Σχόλια:  Αυτά είναι! Φτηνιάρικη Ιταλική επιστημονική φαντασία από τα τέλη της δεκαετίας του 80 με πρωταγωνιστή τον Franco Nero. Αλήθεια, ποιος μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό; Σίγουρα όχι εγώ, κάτι που δεν μετάνιωσα καθόλου μετά το φινάλε αυτής της εντελώς ξεχασμένης ταινιούλας που προσπαθεί να συνδυάσει στοιχεία από το TERMINATOR, περιπέτειες στη ζούγκλα τύπου ROMANCING THE STONE και ταινίες συνομωσίας στο στυλ του THE X FILES. Το αποτέλεσμα αυτού του παντρέματος σίγουρα δεν είναι απόλυτα επιτυχημένο, αλλά η ταινία έχει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια που την κάνει να ξεχωρίζει, έστω και σε επίπεδο «τόσο κακή που είναι καλή».
 Ο Franco Nero, λοιπόν, υποδύεται έναν μέθυσο συγγραφέα και τυχοδιώκτη ονόματι Ted Angelo που ζει στην Κολομβία και προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην με διάφορους τρόπους που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την αγοραπωλησία πολύτιμων αρχαιοτήτων. Μια μέρα πέφτει στα χέρια του μια τέτοια παρτίδα και μεταξύ των αντικειμένων ήταν το ημερολόγιο ενός εξερευνητή που είχε εξαφανιστεί πριν πολλά χρόνια. Όμως τα αντικείμενα και το ημερολόγιο κεντρίζουν το ενδιαφέρον διαφόρων ομάδων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων η αστυνομία, ο στρατός και ένας νεοναζί συλλέκτης (George Kennedy). Γρήγορα ο περίγυρος του Angelo αρχίζει να δολοφονείται, κάτι που τον κάνει να πάει σε μια σπηλιά στο βουνό όπου και βρέθηκαν τα διάφορα αντικείμενα.
 Προς μεγάλη του έκπληξη εκεί θα ανακαλύψει ένα διαστημόπλοιο το οποίο βρισκόταν θαμμένο μέσα στο βουνό για πάνω από 500 χρόνια. Όταν όμως θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την ανακάλυψη του, αρχίζει ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό από κάθε λογής κυβερνητικό και μη οργανισμό, τόσο της Κολομβίας όσο και των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
 Γενικά η υπόθεση προσπαθεί να γίνεται όσο μπορεί πιο περίπλοκη και αποφεύγει να κινείται στα γνώριμα πλαίσια ταινιών συνομωσιολογίας. Ο τρόπος αφήγησης είναι ολίγον τι μπερδεμένος αλλά ο γρήγορος ρυθμός που χρησιμοποιεί ο έμπειρος Nello Rossati βοηθάει αρκετά στο να μην γίνεται βαρετό το θέαμα, ακόμα κι όταν δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, κάτι αρκετά σπάνιο σε Ιταλικές παραγωγές αυτού του βεληνεκούς. Στην πραγματικότητα υπάρχουν ελάχιστες στιγμές στις οποίες δεν συμβαίνει κάτι άξιο λόγου στο TOP LINE, είτε αυτό είναι κυνηγητά και πιστολίδι, κόντρες αυτοκινήτων στα Κολομβιανά βουνά, είτε ακόμα και λίγα πλάνα στρατηγικά τοποθετημένου γυμνού.
 Το τελευταίο μισάωρο προσωπικά το βρήκα αποθεωτικό από κάθε άποψη, με αποκορύφωμα την εμφάνιση ενός ανδροειδούς τύπου TERMINATOR το οποίο ευθύνεται για τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας, μια από τις οποίες είναι η σύγκρουση του με έναν τεράστιο θυμωμένο… ταύρο! Προβλέψιμα, τα ειδικά εφέ είναι αστεία, αλλά ακόμα και έτσι μένει εκείνη η αίσθηση της αξιαγάπητης αφέλειας που συναντάμε στις περισσότερες Ιταλικές παραγωγές της εποχής, που σε πείσμα των καιρών πάντα αγνοούσαν τον άγραφο νόμο του σινεμά επιστημονικής φαντασίας που υπαγορεύει «μην το κάνεις αν δεν έχεις τα χρήματα».
 Ο Nello Rossati όχι μόνο το κάνει, αλλά το κάνει και αρκετά καλά τηρουμένων των αναλογιών έστω κι αν ο προϋπολογισμός του είναι φανερά πενιχρός, ή έστω κι αν υπολείπεται σε ταλέντο από τους περισσότερους Αμερικανούς συναδέλφους του. Προσωπικά θεωρώ ότι κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σημασία, αφού ο Ιταλός σκηνοθέτης παραμένει τίμιος στο είδος και στο κοινό στο οποίο απευθύνεται παραδίδοντας μια γρήγορη, χαβαλετζίδικη και ενίοτε αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία.
 Το να προσποιηθεί κανείς ότι το TOP LINE δεν έχει τα προβλήματα του θα ήταν μάλλον άτοπο, αφού τα έχει και μάλιστα είναι αρκετά. Ένα από αυτά είναι η εντελώς αταίριαστη μουσική που φωνάζει «70s». Άλλο είναι οι πολλοί διακοσμητικοί χαρακτήρες που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στη δράση με αποκορύφωμα αυτόν του George Kennedy που μάλιστα έχει και μια εντελώς γελοία ψευτογερμανική προφορά την οποία πρέπει κανείς να ακούσει για να πιστέψει!
 Από εκεί και πέρα, ο Franco Nero ο οποίος μιλάει απευθείας στα Αγγλικά χωρίς να ντουμπλάρεται, είναι αρκετά καλός και ως συνήθως ολοκληρωτικά δοσμένος στο ρόλο του, ενώ το όλο εγχείρημα επιφυλάσσει και αρκετές εκπλήξεις είτε καλές είτε κακές. Το φινάλε είναι πέρα από κάθε λογική εξήγηση, αλλά έχει κι αυτό τη γοητεία του, όπως ολόκληρο το TOP LINE και εμένα προσωπικά με άφησε με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο για πολλή ώρα μετά το τέλος της προβολής.
 Λογικά οι περισσότεροι φίλοι της επιστημονικής φαντασίας θα απορήσουν με την τόσο καλή κριτική μου και γρήγορα θα απαξιώσουν το TOP LINE ως «σκουπίδι», αλλά είμαι βέβαιος ότι οι αληθινά εκπαιδευμένοι fans του φτηνού Ιταλικού sci- fi θα με καταλάβουν απόλυτα και θα αναγνωρίσουν στην ταινία τουλάχιστον αυτή τη γοητεία που κέρδισε κι εμένα.
|
