Σχόλια:  Το THE CURSE OF FRANKENSTEIN είναι για τον Peter Cushing ότι και το DRACULA για τον Christopher Lee. Η πρώτη μιας σειράς 7 ταινιών με τον αιώνιο τζέντλεμαν του Βρετανικού σινεμά στο ρόλο του βαρόνου Frankenstein από την θρυλική Hammer Films και τον Terence Fisher που εκείνη την εποχή όριζαν με ταινίες αντίστοιχου βεληνεκούς το είδος του γοτθικού τρόμου το οποίο υπηρέτησαν για τουλάχιστον 2 δεκαετίες, δημιουργώντας αξεπέραστα στάνταρντς στη σκηνή του τρόμου που μόνο ελάχιστοι όπως ο μεγάλος Mario Bava κατάφεραν να παρακολουθήσουν εκείνη την εποχή.
 Να σχολιάσω λεπτομερειακά ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της σκηνής δεν έχει ιδιαίτερη χρησιμότητα, αλλά καλό είναι να παραθέσω κάποιες πληροφορίες που λογικά θα ενδιαφέρουν τους fans. Πρώτα απ’ όλα, η συγκεκριμένη ταινία ήταν ουσιαστικά η πρώτη κινηματογραφική συνεργασία των Ιερών Τεράτων Peter Cushing και Christopher Lee και ήταν εξίσου θρυλική με το DRACULA που ακολούθησε ένα χρόνο μετά και καθιέρωσε το συγκεκριμένο ντουέτο ως ίσως το ιστορικότερο στη σκηνή. Δεύτερο, η ταινία αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια της Hammer Films σε περιοχές καθαρού τρόμου, παρόλο που η ιστορική μίξη τρόμου και επιστημονικής φαντασίας του THE QUATERMASS XPERIMENT είχε κυκλοφορήσει από το ίδιο στούντιο λίγο πριν. Και τρίτο και ίσως λιγότερο σημαντικό, πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική ιστορία του Frankenstein που γυρίστηκε έγχρωμη.
 Μιλάμε, δηλαδή, για το ένα σημείο αναφοράς στην παγκόσμια ιστορία του σινεμά τρόμου μετά το άλλο και όλα περιλαμβάνονται σε αυτή την προσεγμένη μεταφορά του κλασικού βιβλίου της Mary Shelley με έντονο το στοιχείο της γοτθικής ατμόσφαιρας που καθιέρωσε την Hammer Films και τους πρωταγωνιστές της ταινίας τα επόμενα χρόνια. Πρόκειται για μια μεταφορά της κλασικής ιστορίας με αρκετές διαφοροποιήσεις από τις προγενέστερες και εξίσου (αν όχι περισσότερο) ιστορικές ταινίες με το ίδιο θέμα, που δίνει την ίδια βαρύτητα τόσο στο δραματικό στοιχείο όσο και σε εκείνο του τρόμου που οι προγενέστερες μεταφορές πέρασαν απλώς επιδερμικά.
 Στο κέντρο όλων, ένα νεότατος Peter Cushing που δίνει τα ρέστα του στο ρόλο ενός πωρωμένου και σχεδόν φανατικού Δρα Frankenstein, που δεν σταματάει σε κανένα ηθικό και φυσικό εμπόδια προκειμένου να ολοκληρώσει την έρευνα του. Ποιο είναι το αντικείμενο αυτής της έρευνας; Να δημιουργήσει ζωή από νεκρά μέλη με στόχο την δημιουργία ενός ανώτερου σωματικά και πνευματικά ανθρώπινου όντος. Αυτή την πεποίθηση δεν μοιράζεται ο Paul, ο φίλος και συνεργάτης του, ιδίως όταν αντιλαμβάνεται ότι ο Victor δεν διστάζει να καταφύγει μέχρι και στο φόνο για να εξασφαλίσει τις πρώτες ύλες που χρειάζεται. Επίσης, η άφιξη στο σπίτι της ανυποψίαστης αρραβωνιαστικιάς του Victor κάνει τα ηθικά διλήμματα ακόμα μεγαλύτερα, τα οποία γίνονται ανυπόφορα όταν το πλάσμα που κατασκεύασε ο Victor επιδεικνύει δολοφονικά ένστικτα.
 Όπως προείπα, δεν θα μπω σε διαδικασία λεπτομερειακού σχολιασμού, αλλά πρέπει να αναφέρω ότι η ταινία παρουσίασε ίσως για πρώτη φορά όλα εκείνα τα στοιχεία που την εποχή τάραξαν τα νερά του παγκόσμιου σινεμά. Εκτός από τις μαγικές ερμηνείες κυρίως του Cushing αλλά και σε μικρότερο βαθμό του Christopher Lee στο ρόλο του πλάσματος, το THE CURSE OF FRANKENSTEIN ήταν αρκετά πιο βίαιο και αιματηρό απ’ ότι ο κανόνας στις ταινίες τρόμου της εποχής, κάτι που έθεσε νέα στάνταρντς και σε αυτόν τον τομέα. Ειδικά το μακιγιάζ του πλάσματος απείχε πάρα πολύ από εκείνο του Boris Karloff στις μαυρόασπρες ταινίες του ’30, κάτι που έγινε επίτηδες από την ομάδα παραγωγής ώστε το δικό τους πλάσμα να ξεχωρίζει από αυτά που το κοινό είχε συνηθίσει μέχρι τότε.
 Παράλληλα, έχουμε έναν βαρόνο Frankenstein που απέχει έτη φωτός από τους αντίστοιχους τόσο στο βιβλίο της Mary Shelley όσο και στις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές του. Ο Frankenstein του Peter Cushing δεν χάνει το χρόνο του με ηθικολογίες και είναι όσο αδίστακτος όσο μπορεί, δίνοντας το στίγμα για τους αρχέτυπους χαρακτήρες παρανοϊκών επιστημόνων που κατέκλυσαν το σινεμά τρόμου από τότε. Ο Frankenstein δεν σταματάει πουθενά, δεν έχει ιερό και όσιο και δεν θα διστάσει να φτάσει στις πιο αποτρόπαιες πράξεις για να ολοκληρώσει το έργο του.
 Η συμβουλή μου για τους νεαρότερους φίλους της σκηνής είναι η εξής: Μην κρίνετε το THE CURSE OF FRANKENSTEIN με τα σημερινά κριτήρια, γιατί οποιαδήποτε σύγκριση με μεταγενέστερες ταινίες είναι καταδικασμένη. Εδώ μιλάμε για μια ταινία- ορόσημο στη σκηνή του τρόμου που εξ ορισμού πρέπει να πάρει το μάξιμουμ της βαθμολογίας και το αξίζει και με το παραπάνω. Το μόνο που έχει να κάνει ένας fan του κλασικού τρόμου είναι να αφεθεί στην πυκνή ατμόσφαιρα του Terence Fisher, να απολαύσει τις αριστουργηματικές ερμηνείες του Peter Cushing, του Christopher Lee αλλά και όλων των άλλων πρωταγωνιστών και να γιορτάσει την ένδοξη γέννηση της «Hammer Horror» και του είδους του γοτθικού τρόμου όπως έγινε μέσω του THE CURSE OF FRANKENSTEIN 50 χρόνια πριν.
|
