Σχόλια:  Μεξικάνικος τρόμος από τα 80s; Προσωπικά δύσκολα μπορώ να αντισταθώ και φαντάζομαι το ίδιο και πολλοί cult horror fans που έχουν ακούσει έστω μια φορά το όνομα του Rene Cardona ή για τους πιο ψαγμένους, του Fernando Mendez. Κάθε ταινία τρόμου από τη λατινοαμερικάνικη χώρα είναι ένα αξιοπερίεργο, κυρίως λόγω των στοιχείων που βρίσκεις σε αυτές και δεν συναντάς σε άλλες παραγωγές παγκοσμίως. Θυμηθείτε τις σκηνές κατς στο NIGHT OF THE BLOODY APES, τα ανεξάντλητα σκηνικά ταινιών όπως THE CURSE OF THE DOLL PEOPLE και τις περιπέτειες του θρυλικού Santo μεταξύ άλλων.
 Δυστυχώς, όπως σε μικρότερο βαθμό και η Βρετανική, η Μεξικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία δεν κατάφερε να ακολουθήσει το διεθνές κύμα ρεαλισμού, βίας και gore που κυριάρχησαν στην σκηνή του τρόμου από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και μετά. Το διαστημα 1970 μέχρι τα μέσα περίπου των 80s, η Μεξικάνικη σκηνή ήταν σιωπηλή, με λίγες ανεξάρτητες παραγωγές, μέχρι τις πρώτες ταινίες του Guillermo del Toro και το γνωστό cult hit CRONOS του 1993. Μια από τις ταινίες εκείνης της περιόδου ήταν και το CEMETERY OF TERROR, μια αμιγώς οικογενειακή υπόθεση των Gallindo’s, με πατέρα και αδελφό στην παραγωγή και τον υιό να σκηνοθετεί για πρώτη φορά ταινία τρόμου.
 Η ταινία παίρνει κάποιες από τις σεναριακές ιδέες των THE EVIL DEAD, HORROR RISES FROM THE TOMB, HELL NIGHT και ONE DARK NIGHT το οποίο είναι ξεκάθαρα από τις μεγαλύτερες επιρροές για το CEMETERY OF TERROR και τις αναμιγνύει με ζόμπι- δράση στα πρότυπα του RETURN OF THE LIVING DEAD και RE-ANIMATOR. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ακόμα μια άκρως ψυχαγωγική και γενικά τίμια ταινία τρόμου που λίγα έχει να ζηλέψει από τις περισσότερες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές low budget παραγωγές της εποχής.
 Ο γνωστός σε όλους μας κυρίως από το NIGHTMARE CITY, Hugo Stiglitz, είναι ένας γιατρός που προσπαθεί να πείσει την αστυνομία να αποτεφρώσουν άμεσα το πτώμα ενός επικίνδυνου κατά συρροή δολοφόνου ονόματι Devlon. Η αστυνομία δεν βρίσκει λόγο για κάτι τέτοιο και αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τους ισχυρισμούς του καλού γιατρού ότι ο Devlon είναι σατανικός και έχει υπερφυσικές δυνάμεις που θα τον ξαναφέρουν στη ζωή και θα προκαλέσει τον Αρμαγεδδών. Όμως, μια παρέα νεαρών που καταλήγει σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στο δάσος, βρίσκει το Μαύρο Βιβλίο που περιέχει ξόρκια που θα επαναφέρουν τον Devlon στη ζωή.
 Αυτό και κάνουν στην πρώτη ευκαιρία, αφού προηγουμένως φροντιζουν να κλέψουν το πτώμα του Devlon από το νεκροτομείο και να το πάνε στο γειτονικό νεκροταφείο με στόχο να απαγγείλουν τα ξόρκια του βιβλίου σε μια σατανική τελετή που αποτέλεσε την εναλλακτική ψυχαγωγία τους, αφού το πάρτυ στο οποίο είχαν προγραμματίσει να πάνε δεν έγινε ποτέ. Γρήγορα θα βρεθούν κυνηγημένοι από τον νεκραναστημένο Devlon που φροντίζει να αναστήσει και όλους τους νεκρούς του νεκροταφείου για να ολοκληρώσουν το ανίερο έργο του. Μόνο ο καλός γιατρός μπορεί να εξοντώσει τον Devlon, αλλά πρώτα πρέπει να βρει το Μαύρο Βιβλίο και παράλληλα να σώσει και μια παρέα 12χρονων που αποφάσισαν να περάσουν την βραδιά τους στο νεκροταφείο.
 Στην τιμημένη παράδοση των low budget ταινιών τρόμου της εποχής, το σενάριο είναι εντελώς ευκαιριακό και χωρίς καμία λογική, ενώ οι δικαιολογίες των πρωταγωνιστών για τις πράξεις τους είναι τουλάχιστον γελοίες και υπεράνω κάθε εξήγησης. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι το CEMETERY OF TERROR δεν έχει ουσία. Υπάρχουν τελετές μαύρης μαγείας, gore και δράση για όλα τα γούστα, αν και το sexploitation στοιχείο περιέργως απουσιάζει.
 Μετά από τα πρώτα ομολογουμένως αργοκίνητα και βαρετά 40 λεπτά των εισαγωγών στην πλοκή, το θέαμα μετατρεπεται κατ’ αρχάς σε βίαιο slasher στυλ HELL NIGHT, ενώ προς το φινάλε το γυρίζει σε κλασική zombie movie, κομπλέ με ορδές ζωντανών νεκρών να σπέρνουν το χάος στα πρότυπα του αντίστοιχου φινάλε του RE-ANIMATOR. Αυτό το διάστημα έχουμε όλη την προστιθέμενη αξία για τους horror fans, που έχουν να απολαύσουν αρκετές αιματηρές δολοφονίες και επιδρομή ζόμπι της σχολής μακιγιάζ των Maurizio Trani, Giannetto De Rossi και της Ιταλικής σκηνής γενικότερα.
 Αναμενόμενα, η συντριπτική πλειοψηφία των ερμηνειών είναι σαν να το κάνουν επίτηδες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Hugo Stiglitz που εμφανίζεται αρχικά και μετά χάνεται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την επαναφορά του προς το φινάλε. Από πλευράς σκηνοθεσίας και κινηματογράφησης, υπάρχουν αρκετά αργοκίνητα και περιττά σημεία ιδίως στο πρώτο μέρος της ταινίας, ενώ ο τρόπος αφήγησης είναι ολίγον τι μπερδεμένος και κουραστικός. Όμως, παρόλο τον ξεκάθαρο ερασιτεχνισμό του, ο Ruben Galindo Jr. καταφέρνει να φτιάξει πλούσια σκοτεινή ατμόσφαιρα, που φτάνει στο αποκορύφωμα της στις σκηνές του νεκροταφείου και γενικά διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής.
 Με λίγα λόγια, μιλάμε για πρώτης τάξης αιματηρή ψυχαγωγία για σκληραγωγημένους b-μουβάδες και zombie fans, που δύσκολα δεν θα διασκεδάσουν με μια αφοπλιστικά αφελή αλλά γενικά επιτυχημένη b-movie που κέρδισε και 4 βραβεία των Μεξικανών κριτικών την εποχή που προβλήθηκε.
|
