Ένας πλούσιος άνδρας συγκεντρώνει στην έπαυλη του 8 γνωστούς και φίλους με στόχο να αποκαλύψει τον έναν που θεωρεί ότι είναι λυκάνθρωπος.
Σχόλια:
Για έναν περίεργο λόγο που δεν καταλαβαίνω απόλυτα τα Βρετανικά στούντιο από σχεδόν όλα τα κλασσικά τέρατα παραδοσιακά απέφευγαν τον λυκάνθρωπο. Οι ταινίες με το συγκεκριμένο θέμα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και χωρίς καμίς αμφιβολία το THE BEAST MUST DIE των στούντιο της Amicus είναι μια από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη. Επί της ουσιας όμως ο λυκάνθρωπος είναι περισσότερο το πρόσχημα για την εξιστόρηση μιας εμπνευσμένης και ενδιαφέρουσας ντετεκτιβικής ιστορίας μυστηρίου παρά ο αληθινός πρωταγωνιστής. Έτσι, ακόμα και αν η ταινία αναγκαστικά κατατάσεται κάτω από το tag «λυκάνθρωπος», διαφέρει από ταινίες όπως το CURSE OF THE WEREWOLF και τις περιπέτειες του Waldemar Daninsky.
Η υπόθεση εξελίσσεται μέσα σε μία απομονωμένη έπαυλη στην οποία ο ιδιόρυθμος και πάμπλουτος κυνηγός Tom (Calvin Lockhart) φιλοξενεί 8 γνωστούς και φίλους για τις επόμενες τρεις ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτών θα υπάρχει πανσέληνος κάτι που κάνει τον Tom να πιστεύει ότι θα αποκαλυφθεί ότι ένας από τους καλεσμένους είναι στην πραγματικότητα λυκάνθρωπος. Κάθε ένας από τους αξιότιμους φιλοξενούμενους έχει παρελθόν να βρίσκεται σε συνθήκες που έχουν διαπραχτεί αδιευκρίνιστα εγκλήματα και γενικά όλες και όλοι πληρούν τις προϋποθέσεις για να μεταμορφωθούν σε αιμοδιψή τριχωτό κυνηγό.
Κάτι που σιγοντάρτει και ο ειδικός σε τέτοιου είδους θέματα καθηγητής Christopher Lundgren (Peter Cushing) ο οποίος δίνει την πολύτιμη γνώση του στον πορωμένο οικοδεσπότη που εντωμεταξύ έχει φροντίσει να μην υπάρχει σπιθαμή του σπιτιού και του περιβάλλοντα χώρου που να μην παρακολουθείται εξονυχιστικά. Έπαθλο θα είναι το μεγαλύτερο θήραμα της καριέρας του, ένα σχεδόν μυθικό πλάσμα που κανένας κυνηγός δεν κατάφερε να πιάσει πριν από αυτόν. Όμως στην πράξη τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα θέλει καθώς η πρώτη επιδρομή του λυκάνθρωπου στο σπίτι-φρούριο αλλάζει τα δεδομένα.
Τα δεδομένα αλλάζουν με εξαντλητικό ρυθμό στο THE BEAST MUST DIE και είναι αλήθεια ότι όχι μόνο είναι μια από τις καλύτερες Βρετανικές ταινίες με λυκάνθρωπο αλλά και μια από τις κορυφαίες στιγμές της Amicus Films γενικότερα. Πρέπει κανείς να προσπαθήσει πολύ για να ανακαλύψει αρνητικά στοιχεία στην ταινία κι εγώ προσωπικά δεν θα μπω σε αυτή τη διαδικασία. Όμως οφείλω να τονίσω την καταπληκτική ατμόσφαιρα μυστηρίου που είναι παρούσα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, το πανέξυπνο σενάριο του Michael Winder βασισμένο στην ιστορία του James Blish και βέβαια τις καταπληκτικές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές.
Σ’ αυτές έχουμε τον Peter Cushing σε έναν ακόμα από τους πολλούς ρόλους σήμα κατατεθέν της καριέρας του, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο Calvin Lockhart, που επελέγη λόγω του ότι ήταν μαύρος και εκείνη την εποχή το κύμα του blaxploitation βρισκόταν σε πρωτοφανή άνθιση. Αυτος είναι που έχει τον περισσότερο χρόνο σε πρώτο πλάνο και ενσαρκώνει τέλεια έναν φανατισμένο και εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτήρα κλέβοντας την παράσταση σε ορισμένες στιγμές ακόμα και από τον Peter Cushing. Οι υπόλοιποι στέκονται στο ύψος τους με τον Tom Chadbon να ξεχωρίζει κάπως και προσθέτουν ακόμα περισσότερη ποιότητα σε ένα ούτως ή άλλως ποιοτικό θέαμα.
Θέαμα που πάντως ξεφεύγει αρκετά από το συνηθισμένο στυλ γοτθικού τρόμου της Amicus και γίνεται αρκετά πιο ανάλαφρο και ψυχαγωγικό, χωρίς πάντως να χάνει τη μαγεία του. Το καλογραμμένο σενάριο βοηθάει τα μέγιστα στο να μην υπάρχουν νεκρά σημεία σε κανένα σημείο της ταινίας και συντηρεί το μυστήριο μέχρι το φινάλε. Εκεί κάπως χάνεται ο μπούσουλας, αλλά μέχρι τότε έχουμε μπόλικες σκηνές γνήσιου σασπένς και καλοφτιαγμένης δράσης που προσωπικά με κράτησαν καθηλωμένο.
Όσο για το… λυκανθρωπικό μέτωπο, από εκεί έχουμε λίγα πράγματα και όσες και όσοι περιμένουν μεταμορφώσεις και αιματηρή δράση σε στυλ Paul Naschy μάλλον θα απογοητευτούν. Αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσουν αυτό, το μυστήριο, οι πανέξυπνοι διάλογοι και η αγωνία της εξέλιξης θα τους έχουν ήδη συνεπάρει σε μια ακόμα πανάξια καταχώριση της Amicus Films στον μακρύ κατάλογο των κλασσικών ταινιών του Βρετανικού σινεμά τρόμου της εποχής.
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Η Αμερικάνικη R0 είναι η κορυφαία μιας και είναι η μόνη με αναμορφική widescreen μεταφορά, ενώ έχει και τα καλύτερα extras.
Για έναν περίεργο λόγο που δεν καταλαβαίνω απόλυτα τα Βρετανικά στούντιο από σχεδόν όλα τα κλασσικά τέρατα παραδοσιακά απέφευγαν τον λυκάνθρωπο. Οι ταινίες με το συγκεκριμένο θέμα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και χωρίς καμίς αμφιβολία το 
Η υπόθεση εξελίσσεται μέσα σε μία απομονωμένη έπαυλη στην οποία ο ιδιόρυθμος και πάμπλουτος κυνηγός Tom (
Κάτι που σιγοντάρτει και ο ειδικός σε τέτοιου είδους θέματα καθηγητής Christopher Lundgren (
Τα δεδομένα αλλάζουν με εξαντλητικό ρυθμό στο 
Σ’ αυτές έχουμε τον 
Θέαμα που πάντως ξεφεύγει αρκετά από το συνηθισμένο στυλ γοτθικού τρόμου της Amicus και γίνεται αρκετά πιο ανάλαφρο και ψυχαγωγικό, χωρίς πάντως να χάνει τη μαγεία του. Το καλογραμμένο σενάριο βοηθάει τα μέγιστα στο να μην υπάρχουν νεκρά σημεία σε κανένα σημείο της ταινίας και συντηρεί το μυστήριο μέχρι το φινάλε. Εκεί κάπως χάνεται ο μπούσουλας, αλλά μέχρι τότε έχουμε μπόλικες σκηνές γνήσιου σασπένς και καλοφτιαγμένης δράσης που προσωπικά με κράτησαν καθηλωμένο.
Όσο για το… λυκανθρωπικό μέτωπο, από εκεί έχουμε λίγα πράγματα και όσες και όσοι περιμένουν μεταμορφώσεις και αιματηρή δράση σε στυλ 
