Μια ομάδα ανθρώπων προσκαλούνται στο κάστρο που έζησε στο παρελθόν ο σατανικός κόμης Regula, διαβόητος για μαζικές δολοφονίες και βασανιστήρια που εκτελέστηκε με φρικτό τρόπο. Όμως ο κόμης δεν έχει πει την τελευταία του λέξη μιας και έχει φροντίσει να επανέλθει στη ζωή και να εκδικηθεί τους απογόνους αυτών που τον εκτέλεσαν.

Μια ακόμα επιτυχημένη μεταφορά της κλασικής ιστορίας του Edgar Allan Poe, The Pit and the Pendulum, έρχεται από τη Γερμανία την εποχή που το είδος του γοτθικού τρόμου κυριαρχείτο από τις Hammer και Amicus Films, τον Mario Bava και το ντουέτο Roger Corman- Vincent Price που ακόμα δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη στις μεταφορές Poe. Με τέτοιο τεράστιο ανταγωνισμό δεν αποτελεί μυστήριο το πώς η ταινία του Harald Reinl πέρασε στο ντούκου παρόλο που πρόκειται για μια καθ’ όλα άξια προσθήκη στο είδος για την εποχή.

Το σενάριο αυτή τη φορά απομακρύνεται αρκετά από τη λογική του Poe και του Corman και εισάγει περισσότερα αποκρυφιστικά και υπερφυσικά στοιχεία στην ιστορία, κάτι που αποδεικνύεται εύστοχο αφού έτσι δεν θα μπορεί να συγκριθεί η ταινία άμεσα με το αριστουργηματικό PIT AND THE PENDULUM που είχε βγάλει ο Roger Corman πριν αρκετά χρόνια. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια μίξη μεταξύ του προαναφερόμενου και του εξίσου εντυπωσιακού THE HAUNTED PALACE κομπλέ με αναφορές στην ιστορία του H.P. Lovecraft στην οποία στηρίζεται και με γαρνιτούρα λίγα από τα στοιχεία που συναντάμε σε ταινίες του Paul Naschy αλλά και του Δράκουλα!

Ο Christopher Lee υποδύεται τον σατανικό κόμη Regula- όνομα που μοιάζει σατανικά στον ήχο με το Dracula- που εκτελείται με φρικτό τρόπο για το θάνατο 12 γυναικών και ορκίζεται εκδίκηση από τους εκτελεστές του και τις οικογένειες του όταν θα επιστρέψει από τους νεκρούς. 35 χρόνια μετά ο αξιότιμος κύριος Roger von Marienberg (Lex Barker) και η όμορφη βαρόνη Lilian von Brabant (Karin Dor) προσκαλούνται στο κάστρο του κόμη Regula φαινομενικά από τον ίδιο μέσω επιστολής. Μαζί τους η υπηρέτρια της βαρόνης και ένας ιερωμένος συμπληρώνουν την παρέα.

Μετά από αρκετές περιπέτειες πατάν το πόδι τους στο κάστρο και τα προβλήματα αρχίζουν άμεσα με πρώτο έναν υπηρέτη του κόμη Regula που δεν μοιάζει να θέλει το καλό τους. Στην πραγματικότητα αυτός είναι απλό όργανο στην καλοσχεδιασμένη εκδίκηση του σατανικού κόμη που θέλει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και να επανέλθει στη ζωή και να εκδικηθεί τους δύο απόγονους αυτών που τον αδίκησαν 35 χρόνια πριν.

Η ταινία ξεκινάει με εντυπωσιακό τρόπο και κυρίως λόγω της τρομερής ατμόσφαιρας που φτιάχνει ο Harald Reinl η οποία άνετα συγκρίνεται με τις μεγάλες στιγμές τόσο του Roger Corman όσο και του Mario Bava και της Hammer Films. Αναγνωρίζω ότι αυτό ακούγεται λίγο βαρύ, αλλά πραγματικά η ατμόσφαιρα μοιάζει αδιαπέραστη ιδίως στο σημείο της διαδρομής με την άμαξα των πρωταγωνιστών για το κάστρο του κόμη. Εκεί τα πλάνα είναι εφιαλτικά και σουρεαλιστικά και κάνουν ένα τυπικό θέαμα σε τέτοιου είδους ταινίες να μοιάζει μοναδικό. Η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα παραμένει πανταχού παρούσα σε όλη την διάρκεια της ταινία και περίπου στην ίδια ποιότητα και ένταση και είναι ο λόγος που τελικά επιτυγχάνει η ταινία.

Από πλευράς εξέλιξης της πλοκής δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις μιας και η ιστορία κυλάει στο μοτίβο που αναφέραμε στην αρχή χωρίς πολλές διαφοροποιήσεις από τον κανόνα. Όμως υπάρχουν δύο ακόμα στοιχεία εκτός της ατμόσφαιρας που δίνουν την προστιθέμενη αξία κι αυτά είναι η παρουσία των Lex Barker και Christopher Lee. Ο Lee έχει περιορισμένο χρόνο συμμετοχής αλλά όσο δεν βρίσκεται στο πλάνο αναλαμβάνει ο Lex με μεστή ερμηνεία που μόλις πάει λίγο να κουράσει εμφανίζεται ξανά ο Chris.

Επίσης ενδιαφέρον έχει και ο Carl Lange στο ρόλο του αιωνόβιου βοηθού του κόμη, που είναι φανερά επηρεασμένος από εκείνον του Lon Chaney Jr. στο THE HAUNTED PALACE. Όσο για την Karin Dor είναι οπτικά εντυπωσιακή όσο κι αν ο χαρακτήρας της είναι εντελώς “by the book”.

Έτσι το θέαμα κυλάει νεράκι με ελάχιστες κοιλιές και με την φλυαρία να περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα. Ο χαμηλός προϋπολογισμός φαίνεται σε αρκετές στιγμές, αλλά όχι στα πλάνα μέσα στο κάστρο που είναι όσο ρεαλιστικά όσο θα μπορούσαν με την τρομερή ατμόσφαιρα να φτάνει σε σημεία τελειότητας. Στο φινάλε τα πράγματα παίρνουν μια περισσότερο… Naschy-ική τροπή και εκεί είναι και το κύριο σημείο στο οποίο το CASTLE OF THE WALKING DEAD δείχνει τα χρόνια του, αλλά ακόμα κι εκεί υπάρχει ένας κεφάτος Christopher Lee που ανεβάζει τα πράγματα και κάνει τις ατέλειες να περνούν απαρατήρητες.

Όμως έχω την αίσθηση ότι και Chris Lee να μην υπήρχε η ταινία θα παρέμενε απόλυτα επιτυχημένη μιας και έχει αρκετά ακόμα υπέρ της. Συγκρίσεις με τις αντίστοιχες ταινίες τόσο του Roger Corman όσο και των υπολοίπων τεράστιων παικτών της σκηνής εκείνη την εποχή μπορεί να μην βρουν νικήτρια την ταινία του Reinl, αλλά η διαφορά τους θα είναι το πολύ στα σημεία.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις σε DVD στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Jef Films)
R2 Γερμανία (E-M-S)

Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Η Γερμανική είναι ανώτερη με αναμορφική μεταφορά και πολλά extras που όμως είναι στα Γερμανικά.