Τρεις φοιτητές αναζητούν στριπτιζέζ για τα πάρτυ της σχολής σε κακόφημο νυχτερινό κέντρο που όμως κατοικείται από αιμοδιψείς βρικόλακες.

Ένα από τα πολλά καλά που έκανε το FRIGHT NIGHT τη δεκαετία του 80 ήταν ότι αναβίωσε το μύθο των βρικολάκων που κάπως είχε ξεφτίσει εκείνη την εποχή, εισάγοντας το μαύρο χιούμορ και σύγχρονα ειδικά εφέ και παντρεύοντάς τα με εκείνη την αξιαγάπητη 80s λογική και αισθητική που έχει κάνει τις ταινίες του είδους κλασικές. Μια από τις ταινίες που εκμεταλέυτηκαν αυτή την κληρονομιά ήταν και το VAMP, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Richard Wenk που την εποχή που κυκλοφόρησε είχε μαρκεταριστεί σαν όχημα της καυτής Grace Jones που τότε ζούσε τα 15 λεπτά δόξας της, τόσο με τη μουσική της όσο και με ταινίες όπως CONAN THE DESTROYER και A VIEW TO A KILL.

Το σενάριο σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και δείχνει ότι γράφτηκε μάλλον πρόχειρα και βιαστικά σε μια προσπάθεια να τσεπώσουν οι παραγωγοί από την μίνι- αναβίωση των νεανικών ταινιών τρόμου που καλά κρατούσε στο πρώτο μισό των 80s. Η υπόθεση ασχολείται με 3 φοιτητές που στην προσπάθεια τους να δώσουν προστιθέμενη αξία στην αδελφότητα του πανεπιστημίου στην οποία θέλουν να γίνουν μέλη καταλήγουν σε ένα κακόφημο στριπτιτζάδικο σε μια σκοτεινή γειτονιά της πόλης.

Σκοπός τους, να βρούνε μια στριπτιτζού και να την πείσουν να συμμετέχει στα κοινά της αδελφότητας. Από τις πολλές καλλίγραμμες υπάρξεις του μαγαζιού, ξεχωρίζουν την εντυπωσιακή και εξωτική Katrina (Grace Jones) και ο ένας από αυτούς την πλησιάζει για να της προτείνει συνεργασία.Το πρόβλημα είναι ότι η τελευταία στην πραγματικότητα είναι βρικόλακας και μάλιστα αρχηγός αγέλης αυτών, οι οποίοι εδρεύουν μέσα στο στριπτιτζάδικο και λυμμαίνονται ολόκληρη τη γειτονιά.

Ο δικός μας δεν γλιτώνει το δάγκωμα της Katrina που του την πέφτει νομίζοντας ότι είναι μόνος του, κάτι που κινεί τις υποψίες των υπολοίπων που λογικά ανησυχούν με την ξαφνική του εξαφάνιση. Έτσι συνάπτουν φιλία με μια όμορφη σερβιτόρα του μαγαζιού, αλλά στην αναζήτηση του φίλου τους θα έρθουν αντιμέτωποι με ολόκληρη την κοινότητα βρικολάκων που τους παίρνει στο κυνήγι, ενώ έχουν να ανησυχούν και για μια συμμορία πανκιών που δεν θέλει το καλό τους.

80s μουσική, αισθησιακοί χοροί από τις όμορφες χορεύτριες και αρκετός αιματηρός χαβαλές είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στο VAMP που χωρίς να είναι καμία ταινιάρα, καταφέρνει να παραδώσει τα αγαθά για τους fans της cult horror σκηνής. Πότε- πότε γίνεται αρκετά ατμοσφαιρικό, έχει και ολίγον από μαύρο χιούμορ, γενικά συντηρεί το ενδιαφέρον με την εισαγωγή αρκετών υποπλοκών, ενώ δεν λείπουν και αρκετές αναφορές σε κλασικές ταινίες του είδους. Προς το φινάλε έχουμε και ολίγον από σασπένς και όλα βαίνουν καλώς, χωρίς πάντως να υπάρχει απογείωση σε καμία στιγμή.

Κακά τα ψέματα, το highlight της ταινίας είναι η Grace Jones, η οποία είναι ξεκάθαρα φυσική καλλονή και η παρουσία της ανεβάζει τον πήχη όποτε βρίσκεται στο πλάνο. Δυστυχώς ο χρόνος αυτός είναι κάπως περιορισμένος, ενώ δεν ανοίγει το στόμα της σε καμία στιγμή- τουλάχιστον για να μιλήσει! Έχει πάντως κάποιες υπέρ- σέξι σκηνές, όπως η αποπλάνηση του νεαρού φοιτητή και ο παράξενα αισθησιακός χορός της, έστω και με μια ολίγον τι παρακμιακή αισθητική.

Από εκεί και πέρα υπάρχει και λίγο από gore και ειδικά εφέ τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία, τα κλισέ του νεανικού σινεμά των 80s είναι παντού και υπάρχει και η εμφάνιση του Billy Drago στο ρόλο του τσαμπουκαλή της γειτονιάς που επίσης συγκαταλέγεται στις στιγμές που ξεχωρίζουν στην ταινία.

Πάντως το FROM DUSK TILL DAWN του Robert Rodriguez φαίνεται να χρωστάει πολλά στο VAMP καθώς πολλές σκηνές και ατάκες του φαίνεται ότι είναι παρμένες από την ταινία του Richard Wenk, στο πιο μοντέρνο και…Ταραντινικό! Το φινάλε είναι εξ ολοκλήρου ξεπατικωμένο από το “FRIGHT NIGHT” και είναι ολίγον τι απότομο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία σε μια ταινία που φαίνεται να έγινε αποκλειστικά και μόνο για το χαβαλέ.  

Κάτι που μάλλον πετυχαίνει και με το παραπάνω. Το VAMP φαίνοντας να έχει επίγνωση των αδυναμιών του καταφέρνει να επικεντρώνεται στα στοιχεία εκείνα που περιμένει το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τους παραδίδει τα αγαθά σε δράση, gore και γυμνό σε ελεγχόμενες δόσεις. Αυτό που μένει στο τέλος της προβολής δεν είναι άλλο από την αίσθηση εκείνη ότι όλοι περάσαμε καλά με 80s style χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να μιλάμε για κάτι σούπερ.  

Δεν υπάρχουν γνωστές κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Μ. Βρετανία (Arrow Films)
R1 Αμερική (Anchor Bay Entertainment)

Blue Ray Αμερικής (Image Entertainment)
Blue Ray Μ. Βρετανίας (Arrow Films)

Και οι δύο εκδόσεις DVD είναι χωρίς περικοπές, αναμορφική μεταφορά και διαφορετικά extras. Η R0 είναι σε 2 DVD και έχει περισσότερα extras.

Από τα Blue Ray, η Βρετανική έκδοση είναι με διαφορά η καλύτερη.