Σχόλια:  Ένας από τους χαρακτήρες που παραδοσιακά αγαπώ στο σινεμά τρόμου είναι ο Δρ. Frankenstein, οπότε η συγκεκριμένη άγνωστη ταινία ήταν λογικά από τις πρώτες που έπαιξε στο DVD player μου όταν πρωτοπαρέλαβα μια υπέροχη συλλογή 50 ταινιών θρίλερ και τρόμου από το public domain. Το ότι πρόκειται για Ιταλική παραγωγή, κάτι σπάνιο για τη μυθολογία του Frankenstein, ήταν ένα ακόμα θετικό στοιχείο που έκανε την προβολή αυτή επιβεβλημένη. Δυστυχώς η ταινία δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μου όσο κι αν είχα προαποφασίσει το αντίθετο.
 Η υπόθεση είναι η τυπική ιστορία του Δρ. Frankenstein, ονόματι Otto για τις ανάγκες της ταινίας, τοποθετημενη σε κάποια ακαθόριστη Ευρωπαϊκή πόλη της σύγχρονης εποχής. Ο καλός γιατρός (Gordon Mitchell) έχει ήδη φτιάξει το δικό του τέρας το οποίο και αποκαλεί εύστοχα Mosaic (μωσαϊκό) το οποίο όμως έχει ένα θέμα με την απόρριψη των μεταμοσχεύσεων που του γίνονται. Έτσι ο Δρ. κλέβει έναν επαναστατικό ορό που βοηθάει στην αποδοχή μοσχευμάτων τον οποίο έφτιαξε ένας συναδελφος του στο νοσοκομείο το οποίο εργάζεται. Όμως, ο ορός ήταν να χρησιμοποιηθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς της αδελφής ενός δημοσιογράφου (John Richardson), η οποία πεθαίνει στο χειρουργικό τραπέζι από την έλλειψη του συγκεκριμένου ορου, κάτι που κάνει τον δημοσιογράφο να συνεργαστεί με την αστυνομία για την εύρεση του κλεφτη την ώρα που το «Μωσαϊκό» επιδίδεται σε σειρά φόνων στην πόλη.
 Η συγκεκριμένη ταινία είναι η πρώτη και μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Mario Mancini, διευθυντή φωτογραφίας σε κλασικές b-μουβιές όπως τα FRANKENSTEIN’S CASTLE OF FREAKS και KONG ISLAND και μάλλον δεν είναι να απορεί κανείς γιατί δεν ξαναβρέθηκε πίσω από την κάμερα βλέποντας το φιλότιμα φτιαγμένο αλλά σίγουρα ασύνδετο FRANKENSTEIN 80.
 Βασισμένο σε σενάριο που ναι μεν προσπαθεί να εισάγει στοιχεία giallo όπως επέβαλε η τάση στο Ιταλικό σινεμά της εποχής, αλλά το μυστήριο που είναι βασικό στοιχείο του συγκεκριμένου είδους απουσιάζει εξ ολοκλήρου, κάνοντας την αστυνομική έρευνα να μοιάζει παιδιάστικη και ανούσια. Και ναι μεν οι μπάτσοι των giallo είναι συνήθως ξύπνιοι και ευρηματικοί, εδώ όμως το σενάριο τους κάνει να μοιάζουν στην καλύτερη περίπτωση γραφικοί.
 Οπότε το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο που απομένει είναι η δράση του «Μωσαϊκού», που τουλάχιστον είναι αρκετά πολύπλευρη. Το τέρας είναι ίσως το πιο sleazy που έχουμε δει σε ταινίες του είδους και- προβλέψιμα- έχει ιδιαίτερη προτίμηση στις όμορφες γυναίκες. Τα θύματα του περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την υπάλληλο του γειτονικού κρεοπωλείου και διάφορες πόρνες και στριπτιτζούδες τις οποίες φροντίζει να γδύνει πριν ή μετά το φονικό. Μάλιστα σε μια περίπτωση επιδίδεται στο βιασμό μιας από αυτές, κάτι μάλλον πρωτόγνωρο για το τέρας στις ταινίες Frankenstein παγκοσμίως. Οι φόνοι είναι αρκετά αιματηροί, ενώ στο τέλος την πέφτει εξίσου ευχάριστα μέχρι και στις τουαλέτες της πίστας ράλλυ της γειτονιάς όπου ένας ανυποψίαστος θεατής κάνει την ανάγκη του!
 Ο πρωταγωνιστής John Richardson (BLACK SUNDAY, ONE MILLION YEARS B.C.) είναι απλώς αποδεκτός υποδυόμενος έναν εντελώς κλισαρισμένο χαρακτήρα ενώ οι υπόλοιπες ερμηνείες κυμμαίνονται από ανεπιτήδευτα αστείες μέχρι απλά κακές, συμπεριλαμβανομένου και του απολαυστικά υπερβολικού Gordon Mitchell, θαμώνα σε δεκάδες Ιταλικές παραγωγές από τη δεκαετία του 60 και μετά, τον οποίο θαυμάσαμε στο ρόλο του Igor στο τόσο κακό που είναι θεϊκό FRANKENSTEIN’S CASTLE OF FREAKS.
 Δυστυχώς το FRANKENSTEIN 80 δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία παρόλο που είναι σούπερ- sleazy και έχει αρκετό ανεπιτήδευτο χιούμορ, και απλώς κινείται στη σφαίρα του αδιάφορου Ιταλικού σινεμά τρόμου των 70s. Ιδέες σίγουρα υπήρχαν, όπως η διαφοροποιημένη από τον κανόνα φονική δράση του τέρατος, που είναι κάτι σαν σεξομανής serial killer, και η επιστημονική βάση της απόρριψης μοσχευμάτων που δικαιολογεί τους φόνους τόσο του τέρατος όσο και του «πατέρα» του.
 Όμως η φτηνιάρικη παραγωγή, η έλλειψη ατμόσφαιρας και η χωρίς καμία φαντασία και ρυθμό σκηνοθεσία του Mario Mancini θάβουν ότι καλό πάει να γίνει. Gore υπάρχει αρκετό, υποστηριζόμενο από περιποιημένα εφέ του Carlo Rambaldi (FLESH FOR FRANKENSTEIN, BLOOD FOR DRACULA). Γυμνό επίσης προσφέρεται γενναιόδωρα, αλλά αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δεν μπορούν να σώσουν μια ταινία που μάλλον δίκαια έχει ξεχαστεί στις μέρες μας και απευθύνεται αποκλειστικά στους νοσταλγούς του Ιταλικού τρόμου και σε αυτούς που θέλουν να δουν όλες τις σχετικές με το μύθο του Frankenstein ταινίες που υπάρχουν στον πλανήτη.
|
