Σχόλια:  Να μια ακόμα ταινία από εκείνες που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν τα είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να βρεθούν στα ράφια των καταστημάτων DVD παρόλο που μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες με φαντάσματα και στοιχειωμένα μέρη εκείνης της περιόδου. Ατμοσφαιρικό, με καλές τρομάρες και αρκετό σασπένς ιδίως προς το φινάλε, το DEATH SHIP είναι μια αδίκως ξεχασμένη στιγμή της δεκαετίας του 80 που πρέπει να ανακαλυφθεί ξανά επειγόντως από τους fans της σκηνής του τρόμου.
 Πρόκειται για την ιστορία μιας ομάδας ναυαγών όπου μετά το ξαφνικό ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου στο οποίο επέβαιναν βρέθηκαν πάνω σε ένα μυστηριώδες και φαινομενικά εγκαταλελειμμένο πλοίο που συνάντησαν στη μέση του ωκεανού. Εκεί αν και όλα δείχνουν ότι το πλοίο είχε εγκαταλειφθεί πολύ καιρό τώρα, ώρα μοιάζουν να λειτουργούν λες και το πλοίο έχει μπει σε αυτόματο πιλότο και κινεί τον εαυτό του. Νιώθοντας ασφαλείς έστω και προσωρινά, η ομάδα επιζώντων υπό την αρχηγία του δευτέρου τη τάξει αξιωματικού Richard Crenna βολεύονται μέσα στο νέο τους καταφύγιο αγνοώντας ότι ήταν το συγκεκριμένο πλοίο που εμβόλισε το κρουαζιερόπλοιο στο οποίο επέβαιναν προκαλώντας τη βύθισή του.
 Έτσι, τα παράξενα συμβάντα δεν θα αργήσουν να συμβούν, με πρώτο το θάνατο ενός μέλους της ομάδας από φαινομενικό ατύχημα με τα κατάρτια του πλοίου. Εντωμεταξύ ο κυβερνήτης του κρουαζιερόπλοιου, George Kennedy, αρχίζει να μοιάζει επηρεασμένος από το νέο περιβάλλον του αντιδρώντας σαν υπνωτισμένος, με μια τάση να νομίζει ότι είναι ο κυβερνήτης του πλοίου- φάντασμα.
 Είναι ξεκάθαρο πλέον για τους υπόλοιπους ότι το πλοίο έχει μέσα του μια δαιμονική δύναμη που το κάνει να έχει δική προσωπικότητα και οντότητα, ενώ είναι επίσης ξεκάθαρο ότι θέλει τους νέους του επιβάτες νεκρούς, με εξαίρεση τον νέο κυβερνήτη ο οποίος μοιάζει να έχει πλήρως δαιμονιστεί από το πλοίο. Όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο τρομακτικά και απειλητικά όταν ανακαλύπτουν ότι το πλοίο χρησιμοποιείτο από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σαν πλοίο ανακρίσεων, βασανιστηρίων και μαζικών εκτελέσεων, με τα μακάβρια αποτελέσματα αυτών των κολασμένων πρακτικών να βρίσκονται συγκεντρωμένα στο αμπάρι και στην κατάψυξη του πλοίου.
 Αρκετοί θα έχουν ήδη εντοπίσει τις μεγάλες ομοιότητες με την παρόμοια θεματικά ταινία του Paul W.S. Anderson, EVENT HORIZON,που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα remake του DEATH SHIP στο διάστημα. Και παρόλο που οι επιρροές της συγκεκριμένης ταινίας στο EVENT HORIZON δεν ξεκαθαρίστηκαν από τον σκηνοθέτη του, είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν και είναι κάτι παραπάνω από απλά επιφανειακές. Η λογική του δαιμονισμένου πλοίου είναι ταυτόσημη και πιθανότατα αρκετά πιο πειστική στην τεκμηρίωση της από το ταξιδεμένο στην κόλαση και πίσω Event Horizon και χωνεύεται πολύ πιο εύκολα από το κοινό από τα ταξίδια του διαστημοπλοίου μέσα από μαύρες τρύπες.
 Αυτό προκύπτει κυρίως από την έμπνευση του σεναρίου να δώσει στο πλοίο την πιο τρομακτική υπόσταση που μπορούσε, κάνοντας το όργανο των απάνθρωπων και τρομακτικών εργασιών των Ναζί. Μια τέτοια λειτουργία δεν χρειάζεται παραπάνω τεκμηρίωση, μιας και από μόνη της είναι περισσότερο τρομακτική από οποιοδήποτε διαγαλαξιακό ταξίδι μέσω μαύρης τρύπας. Το μέγεθος του κακού που το πλοίο βοήθησε να συμβεί κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του μοιάζει ικανός λόγος να έχει δαιμονιστεί το ίδιο και να έχει ενσωματώσει το συσσωρευμένο κακό των Ναζί.
 Έτσι, δεν υπάρχουν ερωτήσεις ή ασάφειες όταν το πλοίο αρχίζει την δολοφονική του ρουτίνα πάνω στους νέους του επιβάτες και δεν υπάρχουνε έξτρα παραδοχές που θα κάνουν αυτή τη σεναριακή βάση να μοιάζει περισσότερο πιστευτή. Απλά πείθει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια λόγω της μακάβριας αληθοφάνειας που κατάφεραν με μαεστρία να μεταδώσουν ο Alvin Rakoff και η ομάδα σεναριογράφων με τον μέγα Jack Hill μέσα σ’ αυτούς.
 Από πλευράς των γνωστών στοιχείων που συναντάμε σε παραγωγές τρόμου της εποχής, τα πράγματα δεν ξεφεύγουν κατά διαστήματα από τις τυπικές παγίδες των ξύλινων και cheesy ερμηνειών και των κλισαρισμένων χαρακτήρων, αλλά η αδιαπέραστη ατμόσφαιρα και το πετυχημένο θέμα κάνουν όλα αυτά να περνούν απαρατήρητα. Από τη στιγμή που οι επιζώντες επιβιβάζονται στο πλοίο- φάντασμα, το DEATH SHIP αποκτάει έναν γρήγορο ρυθμό τον οποίο κρατάει με άνεση μέχρι το απόλυτα επιτυχημένο φινάλε.
 Τα πράγματα ζεσταίνονται για τα καλά μετά τον δαιμονισμό του καπετάνιου, George Kennedy, ο οποίος είναι και ο πόλος έλξης της ταινίας από πλευράς casting, παρόλο που και οι υπόλοιποι δεν υστερούν σε καμία στιγμή. Η ερμηνεία του Kennedy στο ρόλο του κακού και κυριευμένου πλέον από το σατανικό πνεύμα του πλοίου κυβερνήτη είναι σίγουρα από τα highlights της φιλμογραφίας του, καταφέρνοντας να γίνεται τρομακτικός και αλλόκοσμος χωρίς να καταφεύγει σε άσκοπες υπερβολές με το παίξιμό του. Φανταστείτε τον αντίστοιχο χαρακτήρα του Sam Neil στο EVENT HORIZON στο κάπως πιο ρεαλιστικό και επιτυχημένο και έχετε μια εικόνα του επιτεύγματος ενός γενικά χαμηλού τόνων ηθοποιού σαν τον George Kennedy.
 Γενικά δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι το DEATH SHIP είναι σίγουρα πολύ πιο επιτυχημένο από δεκάδες άλλες γνωστότερες ταινίες με στοιχειωμένα σπίτια που κυκλοφόρησαν στα μέσα της δεκαετίας του 70 και τις αρχές της δεκαετίας του 80, καταφέρνοντας να συλλάβει ακριβώς το κλίμα απειλής, τρόμου και αποσύνθεσης του πλοίου και να το συνδέσει με την αμαρτωλή ιστορία του. Η μουσική του Ivor Slaney είναι επιβλητική, ρυθμική και 100% αποτελεσματική, τονίζοντας ακόμα περισσότερο τον ολοένα πολλαπλασιαζόμενο τρόμο που συνοδεύει τις σεναριακές αποκαλύψεις, ακόμα και όταν αυτές έρχονται χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.
 Θα μπορούσε κανείς να ασχοληθεί πολύ περισσότερο με τα αρνητικά σημεία της ταινίας, όπως τις ερμηνείες και τις όποιες σεναριακές αφέλειες και κακοτοπιές, αλλά αίσθηση μου είναι αυτό θα σήμαινε να αφήσουμε το δάσος και να συγκεντρωθούμε στο δέντρο. Και κάτι τέτοιο θα ήταν πέρα για πέρα άδικο σε μια άκρως επιτυχημένη, πρωτότυπη, μακάβρια, σκοτεινή και ατμοσφαιρική ταινία της χρυσής εποχής του τρόμου που δεν θα αφήσει παραπονεμένο κανένα από τους φίλους της σκηνής.
|
