Ένας άνδρας με τηλεπαθητικές ικανότητες το σκάει από τη φυλακή και επιδίδεται σε μπαράζ στραγγαλισμών την ώρα που η αστυνομία τον αναζητάει.

Μια ακόμα από τις πολλές περιπτώσεις που η ιδέα είναι καλή, αλλά η εκτέλεση καταδικάζει τις προσπάθειες των συντελεστών σ’ αυτό το budget θριλεράκι μυστηρίου των παραγωγικότατων 70’s, το οποίο περιγράφει την ιστορία ενός καταδικασμένου σε ισόβια στραγγαλιστή ο οποίος το σκάει από τη φυλακή υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο συγκεκριμένος κύριος είχε επιδοθεί σε στραγγαλισμούς διάσημων γυναικών με πρώτη και καλύτερη τη μητέρα του και τελικά καταδικάστηκε μετά από τις καταθέσεις 5 υποψήφιων θυμάτων του. Τα αποτυπώματα του βρίσκονται στον τόπο του πρώτου στραγγαλισμού μιας ηθοποιού και έτσι η αστυνομία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στόχος του είναι η εκδίκηση την οποία συγκεντρώνει στα πρόσωπα των γυναικών που κατέθεσαν εναντίον του στη δίκη που τον καταδίκασε.

Στην υπόθεση καλείται ο υπαστυνόμος Charles Barrett (Robert Foxworth) ο οποίος εκτός από το να εξηγήσει τις παράξενες συνθήκες της απόδρασης και του νέου εγκλήματος πρέπει να συλλάβει τον δραπέτη και να προστατεύσει και τις γυναίκες της υπόθεσης οι οποίες είναι σε κίνδυνο ανά πάσα στιγμή, τη στιγμή που ο πρώτος φόνος έγινε σε κλειδωμένο σπίτι στο οποίο δεν βρέθηκαν στοιχεία παραβίασης.

Οι φόνοι των γυναικών συνεχίζονται και έτσι ο υπαστυνόμος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο στραγγαλιστής έχει τελειοποιήσει την ενασχόληση του με το παραφυσικό με την οποία είχε καταπιαστεί όσο βρισκόταν στη φυλακή. Συγκεκριμένα φαίνεται ότι μπορεί πλέον να γίνεται αόρατος κατά βούληση όσο και να αποκτάει διάφορες ψυχοκινητικές και τηλεκινητικές ιδιότητες που του δίνουν τη δυνατότητα για παράδειγμα να στραγγαλίζει κάποιον χωρίς καν να τον πλησιάζει. Έτσι ο υπαστυνόμος πρέπει πλέον να επικεντρωθεί στη σωτηρία της μοναδικής από τις 5 που απομένει που είναι η ιδιόρρυθμη και μοναχική Elke Sommer.

Η υπόθεση έχει κάποια προφανή ατού τα οποία θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί από την ομάδα παραγωγής, αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε και έτσι το ενδιαφέρον του THE ASTRAL FACTOR παραμένει στην καλύτερη περίπτωση ακαδημαϊκό. Ουσιαστικά πρόκειται για μια τυπική ταινία μυστηρίου και αστυνομικής έρευνας χωρίς κάποιο άλλο στοιχείο να εξερευνείται από το σενάριο στο βαθμό που θα έκανε το θέαμα να ξεχωρίζει κάπως. Κατά συνέπεια, το μεταφυσικό στοιχείο της αστρικής προβολής του δράστη απλά μένει στα λόγια και σε κάποιες σκηνές τυπικά αμήχανων ειδικών εφέ και η ταινία απλώς καταναλώνεται στη γνώριμη ρουτίνα της αστυνομικής έρευνας.

Πέρα από αυτό, υπάρχει και μια παράξενη προσέγγιση του σεναρίου και του σκηνοθέτη που θέλει τον πρωταγωνιστή Robert Foxworth να είναι ο μόνος αξιοσημείωτος χαρακτήρας και αφήνει να πάνε στράφι οι θηλυκές παρουσίες που παραμένουν απλώς διακοσμητικές. Πρώτα απ’ όλα η νεότατη και σαν τα κρύα νερά Stefanie Powers, η οποία όσο βρίσκεται στο πλάνο είναι χάρμα οφθαλμών στο ρόλο της σέξι γυναίκας του Foxworth, αλλά ο χαρακτήρας της είναι καθαρά συμπληρωματικός και το ενδιαφέρον του περιορίζεται σε μια και μόνο γυμνή σκηνή στην οποία πάντως δείχνει τα κάλλη της και με το παραπάνω. Ουσιαστική συμμετοχή στην εξέλιξη της ιστορίας δεν έχει, ούτε και η εξίσου καυτή Elke Sommer που απλώς βρίσκεται εκεί για να δικαιολογήσει την αστυνομική έρευνα και η δράση της περιορίζεται σε κάποιες καλές ατάκες και τίποτα παραπάνω.

Κατά συνέπεια, το σασπένς είναι σχεδόν ανύπαρκτο όσο είναι και η πρωτοτυπία της ιστορίας και της εξέλιξης της. Οι φόνοι του αόρατου στραγγαλιστή είναι εντελώς ρουτίνας, αναίμακτοι και χωρίς εκπλήξεις και όλα τελειώνουν με τον πιο βολεψιάρικο τρόπο που θα μπορούσαν να σκεφτούν οι συντελεστές. Είναι σαν να αποφάσισαν ξαφνικά πιθανότατα λόγω προϋπολογισμού ότι το στοιχείο επιστημονικής φαντασίας δεν μπορεί να εξερευνηθεί παραπάνω, αλλά ακόμα και έτσι κάτι θα μπορούσε να είχε γίνει στο μέτωπο της αγωνίας και του σασπένς.

Γενικά το THE ASTRAL FACTOR ανήκει σε αυτή τη συνομοταξία δίκαια ξεχασμένων από το χρόνο παραγωγών της δεκαετίας του 70, που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς τελικά βγήκε, με αρκετές εναλλακτικές εκδοχές της που καμία όμως δεν φτάνει σε πραγματικά ικανοποιητικό επίπεδο. Πρόκειται για απογευματινή αστυνομική ψυχαγωγία χωρίς μεγάλες αξιώσεις που σίγουρα θα μπορούσε να ξεχωρίσει πέρα από αυτή την προβλέψιμη και ρουτινιάρικη συσσώρευση κλισέ αν οι συντελεστές επικεντρώνονταν στα ατού της που υπάρχουν, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιούνται.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις σε DVD στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Simitar)
R0 Μ. Βρετανία (Dynamic Entertainment Ltd)

Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με ποιότητα εικόνας VHS. Πιθανότατα κυκλοφορεί και σε άλλες budget εκδόσεις παρόμοιας ποιότητας.