Η όμορφη Stella Star πρέπει να ανακαλύψει τον χαμένο γιο του Αυτοκράτορα και παράλληλα Να γλιτώσει το σύμπαν από τον κλοιό του σατανικού κόμη Zarth Arn.

STARCRASH. Ο τίτλος και μόνο και η ημερομηνία κυκλοφορίας προδιαθέτει για ένα φτηνό rip-off του STAR WARS από την μητέρα Ιταλία και τον φανατίλα της επιστημονικής φαντασίας Luigi Cozzi. Και πραγματικά έτσι έχουν τα πράγματα μιας και πρόκειται για μια από τις πιο ντελιριακές και υπέρ- διασκεδαστικές ταινίες της μετά STAR WARS εποχής, που προσωπικά είχα κατατάξει μέσα στις 5 κορυφαίες μου εκείνη την υπέροχη για το Ιταλικό σινεμά εποχή.

Σίγουρα το STARCRASH απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί μια καλή ταινία, αλλά όταν κανείς έχει στη διάθεση του μια απόλυτη Θεά Caroline Munro να παίζει την δική της εκδοχή της Barbarella, έναν Joe Spinell να παίρνει το ρόλο του κακού Αυτοκράτορα του STAR WARS, έναν David Hasselhoff στα νιάτα του και πριν το μαλλί του γίνει αφάνα και ασταμάτητη διαστημική δράση χωρίς ανάσα, τότε μάλλον μιλάμε για πρωτοκλασάτη απογευματινή ψυχαγωγία όπως μόνο εκείνη η περίοδος μπορούσε να επιδείξει.

Η ιστορία είναι ένα μίγμα (αχταρμάς θα μπορούσε να πει κανείς) από τις γενικές ιδέες του STAR WARS που ενισχύονται από στοιχεία άλλων εξίσου σημαντικών παραγωγών όπως το BARBARELLA, cheesy ειδικά εφέ και μια ομάδα πρωταγωνιστών σε μεγάλα κέφια. Κεντρικό πρόσωπο η σέξι διαστημική τυχοδιώκτης Stella Star (Caroline Munro) που αναλαμβάνει μαζί με τον πιστό της συνταξιδιώτη Akton (Marjoe Gortner) να ανακαλύψουν τον χαμένο γιο του Αυτοκράτορα που κατέπεσε με το σκάφος του σε έναν αφιλόξενο πλανήτη.

Ο Αυτοκράτορας (Christopher Plummer) βρίσκεται σε επισφαλή θέση στο σύμπαν καθώς ο σατανικός κόμης Zarth Arn (Joe Spinell) θέλει να τον ξεφορτωθεί και να γίνει αυτός ο νέος Αυτοκράτορας του Γαλαξία. Έτσι η όμορφη Stella, ο Acton και το ρομπότ που βρίσκεται μαζί τους αρχίζουν ένα αφιλόξενο ταξίδι στον γαλαξία για να ανακαλύψουν τον χαμένο πρίγκιπα.

Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας τους έρχονται αντιμέτωποι με κάθε είδους κοσμική απειλή όπως μια ομάδα σέξι αλλά επικίνδυνων Αμαζόνων υπό την αρχηγία της καυτής Nadia Cassini, γιγάντια ρομπότ, αιμοδιψείς τρωγλοδύτες, κοσμικές ακτίνες από το διάστημα και βέβαια το στρατό του σατανικού κόμη Zarth Arn. Όλα καταλήγουν σε μάχη μέχρι τέλους του Αυτοκρατορικού στόλου με τον αντίστοιχο του Zarth Arn από την οποία θα κριθεί το μέλλον του Γαλαξία αλλά και των πρωταγωνιστών.

Όπως ήδη έχουν καταλάβει οι fans του Ιταλικού σινεμά της περιόδου, το STARCRASH πολύ δύσκολα απογοητεύει το κοινό του. Αντίθετα, χρησιμοποιεί ακόμα και τα πολλά του μειονεκτήματα προς όφελος του μετατρέποντας αστείες γενικά παραδοχές σε πλάνα και εικόνες «τόσο κακές που είναι καλές». Ξεχάστε την αμηχανία του THE HUMANOID και την χαζομάρα ταινιών όπως το WAR OF THE ROBOTS. Εδώ ο Cozzi ξεπερνάει τον εαυτό του και χαρίζει ένα παραφορτωμένο 90λεπτό τρέλας και χαβαλέ που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επαναληφθεί τόσο από τον ίδιο όσο και από οποιονδήποτε άλλο.

Κατ’ αρχάς, ο ρυθμός είναι σχεδόν εξαντλητικός και δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα, κάτι εξαιρετικά σπάνιο σε οποιουδήποτε είδους Ιταλική παραγωγή της εποχής. Ίσως γι αυτό να ευθύνεται η Αμερικάνικη συμμετοχή στην ταινία, κάτι που ισχύει και για την παρουσία της Caroline Munro που στην περισσότερη διάρκεια χάρμα οφθαλμών και υλικό… ονειρώξεων, ιδίως από τη στιγμή που φοράει την εφαρμοστή αποκαλυπτική στολή του φυλακισμένου.

Από εκεί και πέρα, κάθε άλλο στοιχείο στο STARCRASH είναι άξιο σχολιασμού. Από την τρομερή κίτς 70’s αισθητική που είναι πανταχού παρούσα και γεμίζει την ταινία πολύχρωμα σκηνικά, φανταχτερά κοστούμια και μοναδικής έμπνευσης ηχητικά εφέ, ότι και να ζητήσει ένας πιστός b-μουβάς υπάρχει σε αφθονία σε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές επιστημονικής φαντασίας των 70’s.

Υπάρχουν ρομπότ φανερά εμπνευσμένα από τον C-3PO με τη διαφορά ότι την αψεγάδιαστη βρετανική προφορά του τελευταίου αντικαθιστά η αντίστοιχη βαριά Τεξανική, υπάρχει το αντίγραφο του Obi One Kenobi στο πρόσωπο του κατσαρομάλλη Marjoe Gortner, υπάρχουν φωτόσπαθα, υπάρχουν κακοφτιαγμένα μαχητικά ρομπότ που κινούνται με δυσκολία και το κλου της βραδιάς είναι μια μάχη α λα STAR WARS στο Άστρο του Θανάτου σε τιμή ευκαιρίας!

Και αν δεν φτάνουν όλα αυτά, υπάρχουν και οι μοναδικά υπερβολικές ερμηνείες των περισσότερων από τους πρωταγωνιστές που μοιάζουν να περνούν απίστευτα καλά. Η πανέμορφη Caroline Munro έχει μονίμως ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της το οποίο και μεταδίδεται αβίαστα στους θεατές, όπως και ο Marjoe Gortner.

Προσωπική μου προτίμηση είναι ο Joe Spinell σε μια από τις πιο χαβαλεδιάρικες και τραβηγμένες ερμηνείες της καριέρας του στο ρόλο του σατανικού διαγαλαξιακού κατακτητή. Να μην ξεχάσουμε, βέβαια, και το είδωλο των tennagers της δεκαετίας του 80, David Hasselhoff, που ο χαρακτήρας του είναι το αντίστοιχο του Luke Skywalker χωρίς τις ικανότητες που του χαρίζει η «Δύναμη» και που η σκηνική του παρουσία μιλάει από μόνη της όσο βρίσκεται στο πλάνο.

Να σχολιάσω τα αρνητικά μου είναι λίγο δύσκολο, καθώς ακόμα και αυτά μοιάζουν θετικά στο όλο κλίμα τρέλας και υπερβολής του STARCRASH. Σίγουρα έχουμε αστείο σενάριο που δεν έχει καμία λογική και είναι εντελώς ευκαιριακό, σίγουρα οι ερμηνείες είναι όσο cheesy όσο θα μπορούσαν να είναι, σίγουρα τα ειδικά εφέ είναι κατευθείαν από το πανέρι της λαϊκής, σίγουρα η όλη αισθητική παραπέμπει σε μια πιο κακόγουστη και φτηνή BARBARELLA, αλλά βλέποντας κανείς το σύνολο είναι ξεκάθαρο ότι αν δεν ήταν έτσι μάλλον θα μιλούσαμε για μια αρκετά λιγότερο επιτυχημένη ταινία. Προσωπικά έπιασα τον αυτό μου να έχει μονίμως ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο καθ’ όλη την διάρκεια της προβολής, ενώ η πιο απογοητευτική στιγμή στην ταινία κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν όταν έφτασε το φινάλε!

Γενικά είναι ασφαλές να δηλώσω ότι ταινίες σαν το STARCRASH δεν κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια και σίγουρα αποτελεί ένα χρυσό δείγμα της τρέλας που ενίοτε έπιανε το Ιταλικό σινεμά και το έκανε να χαρίζει φτηνές απομιμήσεις γνωστών Αμερικάνικων επιτυχιών οι οποίες πολλές φορές κατάφερναν να ξεπερνούν το πρωτότυπο από άποψη υστεροφημίας. Πρόκειται για τον ορισμό των «τόσο κακών που είναι καλές» ταινιών, απόλυτα διασκεδαστική μέχρι ηλιθιότητας. Κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από τον θρυλικό Roger Corman που έσπευσε να αγοράσει τα δικαιώματα του STARCRASH για να κάνει με αυτό το δικό του crash test για το επερχόμενο BATTLE BEYOND THE STARS στην Αμερικάνικη αγορά.

Άλλα θέματα άξια σχολιασμού είναι το γεγονός ότι από όλους τους πρωταγωνιστές μόνο οι Marjoe Gortner, Christopher Plummer και David Hasselhoff χρησιμοποιούν τις δικές τους φωνές, αφού όλοι οι άλλοι έχουν ανεξήγητα ντουμπλαριστεί από τρίτους και ότι η ταινία είχε προταθεί για το βραβείο Saturn καλύτερης ξένης ταινίας στο Φεστιβάλ της Ακαδημίας Επιστημονικής Φαντασίας, Φαντασίας και Τρόμου του 1980.

Αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν σε μια μεγάλη b-movie της χρυσής δεκαετίας του ’70 που συνοψίζεται τέλεια από το υπέροχο πλάνο της Caroline Munro στο φινάλε που την δείχνει να αιωρείται στο διάστημα και μέσα από το κράνος της ξεχωρίζει αμυδρά εκείνο το πανέμορφο και μεταδοτικό χαμόγελό της που φτιάχνει το θεατή και μαρτυράει την διάθεση ολόκληρης αυτής της μαγικής ταινίας.

Ζήτω η Stella Star, η Βασίλισσα του Γαλαξία των 70’s!

Δεν υπάρχουν εκδόσεις σε DVD στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Televista)
R2 Γερμανία (MIB)
R0 Special Edition Γαλλία (Neo Publishing)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Η κορυφαία και με διαφορά είναι η Γαλλική Special Edition σε 2 DVD μαζί με το STARCRASH II (aka ESCAPE FROM GALAXY 3) (1981), η μόνη με αναμορφική μεταφορά, πολλές επιλογές ήχου και ένα κάρο extras.