Ένας καταπιεσμένος και μοναχικός σινεφίλ αποφασίζει να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν αντιγράφοντας σκηνές φόνων από κλασικές ταινίες για να το πετύχει.

Ο Eric Bimford είναι ένας πoρωμένος και προβληματικός movie geek η ζωή του οποίου δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Μένει μαζί με την καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι θεία του, η οποία όσο δεν γκρινιάζει για την κατάσταση του σπιτιού φροντίζει να τον ταπεινώνει σε κάθε ευκαιρία, φορτώνοντάς του ατύχημα της που της στέρησε υποσχόμενη καριέρα στο χορό αλλά και το χαμό της μητέρας του. Μια από τα ίδια και στη δουλειά του σε ένα κινηματογραφικό στούντιο,  όπου ο νευρικός προϊστάμενος τον έχει στο μάτι, όσο και οι μάγκες συνάδελφοι του που τον παρενοχλούν ασταμάτητα, ενώ οι επιτυχίες του στις γυναίκες είναι τουλάχιστον περιορισμένες, αφού ακόμα και η πόρνη της γειτονιάς τον αγνοεί λοιδoρώντας την μανία του για το σινεμά.

Μια μέρα γνωρίζει σε μια καφετέρια μια νεαρή γυναίκα σωσία της Marilyn Monroe που φαίνεται να τον καταλαβαίνει και κανονίζει ραντεβού μαζί της στο σινεμά της γειτονιάς. Όμως για κακή του τύχη, η όμορφη κοπέλα ξεχνάει το ραντεβού τους, ενώ σαν να μην έφταναναν αυτά, ένας επιτυχημένος παραγωγός κλέβει τη σεναριακή ιδέα του και την παρουσιάζει για δική του, κάτι που κάνει τη βίδα του Eric να λασκάρει  απότομα και να αποφασίσει να εκδικηθεί όλους όσους τον αδίκησαν με ποιητικό τρόπο, χρησιμοποιώντας θρυλικές σκηνές από τις αγαπημένες του κλασσικές ταινίες. Οι μπάτσοι πρέπει να βρουν το φονιά, και χρησιμοποιούν τη βοήθεια ενός χίππυ ψυχιάτρου ο οποίος υποπτεύεται τον Eric για τους φόνους.

Μια κλασική ταινία των αρχών της δεκαετίας του 80, το FADE TO BLACK είναι σίγουρα μια πολύ καλή ιδέα, που όμως αδικείται μέχρι ενός σημείου από την εκτέλεση του Vernon Zimmerman, ο οποίος έγραψε και το σενάριο. Ουσιαστικά πρόκειται για μια δραμματική ταινία με αρκετά στοιχεία θρίλερ και ακόμα λιγότερα μαύρης κωμωδίας. Βασικό ενδιαφέρον είναι ο χαρακτήρας και η ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, ο οποίος από όποια πλευρά το δει κανείς είναι μια ολοκληρωτικά τραγική φιγούρα που προσπαθεί να ταιριάξει σε έναν κόσμο που δεν τον χωράει ούτε τον θέλει.

Είναι το κλασικό θύμα των κοινωνιών των ημερών μας, ο εύκολος στόχος κάθε είδους ψευτόμαγκα αλλά και όλων των υπολοίπων που δεν μπορούν να ανεχτούν την ενίοτε ενοχλητική μανία του με το σινεμά, που είναι και η μοναδική του πραγματική διέξοδος από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει στοιχεία του Eric Bimford με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί, αλλά σίγουρα όχι ολοκληρωτικά.

Η πορεία του βασικού χαρακτήρα προς την απόλυτη παράνοια στοιχειοθετείται αρκετά ικανοποιητικά από το σενάριο και την εκτέλεση, έτσι ώστε το αναπόφευκτο ξέσπασμα ενός διαχρονικά αδικημένου ανθρώπου δεν έρχεται καθόλου σαν έκπληξη, αλλά σαν κάτι απόλυτα αναμενόμενο. Όλα αυτά μοιάζουν ακόμα πιο φυσιολογικά υποστηριζόμενα από την τρομερή ερμηνεία του φανερά ταλαντούχου Dennis Christopher, που όσο βρίσκεται στο πλάνο είναι απολαυστικός και είναι ο μοναδικός αληθινός πρωταγωνιστής στην ταινία. Η ερμηνεία του μάλιστα βραβεύτηκε δίκαια με το βραβείο Saturn από την Ακαδημία Επιστημονικής Φαντασίας, Φαντασίας και Τρόμου των ΗΠΑ.

Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα του FADE TO BLACK. Η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται αποκλειστικά από το πώς ο θεατής θα εκλάβει τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του Eric Bimford. Είναι πιθανό ο μέσος θεατής να ταυτιστεί με την αβάσταχτη ζωή του τραγικού πρωταγωνιστή, αλλά είναι εξίσου πιθανό και το αντίθετο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας δεν βοηθούν καθόλου μιας και είναι εντελώς κλισαρισμένοι και προβλέψιμοι, και ο μόνος αληθινός λόγος ύπαρξης τους φαίνεται να είναι η παροχή θυμάτων για το ξέσπασμα του Bimford.

Σε αυτήν την περιγραφή πρώτος και καλύτερος που ταιριάζει είναι ο χαρακτήρας του βετεράνου Tim Thomerson (NEAR DARK, TRANCERS) που υποτίθεται έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά το βασικό ενδιαφέρον του χαρακτήρα του είναι μάλλον το παχύ 70s μουστάκι του. Αξίζει πάντως να αναφερθεί η 2^η κινηματογραφική εμφάνιση του Mickey Rourke στο ρόλο ενός από τους νταήδες συναδέλφους του Bimford.

Από εκεί και πέρα, έχουμε γενικά καλό ρυθμό και τουλάχιστον 4 εμπνευσμένες σκηνές φόνων που αν και είναι ελάχιστα  αιματηροί, έχουν φοβερή ατμόσφαιρα, εφευρετικότητα και ολίγον από μαύρο χιούμορ ώστε να ξεχωρίσουν σε αυτή την άνιση προσπάθεια. Το φινάλε είναι αναπόφευκτο και αρκετά τραγικό, αλλά είναι το μοναδικό που θα μπορούσε να δώσει ο σκηνοθέτης στην ταινία. Μια ταινία ατμοσφαιρική, με πολύ καλή rock μουσική και ατελείωτες αναφορές σε κλασικές ταινίες, μερικές από τις οποίες είναι ξεκάθαρα ανθολογίας.

Όμως στο τέλος της προβολής, αυτό που μένει είναι ότι ο Vernon Zimmerman δεν κατάφερε να αξιοποιήσει στο έπακρο το υλικό που ο ίδιος έγραψε. Μάλιστα, η σκηνοθετική του καριέρα ήρθε σε αδιέξοδο μετά από το FADE TO BLACK, αφού έπρεπε να περάσουν 15 ολόκληρα χρόνια για να ξανακάτσει πίσω από τις κάμερες. Είναι τουλάχιστον υπερβολικό να το φορτώσει κανείς αυτό στο FADE TO BLACK, μιας και παρόλα τα προβλήματα του δεν παύει να είναι μια αρκετά καλή και εμπνευσμένη προσπάθεια, που με λίγη περισσότερη προσοχή θα ήταν ένα ακόμα αδιαμφισβήτητο all time classic των 80s.     

Είχε κάποτε εμφανιστεί στην εγχώρια αγορά μαζί με το “HELL NIGHT” σε μια bootleg έκδοση της αντίστοιχης Αμερικάνικης κυκλοφορίας.

R1 Αμερική (Anchor Bay)
R1 Αμερική (Starz/ Anchor Bay) – Μαζί με το “HELL NIGHT”
R0 Μ. Βρετανία (MIA)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Οι Αμερικάνικες έχουν αναμορφική μεταφορά αλλά όλες είναι πλέον εξαιρετικά δυσεύρετες.