Μια οικογένεια μετακομίζει στην επαρχία κοντά σε ένα νεκροταφείο κατοικιδίων που όμως κρύβει ένα πανάρχαιο και σκοτεινό μυστικό.

Μια από τις πολλές ταινίες με τις οποίες έχω δεθεί συναισθηματικά μιας και την απόλαυσα στο σινεμά όταν είχε πρωτοβγεί σε μια περίοδο που γενικά άλλαζα σαν άνθρωπος λόγω ηλικίας (περίπου 17 χρονών), αλλά η αγάπη για το σινεμά τρόμου γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Εκείνη την εποχή θυμάμαι είχε γίνει αρκετός ντόρος από τα ΜΜΕ για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, αφενός μεν γιατί ο ίδιος ο Stephen King είχε επιμεληθεί το σενάριο της, και αφετέρου γιατί το αμιγώς εμπορικό σινεμά τρόμου ήταν στα πάνω του ελέω franchise των A NIGHTMARE ON ELM STREET, HELLRAISER και άλλων παραγωγών που είχαν πάει πολύ καλά στο box office εκείνης της περιόδου.

Από τη μια μεριά, ο θόρυβος ήταν δικαιολογημένος μιας και πρόκειται για μια αρκετά καλή προσπάθεια από την βιντεοκλιπού Mary Lambert στην δευτερη της ταινία μεγάλου μήκους και η πρώτη διασκευή του ίδιου του King σε δικό του βιβλίο, από την άλλη το PET SEMATARY δεν ολοκλήρωσε τις υποσχέσεις του πολυπαιγμένου τότε trailer του και έμεινε μέχρι ενός σημείου ημιτελές αφήνοντας την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχε γίνει ακόμα καλύτερο.

Πρόκειται για την ιστορία της οικογένειας Creed που μετακομίζουν σε ένα σπίτι στην επαρχία λόγω της δουλειάς του πατέρα Louis (Dale Midkiff) στο τοπικό νοσοκομείο. Η σύζυγος Rachel (Denise Crosby) και τα δύο ανήλικα παιδιά τους βλέπουν με καλό μάτι αυτή τη μετακόμιση στην εξοχή, μιας και η μεν Rachel έχει την ευκαιρία να ξεφύγει από τρην ένταση της μεγαλούπολης και να μεγαλώσει τα παιδιά της σε πιο ανθρώπινο περιβάλλον, ενώ τα δυο παιδιά έχουν στη διάθεση τους ένα ειδιλυακό περιβάλλον για να παίζουν μεταξύ τους και με τον γάτο τους.

Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι το σπίτι βρίσκεται δίπλα σε έναν άκρως επικινδυνο επαρχιακό δρόμο, που όπως τους εξηγεί ο νέος τους γείτονας Jud (Fred Gwynne), έχει γίνει η αιτία πολλών θανάτων κατοικιδίων τα τελευταία χρόνια. Ο τελευταίος μάλιστα τους ξεναγεί στο τοπικό «Νεκροταφείο κατοικιδίων» που χτίστηκε για να μπορούν τα παιδιά της περιοχής να κηδεύουν τα αγαπημένα τους μικρά ζώα όταν αυτά πέφτουν θύματα του αδυσώπητου δρόμου.

Τα προβλήματα αρρχίζουν όταν ο γάτος της μικρής Ellie σκοτώνεται στον εν λόγω δρόμο και ο Jud αποκαλύπτει στον Louis ότι πίσω από το Νεκροταφείο Κατοικιδίων υπάρχει ένα καλά κρυμμένο παλιό ινδιάνικο νεκροταφείο στο οποίο ότι θάψει κανείς γυρνάει πίσω. Στην αρχή ο Louis είναι επιφυλακτικός, αλλά όταν βλέπει τον μέχρι πρότινος νεκρό γάτο της κόρης του να επιστρέφει αλλά με πιο βίαιες τάσεις, τότε αντιλαμβάνεται τη δύναμη του αρχαίου μυστικού του Ινδιάνικου νεκροταφείου. Μια δύναμη που θα μπει στον πειρασμό να δοκιμάσει όταν ο μικρός του γιός Gage πέφτει θύμα της αιματοβαμμένης ασφάλτου κόντρα στις προειδοποιήσεις του πνεύματος ενός ασθενή του που πέθανε στο χειρουργικό κρεββάτι στο τοπικό νοσοκομείο.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, το σενάριο του Stephen King είναι καλογραμμένο και αρκετά πολύπλευρο, εξετάζοντας όχι μόνο την ιστορία του Νεκροταφείου καθαυτή, αλλά επιχειρώντας να εισχωρήσει εις βάθος στους χαρακτήρες του, το παρελθόν τους και τις αμαρτωλές ιστορίες τους και ιδίως του χαρακτήρα της Denise Crosby που ήταν το βαρύ πυροβολικό του cast κυρίως λόγω της πρόσφατης συμμετοχή της στην πρώτη σεζόν του STAR TREK: THE NEXT GENERATION. Αυτή η πολυπλοκότητα του σεναρίου είναι από την μια μεριά ένα δυνατό σημείο στην ταινία, από την άλλη όμως είναι μάλλον και το κύριό της μειονέκτημα μιας και σε πολύ λίγο χρόνο ο King προσπαθεί να μεταδώσει δυσανάλογα πολλά πράγματα κάνοντας το όλο εγχείρημα να μοιάζει κάπως αργό και δυσκίνητο.

Το κυρίως πιάτο της δράσης συμπυκνώνεται στο τελευταίο μισάωρο, το οποίο είναι πραγματικά εκπληκτικό, με τρομερή ατμόσφαιρα και κάποιες αληθινά ανατριχιαστικές στιγμές και είναι αυτό που θα θυμάται κανείς μετά το τέλος της προβολής. Οι σκηνές μετά την επιστροφή του μικρού Gage προσωπικά με είχαν στοιχειώσει από τότε και καλό θα είναι όποιοι τρομάζουν με τη θεματολογία των φονικών παιδιών να μείνουν μακριά, καθώς το PET SEMATARY δεν χαρίζει κάστανα σε αυτόν τον τομέα. Οι τρομάρες είναι αυθεντικές και δεν στηρίζονται σε τυπικά ξαφνικά πετάγματα και δυνατούς ήχους, ενώ όλα υποστηρίζονται από κοντρολαρισμένα αλλά πολύ καλοφτιαγμένα gore εφέ που κάνουν αίσθηση ακόμα και σήμερα.

Χωρίς αμφιβολία, σεναριακά κενά και στιγμές χωρίς λογική υπάρχουν και μάλιστα αρκετές, αλλά στο τέλος της προβολής μένει η αίσθηση μιας σχετικά ολοκληρωμένης ταινίας, που όμως θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να δώσει πολλά περισσότερα αν απέφευγε το αρχικό πλάτιασμα και επέμενε περισσότερο στην ατμόσφαιρα και στο στοιχείο τρόμου του τελευταίου μέρους της. Οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών είναι γενικά πολύ καλές, με τον διαχρονικα αδικημένο Fred Gwynne (THE MUNSTERS) να ξεχωρίζει λόγω της βαθιάς φωνής του και την Denise Crosby να ξεπερνάει τα εμπόδια που θέτει εξ ορισμού η εντυπωσιακή της εξωτερική εμφάνιση. Σίγουρα αποκάλυψη της ταινίας είναι ο περίπου 2 χρονών τότε Miko Hughes που προσωπικά μου είχε προκαλέσει εφιάλτες τότε που είχα πρωτοδεί την ταινία, αλλά ακόμα και σήμερα μου μεταδίδει τις απαραίτητες ανατριχίλες θυμίζοντας μου εκείνη την υπέροχη πρώτη φορά που είδα την ταινία στο σινεμά.

Γενικά ο χρόνος φέρθηκε αρκετά καλά στο PET SEMATARY το οποίο έμεινε στη μνήμη των horror fans κυρίως λόγω του ομώνυμου κλασικού τραγουδιού των θρυλικών Ramones που παίζεται αδιάκοπα ακόμα μέχρι και σήμερα, αλλά αυτό είναι κάπως άδικο μιας και η ταινία από μόνη της και παρόλα τα προβλήματα της αξίζει κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια κλασική ατμοσφαιρική ταινία τρόμου του Αμερικάνικου σινεμά που αξίζει περίοπτη θέση στις συλλογές των απανταχού horror fans.

Η ταινία κυκλοφορεί στη χώρα μας από την Paramount.

R1 Αμερική (Paramount)
R1 Collectors Edition Αμερική (Paramount)
R2 Μ. Βρετανία (Paramount)

Blue Ray Αμερικής (Paramount)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά. Από extras η R1 CE δεν έχει αντίπαλο. Όλες οι άλλες εκδόσεις είναι ταυτόσημες με την Ελληνική.

Η έκδοση σε Blue Ray έχει τα ίδια extras με την R1 CE.