Ένας νεαρός υπό την επήρεια υπνωτισμού δολοφονεί τους γονείς του και κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική υπό την αιγίδα του επιστήμονα που ήταν υπεύθυνος για τον υπνωτισμό του. 7 χρόνια μετά ο νεαρός επιστρέφει γι να εκδικηθεί αλλά ανακαλύπτει ότι τα πειράματα του επιστήμονα έχουν εξελιχθεί σε επικίνδυνο σημείο.

Δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ποτέ κανείς ότι η μακρινή Αυστραλία έχει κάποια ιδιαίτερη παράδοση στο σινεμά, πόσο μάλλον σε αυτό του τρόμου. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα όπως η εν λόγω ταινιούλα που γνώρισε τις στιγμές «δόξα» της τη δεκαετία του 80 όταν και η σκηνή είχε φτάσει στο απόγειο της παγκοσμίως. Σίγουρα πρόκειται για μια άνιση προσπάθεια του σκηνοθέτη David Blyth αλλά έχει το ενδιαφέρον της και την γοητεία μιας παλιάς καλής σπλατεριάς.

Ο νεαρός Michael πέφτει θύμα της δίψας για δόξα παρανοϊκού επιστήμονα Δρ. Archer που πειραματίζεται με την επιμήκυνση της ζωής πέρα από το θάνατο, παρά την κάθετα αντίθετη γνώμη του συνεταίρου του που εκτός από την επικινδυνότητα του εγχειρήματος τους βλέπει και την ηθική υπόσταση. Όμως ο Δρ. Archer δε χαμπαριάζει από τέτοια και εκτελεί το πείραμα στον φτωχό Michael που στο καπάκι δολοφονεί με δίκαννο τους γονείς του και κλείνεται στο ψυχιατρείο την ίδια ώρα που ο κακός γιατρός βρίσκει το επόμενο του πειραματόζωο.

7 χρόνια αργότερα ο Michael βγαίνει από το άσυλο αλλά επιστρέφει μαζί με το κορίτσι του και ένα φιλικό ζευγάρι για να εκδικηθεί τον Δρ. Archer, αλλά ανακαλύπτει ότι η πόλη ουσιαστικά κυβερνάται από τον τελευταίο κα τη στρατιά ζόμπι που έχει δημιουργήσει κατά τη διάρκεια εγκλεισμού του Michael. Ένα από αυτά σε μια κρίση ταυτότητας στρέφεται κατά του δημιουργού του ελευθερώνοντας τα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονταν στην υπόγα του ασύλου περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να σπείρουν τον τρόμο. Σε όλη τη διάρκεια η δίψα για εκδίκηση του Michael ξεπερνάει τη λογική του ακόμα και όταν η φίλη τους τραυματίζεται θανάσιμα και η μεταφορά της στο νοσοκομείο είναι αναγκαία.

Λίγο αχταρμάς από σεναριακής πλευράς , αλλά σίγουρα το συνολικό θέαμα είναι σε θετικά επίπεδα. Θεματικά κινείται μεταξύ της κλασικής ιστορίας παρανοϊκού επιστήμονα που πειραματίζεται με τη ζωή μετά θάνατο, μια τάση που λογικά προέκυψε από την τεράστια επιτυχία του RE-ANIMATOR με στο οποίο χρωστάει αρκετά το DEATH WARMED UP. Σε αντίθεση με την ταινία του Stuart Gordon, εδώ το χιούμορ είναι σχεδόν ανύπαρκτο και περιορίζεται σε κάποιες ανεπιτήδευτες στιγμές και το κεντρικό ενδιαφέρον έχει το δραματικό στοιχείο. Μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως σε όσες και όσους είναι ψημένοι με ταινίες τρόμου της εποχής, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο σκηνοθέτης το παλεύει και προσπαθεί να τονίσει το ενδιαφέρον μέσω του δράματος του ήρωα, παρόλο που ο χαρακτήρας του είναι από αδιάφορος ως και αχώνευτος.

Αυτό φαίνεται περισσότερο προ το φινάλε, όπου και οι πρωταγωνιστές με τις ερμηνείες τους ξεπερνούν τα πλαίσια της b-movie λογικής που κινείται η ταινία κάνοντας την να μοιάζει πιο σοβαρή και μελετημένη από όσο είναι. Πάντως το σενάριο αν και γενικά ακολουθεί την δοκιμασμένη συνταγή δεν αποφεύγει αρκετές κακοτοπιές, ενώ το άλλο μεγάλο μειονέκτημα είναι η ουσιαστική ανυπαρξία χαρακτήρα που να μπορεί να ανυψώσει την ταινία και ταυτόχρονα να κερδίσει το κοινό. Ο ξανθόμαλλης Michael πάντως σίγουρα δεν μου φάνηκε τέτοιος, παρ' όλη την πολύ καλή ερμηνεία του Michael Hurst, πόσο μάλλον ο νερόβραστος Δόκτωρ!

Για να είμαι όμως και δίκαιος, σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα διασκεδαστικότατο 80λεπτο με αρκετό ρυθμό, σασπένς και πολύ καλή ατμόσφαιρα. Υπάρχουν και αρκετές αιματηρές σκηνές εγχειρήσεων, εκρήξεις κεφαλιών με πάντως όχι τόσο επιτυχημένα εφέ και άλλες gory απολαύσεις που δίνουν ακόμα περισσότερους πόντους, ενώ η τελική επιδρομή των τρελαμένων ψυχοπαθών-ζόμπι είναι δοσμένη όσο καλύτερα γινόταν δεδομένων των περιορισμών σε budget.

Προσωπικά εντόπισα πάρα πολλά κοινά με άλλο ένα κλασικό splatter των 80’s το THE DEAD PIT, που έχει παρόμοια υπόθεση. Το τελευταίο πάντως μοιάζει κάπως πιο συγκροτημένο από πλευράς πλοκής ενώ αντίθετα, το “DEATH WARMED UP” πάει πιο καλά από πλευράς ρυθμού. Από πλευράς ατμόσφαιρας είναι και τα δύο ισάξια, με το DEATH WARMED UP να έχει και κάποιες παραισθησιακές και πολύχρωμες εκλάμψεις μέσα στο γενικό σκοτάδι.

Όλα συνηγορούν σε άλλη μια κλασική στιγμή τρόμου των 80’s που εκτός από τα προφανή της πλεονεκτήματα, μπορεί να έχει και αρκετή συναισθηματική αξία για πολλούς και πολλές που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν με τέτοιου είδους ταινίες εκείνη την εποχή.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R2 Γερμανία (Laser Paradise)
R2 Μ. Βρετανία (Arrow Films)

Όλες οι εκδόσεις έχουν περικοπές σε σκηνές gore. Πάντως η Ελληνική VHS έκδοση που κυκλοφορούσε παλιά περιέχει την ολόκληρη την ταινία χωρίς περικοπές και είναι από τις λίγες εκδόσεις παγκοσμίως που έχει να επιδείξει κάτι τέτοιο.