Ένα αέριο, αποτέλεσμα στρατιωτικού πειράματος, ελευθερώνεται και αρχίζει να επαναφέρει τους νεκρούς στη ζωή με ακόρεστη πείνα για ανθρώπινα μυαλά.
Σχόλια:
ΟΚ, πάμε για άλλη μια από αυτές τις «ειδικές» κριτικές που δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο για τους horror fans, που είναι βέβαιο ότι έχουν δει την συγκεκριμένη κλασική ταινία πολλές φορές. Ο σχολιασμός γίνεται για ιστορικούς λόγους και για λόγους πληρότητας- αν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι τέτοιο σε ένα website που ασχολείται με horror- cult. Πάντως οι μνήμες της πρώτης προβολής της πολυδιαφημισμένης για την εποχή που βγήκε κωμωδίας τρόμου με τον άπαιχτο Ελληνικό τίτλο «Τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα» είναι ακόμα φρέσκιες στη μνήμη μου, όπως υποθέτω στη μνήμη των περισσότερων horror fans της εποχής που είδαν live έναν θρύλο του είδους να γεννιέται.
Και δεν νομίζω να υπερβάλω με τον χαρακτηρισμό «θρύλος» για μια από τις κλασικότερες ταινίες τρόμου των 80’s που επηρέασαν όσο λίγες και έβαλαν τη σφραγίδα τους για τα καλά στο χώρο του τρόμου, που εκτός από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις είχε αρχίσει να παρακμάζει όπως και το σύνολο της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας της εποχής. Το όνομα του Dan O'Bannon ήταν ήδη γνωστος λόγω του σεναρίου του ALIEN, του DEAD & BURIED και του cult κινουμένου σχεδίου HEAVY METAL, αλλά το RETURN OF THE LIVING DEAD ήταν η πρώτη σκηνοθετική του προσπάθεια, στην οποία παίρνει δικαιωματικά το άριστα.
Δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σχολιάσω την υπόθεση και την εξέλιξη της, απλώς αρκεί να πω ότι καταλύτης για να αναστηθούν οι νεκροί είναι ένα μυστηριώδες αέριο που προοριζόταν για στρατιωτική (τι έκπληξη!) χρήση και από λάθος ελευθερώθηκε σε μια μικρή πόλη όταν ένα από τα containers κατέληξε εκεί. Πρώτα θύματα, δύο υπέρ- γραφικοί χαρακτήρες, υπάλληλοι στο τοπικό νεκροτομείο που προσβάλλονται από το αέριο το οποίο σιγά- σιγά τους μεταμορφώνει σε αιμοδιψή ζόμπι, όπως και όλους τους μέχρι τότε νεκρούς κατοίκους της γύρω περιοχής.
Αιμοδιψή είπα; Ανακριβές, καθώς μια από τις πολλές υπέροχες καινοτομίες που λανσάρει το σενάριο του Dan O'Bannon στο γενικά κλισαρισμένο μέχρι τότε σύμπαν των ζωντανών νεκρών είναι κατά πρώτο λόγο η διατροφή τους. Η φράση Brrrraaaaaaaiiiiiiiiiinnnnnnsssssss» σας λέει τίποτα; Εκτός από την όχι τόσο ισορροπημένη διατροφή, έχουμε και πολλές αλλαγές στην κίνηση, την ομιλία, μέχρι τον τρόπο εξόντωσης. Ξεχάστε τα αργοκίνητα και μουγκά ζόμπι του Romero και του Fulci. Ξεχάστε την εύκολη λύση της σφαίρας στο κεφάλι και ετοιμαστείτε για ένα σύμπαν στο οποίο τα ζόμπι έχουν εξυπνάδα, χρησιμοποιούν την ομιλία και γενικά δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να βρω έναν αποδεκτό τρόπο εξόντωσης τους, που να μην έχει παρενέργειες.
Προσωπικά θεωρώ το RETURN OF THE LIVING DEAD μια μαγική στιγμή έμπνευσης για τους συντελεστές του, γεμάτο με στοιχεία που πολλοί σκηνοθέτες τρόμου θα σκότωναν για να έχουν στις ταινίες τους έστω και κάποια. Το μαύρο χιούμορ σπάει κυριολεκτικά κόκκαλα, και θυμάμαι ακόμα το σινεμά στα μέσα τις δεκαετίας του 80 να σείεται από δυνατά γέλια του κοινού που απολάμβανε κάτι μοναδικό για την εποχή. Πέρα από το χιούμορ, έχουμε πολλές και καλές σκηνές gore με συγκρατημένα μεν, αλλά ιδιαίτερα επιτυχημένα ειδικά εφέ, έχουμε αγωνία τοποθετημένη στρατηγικά στην διάρκεια της ταινίας, όπως και στιγμές μεγάλης έντασης, ακόμα και πραγματικής συγκίνησης για τους διάφορους χαρακτήρες.
Σαν μπόνους, υπάρχουν και κάμποσες σκηνές ανθολογίας που καθιστούν την προβολή του RETURN OF THE LIVING DEAD αναγκαία για όλες και όλους που τυχόν δεν το έχουν κάνει μέχρι τώρα. Ποιος, αλήθεια, μπορεί να ξεχάσει την σταδιακή μεταμόρφωση των James Karen και Thom Mathews σε ζόμπι, κομπλέ με τρομερές ερμηνείες και από τους δύο και φανταστικά εφέ μακιγιάζ; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σούπερ ατάκα «Πρόσεχε τα λόγια σου αν σου αρέσει αυτή η δουλειά» που λέει ο James Karen στον Thom Mathews την ώρα που γύρω τους αρχίζει να επικρατεί το χάος; Τη σκηνή με τα πανκιά στο νεκροταφείο συμπεριλαμβανομένου και του θρυλικού στριπτήζ της Linnea Quigley; Η λίστα είναι σχεδόν ατελείωτη και συγκρίνεται μόνο με τις αντίστοιχες των RE-ANIMATOR, BRAINDEAD και συναφών cult classics. Όσο για το soundtrack, είναι ποιοτικό και τίμιο punk-garage rock ‘n’ roll όπως δεν είχε ξανακουστεί τη δεκαετία του 80.
Δεν θέλω να μακρηγορώ τον σχολιασμό μιας ακόμα ταινίας που ουσιαστικά έπλασε τη σκηνή του τρόμου των δεκαετιών του 80 και 90 γιατί νιώθω και λίγο αμήχανα με τη συνεχή διθυραμβολογία. Όμως το σίγουρο είναι ότι η δουλειά του Dan O'Bannon την αξίζει και με το παραπάνω, όπως άξιζαν σίγουρα να γίνουν τα αναπόφευκτα sequels που ακολούθησαν.
Το δεύτερο μέρος του 1988 ήταν ουσιαστικά μια επανάληψη του RETURN OF THE LIVING DEAD με περισσότερο τονισμένο το στοιχείο του χιούμορ, ενώ το τρίτο μέρος που κυκλοφόρησε σχεδόν 10 χρόνια αργότερα απομακρύνεται από την αρχική ιδέα και περισσότερο στέκεται ως μια ακόμα επιτυχημένη προσπάθεια του Brian Yuzna. Τα δύο μεταγενέστερα (NECROPOLIS και RAVE TO THE GRAVE) είναι ανάξια σχολιασμού και απλώς καπηλεύονται την κληρονομιά του ονόματος της ταινίας του Dan O'Bannon.
Το σίγουρο είναι ότι το RETURN OF THE LIVING DEAD έθεσε νέα στάνταρντς στην κωμωδία τρόμου τα οποία ακολουθήθηκαν πιστά από άλλους δημιουργούς της εποχής, πόσο μάλλον στο υποείδος των zombie movies που είχαν ψιλοαναστηθεί μετά το RE-ANIMATOR. Είναι μια 100% επιτυχημένη ταινία σε όλα τα μέτωπα και από εκείνες τις περιπτώσεις που μας κάνουν υπερήφανους που γίναμε fans ενός είδους που κατακρίνεται από την πλειοψηφία των συμβατικών φίλων του σινεμά, αλλά που μόλις το δουν θα καταλάβουν έστω και για λίγο αυτό που νιώθουμε κι εμείς χρόνια τώρα.
Αξεπέραστο αριστούργημα των 80’s που δεν πρέπει να λείπει από καμία ταινιοθήκη τρόμου και όχι μόνο.
DVD Notes:
Η ταινία έχει κυκλοφορήσει από την MGM σε έκδοση με αναμορφική μεταφορά και χωρίς περικοπές, αλλά περιέχει την εκδοχή με αλαγμένο ήχο.
Blue Ray Collectors Edition Αμερική (MGM/Twentieth Century Fox Home Entertainment) Blue Ray Αγγλία (Second Sight)
Kαλύτερη έκδοση όλων η Βρετανική Special Edition που εκτός από ένα τόνο extras έχει τον πρωτότυπο ήχο της ταινίας. Η R0 επίσης έχει τον πρωτότυπο ήχο ενώ όλες οι υπόλοιπες περιέχουν την εκδοχή με αλαγμένο ήχο.
Aπό τα Blue Ray και οι δύο εκδόσεις είναι τρομερές και με αποκλειστικά extras στην καθεμία, αλλά μόνο η Βρετανική περιέχει τον πρωτότυπο ήχο.
ΟΚ, πάμε για άλλη μια από αυτές τις «ειδικές» κριτικές που δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο για τους horror fans, που είναι βέβαιο ότι έχουν δει την συγκεκριμένη κλασική ταινία πολλές φορές. Ο σχολιασμός γίνεται για ιστορικούς λόγους και για λόγους πληρότητας- αν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι τέτοιο σε ένα website που ασχολείται με horror- cult. Πάντως οι μνήμες της πρώτης προβολής της πολυδιαφημισμένης για την εποχή που βγήκε κωμωδίας τρόμου με τον άπαιχτο Ελληνικό τίτλο «Τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα» είναι ακόμα φρέσκιες στη μνήμη μου, όπως υποθέτω στη μνήμη των περισσότερων horror fans της εποχής που είδαν live έναν θρύλο του είδους να γεννιέται.
Και δεν νομίζω να υπερβάλω με τον χαρακτηρισμό «θρύλος» για μια από τις κλασικότερες ταινίες τρόμου των 80’s που επηρέασαν όσο λίγες και έβαλαν τη σφραγίδα τους για τα καλά στο χώρο του τρόμου, που εκτός από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις είχε αρχίσει να παρακμάζει όπως και το σύνολο της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας της εποχής. Το όνομα του 
Δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σχολιάσω την υπόθεση και την εξέλιξη της, απλώς αρκεί να πω ότι καταλύτης για να αναστηθούν οι νεκροί είναι ένα μυστηριώδες αέριο που προοριζόταν για στρατιωτική (τι έκπληξη!) χρήση και από λάθος ελευθερώθηκε σε μια μικρή πόλη όταν ένα από τα containers κατέληξε εκεί. Πρώτα θύματα, δύο υπέρ- γραφικοί χαρακτήρες, υπάλληλοι στο τοπικό νεκροτομείο που προσβάλλονται από το αέριο το οποίο σιγά- σιγά τους μεταμορφώνει σε αιμοδιψή ζόμπι, όπως και όλους τους μέχρι τότε νεκρούς κατοίκους της γύρω περιοχής.
Αιμοδιψή είπα; Ανακριβές, καθώς μια από τις πολλές υπέροχες καινοτομίες που λανσάρει το σενάριο του 
Προσωπικά θεωρώ το 
Σαν μπόνους, υπάρχουν και κάμποσες σκηνές ανθολογίας που καθιστούν την προβολή του 
Δεν θέλω να μακρηγορώ τον σχολιασμό μιας ακόμα ταινίας που ουσιαστικά έπλασε τη σκηνή του τρόμου των δεκαετιών του 80 και 90 γιατί νιώθω και λίγο αμήχανα με τη συνεχή διθυραμβολογία. Όμως το σίγουρο είναι ότι η δουλειά του 
Το δεύτερο μέρος του 1988 ήταν ουσιαστικά μια επανάληψη του 
Το σίγουρο είναι ότι το 
Αξεπέραστο αριστούργημα των 80’s που δεν πρέπει να λείπει από καμία ταινιοθήκη τρόμου και όχι μόνο. 
