Σχόλια: Μια ξεχασμένη ταινία από τον επίσης ξεχασμένο σκηνοθέτη Anthony Page, το ABSOLUTION είναι μια ιστορία φόνου και εξαπάτησης σε ένα αυστηρό καθολικό σχολείο αρένων της Βρετανίας. Ο Anthony Shaffer, πιο γνωστός από τη δουλειά του στο THE WICKER MAN επιμελήθηκε το σενάριο του οποίου η διάρθρωση θυμίζει λίγο την μεγάλη αυτή ταινία.
Ο Richard Burton υποδύεται τον Πάτερ Goddard, έναν υπέρ αυστηρό και συντηρητικό ιερέα που διδάσκει στους νεαρούς μαθητές της σχολής και υποψήφιους ιερείς τα καθήκοντα τους. Ο Benji Stanfield είναι ο λαμπρότερος μαθητής της σχολής, που έχει κερδίσει τη συμπάθεια των περισσότερων καθηγητών με τις επιδόσεις του, ενώ ο Arthur Dyson είναι το κλασσικό εξιλαστήριο θύμα, ένας μαθητής με σωματική αναπηρία που γενικά δεν συμπαθεί κανείς στη σχολή, με πρώτο απ’ όλους τον Πάτερ Goddard. O Dyson θέλει να «ταιριάξει», οπότε σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να πλησιάσει τον Stanfield, πιάνοντάς του κουβέντα για τους πάντες και τα πάντα.
Όταν ένας Σκωτσέζος περιπλανώμενος ονόματι Blakey κατασκηνώνει στο χώρο του Πανεπιστημίου, ο Stanfield πιάνει φιλίες μαζί του και αρχίζουν να περνάνε όλο και περισσότερο χρόνο μαζί. Όμως ο Πάτερ Goddard δεν συμφωνεί με αυτή τη φιλία και προτρέπει τον Benji να σταματήσει τις επαφές με τον απρόσκλητο επισκέπτη. Ο Stanfield το παίρνει κατάκαρδα και αποφασίζει να ταρακουνήσει λίγο τον Πάτερ Goddard με το να του πει κατά τη διάρκεια εξομολόγησης ότι εν ολίγοις διαφώνησε και σκότωσε τον νέο του φίλο και έθαψε το σώμα του στο δάσος. Ο Πάτερ Goddard δεσμευμένος από τους κανόνες της εξομολόγησης πηγαίνει να διαπιστώσει από πρώτο χέρι αν ο Stanfield λέει την αλήθεια.
Όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω συμβαίνουν στα πρώτα 45 λεπτά περίπου του ABSOLUTION όπου ο σκηνοθέτης μας κάνει μια κάπως «τραβηγμένη» εισαγωγή στους χαρακτήρες, όπου ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν από πλευράς δράσης. Αντίθετα η ταινία επικεντρώνεται στο να παρουσιάσει τους 4 κύριους χαρακτήρες της πλοκής, με αποτέλεσμα να γίνει αρκετά κουραστική σε ορισμένα σημεία. Σ’ αυτό βοηθάει και λίγο η φύση των χαρακτήρων, όπου ο θεατής δεν έχει ουσιαστικά κανέναν με τον οποίο να μπορεί να ταυτιστεί, μιας ακόμα και η «ελπίδα της Σχολής», δηλαδή ο Stanfield είναι ολίγον τι κωλόπαιδο!
Μετά την πρώτη εξομολόγηση του Stanfield στον Πάτερ Goddard το πράγμα αρχίζει να ζεσταίνεται, κι αρχίζουν σιγά- σιγά να ξεδιπλώνονται οι πτυχές του σεναρίου, ενώ η ατμόσφαιρα μυστηρίου γίνεται όλο και εντονότερη.
Ο Richard Burton στην αρχή δείχνει λίγο «βαριεστημένος» στο ρόλο του Πάτερ Goddard, αλλά από τη μέση και μετά και συγκεκριμένα μετά το πρώτο καλό γύρισμα της πλοκής, γίνεται ουσιαστικά ο μοναδικός πόλος έλξης για το θεατή, δίνοντας μια πολύ καλή και ερμηνεία ως ο εξαπατημένος και τελικά λυγισμένος παιδαγωγός, που θα πληρώσει με το χειρότερο τρόπο τις διακρίσεις του απέναντι σε μαθητές.
Το ABSOLUTION βασίζει το όποιο ενδιαφέρον του κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στα σεναριακά κόλπα και τις ξαφνικές αλλαγές στην πλοκή, που όμως ένα εξασκημένο μάτι μπορεί εύκολα ή δύσκολα να προβλέψει, μιας και ουσιαστικά η λύση στο μυστήριο προκύπτει από την ανάλυση χαρακτήρων. Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει να μεταδώσει μια αίσθηση αβεβαιότητας και ολίγου σασπένς το οποίο συντηρείται μέχρι το προβληματικό φινάλε.
Ο Anthony Shaffer, που έγραψε το σενάριο, θέλησε να επαναλάβει την ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και αγωνίας για το τι πρόκειται να συμβεί, όπως έκανε και στο THE WICKER MAN, όμως αυτή τη φορά δεν είναι τόσο επιτυχημένη η προσπάθειά του, αφενός μεν επειδή τουλάχιστον στο πρώτο μισό του το ABSOLUTION κινείται απελπιστικά αργά, και αφ’ εταίρου επειδή δεν μπορούμε να ταυτιστούμε και τόσο με τον Πάτερ Goddard, που τελικά γίνεται ο απρόθυμος πρωταγωνιστής, όπως και ο αστυνόμος που υποδύεται ο Edward Woodward στο THE WICKER MAN.
Πάντως το φινάλε είναι αρκετά καλό, αν και κομματάκι απαισιόδοξο (επίσης όπως του THE WICKER MAN, και μεταδίδει μερικώς την έκπληξη που επεδίωξαν τόσο ο Anthony Shaffer όσο και ο Anthony Page. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί πόσο καλύτερο θα μπορούσε να είχε γίνει με λίγο πιο γρήγορη εξέλιξη και λίγο περισσότερη μυστικότητα σ’ ότι αφορά την πορεία των χαρακτήρων.
Μια και μοναδική σύντομη αλλά αρκετά δυνατή σκηνή gore μοιάζει κάπως αταίριαστη με την υποθάλπτουσα ατμόσφαιρα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι βλάπτει!
Γενικά συστήνω το ABSOLUTION στους φίλους του καλού ατμοσφαιρικού θρίλερ μυστηρίου, όσο και στους φίλους τόσο των Richard Burton και Billy Connolly, αλλά έχετε και λίγο καφέ έτοιμο, για κάθε ενδεχόμενο. |
