Σχόλια:  Σκουπιδόφιλοι όλοι του κόσμου ενωθείτε με αυτό το μίνι «αριστούργημα» κακού σινεμά τρόμου από τον σκηνοθέτη που ένα χρόνο πριν μας χάρισε το κλασικό STING OF DEATH. Το DEATH CURSE OF TARTU μάλλον δεν φτάνει τα επίπεδα τρέλας του προαναφερόμενου, αλλά σίγουρα εξασφαλίζει περίοπτη θέση στο πάνθεον του «τόσο κακού που είναι καλό» σινεμά και βέβαια στην καρδιά του κάθε συνειδητοποιημένου b-μουβά.
 Πρόκειται για μια αποστολή στο πάρκο Everglades της Φλόριντα από μια ομάδα 4 φοιτητών αρχαιολογίας υπό την καθοδήγηση του καθηγητή και αρχηγού της αποστολής Ed (Fred Pinero) και της συζύγου Julie (Babette Sherrill). Λίγο καιρό πριν είχε προηγηθεί ένας συνάδελφος τους που όμως εξαφανίστηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ένας ντόπιος επιστήμονας είχε ξεκινήσει μαζί με τον εξαφανισμένο καθηγητή, αλλά ομολογεί στον Ed ότι δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει λόγω ενός τοπικού μύθου τον οποίο ο ίδιος πιστεύει ακράδαντα παρόλη τη μόρφωση του και τη φαινομενική αντίσταση του σε τοπικούς θρύλους και δεισιδαιμονίες.
 Τους εξηγεί λοιπόν την κατάρα του ινδιάνου Tartu, ενός μάγου- γιατρού της περιοχής που ορκίστηκε να βγει από τον τάφο του για να εκδικηθεί όλους εκείνους που θα προσπαθούσαν να βεβηλώσουν τον τόπο ανάπαυσης του. Αυτό, σύμφωνα με τους θρύλους, θα το πετύχαινε μέσω μεταμορφώσεων σε άγρια ζώα τα οποία θα επιτίθενται στους εκάστοτε εισβολείς. Ο Ed όπως και ο προκάτοχος του αρχικά χλευάζει την ιστορία, όσο και την επιμονή του ντόπιου να τους αποτρέψει από το να κάνουν την αποστολή στο δάσος, όμως γρήγορα θα αλλάξει γνώμη όταν ένας μετά τον άλλο τα μέλη της αποστολής πέφτουν θύματα επιθέσεων από άγρια ζώα υπό το συνεχόμενο ήχο τελετουργικών τύμπανων.
 Ξεπερνώντας κανείς περίπου το πρώτο μισάωρο στο οποίο ουσιαστικά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα και υπάρχει μια γενική ακινησία στα δρώμενα, το ζουμί αρχίζει όταν καταφθάνει η νέα αποστολή στη ζούγκλα. Προβλέψιμα, τα δύο ζευγαράκια των φοιτητών έχουν περισσότερο στο μυαλό τους το χαβαλέ παρά να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, κάτι που δίνει ευκαιρία στην κάμερα του William Grefe να ασχοληθεί νωχελικά μαζί τους, δείχνοντας ρομάντζα μεταξύ των ζευγαριών, 60s dance parties στην ζούγκλα, το αναγκαίο κάμπινγκ με ψήσιμο marshmallows και φυσικά, μπανάκια στο παρακείμενο ποταμάκι, όλα στην τιμημένη παράδοση που καθιέρωσε το STING OF DEATH.
 Με το που ξεκινάνε οι επιθέσεις του Tartu αρχίζει η ουσία της ταινίας, με ασταμάτητη μουσική υπόκρουση υποτίθεται ινδιάνικων τελετουργικών τύμπανων και μεταμορφώσεις του μουμιοποιημένου Tartu σε διαφόρων ειδών φίδια, αλιγάτορα και (το highlight της ταινίας) καρχαρία. Σε αυτό το διάστημα έχουμε αρκετές σκηνές ανθολογίας όπως είναι η επίθεση του αλιγάτορα στην αλαλάζοντα χαζογκόμενα της ιστορίας την οποία κυνηγάει από άκρη σε άκρη του δάσους σε μια ασύλληπτα κακή σκηνή κυνηγιού που δεν θα συγκινήσει μόνο τους χωρίς χιούμορ θεατές. Άλλη μεγάλη σκηνή είναι η τελική εμφάνιση του Tartu και η μάχη του με τον Ed μέσα στις κατακόμβες του τύμβου και όλα συνοψίζονται στην γιγάντια ατάκα που αναφέρει σε κάποια σκηνή ένας από τους πρωταγωνιστές, "The natives are restless".
 Προσωπικά θα ήμουν εξίσου ικανοποιημένος αν το όλο εγχείρημα διαρκούσε γύρω στα 70 λεπτά, όμως προφανώς από κάποιο ψυχαναγκαστικό σύνδρομο, ο William Grefe θέλησε να τραβήξει τη διάρκεια στα 84 λεπτά, κάτι που αδικεί την ταινία, μιας και σε ανύποπτο χρόνο γίνεται κουραστική και βαρετή. Να μιλήσω για ατμόσφαιρα είναι μάλλον άτοπο, αφού όλη η ταινία διαδραματίζεται υπό το φως της ημέρας, με εξαίρεση τα λίγα πλάνα μέσα στον τύμβο.
 Πάντως πρέπει να αναγνωρίσει κανείς στον σκηνοθέτη ότι το πάλεψε όσο τον άφηναν οι περιορισμοί σε budget και ταλέντο και στο τέλος προσπάθησε τίμια να δημιουργήσει σασπένς με τους δυο πρωταγωνιστές να παγιδεύονται μέσα στον τύμβο την ώρα που ο μεταμορφωμένος σε αλιγάτορα Tartu κυνηγάει μια από τις φοιτήτριες. Η απόδραση τους είναι κι αυτή μια μικρή αποκάλυψη ανεπιτήδευτου χιούμορ, όπως γενικά είναι ολόκληρη η ταινία, που λόγω θεματολογίας και μόνο αναγκαστικά κατατάσσεται στο σινεμά τρόμου.
 Όμως τρόμος δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, ενώ κάποιες διάσπαρτες σκηνές κακοφτιαγμένου gore απλά δίνουν περισσότερη τροφή για τους σκληραγωγημένους και ατρόμητους b-μουβάδες που θα έχουν καταφέρει να μείνουν ξύπνιοι μέχρι το τελευταίο μισάωρο. Γι αυτούς λογικά το όλο θέαμα θα είναι αξιαγάπητα γελοίο και ταυτόχρονα ανεξήγητα γοητευτικό.
 Σίγουρα όσοι γνωρίζουν τις ταινίες «τρόμου» που έχει κυκλοφορήσει η Αμερικάνικη εταιρία Something Weird Video γνωρίζουν 100% τι να περιμένουν από το DEATH CURSE OF TARTU, το special edition DVD του οποίου κυκλοφορεί μαζί με το STING OF DEATH και είναι μάλλον αναγκαία προσθήκη για τις συλλογές των ψαγμένων φίλων του τόσο κακού που είναι καλό Αμερικάνικου no budget σινεμά των 60s.
|
