Ένας συλλέκτης αποκτάει το κρανίο του Μαρκησίου Ντε Σαντ το οποίο πιστεύει ότι έχει σκοτεινές υπερφυσικές ιδιότητες.

Η περίπτωση του THE SKULL είναι από τα παράδοξα της σημερινής πολιτικής κυκλοφορίας DVD παλιότερων ταινιών. Η συγκεκριμένη ταινία της Amicus Films από την χρυσή εποχή του Αγγλικού τρόμου μέχρι το 2008 είχε μείνει γενικά ξεχασμένη χωρίς κυκλοφορία σε DVD παγκοσμίως. Κάτι που σίγουρα προκαλεί ερωτηματικά μιας και πρόκειται για μια από τις κορυφαίες παραγωγές της ιστορικής εταιρίας. Το γιατί χρειάστηκε τόσα χρόνια για να βρει την αντιμετώπιση που της άξιζε και υποβαθμιζόταν σε κακοτυπωμένα VHS είναι κάτι που μόνο η μεταφυσική μπορεί να εξηγήσει.

Η μεταφυσική είναι και το κεντρικό θέμα της ταινίας και συγκεκριμένα η μαύρη μαγεία που πηγάζει από το κρανίο του τίτλου. Δεν πρόκειται για οποιοδήποτε κρανίο, αλλά το κρανίο του διαβόητου μεταξύ πολλών άλλων και για τις αποκρυφιστικές πρακτικές του, Μαρκησίου Ντε Σαντ, το οποίο καταλήγει μετά από αρκετές περιπέτειες στον συλλέκτη μυστικιστικών αντικειμένων Peter Cushing. Ο συνάδελφος και φίλος του Christopher Lee γνωρίζει για τις δυνάμεις του κρανίου του Ντε Σαντ μιας και βρισκόταν στη συλλογή του πριν το πάρει ένας αμφιβόλου ηθικής προμηθευτής αντικειμένων για τις συλλογές τους (Patrick Wymark) και το προσφέρει προς πώληση στον Cushing.

Περιέργως, ο Lee δεν ενδιαφέρεται για την κλοπή του δικού του κομματιού, αλλά αντίθετα μοιάζει ανακουφισμένος που το βάρος του κρανίου έφυγε από πάνω του. Σαν καλός φίλος προειδοποιεί τον Cushing που ακόμα δεν είχε ψηθεί να πληρώσει το υπέρογκο ποσό που του ζητούσε ο προμηθευτής ότι όντως το κρανίο έχει σατανικές δυνάμεις που είναι οι ίδιες που είχε στην κατοχή του ο Ντε Σαντ όσο ήταν ζωντανός. Φυσιολογικά ο Cushing δεν τον πιστεύει, αλλά μια σειρά γεγονότων που ακολουθούν τον πείθουν ότι ο Lee είχε δίκιο κι ότι το κρανίο έχει δαιμονικές δυνάμεις πέρα από τον ανθρώπινο νου.

Τυπική ιστορία δαιμονισμού από την πένα του Robert Bloch που έγραψε το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε το THE SKULL και το σενάριο του θρυλικού Milton Subotsky, ενώ την φινέτσα δίνει ο Freddie Francis σε μια από τις κορυφαίες στιγμές στη φιλμογραφία του. Η ατμόσφαιρα σε ολόκληρη την ταινία είναι απίστευτη και σήμα- κατατεθέν της Amicus και του Βρετανικού γοτθικού τρόμου γενικότερα και δένει άψογα με την ανατριχιαστική και πανταχού παρούσα μουσική της Elisabeth Lutyens που στοιχειώνει. Και πιστέψτε με, το να κάνει κάποιος μια ταινία με θέμα ένα… κρανίο που πετάει να μοιάζει αγέραστη και φρέσκια μέχρι σήμερα δεν είναι μικρή υπόθεση!

Φυσικά ένα πολύ μεγάλο μερίδιο στην απόλυτη κατά τη γνώμη μου επιτυχία του THE SKULL έχουν οι πρωταγωνιστές και κυρίως ο Peter Cushing που δίνει άλλη μια αψεγάδιαστη και συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία που κλέβει τη δόξα ακόμα κι από τον Christopher Lee όσο χρόνο μοιράζονται το ίδιο πλάνο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για μια από τις 3-4 καλύτερες ερμηνείες ολόκληρης της καριέρας του Cushing που μεταδίδει με εντυπωσιακό τρόπο τις συνεχείς μεταβολές στην ψυχοσύνθεση του στον θεατή όσο εξελίσσεται η ιστορία. Πάντως ο Lee είναι άξιος συμπαραστάτης σε μια χαμηλών τόνων ερμηνεία που τονίζει ακόμα περισσότερο την ολοένα και αυξανόμενη ατμόσφαιρα απειλής.

Θεματολογικά, παρότι μπορεί να μοιάζει λίγο χαζό σε 3-4 γραμμές περίληψης της υπόθεσης του, το THE SKULL έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το οποίο συντηρεί από την αρχή ως το τέλος με χαρακτηριστική άνεση. Κύριο ενδιαφέρον δεν είναι το κρανίο που στην τελική ανάλυση πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι, αλλά η επιρροή του στους ήρωες. Αυτοί με τη σειρά τους χρησιμοποιούν τις ερμηνείες τους για να τονίσουν τον ψυχολογικό τρόμο ο οποίος γιγαντώνεται με τις εύστοχες αναφορές σε δαιμονολογία και μαύρη μαγεία.

Αν και η εξέλιξη είναι ολίγον τι προβλέψιμη για κάποιον έμπειρο της σκηνής, ο τρόπος με τον οποίο την παρουσιάζει ο Freddie Francis είναι εκπληκτικός. Σχεδόν σε όλες τις δουλειές του πρόσφατα αποθανόντα βετεράνου του Αγγλικού σινεμά υπάρχουν τεχνικά προβλήματα όσο και προβλήματα ρυθμού, αλλά στο THE SKULL τέτοια θα δυσκολευτεί να βρει ακόμα και ο μεγαλύτερος πολέμιος του.

Και δεν είναι υπερβολή να τονίσω ότι αυτό ισχύει και για όλα σχεδόν τα επιμέρους σημεία της ταινίας. Οι ερμηνείες όλων των υπολοίπων πέρα των Cushing και Lee είναι εντυπωσιακές και όλοι οι χαρακτήρες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον εκτός ίσως από τις γυναίκες που περιορίζονται γενικά σε συμπληρωματικούς ρόλους. Επίσης υπάρχει άφθονο μυστήριο και σασπένς που φτάνει στο κατακόρυφο του με τα παιχνιδίσματα της κάμερας του Francis και την σταδιακά αυξανόμενη συχνότητα και ένταση της μουσικής. Ακόμα και το φινάλε παρόλο που μοιάζει λίγο αμήχανο δεν είναι ευκαιριακό και μοιάζει απόλυτα ταιριαστό αν όχι αναπόφευκτο.

Μια μικρή ένσταση υπάρχει για την αποτελεσματικότητα των ειδικών εφέ, αλλά ο συγκεκριμένος τομέας σε καμία περίπτωση δεν είναι το κύριο ενδιαφέρον της ταινίας που ποντάρει στην ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και στην φοβερή ερμηνεία του Peter Cushing. Αυτός αποδεικνύει περίτρανα ότι όχι μόνο δεν ήταν δευτεροκλασάτος μπροστά στον Lee όπως τον θεωρούσαν (και ακόμα ίσως τον θεωρούν) αρκετοί αλλά από άποψη έκφρασης έντονων συναισθημάτων ήταν ακόμα καλύτερος.

Ενδιαφέρον έχει επίσης και το παρασκήνιο, που θέλει τους κληρονόμους του Ντε Σαντ στην Γαλλία να κάνουν αγωγή στην εταιρία διανομής ζητώντας να αφαιρεθούν όλες οι αναφορές από το όνομα του Ντε Σαντ από την διαφημιστική προώθηση της ταινίας. Πέρα όμως από όλα αυτά, μιλάμε για μια υπέρ- κλασική στιγμή του Βρετανικού γοτθικού τρόμου που εντυπωσιάζει σε όλα τα μέτωπα και που με κλειστά μάτια κατατάσσω μέσα στις μεγαλύτερες στιγμές τόσο των Lee και Cushing όσο και των Freddie Francis, Milton Subotsky και Max Rosenberg. Και δεν είναι λίγες οι μεγάλες στιγμές που έχουν όλοι αυτοί!

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Legend Films)
 
Η μοναδική αυτή έκδοση είναι χωρίς περικοπές και έχει υπέροχη αναμορφική μεταφορά.