόνας νεαρού σε ηλικία κοινού. Το συγκεκριμένο κοινό, είμαι βέβαιος ότι βλέπει ταινίες- ορόσημα όπως τα THE EVIL DEAD, BLACK CHRISTMAS, HALLOWEEN κλπ και τα χαρακτηρίζει ως «ξεπερασμένα», «βαρετά» και προβλέψιμα, κυρίως επειδή δεν έχουν γυρίσματα στην πλοκή και σαδιστική βία στα πρότυπα που έθεσε το SAW και οι μετέπειτα κλώνοι του.
Όμως, πέρα από την υποκειμενικότητα η οποία εξ ορισμού διέπει κάθε γνώμη γύρω από την τέχνη, υπάρχουν ορισμένες ιερές και αντικειμενικές αλήθειες. Μία από αυτές είναι ότι οι ταινίες της Hammer Films, όσο ξεπερασμένες, cheesy και ανάλαφρες και να φαίνονται σήμερα με τα κριτήρια του σύγχρονου κοινού, είναι από τις ταινίες εκείνες που έχτισαν τη σκηνή του τρόμου και είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για το πιο προκατειλημένο σύγχρονο κοινό να μην τις αναγνωρίζει και κατά συνέπεια αγαπήσει, όταν βέβαια βγάλει τις παρωπίδες του νιχιλιστικού σαδισμού των σημερινών ταινιών «τρόμου». Anyway, άνοιξα μεγάλο θέμα στο οποίο θα επανέλθω κάποια στιγμή και ξέφυγα από το review του αγαπημένου THE DEVIL RIDES OUT, που ταιριάζει γάντι στην κατηγορία ταινιών που σχολίασα πιο πάνω.
Ο Δούκας de Richleau (Christopher Lee) συναντιέται μετά από καιρό με τον παλιό του φίλο Rex (Leon Greene) στην Αγγλική επαρχία, αλλά λείπει ο Simon, γιός ενός παλιού τους φίλου που πριν πεθάνει ανέθεσε στους δύο να παρακολουθούν την εξέλιξη του και να τον προσέχουν. Με προτροπή του Δούκα αποφασίζουν να του κάνουν απροειδοποίητη επίσκεψη στην νεοαγορασμένη βίλα του, αλλά με τρόμο ανακαλύπτουν ότι ο μικρός έχει μπλέξει με μια ομάδα αποκρυφιστών υπό την αρχηγία του διαβόητου στους κύκλους της μαύρης μαγείας Mocata (Charles Gray).
Ο έμπειρος σε τέτοια θέματα Δούκας αναγνωρίζει τον κίνδυνο και απαγάγει δια της βίας το νεαρό Simon από τη βίλα λίγο πριν αρχίσει η τέλετη της σατανικής βάφτισης αυτού και μιας άλλης νεαρής γυναίκας. Το πρόβλημα είναι ότι ο Mocata και οι πιστοί του τους παίρνουν χαμπάρι και θέλουν πίσω το νεαρό ζευγάρι, με απώτερο στόχο την εδραίωση της κυριαρχίας του διαβόλου στη Γη.
Το “THE DEVIL RIDES OUT” είναι μια από τις πολλές ταινίες που με σημάδεψαν σαν παιδί, κυρίως λόγω των σατανικών τελετών και της σποραδικής εμφάνισης του «κυρίου με τα κέρατα» που τότε μου έμοιαζαν απίστευτα τρομακτικές. Φυσικά, τώρα και μετά από σχεδόν 25- 30 χρόνια ο τρόμος αυτός έχει εξαφανιστεί και έχει δώσει τη θέση του σε μια γλυκιά νοσταλγία εκείνης της χρυσής εποχής που η κρατική τηλεόραση έδειχνε τις ταινίες της Hammer με το τσουβάλι.
Σίγουρα το πέρασμα του χρόνου έχει αφαιρέσει πολλά από το THE DEVIL RIDES OUT, αλλά ακόμα και σήμερα βλέπεται πολύ ευχάριστα και διατηρεί το ενδιαφέρον του, παρόλο που το όποιο shock value έχει εξαφανιστεί. Προς αυτή τη κατεύθυνση είναι και οι ερμηνείες κατ’ αρχάς του μέγιστου Christopher Lee σε έναν από τους λίγους πρωταγωνιστικούς ρόλους του που υποδύεται τον καλό της ιστορίας, και κατά δεύτερον του Charles Gray που είναι το αντίπαλο δέος με μια μελετημένα υπερβολική και απόλυτα διασκεδαστική κατά τη γνώμη μου ερμηνεία.
Από εκεί και πέρα έχουμε εντυπωσιακή σκηνογραφία, όπως είναι ο κανόνας στην συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών της Hammer, μια καλογυρισμένη σκηνή καταδίωξης με κλασικά αμάξια αντίκες και βέβαια κάμποσες σατανικές τελετές που έχουν πολύ χαβαλέ και νεύρο. Η υπόθεση είναι γενικά προβλέψιμη, αλλά αρκετά πρωτοποριακή για την εποχή της, και την έχουμε ξαναδεί πάμπολλες φορές τόσο σε άλλες παραγωγές της Hammer όπως πχ τα TO THE DEVIL A DAUGHTER, THE SATANIC RITES OF DRACULA, αλλά και άλλες όπως το αγαπημένο THE DEVIL'S RAIN με τον μακαρίτη Ernest Borgnine να επαναλαμβάνει το ρόλο του Charles Gray.
Σίγουρα δεν πρόκειται για μια τυπική παραγωγή της Hammer, μιας και το THE DEVIL RIDES OUT διαφοροποιείται αρκετά απ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τις ταινίες του ιστορικού Βρετανικού στούντιο, τόσο σε πρόσωπα όσο και σε ύφος. Αποφεύγει το γοτθικό ύφος αλλων παραγωγών της εταιρίας και επικεντρώνεται περισσότερο στην δράση και στους χαρακτήρες. Πάντως αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν μειονέκτημα, καθώς η επιβλητική και σκοτεινή ατμόσφαιρα σίγουρα θα βοηθούσε περισσότερο, ενώ και το φινάλε είναι περιέργως αρκετά αισιόδοξο, σε αντίθεση με πολλές άλλες παραγωγές αντίστοιχης θεματολογίας.
Γενικά ένας από τους λόγους που ξαφνικά η Hammer και οι παραγωγές της άρχισαν να φθίνουν εισπρακτικά και ποιοτικά προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και σε ολόκληρη τη δεκαετία του ’70 ήταν- κατά την προσωπική μου πάντα άποψη- η αδυναμία να παρακολουθήσουν τις διεθνείς τάσεις του σινεμά τρόμου, που άρχιζε σιγά- σιγά να απομακρύνεται από κλασικές θεματολογίες και επικεντρωνόταν πιο πολύ στα εφέ και το gore. Και ναι μεν η Hammer το πάλεψε αρκετά αυτό με ταινίες όπως τις τελευταίες ταινίες του Frankenstein (FRANKENSTEIN MUST BE DESTROYED, FRANKENSTEIN AND THE MONSTER FROM HELL) και άλλες που έδιναν πολύ περισσότερη έμφαση σε αυτά τα θέματα, αλλά το THE DEVIL RIDES OUT επέλεξε ένα πιο ανάλαφρο στυλ. Και βλέποντας την σήμερα θα συμφωνήσω ότι ίσως να ήταν ακόμα καλύτερη και πιο διαχρονική αν επέλεγε να ήταν λίγο πιο «ωμή» και ρεαλιστική.
Όπως και να έχει πάντως, μιλάμε για άλλη μια ιστορική στιγμή του Βρετανικού κλασικού σινεμά τρόμου που σίγουρα έχει τη θέση του σε κάθε ενημερωμένη ταινιοθήκη του είδους. Άσε τις γλυκιές αναμνήσεις….
DVD Notes:
Η ταινία έχει δοθεί κατά καιρούς από περιοδικά και υπάρχει και μια κυκλοφορία από την Hammer Collection της New Star με αρκετές πρόσθετες παροχές.
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Οι καλύτερες είναι η Αμερικάνικη σε DVD και το Βρετανικό Blu Ray που περιέχουν την κορυφαία εικόνα και ήχο, και πολλά extras.
Πριν αρχίσω το σχολιασμό της κλασικής αυτή ταινίας θεωρώ αναγκαίο να θέσω τις βάσεις πάνω στις οποίες γίνεται. Το παρακάτω κειμενάκι μπορεί να φανεί «απόλυτο» ως και ακραίο για κάποιους, αλλά ορισμένες συζητήσεις που έχω κάνει τελευταία με horror fans ιδίως νεαρότερης ηλικίας το καθιστούν απαραίτητο. Σε κάποια θέματα είμαι απόλυτος και δεν δέχομαι κουβέντα, παρόλο που κάποιος μπορεί να μου παρουσιάσει επιχειρήματα εναντίον της άποψης μου. Ένα από αυτά είναι η διαχρονική σημαντικότητα κάποιων κινηματογραφικών σχολών και τάσεων, ιδίως στο σινεμά τρόμου.
Αν υπάρχει μια σχολή που ταιριάζει γάντι στο παραπάνω σχόλιο είναι χωρίς αμφιβολία αυτή του γοτθικού κλασικού τρόμου της Hammer, μιας εταιρίας που έφερε το σινεμά τρόμου στα σπίτια όλων και έθεσε τα στάνταρντς γύρω από τα οποία ουσιαστικά οικοδομήθηκε το αγαπημένο μας είδος. 
Στάνταρντς τα οποία ακολουθούνται ακόμα και σήμερα, που τη θέση των βρικολάκων, των τεράτων, των μαγισσών και των ομάδων σατανιστών έχουν, δυστυχώς, πάρει αδιάφοροι serial killers που το μόνο κινηματογραφικό ενδιαφέρον τους είναι πώς θα ικανοποιήσουν την αδικαιολόγητη δίψα για αίμα, σαδισμό και αναίτιο ρεαλισμό του κατά κανόνας νεαρού σε ηλικία κοινού. Το συγκεκριμένο κοινό, είμαι βέβαιος ότι βλέπει ταινίες- ορόσημα όπως τα 
Όμως, πέρα από την υποκειμενικότητα η οποία εξ ορισμού διέπει κάθε γνώμη γύρω από την τέχνη, υπάρχουν ορισμένες ιερές και αντικειμενικές αλήθειες. Μία από αυτές είναι ότι οι ταινίες της Hammer Films, όσο ξεπερασμένες, cheesy και ανάλαφρες και να φαίνονται σήμερα με τα κριτήρια του σύγχρονου κοινού, είναι από τις ταινίες εκείνες που έχτισαν τη σκηνή του τρόμου και είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για το πιο προκατειλημένο σύγχρονο κοινό να μην τις αναγνωρίζει και κατά συνέπεια αγαπήσει, όταν βέβαια βγάλει τις παρωπίδες του νιχιλιστικού σαδισμού των σημερινών ταινιών «τρόμου». Anyway, άνοιξα μεγάλο θέμα στο οποίο θα επανέλθω κάποια στιγμή και ξέφυγα από το review του αγαπημένου 
Ο Δούκας de Richleau (
Ο έμπειρος σε τέτοια θέματα Δούκας αναγνωρίζει τον κίνδυνο και απαγάγει δια της βίας το νεαρό Simon από τη βίλα λίγο πριν αρχίσει η τέλετη της σατανικής βάφτισης αυτού και μιας άλλης νεαρής γυναίκας. Το πρόβλημα είναι ότι ο Mocata και οι πιστοί του τους παίρνουν χαμπάρι και θέλουν πίσω το νεαρό ζευγάρι, με απώτερο στόχο την εδραίωση της κυριαρχίας του διαβόλου στη Γη.
Το “THE DEVIL RIDES OUT” είναι μια από τις πολλές ταινίες που με σημάδεψαν σαν παιδί, κυρίως λόγω των σατανικών τελετών και της σποραδικής εμφάνισης του «κυρίου με τα κέρατα» που τότε μου έμοιαζαν απίστευτα τρομακτικές. Φυσικά, τώρα και μετά από σχεδόν 25- 30 χρόνια ο τρόμος αυτός έχει εξαφανιστεί και έχει δώσει τη θέση του σε μια γλυκιά νοσταλγία εκείνης της χρυσής εποχής που η κρατική τηλεόραση έδειχνε τις ταινίες της Hammer με το τσουβάλι.
Σίγουρα το πέρασμα του χρόνου έχει αφαιρέσει πολλά από το 
Από εκεί και πέρα έχουμε εντυπωσιακή σκηνογραφία, όπως είναι ο κανόνας στην συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών της Hammer, μια καλογυρισμένη σκηνή καταδίωξης με κλασικά αμάξια αντίκες και βέβαια κάμποσες σατανικές τελετές που έχουν πολύ χαβαλέ και νεύρο. Η υπόθεση είναι γενικά προβλέψιμη, αλλά αρκετά πρωτοποριακή για την εποχή της, και την έχουμε ξαναδεί πάμπολλες φορές τόσο σε άλλες παραγωγές της Hammer όπως πχ τα 
Σίγουρα δεν πρόκειται για μια τυπική παραγωγή της Hammer, μιας και το 
Γενικά ένας από τους λόγους που ξαφνικά η Hammer και οι παραγωγές της άρχισαν να φθίνουν εισπρακτικά και ποιοτικά προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και σε ολόκληρη τη δεκαετία του ’70 ήταν- κατά την προσωπική μου πάντα άποψη- η αδυναμία να παρακολουθήσουν τις διεθνείς τάσεις του σινεμά τρόμου, που άρχιζε σιγά- σιγά να απομακρύνεται από κλασικές θεματολογίες και επικεντρωνόταν πιο πολύ στα εφέ και το gore. Και ναι μεν η Hammer το πάλεψε αρκετά αυτό με ταινίες όπως τις τελευταίες ταινίες του Frankenstein (
Όπως και να έχει πάντως, μιλάμε για άλλη μια ιστορική στιγμή του Βρετανικού κλασικού σινεμά τρόμου που σίγουρα έχει τη θέση του σε κάθε ενημερωμένη ταινιοθήκη του είδους. Άσε τις γλυκιές αναμνήσεις….
