Ένας δημοσιογράφος που είχε αναγκαστεί να διακόψει υποσχόμενη καριέρα ως κλασικός πιανίστας πιάνει φιλίες με έναν ιδιόρρυθμο μουσικό που θεωρείται ο κορυφαίος στο χώρο του. Μετά το θάνατο όμως του τελευταίου, η γυναίκα του αρχίζει να βλέπει αλλαγές στη συμπεριφορά του άνδρα της και σε συνδυασμό με διάφορους εφιάλτες πείθεται ότι ο μακαρίτης έχει παίξει ένα σατανικό παιχνίδι στον άνδρα της με αντάλλαγμα την ψυχή του.

Το ROSEMARY’S BABY του Roman Polanski άνοιξε νέους ορίζοντες στο σινεμά τρόμου οι οποίοι εξερευνήθηκαν δεόντως τη δεκαετία του 70 στις ΗΠΑ με δεκάδες ταινίες χαμηλού και υψηλότερου προφίλ με παρόμοια θεματολογία. Η συγκεκριμένη δεκαετία χαρακτηρίστηκε από πληθώρα ταινιών με άμεσο ή έμμεσο θέμα τον σατανισμό και το THE MEPHISTO WALTZ ήταν μια από αυτές με πολύ γνωστό cast και ένα σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του Fred Mustard Stewart. Όλα προδιαθέτουν για ακόμα μια τρομακτική στιγμή των 70’s και η ταινία μέχρι ενός σημείου το καταφέρνει, αλλά από εκείνο το σημείο και μετά κάνει στροφή από τον καθαρό τρόμο προς το ψυχολογικό θρίλερ που την κάνει να μένει ημιτελής.

Πρόκειται για την ιστορία του πρώην κλασικού πιανίστα και νυν μουσικού ρεπόρτερ Myles Clarkson (Alan Alda) που γράφει ένα αφιέρωμα στον ιδιόρρυθμο πιανίστα Duncan Ely (Curt Jurgens) που θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή στον κόσμο. Με την πρώτη τους συνάντηση ο Ely αρχίζει να έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον Myles λόγω του ότι πιστεύει ότι τα χέρια του είναι σπάνια και προδιαθέτουν για τεράστια καριέρα βιρτουόζου πιανίστα. Σ’ αυτό συμφωνεί και η όμορφη κόρη του Ely, Roxanne (Barbara Parkins) που μαζί με τον πατέρα της προτρέπουν τον Myles να παίξει ντουέτο μαζί με τον Ely.

Έτσι πατέρας και κόρη αρχίζουν να γίνονται κολλητοί με τον Myles και την γυναίκα του, Paula (Jacqueline Bisset), προσκαλώντας τους σε διάφορα παρακμιακά πάρτι και οργανώνοντας ντουέτα, ενώ γενικά μοιάζουν πολύ φιλικοί χωρίς κάποια φανερή αιτία. Αυτό προβληματίζει την Paula που δεν μπορεί να καταλάβει τα κίνητρα που κάνουν έναν τόσο δύστροπο χαρακτήρα σαν τον Ely να γίνει τόσο ξαφνικά κολλητός με τον άνδρα της. Αποδεικνύεται τελικά ότι ο Ely πάσχει από λευχαιμία και ότι ο θάνατος του είναι κοντά, κάτι που κάνει τον Myles να έρθει ακόμα πιο κοντά σε πατέρα και κόρη παρά τις προειδοποιήσεις της Paula ότι κάτι παράξενο συμβαίνει.

Όταν μάλιστα ο Ely τελικά υποκύπτει στην ασθένεια και συμπεριλαμβάνει και τον Myles στη διαθήκη του αφήνοντας του ένα πανάκριβο πιάνο, όλες τις μουσικές παρτιτούρες του μαζί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό, η ανησυχία της Paula μεγαλώνει όταν αντιλαμβάνεται ότι η Roxanne αρχίζει να έχει στενές σχέσεις με τον άντρα της. Προηγουμένως είχε αντιληφθεί ότι η τελευταία είχε μια σχεδόν αιμομικτική σχέση με τον πατέρα της κάτι που μεγαλώνει την αγωνία της. Σαν να μην έφτανε αυτό, αρχίζει να παρατηρεί αλλαγές στη συμπεριφορά του άντρα της που πλέον έχει αρχίσει να αναλαμβάνει τα κονσέρτα του μακαρίτη και να παίζει το πιάνο εξίσου καλά αν όχι καλύτερα από εκείνον.

Επιπλέον, η Paula αρχίζει να έχει εφιάλτες και ακαθόριστα οράματα με τον Ely τα οποία την φέρνουν στα όρια της όταν η μικρή κόρη της πεθαίνει από μια απροσδιόριστη ασθένεια. Η Paula είναι πεπεισμένη ότι Ely και Roxanne έχουν κάνει συμφωνία με το διάβολο και η μικρή κόρη τους ήταν μέρος της συμφωνίας που απώτερο στόχο είχε να μεταφερθεί το πνεύμα του Ely στο σώμα του άνδρα της έτσι ώστε να συνεχιστεί η δράση του και η ανίερη σχέση του με τη Roxanne. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν την πιστεύει μέχρι που αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

Σε γενικές γραμμές το σενάριο έχει το ενδιαφέρον του και η ιστορία μέχρι ενός σημείου ξεδιπλώνεται με τρόπο που το αυξάνει ακόμα περισσότερο. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών βάζουν το χεράκι τους και σ’ αυτό, με τον επιβλητικό Curt Jurgens να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους και την νεότατη και πανέμορφη Jacqueline Bisset να αναλαμβάνει επάξια τα ηνία από ένα σημείο και μετά. Υπάρχει ατμόσφαιρα μυστηρίου σε συνδυασμό με την παρακμιακή 70’s αισθητική που αποτυπώνεται σε διάφορα οργιώδη πάρτι και φτάνει στο απόγειο της με τις ονειρικές σκηνές.

Όμως από εκείνο το σημείο και μετά και ενώ πλέον το μυστήριο έχει ουσιαστικά αποκαλυφθεί πλήρως, οι εκπλήξεις αρχίζουν να μειώνονται και το θέαμα πέφτει σε διάφορες παγίδες που μειώνουν την ένταση του. Οι αναφορές στο ROSEMARY’S BABY είναι πανταχού παρούσες ενώ υπάρχουν και αρκετές σκηνές που θυμίζουν άλλες κλασικές ταινίες της περιόδου όπως το μεταγενέστερο THE OMEN, το οποίο όλο και κάτι χρωστάει στο THE MEPHISTO WALTZ. Όμως ενώ γενικά το σενάριο έχει αρκετό ενδιαφέρον, απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης και της αγωνίας ενώ το φινάλε κάνει μια παράξενη στροφή που εκτός του ότι δεν έχει ιδιαίτερη λογική, γνώμη μου είναι ότι δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ικανοποιητική κορύφωση.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και κάποια άλλα μικροπροβλήματα όπως κάποιες στιγμές χτυπητής αναληθοφάνειας, που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα με προέτρεπαν να ασχοληθώ καθόλου μαζί τους, αλλά όταν η τάση προς ρεαλιστική διεκπεραίωση είναι ξεκάθαρη τότε αυτές οι αναληθοφάνειες μοιάζουν απόλυτα αταίριαστες. Για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο η Jacqueline Bisset αντιμετωπίζει τον ξαφνικό θάνατο της μικρής κορούλας της και η εμμονή της στο να είναι μαζί με τον Alan Alda παρόλο που ο τελευταίος είναι φανερά ο κακός της ιστορίας από ένα σημείο και μετά κάνουν μπαμ και πλήττουν τον 70’s ρεαλισμό ο οποίος είναι διάχυτος σε όλη τη διάρκεια της προβολής.

Σε γενικές γραμμές πάντως το θέαμα ανεβαίνει παραπάνω απ’ όσο του επιτρέπει το ευκαιριακό σενάριο κυρίως λόγω των πρωταγωνιστών που όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ενώ υπάρχει και πολύ καλή ατμόσφαιρα που γίνεται ακόμα καλύτερη από το soundtrack κλασικής μουσικής που δεν σταματάει σχεδόν καθόλου. Υπάρχουν και κάποιες πικάντικες λεπτομέρειες που έχουν την πλάκα τους, όπως η πρώτη χρήση της μάσκας του William Shatner από ένα… σκύλο, μάσκα που έγινε θρυλική όταν την φόρεσε ο Michael Myers στο HALLOWEEN 7 χρόνια μετά.

Σίγουρα δεν πρόκειται για κάποια ταινία σταθμό με θέμα τον σατανισμό και τη μαύρη μαγεία σε μια περίοδο που τέτοιες κυκλοφορούσαν η μία μετά την άλλη, αλλά και πάλι ενδιαφέρον υπάρχει και είναι βέβαιο ότι οι fans ταινιών όπως ROSEMARY’S BABY, THE SENTINEL και THE OMEN λογικά θα ικανοποιηθούν παρόλα τα προβλήματα. Όμως δεν μπορεί κανείς παρά να αναγνωρίσει ότι θα μπορούσε να είχε προκύψει ένα μικρό αριστούργημα από το THE MEPHISTO WALTZ που από ένα σημείο και μετά χάνει την κατεύθυνση του και αντιμετωπίζεται αδίκως με κοινότυπο και ευκαιριακό τρόπο από το σενάριο και τον σκηνοθέτη Paul Wendkos που διέπρεψε κυρίως με τηλεοπτικές παραγωγές και που άθελα του δίνει τηλεοπτικό ύφος εκεί που θα έπρεπε να βάλει το «μαχαίρι στο κόκαλο» και να γίνει λίγο περισσότερο τολμηρός με την θεματολογία του.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις σε DVD στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Fox – Midnite Movies) - μαζί με το THE HOUSE ON SKULL MOUNTAIN
R2 Γαλλία (Fox)
R2 Γερμανία (Fox)
R2 Ολλανδία (Fox)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά.