Σχόλια:  Transpalnt-ploitation συνέχεια για την Amrican International Pictures, μετά το τρελό αλλά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο THE INCREDIBLE TWO- HEADED TRANSPLANT του 1971. Αυτή τη φορά η ομάδα παραγωγής φαίνεται να πήρε το όποιο μάθημά της από το ναυάγιο της προαναφερόμενης παραγωγής, και με τον James Gordon White ξανά στο σενάριο συν τον παραγωγό της προηγούμενης ταινίας John Lawrence να βοηθάει, καταφέρνουν να φτιάξουν ίσως την απόλυτη ταινία μεταμόσχευσης κεφαλιού στην ιστορία του σινεμά!
 Τα περισσότερα από τα πολλά προβλήματα του THE INCREDIBLE TWO- HEADED TRANSPLANT με μια πρώτη ματιά φαίνονται να απουσιάζουν από το THE THING WITH TWO HEADS. Συγκεκριμένα, ο ρυθμός είναι πολύ γρηγορότερος, οι ψευδοεπιστημονικές εξηγήσεις είναι κάπως πιο αληθοφανείς- αν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι τέτοιο, το στοιχείο slasher και τρόμου δεν υπάρχει εδώ, ενώ το σενάριο προνοεί για αρκετό επιτηδευμένο χιούμορ που στην προηγούμενη ταινία απουσίαζε εντελώς.
 Σαν μπόνους, υπάρχει και η blaxploitation θεματική προσέγγιση, αφού αυτή τη φορά ο τρελός επιστήμονας (Ray Milland) είναι ένας βαριά άρρωστος ρατσιστής μισάνθρωπος που θέλει να μεταμοσχεύσει το κεφάλι του στο υγιές σώμα ενός δωρητή, με απώτερο στόχο μετά από την περίοδο προσαρμογής να αφαιρέσεις το κεφάλι του δωρητή κρατώντας μόνο το δικό του. Λογικά, η αντίδρασή του είναι οργισμένη όταν ξυπνάει με το κεφάλι του μεταμοσχευμένο στο σώμα ενός γιγαντόσωμου έγχρωμου θανατοποινίτη (Roosevelt Grier), αλλά μαθαίνει από τον καλό γιατρό και συνάδελφο του (Roger Perry) ότι ο χρόνος τελείωνε και το σώμα του συγκεκριμένου «δωρητή» ήταν το μοναδικό διαθέσιμο.
 Το πρόβλημα είναι ότι ο θανατοποινίτης δώρησε το σώμα του στην επιστήμη μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο την ώρα που η γυναίκα του ψάχνει για τα στοιχεία που θα τον αθωώσουν, κάτι που τον κάνει να μην βλέπει με καλό μάτι την προοπτική του θανάτου του όταν το φρεσκομεταμοσχευμένο κεφάλι του ρατσιστή γιατρού προσαρμοστεί στο νέο του σώμα. Έτσι, με την βοήθεια ενός έγρωμου γιατρού (Don Marshall) το σκάει από την κλινική για να βρει τις αποδείξεις της αθωώτητάς του την ώρα που εκτός από τις συνεχόμενες ρατσιστικές προσβολές και την ολοένα αυξανόμενη ικανότητα του του καλού γιατρού να ελέγχει το σώμα του, έχει να αντιμετωπίσει και την αστυνομία που τον έχει παρει στο κατόπι.
 Από τις πρώτες σκηνές με τον γορίλα στο κλουβί, ένας συνηδειτοποιημένος fan των b-movies αντιλαμβάνεται ότι το THE THING WITH TWO HEADS μαλλον είναι άλλη μια μαγική στιγμή του ανεξάντλητου καταλόγου του exploitation σινεμά των 70s. Όπως προανέφερα, η ταινία είναι μια κλάση παραπάνω από τον προκάτοχό της και αυτό οφείλεται κυρίως στην ελαφρύτητα με την οποία το σενάριο αντιμετωπίζει το θέμα τόσο της μεταμόσχευσης κεφαλιού, όσο και του ρατσισμού. Στην πραγματικότητα, το συγκεκριμένο θέμα αντιμετωπίζεται εντελώς ευκαιριακά και είναι απλώς μια δικαιολογία για κάποιους χιουμοριστικούς διαλόγους μεταξύ των δύο… κεφαλών αλλά και για το πρωταγωνιστικό status του διάσημου αθλητή του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου στα 60s, Roosevelt Grier.
 Προφανέστατα, οι δαιμόνιοι παραγωγοί θέλησαν να εκμεταλευτούν τόσο το όνομα του Grier όσο και την άνθιση του blaxploitation σινεμά εκείνη την εποχή. Κάτι που φαίνεται να καταφέρνουν, αφού μετά το πρώτο μισό, ο Roosevelt Grier ουσιαστικά παίρνει τα πρωταγωνιστικά ηνία από τον Ray Milland. Ο χαρακτήρας του τελευταίου είναι γενικά όσο αντιπαθής μπορούσε το σενάριο να τον κάνει, αλλά κερδίζει τον Grier τόσο σε ατάκες όσο και σε παράδοση αυτών.
 Ξεκάθαρα, η παρουσία και μόνο ενός θρυλικού ηθοποιού όπως του Ray Milland είναι μάλλον πολυτέλεια για μια ταινία που λέγεται THE THING WITH TWO HEADS, αλλά ο χαρακτήρας του πάει μια χαρά και σίγουρα πολύ περισσότερο από τον αντίστοιχο του Bruce Dern στην πρώτη ταινία. Προβλέψιμα, ο Milland παραδίδει μια από τις «επαγγελματικές» του ερμηνείες και είναι γενικά μια χαρά, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές. Ο Grier από την άλλη επίσης έχει τον χαβαλέ του και μοιάζει να περνάει φίνα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά σίγουρα η σκηνική του παρουσία υστερεί συγκριτικά με εκείνη του Milland.
 Από εκεί και πέρα έχουμε το αναγκαίο ψευδοεπιστημονικό μπλα- μπλα που δυστυχώς δεν απουσιάζει ούτε από αυτή την ταινία, αρκετές τραγελαφικές σκηνές πειραμάτων που διαδραμματίζονται μέσα στο εργαστήριο του καλού γιατρού, όπως η μαγική σεκάνς με το γορίλλα που φτάνει επίπεδα NIGHT OF THE BLOODY APES από άποψη εφέ.
 Στην ίδια λογική και τα ειδικά εφέ του πλάσματος με τα 2 κεφάλια, που δεν φαίνεται να έχει εξελιχθεί ιδιαίτερα από το αντίστοιχο του THE INCREDIBLE TWO- HEADED TRANSPLANT, και κατά συνέπεια βγάζει τρελό γέλιο, για να μη μιλήσω για όλες ανεξαιρέτως τις σκηνές όπου Milland και Grier βρίσκονται στο ίδιο πλάνο. Το πιο περίεργο είναι ότι το κοστούμι του γορίλλα φοράει ο θρύλος των ειδικών εφέ, Rick Baker, ο οποίος χωρίς να αναφέρεται στα credits είναι υπεύθυνος για τα εφέ της ταινίας, αλλά ξεκάθαρα δεν ήταν στην καλύτερη του μέρα.
 Στη συνέχεια της προβολής έχουμε επίσης αρκετά κυνηγητά με αυτοκίνητα και κάποιες άλλες αφελείς σκηνές δράσης, ενώ το φινάλε είναι απόλυτα προβλέψιμο αλλά ταιριαστό με την υπόλοιπη τρέλα της παραγωγής. Δεν πρόκειται για καμία ταινιάρα, αλλά οι θεατές που άντεξαν το THE INCREDIBLE TWO- HEADED TRANSPLANT λογικά θα ικανοποιηθούν πολύ περισσότερο από το THE THING WITH TWO HEADS. Έχοντας πει αυτό, δεν βλάπτει να τονίσω για άλλη μια φορά ότι και οι δύο ταινίες απευθύνονται σε σκληρούς trash-άδες και καλό θα είναι να αντιμετωπιστούν υπό αυτό το πρίσμα.
|
