Ένας επιστήμονας ανακαλύπτει έναν βράχο μέσα σε ηφαίστειο, ο οποίος πιστεύει ότι περιέχει τις απαντήσεις για τα μυστήρια του σύμπαντος. Όμως ο βράχος αποδεικνύεται ζωντανός και με ακόρεστη πείνα για τις ορμόνες που προκαλεί στον άνθρωπο ο έντονος φόβος.

Μάλιστα! Μόλις τελείωσα την προβολή αυτής της ξεχασμένης ταινίας που έμελλε να είναι η τελευταία στη φιλμογραφία του Ιερού Τέρατος της σκηνής του τρόμου, Boris Karloff και τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Σίγουρα απέχει έτη φωτός από αυτό που ο καθένας θα χαρακτήριζε ως «καλή ταινία», αλλά αυτό το παράξενο κατασκεύασμα από το Μεξικό σίγουρα είναι μια ακόμα από εκείνες τις στιγμές που με επαναλαμβανόμενες προβολές γίνεται άλλη μια από τις πολλές ένοχες απολαύσεις για κάθε σκληραγωγημένο b-μουβά.

Ικανή συνθήκη, να μην είναι κανείς φανατικός οπαδός τόσο του Boris Karloff όσο και του Jack Hill που έβαλε το χεράκι του στο άλλοτε ακατανόητο και άλλοτε εμπνευσμένο σενάριο αυτής της ιστορίας διαστρεβλωμένης επιστήμης. Σίγουρα κανείς πρέπει να αναγνωρίσει τόσο στον Hill όσο και στον Μεξικανό Juan Ibanez την έμπνευση της στιγμής ώστε να καταφέρουν να σκεφτούν κάτι τόσο σεναριακά αλλοπρόσαλλο, αλλά δυστυχώς στην εκτέλεση δεν τα πήγαν και τόσο καλά με αποτέλεσμα το άψογα τιτλοφορημένο FEAR CHAMBER να κινείται κάπου ανάμεσα στον ψυχεδελικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 70 και στα γνώριμα πλαίσια της ανεπιτήδευτα αστείας ταινίας επιστημονικής φαντασίας που σχεδόν τίποτα δεν της πηγαίνει καλά.

Πρόκειται για την ιστορία του ηλικιωμένου επιστήμονα Δρ. Carl Mandel (Boris Karloff) που μαζί με το επιτελείο του έχουν ανακαλύψει έναν παράξενο ζωντανό βράχο κάτω από το γειτονικό ηφαίστειο. Ο βράχος, αν και ο Δρ. Mandel στην αρχή πιστεύει διαφορετικά, είναι ζωντανός οργανισμός με νόηση ο οποίος τρέφεται με μια συγκεκριμένη ορμόνη που εκκρίνει ο άνθρωπος η οποία παράγεται όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτου φόβου. Σαν αντάλλαγμα για την διατροφή του, ο Δρ. Mandel και η ομάδα του προσδοκούν λύσεις στα μυστήρια του σύμπαντος από τον βράχο, ο οποίος εκτός των άλλων μπορεί και επικοινωνεί απευθείας με ηλεκτρονικούς υπολογιστές επηρεάζοντας τη λειτουργία τους, όσο και με ανθρώπους.

Έτσι, μπαίνει σε λειτουργία ο «Θάλαμος Φόβου» του τίτλου, που είναι μια προσεκτικά κατασκευασμένη αίθουσα βασανιστηρίων στην οποία στέλνονται διάφορες νέες γυναίκες που αγνοούν ότι προορίζονται για τροφή στον βράχο. Οι γυναίκες τρομάζουν μέχρις εσχάτων καθώς δένονται στις διάφορες συσκευές βασανιστηρίων, παράγουν την ορμόνη υπό συζήτηση που συγκεντρώνεται σε ένα δοχείο από τον καλό γιατρό και το επιτελείο του για άμεση χορήγηση στον βράχο, χωρίς οι νεαρές γυναίκες- πειραματόζωα να πάρουν χαμπάρι ότι κάτι τους συνέβη.

Τα σχέδια χαλάνε όταν ο βράχος παίρνει την πρωτοβουλία να τραφεί μόνος του, προκαλώντας το θάνατο σε μια από τις κοπέλες κατά τη διάρκεια του γεύματος του, κάτι που προκαλεί ηθικά διλήμματα στον ημίτρελο αλλά κατά βάθος καλοσυνάτο Δρ. Mandel, την κόρη του Corinne (Julissa) και τον φίλο της Mark (Carlos East) τα οποία όμως δεν συμμερίζεται η αδίστακτη συνάδελφος του Helga και ο καθυστερημένος βοηθός Roland που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την έρευνα για προσωπικό τους όφελος.

Εντωμεταξύ, ο γεμάτος με προβλήματα υγείας Δρ. Mandel περιορίζεται στο κρεβάτι του με έντονη ανάγκη ξεκούρασης, ενώ η Helga με τον Roland συνεχίζουν τα πειράματα με τον βράχο πίσω από την πλάτη του, αλλά ο βράχος αρχίζει να γίνεται ανεξέλεγκτος όσο τρέφεται και γρήγορα θα στραφεί εναντίον των ανθρώπων που τον φρόντιζαν μέχρι πρότινος.

Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς με τον σχολιασμό της συγκεκριμένης ταινίας! Στην αρχή έχουμε αεικίνητα ψυχεδελικά και πολύχρωμα πλάνα που συνοδεύονται από ρυθμική μουσική της εποχής, θυμίζοντας μας ότι η ταινία παρόλο που κυκλοφόρησε το 1972 ήταν γυρισμένη από το 1968.

Τα διαπιστευτήρια της παραγωγής δίνονται από τα πρώτα κιόλας πλάνα μέσα στον αποκαλούμενο «Θάλαμο Φόβου», όπου βλέπουμε έναν Karloff ντυμένο σαν Ιερέα σατανικής αίρεσης να παραδίδει τις ατάκες του σε ημίγυμνες δεμένες νεαρές γυναίκες, με το επιτελείο του, που περιλαμβάνει από παράξενους χαρακτήρες με μαύρα γυαλιά μέχρι τον αναγκαίο καθυστερημένο βοηθό και γουρλομάτηδες νάνους! Το θέαμα δεν βγάζει κάποιο νόημα, αλλά τα πράγματα «ξεκαθαρίζουν» αργότερα που μαθαίνουμε το ρόλο του Θαλάμου αλλά και την ουσία των πειραμάτων του Karloff.

Και χρησιμοποιώ τον όρο «ξεκαθαρίζουν» με κάθε δυνατή επιφύλαξη, γιατί μόνο ξεκάθαρο δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το παρανοϊκό σενάριο των Jack Hill και Juan Ibanez. Ευκαιριακό και τυχαίο είναι μάλλον δυο πολύ πιο ταιριαστά επίθετα γι αυτόν τον αχταρμά! Τέλος πάντων, τα πράγματα εξελίσσονται με πολύ ψευδοεπιστημονικό μπλα- μπλα από τον Karloff και την παρέα του και ελάχιστη δράση, αλλά η προστιθέμενη αξία έρχεται από την ερμηνεία του Yerye Beirute στο ρόλο του σχεδόν καθυστερημένου βοηθού.

Αυτός από ένα σημείο και μετά κυριολεκτικά κλέβει την παράσταση δίνοντας μια από εκείνες τις ερμηνείες που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σπουδαστές κινηματογράφου ως μια από τις πιο υπερβολικές και ανεπιτήδευτα αστείες στην ιστορία του b-κινηματογράφου! Αλήθεια, πρέπει κανείς να μην έχει καμία απολύτως αίσθηση του χιούμορ για να μην γελάσει από τις συνεχόμενες ατάκες ενός χαρακτήρα που μοιάζει να έχει ξεφύγει από τις μεγαλύτερες στιγμές του Edward D. Wood Jr.

Εδώ που τα λέμε, ολόκληρη η ταινία έχει εκείνη την υπέροχη αίσθηση που είδαμε στα κλασικά αριστουργήματα κακού σινεμά PLAN 9 FROM OUTER SPACE και BRIDE OF THE MONSTER. Μόνο που εδώ το ανεπιτήδευτο χιούμορ είναι ακόμα πιο συχνό και πηγάζει από τις συνεχόμενες κακοτοπιές του σεναρίου, το ασύλληπτα κακό ντουμπλάρισμα ακόμα και για τα στάνταρντς τέτοιων ταινιών εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού και τις τραγελαφικές ερμηνείες των περισσότερων εκ των πρωταγωνιστών. Εξαίρεση, φυσιολογικά, αποτελεί ο Karloff που (ευτυχώς) ντουμπλάρει ο ίδιος τον εαυτό του και γενικά ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι η ερμηνεία του ανεβάζει τα πράγματα πάνω από το γνώριμο επίπεδο.

Από εκεί και πέρα έχουμε τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας, με την πρώτη να είναι ένα ντελιριακό στριπτήζ και χορός μιας καλλίγραμμης νεαρής για χάρη του… οργανικού βράχου και βέβαια οι σκηνές κυρίως στο φινάλε όπου ο μέγας Yerye Beirute απαγγέλλει με έναν τρόπο που θα κάνει και τον πιο σκληραγωγημένο σινεφίλ να κρατάει το στομάχι του από τα γέλια ατάκες όπως «I’m the King of the World» και «I need lots of diamonds».

Για ειδικά εφέ και τέτοια θέματα ειλικρινά δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς, καθώς περιορίζονται σε κινήσεις ενός κακοσχηματισμένου πλοκαμιού που προέρχεται από τον ακαθόριστου σχήματος βράχο και κάποιες ελαφριές σκηνές gore που μοιάζουν να ξέφυγαν από τις πρώτες ταινίες του Herschell Gordon Lewis.

Με λίγα λόγια, οι αμετανόητοι φίλοι του «τόσο κακού που είναι καλό» σινεμά δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες της συγκεκριμένης συνομοταξίας, αρκεί να καταφέρουν να ξεπεράσουν το αρχικό σοκ που θα έρθει όταν συνηδειτοποιήσουν ότι συντελεστές είναι δύο από τους μεγαλύτερους της εποχής τους. Σίγουρα το FEAR CHAMBER δεν αποτελεί την κορυφαία στιγμή ούτε του Boris Karloff ούτε του Jack Hill, αλλά σίγουρα είναι μια ταινία που θα είναι έγκλημα να μείνει στην αφάνεια, έστω και για όλους τους λάθος λόγους.

Απλά ντελιριακή!

Δεν υπάρχει κυκλοφορία στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Elite Entertainment)

Η μοναδική αυτή έκδοση είναι χωρίς περικοπές, με αναμορφική widescreen μεταφορά και περιέχει και ηχητικό σχολιασμό του Jack Hill.