Σχόλια:  Άλλη μια από τις πιο γνωστές φτηνές απομιμήσεις του THE EXORCIST από την μητέρα των απομιμήσεων, Ιταλία. Το BEYOND THE DOOR μαρκεταρίστηκε και έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των cult horror fans ως μια ακόμα ταινία δαιμονισμού και εξορκισμού, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για μια όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη προσπάθεια του Ovidio G. Assonitis (TENTACLES) και του διαβόητου παραγωγού Edward L. Montoro να συνδυάσουν στοιχεία από EXORCIST, ROSEMARYS BABY και τυπικές ταινίες φαντασμάτων με ξεκάθαρο στόχο να διαφοροποιηθούν κάπως από τον κανόνα τέτοιου είδους ταινιών που κυκλοφόρησαν μαζικά στην Ιταλία την ίδια χρονιά.
 Πρόκειται για την ιστορία της Jessica (Juliet Mills) που ζει με τον σύζυγο και τα 2 παιδιά της και η ζωή της αρχίζει να παίρνει πιο παράξενη τροπή όταν μένει έγκυος ενώ πάντα έπαιρνε τις αναγκαίες προφυλάξεις για να αποφύγει κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με τον οικογενειακό γιατρό, η εγκυμοσύνη της «αψηφάει τους κανόνες της βιολογίας» μιας και το βρέφος μεγαλώνει με αφύσικα γρήγορους ρυθμούς.
 Την ίδια στιγμή η Jessica αρχίζει να δείχνει σημάδια δαιμονισμού ενώ ο άνδρας της εντοπίζει έναν παράξενο τύπο ονόματι Dimitri (Richard Johnson) που τους παρακολουθεί εξ αποστάσεως. Αποδεικνύεται ότι ο Dimitri ήταν κάποτε γνωστός της Jessica και λίγο πριν πεθάνει σε αυτοκινητιστικό έκανε συμφωνία με το διάβολο για να κρατηθεί στη ζωή μέσω του αγέννητου μωρού της.
 Όπως είναι μάλλον ξεκάθαρο, το σενάριο για το οποίο συνεργάστηκαν 8 (!) άτομα, είναι ό,τι να ’ναι στην κυριολεξία και ουσιαστικά θάβει όποιες καλές ιδέες τυχόν υπήρχαν πριν από τα γυρίσματα. Στην έναρξη της ταινίας, ο ίδιος ο διάβολος κάνει τις απαραίτητες συστάσεις μέσω αφήγησης και κάπως εξηγεί τα χωρίς λογική δρώμενα που ακολουθούν, αλλά από εκεί και πέρα ακολουθεί το χάος, με ατελείωτα πλατιάσματα στην αφήγηση, αδιάφορους χαρακτήρες και επαναλαμβανόμενα κλισέ που καθιστούν την παρακολούθηση αρκετά δύσκολη κατά διαστήματα.
 Στα λίγα θετικά της ταινίας περιλαμβάνονται κάποιες μεμονωμένες ανατριχιαστικές και καλογυρισμένες σκηνές δαιμονισμού και ορισμένα κομμάτια της μουσικής του Franco Micalizzi που δημιουργούν κατά διαστήματα μια εφιαλτική ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με την πολύ καλή γενικά φωτογραφία του Roberto D'Ettorre Piazzoli. Επίσης άξια αναφοράς είναι η επιτηδευμένη έλλειψη θρησκευτικών θεμάτων, μιας και το σενάριο προσπαθεί να δει την ιστορία του δαιμονισμού από άλλη οπτική γωνία. Όμως στη συντριπτική πλειοψηφία το θέαμα παραμένει τετριμμένο, βαρετό και κλισαρισμένο.
 Έχουμε άλλη μια 180 μοιρών περιστροφή του κεφαλιού της πρωταγωνίστριας, το αναγκαίο «δαιμονικό» μακιγιάζ της, αλλαγές φωνής και ακαθόριστα σιχαμερά υγρά να τρέχουν από το στόμα της σε κάθε ευκαιρία. Εξορκισμός δεν υφίσταται, το gore είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο και οι σκηνές που θυμίζουν ότι βλέπουμε ταινία τρόμου είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, με μια σκηνή πάντως όπου οι κούκλες των παιδιών ζωντανεύουν να ξεχωρίζει όντας αρκετά τρομακτική.
 Προβλέψιμα, όλα συνοδεύονται από ξύλινες ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές, άνευρη σκηνοθεσία και αργόσυρτο ρυθμό. Η Juliet Mills προσπαθεί φιλότιμα να δείξει επαγγελματισμό παραδίδοντας τις συνήθως ανόητες ατάκες του χαρακτήρα της με στυλ, ενώ ο γνωστός μας Richard Johnson (ZOMBIE 2) είναι παγερά αδιάφορος σε έναν κλισαρισμένο και κατά την προσωπική μου άποψη εντελώς περιττό χαρακτήρα, παρόλο που το σενάριο τον παρουσιάζει ως κρίσιμο για την εξέλιξη της πλοκής. Το φινάλε αν και προσπαθεί να πρωτοτυπήσει, είναι μάλλον παιδιάστικο, όπως και ολόκληρη σχεδόν η ταινία.
 Κακά τα ψέματα, το γελοίο σενάριο είναι ο βασικός λόγος αποτυχίας του BEYOND THE DOOR. Είμαι βέβαιος ότι αυτή η πέρα από κάθε λογική συνεργασία 8 ατόμων για να γραφτεί αυτό το κατασκεύασμα προέκυψε από την αδυναμία του αρχικού draft να σχηματίσει μια ταινία κανονικής διάρκειας, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο καθένας από τους εμπλεκόμενους έκανε ότι του κατέβαινε χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στη δουλειά των υπολοίπων. Έτσι, το να περιμένει κανείς λογική, συνέπεια, συνοχή και διάρκεια στα δρώμενα είναι τουλάχιστον μάταιο.
 Προσωπικά θεωρώ το BEYOND THE DOOR από τις χειρότερες της συνομοταξίας αντιγραφών του THE EXORCIST παγκοσμίως, αλλά αναγνωρίζω ότι προσπαθεί φιλότιμα να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες, έχει κάποια σημεία που πραγματικά αξίζουν και γενικότερα ψιλοβλέπεται, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και όχι κριτική στάση από τους θεατές που πρέπει να είναι έμπειροι b-μουβάδες για να μην τους πάρει ο ύπνος στο πρώτο εικοσάλεπτο.
|
