Ο νεαρός φοιτητής ιατρικής Victor Frankenstein επιδίδεται σε εγκληματικές πράξεις που περιλαμβάνουν από τυμβωρυχία μέχρι φόνο εκ προμελέτης για να εξασφαλίσει τα ανθρώπινα μέλη που θα τον κάνουν να ολοκληρώσει τα πειράματα του δημιουργίας νέας ζωής από νεκρό ιστό.
Σχόλια:
Το Βρετανικό σινεμά τρόμου τη δεκαετία του 70 δεν κατάφερε σε καμία στιγμή να παρακολουθήσει το ρυθμό των εξελίξεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ και Ιταλία στις ταινίες του είδους που καθιστούσε το κλασικό γοτθικό στυλ της Hammer Films παρωχημένο. Παρ’ όλα αυτά το πάλεψαν το πράγμα και κυκλοφόρησαν σειρά ταινιών που ναι μεν δεν μπορούν να συγκριθούν με τη χρυσή περίοδο της δεκαετίας του 60 και χτυπήθηκαν αλύπητα από τους κριτικούς και το κοινό της εποχής. Βλέποντας τις κάποιος σήμερα όμως αποστασιοποιημένος από τάσεις και ζώντας στη σημερινή στείρα για το σινεμά τρόμου εποχή καταλαβαίνει ότι στην εποχή τους αδικήθηκαν κατάφωρα.
Μια αντιπροσωπευτική τέτοια περίπτωση είναι το THE HORROR OF FRANKENSTEIN, μια ταινία που έχει επικρατήσει σαν μια πιο μοντέρνα εκδοχή του THE CURSE OF FRANKENSTEIN που ήταν η ιστορική πρώτη ταινία τρόμου για τα στούντιο της Hammer. Υπό αυτό το πρίσμα είναι λογικό κάποιοι να μην εκτιμήσουν τις διαφοροποιήσεις από την πρωτότυπη εκδοχή. Αν όμως δει κανείς την ταινία ανεξάρτητα, που είναι και το σωστό μιας και ελάχιστη σχέση πέρα από το κύριο θέμα έχει η ταινία με αυτή του Terence Fisher, θα βρει στο THE HORROR OF FRANKENSTEIN ένα χαμένο διαμάντι του Βρετανικού τρόμου που περιμένει να ανακαλυφθεί ξανά.
Η ιστορία είναι η γνώριμη και τη θέση του Peter Cushing στο ρόλο του βαρόνου Victor Frankenstein παίρνει ο Ralph Bates. Χρονολογικά η δράση τοποθετείται στα σχολικά χρόνια του Victor ο οποίος μένει με τον πατέρα του και την οικονόμο και ερωμένη αυτού και οι επιδόσεις του στις επιστήμες σε συνδυασμό με την αυξημένη ευφυΐα του τον κάνουν να γίνει δεκτός πρόωρα στο Πανεπιστήμιο. Γρήγορα συμβαίνει το ίδιο και εκεί και ο Victor μαζί με τον κολλητό φίλο και συνεργάτη αποσύρονται στο κάστρο κατά τη διάρκεια των διακοπών μαντέψτε για ποιο λόγο.
Σύντομα αρχίζει το γλέντι με τον Victor να μην έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και να καταφέρνει τους στόχους του με ψυχρή υπολογιστικότητα και κάθε διαθέσιμο μέσο. Μερικά από αυτά περιλαμβάνουν τον τοπικό προμηθευτή ανθρώπινων μελών και τον ζήλο του ίδιο του Victor που δεν δυσκολεύεται να φτάσει ακόμα και σε φόνο για να εξασφαλίσει τις πρώτες ύλες για τα πειράματα του.
Φυσιολογικά ο συνεργάτης αρχίζει να έχει ενδοιασμούς όταν μαθαίνει το σχέδιο του Victor στην ολότητα του, ενώ στην εξίσωση μπλέκει και η οικονόμος- ερωμένη πλέον του Victor μετά τον… ξαφνικό θάνατο του πατέρα του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά υπάρχει και ο πρώην συμμαθητής του Victor και νυν μπάτσος που βλέπει με υποψία προς το κάστρο όταν αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα πτώματα αλλά και η καψουρεμένη συμμαθήτρια που θέλει να παντρευτεί τον Victor πάση θυσία.
Πολύ πράγμα και ο συνήθως σεναριογράφος Jimmy Sangster καταφέρνει και το εκμεταλλεύεται με άριστο τρόπο κάνοντας μια φρέσκια και πρωτότυπη εκδοχή του βιβλίου της Mary Shelley που αδικείται από τις απευθείας συγκρίσεις με το THE CURSE OF FRANKENSTEIN. Αυτό ήταν περισσότερο γοτθικό και ατμοσφαιρικό ενώ το THE HORROR OF FRANKENSTEIN βασίζεται κυρίως στο ρυθμό και δίνει αρκετή περισσότερη έμφαση στο μαύρο χιούμορ που προσωπικά βρήκα πολύ επιτυχημένο. Πέρα από αυτό η έμφαση είναι στον χαρακτήρα του βαρόνου και όχι τόσο στην έρευνα του.
Μπορεί ο Frankenstein του Peter Cushing να ήταν μοχθηρός, αδίστακτος και ανήθικος αλλά μπροστά σ’ αυτόν του Bates είναι μάλλον αγγελούδι! Περισσότερο δρώντας σαν μηχανή παρά σαν άνθρωπος ο βαρόνος του Bates είναι με διαφορά ο πιο κακός Frankenstein που μπορώ να θυμηθώ, στυγνά υπολογιστικός και αδίστακτος. Θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση του κακού, που ακόμα και τα πειράματα που ο Cushing έκανε στο όνομα της επιστήμης αυτός τα κάνει για το προσωπικό του όφελος!
Πέρα από την ερμηνεία του Bates η ταινία έχει πολλά ακόμα στοιχεία που λειτουργούν άψογα μαζί. Ο Sangster αποφεύγει να επαναλαμβάνει αυτά που είχαν ξαναδεί οι fans στις προηγούμενες περιπέτειες του franchise και προτιμά να είναι πρωτότυπος και να δίνει την προσωπική του πινελιά. Με μια ασυνήθιστη προσέγγιση στο καθ’ όλα γνώριμο θέμα ο Sangster δημιουργεί ενδιαφέρον που δεν περιορίζεται στο ποια θα είναι η επόμενη ατάκα του Bates αλλά για την εξέλιξη και τους χαρακτήρες που έχουν όλοι ανεξαιρέτως μεγάλο ενδιαφέρον.
Σιγά- σιγά η ταινία επιστρέφει στις ρίζες της κατά κάποιο τρόπο και επανέρχεται στα γνώριμα λημέρια με την πρώτη εμφάνιση του τέρατος. Το τέρας έχει τα καλά του και τα κακά του. Κατ’ αρχάς παρόλο το ελαχιστοποιημένο μακιγιάζ μοιάζει κάπως πιο επικίνδυνο από εκείνο του Chris Lee που πάντως εμφανισιακά ήταν ανώτερο από του μποντιμπιλντερά David Prowse. Σαν χαρακτήρας είναι αληθινό τέρας και απέχει αρκετά από εκείνο το Chris Lee, πόσο μάλλον του Boris Karloff με μια γενικότερη τάση προς τη βία και το φόνο, παρόλο που κάποια στιγμή ο Sangster προσπαθεί ανεπιτυχώς να του δώσει έναν πιο δραματικό τόνο.
Βλέποντας ξανά την ταινία μετά από τόσα χρόνια αναγνωρίζω ότι ίσως είναι λίγο πιο εξεζητημένη απ’ ότι θα ήθελαν οι οπαδοί του Frankenstein, αλλά από την άλλη σίγουρα πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία από κάθε άποψη που είναι άξια προσθήκη στο franchise και τη γενικότερη φιλμογραφία της Hammer Films. Χωρίς αμφιβολία αποτυγχάνει να αναπαραστήσει την πυκνή ατμόσφαιρα προηγούμενων περιπετειών του καλού γιατρού με τον Peter Cushing, αλλά την πλησιάζει αρκετά ενώ διατηρεί έναν πολύ γρήγορο ρυθμό και αμείωτο ενδιαφέρον.
Πάντως πρέπει να δοθεί ειδική μνεία για την ερμηνεία του Ralph Bates που είναι σε μεγάλα κέφια και όχι μόνο καταφέρνει να κρατήσει επάξια το βάρος της κληρονομιάς που του άφησε ο Peter Cushing αλλά δίνει το δικό του χρώμα στον χαρακτήρα και ανεβάζει την ταινία ακόμα περισσότερο κερδίζοντας άξια το χειροκρότημα. Χειροκρότημα που κερδίζει από εμένα προσωπικά και ολόκληρο το THE HORROR OF FRANKENSTEIN το οποίο και συστήνω ανεπιφύλακτα στους fans του Βρετανικού σινεμά τρόμου.
Το Βρετανικό σινεμά τρόμου τη δεκαετία του 70 δεν κατάφερε σε καμία στιγμή να παρακολουθήσει το ρυθμό των εξελίξεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ και Ιταλία στις ταινίες του είδους που καθιστούσε το κλασικό γοτθικό στυλ της Hammer Films παρωχημένο. Παρ’ όλα αυτά το πάλεψαν το πράγμα και κυκλοφόρησαν σειρά ταινιών που ναι μεν δεν μπορούν να συγκριθούν με τη χρυσή περίοδο της δεκαετίας του 60 και χτυπήθηκαν αλύπητα από τους κριτικούς και το κοινό της εποχής. Βλέποντας τις κάποιος σήμερα όμως αποστασιοποιημένος από τάσεις και ζώντας στη σημερινή στείρα για το σινεμά τρόμου εποχή καταλαβαίνει ότι στην εποχή τους αδικήθηκαν κατάφωρα.
Μια αντιπροσωπευτική τέτοια περίπτωση είναι το 
Η ιστορία είναι η γνώριμη και τη θέση του 
Σύντομα αρχίζει το γλέντι με τον Victor να μην έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και να καταφέρνει τους στόχους του με ψυχρή υπολογιστικότητα και κάθε διαθέσιμο μέσο. Μερικά από αυτά περιλαμβάνουν τον τοπικό προμηθευτή ανθρώπινων μελών και τον ζήλο του ίδιο του Victor που δεν δυσκολεύεται να φτάσει ακόμα και σε φόνο για να εξασφαλίσει τις πρώτες ύλες για τα πειράματα του. 
Φυσιολογικά ο συνεργάτης αρχίζει να έχει ενδοιασμούς όταν μαθαίνει το σχέδιο του Victor στην ολότητα του, ενώ στην εξίσωση μπλέκει και η οικονόμος- ερωμένη πλέον του Victor μετά τον… ξαφνικό θάνατο του πατέρα του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά υπάρχει και ο πρώην συμμαθητής του Victor και νυν μπάτσος που βλέπει με υποψία προς το κάστρο όταν αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα πτώματα αλλά και η καψουρεμένη συμμαθήτρια που θέλει να παντρευτεί τον Victor πάση θυσία.
Πολύ πράγμα και ο συνήθως σεναριογράφος 
Μπορεί ο Frankenstein του 
Πέρα από την ερμηνεία του 
Σιγά- σιγά η ταινία επιστρέφει στις ρίζες της κατά κάποιο τρόπο και επανέρχεται στα γνώριμα λημέρια με την πρώτη εμφάνιση του τέρατος. Το τέρας έχει τα καλά του και τα κακά του. Κατ’ αρχάς παρόλο το ελαχιστοποιημένο μακιγιάζ μοιάζει κάπως πιο επικίνδυνο από εκείνο του 
Βλέποντας ξανά την ταινία μετά από τόσα χρόνια αναγνωρίζω ότι ίσως είναι λίγο πιο εξεζητημένη απ’ ότι θα ήθελαν οι οπαδοί του Frankenstein, αλλά από την άλλη σίγουρα πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία από κάθε άποψη που είναι άξια προσθήκη στο franchise και τη γενικότερη φιλμογραφία της Hammer Films. Χωρίς αμφιβολία αποτυγχάνει να αναπαραστήσει την πυκνή ατμόσφαιρα προηγούμενων περιπετειών του καλού γιατρού με τον 
Πάντως πρέπει να δοθεί ειδική μνεία για την ερμηνεία του 
