Μια ομάδα ανθρώπων στέλνονται σε ένα διαβόητο σπίτι που έχει την φήμη ότι είναι στοιχειωμένο για να ερευνήσουν τα φαινόμενα που συμβαίνουν εκεί και να εξετάσουν το ενδεχόμενο ύπαρξης ζωής μετά θάνατο.
Σχόλια:
Άλλη μια κλασική ταινία με στοιχειωμένο σπίτι από την πιο παραγωγική δεκαετία για το συγκεκριμένο υποείδος ατμοσφαιρικού τρόμου. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι φοβερός και τρομερός fan τέτοιου είδους ταινιών, αλλά παράλληλα πρέπει να παραδεχτώ ότι το THE LEGEND OF HELL HOUSE είναι μια ταινία που ξεφεύγει από την πεπατημένη του THE HAUNTING και THE AMITYVILLE HORROR. Κι αυτό το κάνει παίρνοντας πολλά από τα καλά στοιχεία των συγκεκριμένων ταινιών όπως είναι η ατμόσφαιρα και το σασπένς αναμειγνύοντας τα με στοιχεία ψυχολογικού τρόμου και διαστρεβλωμένης επιστήμης.
Πρόκειται για την επίσκεψη στη λεγόμενη «Βίλα της Κόλασης» μιας ομάδας αποτελούμενης από έναν φυσικό, μια νεαρή μέντιουμ και τον μοναδικό επιζώντα της προηγούμενης αποστολής στο σπίτι 20 χρόνια πριν. Για να δέσει το γλυκό έρχεται μαζί και η γυναίκα του επιστήμονα για να μην χαλάσει την παράδοση που είχαν σαν ζευγάρι τόσα χρόνια που τον ακολουθούσε σε αποστολές του. Εργοδότης ένας πλούσιος βιομήχανος που αγόρασε την Βίλα της Κόλασης και θέλει να ανακαλύψει τι βρίσκεται μετά από το θάνατο, κάτι που κοστολογεί με το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 100.000 Αγγλικών λιρών το κεφάλι.
Το σπίτι ήταν η κατοικία ενός τύπου ονόματι Belasco, διαβόητος για κάθε γνωστή και άγνωστη αποκλίνουσα πρακτική, σεξουαλική και μη. Έτσι, η συγκέντρωση στοιχείων του κακού φυσιολογικά στοίχειωσαν το σπίτι κάνοντας το «το Έβερεστ των στοιχειωμένων σπιτιών, όπως εύστοχα το αποκάλεσε ο εργοδότης της ομάδας. Όπότε τα μέλη της παρέας μας πρέπει αφενός να εντοπίσουν επακριβώς την πηγή του κακού και κατόπιν να την εξαφανίσουν. Αρχίζουν λοιπόν δουλειά ο καθένας χρησιμοποιώντας την ειδικότητα του. Ο κος Barrett (Clive Revill) με τη χρήση της επιστήμης, η δεσποινίς Tanner (Pamela Franklin) και ο κος Fischer (Roddy McDowall) με τις ικανότητες τους ως μέντιουμ και η κυρία Barrett (Gayle Hunnicutt) να βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα με ελαφριά κλίση προς τον αγαπημένο σύζυγο.
Τα πράγματα δεν αργούν να αρχίσουν να ζεσταίνονται με διάφορα περιστατικά όπως κινούμενα αντικείμενα, την δίδα Tanner να μιλάει με ανδρική φωνή σαν κυριευμένη από το πνεύμα του σπιτιού, αλλά και πιο ακραία φαινόμενα όπως την δολοφονική επίθεση από ιπτάμενα αντικείμενα προς τον κο Barrett. Ο καθένας από τα μέλη της ομάδας έχει τις θεωρίες του για το τι μπορεί να συμβαίνει, αλλά περνώντας ο χρόνος κάθε μια από αυτές καταρρίπτεται αφήνοντας τους εκτεθειμένους σε διάφορους κινδύνους και πάντα με την αβεβαιότητα αν τα γεγονότα αυτά πραγματικά συμβαίνουν ή είναι μέρος της φαντασίας του καθένα από τους επισκέπτες.
Μια λογική που υιοθετεί πλήρως το σενάριο του Richard Matheson, βασισμένο στο δικό του μυθιστόρημα, και καταφέρνει να κάνει μια φαινομενικά τυπική ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού να πετυχαίνει σε απόλυτο βαθμό να ξεχωρίσει από τις περισσότερες αντίστοιχες εκείνης της περιόδου, ή ακόμα και μέχρι σήμερα. Το THE LEGEND OF HELL HOUSE τα έχει σχεδόν όλα και βάζει τα γυαλιά σε υπερεκτιμημένες αλλά γνωστότερες και εμπορικότερες Αμερικάνικες ταινίες, όπως για παράδειγμα το THE AMITYVILLE HORROR.
Ο λόγος είναι ότι καταφέρνει να συνδυάσει άψογα όλα εκείνα τα στοιχεία που περιμένει ένας horror fan να δει από μια ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού με έναν εντυπωσιακό προβληματισμό πάνω στο χαρακτήρα του καθενός από τους επισκέπτες και στις αλλαγές που υπόκειται όσο βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Αποτέλεσμα είναι η ανάλυση χαρακτήρων να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης της πλοκής, κάτι που δίνει ξεχωριστή υπόσταση και οντότητα στον καθένα από τους πρωταγωνιστές.
Και βέβαια πέρα από αυτά έχουμε και αρκετές αληθινά ανατριχιαστικές στιγμές που δεν στηρίζονται ούτε στη βία και το gore ούτε και στις ευκαιριακές τρομάρες. Η τρομακτική ατμόσφαιρα είναι πανταχού παρούσα από τα πρώτα κιόλας λεπτά της προβολής και όσο εξελίσσεται η υπόθεση μεγαλώνει και φτάνει σε μια απίστευτη κορύφωση με το πανέξυπνο φινάλε. Όλα αυτά κρατώντας έναν σταθερά γρήγορο ρυθμό που δεν κάνει κοιλιές και ένα σενάριο που δεν χάνει χρόνο με ανούσιες εισαγωγές και φλυαρίες.
Προσωπικά εντόπισα ελάχιστα αρνητικά σημεία, τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επουσιώδη. Τέτοια είναι κάποιες στιγμές «θεατρικών» διαλόγων και ερμηνειών και κάποιες μικρές ασυνέπειες του σεναρίου, στοιχεία που τελικά δεν μπορούν να αλλοιώσουν την απόλαυση της προβολής του THE LEGEND OF HELL HOUSE.
Ξεκάθαρα η ταινία είναι από τις πιο εγκεφαλικές με τη συγκεκριμένη θεματολογία και απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό από εκείνο της σκηνής του τρόμου. Κάτι σαν ένα λαχταριστό πιάτο εξωτικών λιχουδιών, που όμως μπορεί να πέσει πολύ βαρύ αν ο θεατής προτιμάει απλά να τσιμπήσει κάτι. Η συγκεκριμένη ταινία προκαλεί να ξαναπαιχτεί ακόμα και αμέσως μετά την πρώτη προβολή για να εντοπίσει ο θεατής αυτά που ίσως του ξέφυγαν την πρώτη φορά. Και μην γελιέται κανείς, οι τρομάρες όχι μόνο παραμένουν αλλά απλώς γίνονται καλύτερες με τις επαναλαμβανόμενες προβολές.
DVD Notes:
Η ταινία έχει κυκλοφορήσει στη χώρα μας από την Odeon.
Άλλη μια κλασική ταινία με στοιχειωμένο σπίτι από την πιο παραγωγική δεκαετία για το συγκεκριμένο υποείδος ατμοσφαιρικού τρόμου. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι φοβερός και τρομερός fan τέτοιου είδους ταινιών, αλλά παράλληλα πρέπει να παραδεχτώ ότι το 
Πρόκειται για την επίσκεψη στη λεγόμενη «Βίλα της Κόλασης» μιας ομάδας αποτελούμενης από έναν φυσικό, μια νεαρή μέντιουμ και τον μοναδικό επιζώντα της προηγούμενης αποστολής στο σπίτι 20 χρόνια πριν. Για να δέσει το γλυκό έρχεται μαζί και η γυναίκα του επιστήμονα για να μην χαλάσει την παράδοση που είχαν σαν ζευγάρι τόσα χρόνια που τον ακολουθούσε σε αποστολές του. Εργοδότης ένας πλούσιος βιομήχανος που αγόρασε την Βίλα της Κόλασης και θέλει να ανακαλύψει τι βρίσκεται μετά από το θάνατο, κάτι που κοστολογεί με το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 100.000 Αγγλικών λιρών το κεφάλι.
Το σπίτι ήταν η κατοικία ενός τύπου ονόματι Belasco, διαβόητος για κάθε γνωστή και άγνωστη αποκλίνουσα πρακτική, σεξουαλική και μη. Έτσι, η συγκέντρωση στοιχείων του κακού φυσιολογικά στοίχειωσαν το σπίτι κάνοντας το «το Έβερεστ των στοιχειωμένων σπιτιών, όπως εύστοχα το αποκάλεσε ο εργοδότης της ομάδας. Όπότε τα μέλη της παρέας μας πρέπει αφενός να εντοπίσουν επακριβώς την πηγή του κακού και κατόπιν να την εξαφανίσουν. Αρχίζουν λοιπόν δουλειά ο καθένας χρησιμοποιώντας την ειδικότητα του. Ο κος Barrett (
Τα πράγματα δεν αργούν να αρχίσουν να ζεσταίνονται με διάφορα περιστατικά όπως κινούμενα αντικείμενα, την δίδα Tanner να μιλάει με ανδρική φωνή σαν κυριευμένη από το πνεύμα του σπιτιού, αλλά και πιο ακραία φαινόμενα όπως την δολοφονική επίθεση από ιπτάμενα αντικείμενα προς τον κο Barrett. Ο καθένας από τα μέλη της ομάδας έχει τις θεωρίες του για το τι μπορεί να συμβαίνει, αλλά περνώντας ο χρόνος κάθε μια από αυτές καταρρίπτεται αφήνοντας τους εκτεθειμένους σε διάφορους κινδύνους και πάντα με την αβεβαιότητα αν τα γεγονότα αυτά πραγματικά συμβαίνουν ή είναι μέρος της φαντασίας του καθένα από τους επισκέπτες.
Μια λογική που υιοθετεί πλήρως το σενάριο του 
Ο λόγος είναι ότι καταφέρνει να συνδυάσει άψογα όλα εκείνα τα στοιχεία που περιμένει ένας horror fan να δει από μια ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού με έναν εντυπωσιακό προβληματισμό πάνω στο χαρακτήρα του καθενός από τους επισκέπτες και στις αλλαγές που υπόκειται όσο βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Αποτέλεσμα είναι η ανάλυση χαρακτήρων να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης της πλοκής, κάτι που δίνει ξεχωριστή υπόσταση και οντότητα στον καθένα από τους πρωταγωνιστές. 
Και βέβαια πέρα από αυτά έχουμε και αρκετές αληθινά ανατριχιαστικές στιγμές που δεν στηρίζονται ούτε στη βία και το gore ούτε και στις ευκαιριακές τρομάρες. Η τρομακτική ατμόσφαιρα είναι πανταχού παρούσα από τα πρώτα κιόλας λεπτά της προβολής και όσο εξελίσσεται η υπόθεση μεγαλώνει και φτάνει σε μια απίστευτη κορύφωση με το πανέξυπνο φινάλε. Όλα αυτά κρατώντας έναν σταθερά γρήγορο ρυθμό που δεν κάνει κοιλιές και ένα σενάριο που δεν χάνει χρόνο με ανούσιες εισαγωγές και φλυαρίες.
Προσωπικά εντόπισα ελάχιστα αρνητικά σημεία, τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επουσιώδη. Τέτοια είναι κάποιες στιγμές «θεατρικών» διαλόγων και ερμηνειών και κάποιες μικρές ασυνέπειες του σεναρίου, στοιχεία που τελικά δεν μπορούν να αλλοιώσουν την απόλαυση της προβολής του 
Ξεκάθαρα η ταινία είναι από τις πιο εγκεφαλικές με τη συγκεκριμένη θεματολογία και απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό από εκείνο της σκηνής του τρόμου. Κάτι σαν ένα λαχταριστό πιάτο εξωτικών λιχουδιών, που όμως μπορεί να πέσει πολύ βαρύ αν ο θεατής προτιμάει απλά να τσιμπήσει κάτι. Η συγκεκριμένη ταινία προκαλεί να ξαναπαιχτεί ακόμα και αμέσως μετά την πρώτη προβολή για να εντοπίσει ο θεατής αυτά που ίσως του ξέφυγαν την πρώτη φορά. Και μην γελιέται κανείς, οι τρομάρες όχι μόνο παραμένουν αλλά απλώς γίνονται καλύτερες με τις επαναλαμβανόμενες προβολές.
