Πέντε ιστορίες μυστηρίου και τρόμου από την πένα του Stephen King.

George Romero και Stephen King ενώνουν τις δυνάμεις τους για πρώτη φορά και αποτέλεσμα είναι μια κλασική αλλά και ταυτόχρονα όσο άνιση όσο θα μπορούσε ταινία τρόμου ανθολογίας των 80’s. Ένας φόρος τιμής στα κόμικς της δεκαετίας του ’50 από τα οποία ήλθε η έμπνευση για την ταινία αρκετά επιτυχημένος σε γενικές γραμμές, με 5 μικρές ιστορίες μυστηρίου και τρόμου δοσμένες με σχετικά ανάλαφρη διάθεση από τους King και Romero.

Στην πρώτη και μάλλον πιο αδύναμη ιστορία, ένας πατέρας επιστρέφει από τον τάφο την Ημέρα του Πατέρα για να εκδικηθεί τους συγγενείς του που τον δολοφόνησαν, στη δεύτερη ο Stephen King υποδύεται έναν όχι και τόσο έξυπνο επαρχιώτη που προσβάλλεται από εξωγήινο ιό και μεταμορφώνεται σε… βλάστηση, στην τρίτη ο Leslie Nielsen παίρνει υγρή εκδίκηση από τον Ted Danson και τη γυναίκα του οι οποίοι με τη σειρά τους τον εκδικούνται επιστρέφοντας από τον υγρό τάφο τους.

Η τέταρτη και μεγαλύτερη σε διάρκεια ιστορία αφηγείται το πώς ένας φονικός Δαίμονας της Τασμανίας ηλικίας 120 ετών γίνεται καταλύτης για τη σχέση ενός καθηγητή με την πολυλογού και φωνακλού γυναίκα του και η πέμπτη και τελευταία έχει να κάνει με έναν υποχόνδριο μεγαλοβιομήχανο που έχει σοβαρό πρόβλημα εντόμων στο σπίτι του. Υπάρχει και η επικαλυπτική ιστορία στην οποία ο Tom Atkins είναι ο καταπιεστικός πατέρας που δεν αφήνει το μικρό γιο του να διαβάσει τα κόμικς του Creepshow.

Όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των σπονδυλωτών ταινιών έτσι και στο CREEPSHOW, η ποιότητα από ιστορία σε ιστορία διαφέρει πολύ. Υπάρχουν ιστορίες που δεν ξεφεύγουν από προβλέψιμα μονοπάτια και ρουτινιάρικες θεματολογίες, αλλά υπάρχουν και κάποιες που αξίζει η προβολή μόνο και μόνο γι αυτές. Κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις ιστορίες, ο «χαλαρός» τρόπος κινηματογράφησης του George Romero που μοιάζει για άλλη μια φορά να επιμηκύνει τη διάρκεια της ταινίας χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σε αντίθεση με αυτό, έρχονται οι ερμηνείες σχεδόν όλων των πρωταγωνιστών που καθιστούν τον κύριο πόλο έλξης της ταινίας, πάντα κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντα, απομακρύνοντας το τελικό αποτέλεσμα από τη μετριότητα που ίσως να είχε καταδικαστεί αν στο cast βρίσκονταν άλλα λιγότερο γνωστά ονόματα.

Στην πρώτη ιστορία έχουμε εντελώς ρουτίνα αν εξαιρέσει κανείς την ίντριγκα κα τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, στη δεύτερη ο King κλέβει την παράσταση που ούτως ή άλλως είναι για ένα ρόλο, κάτι που κάνει με ευκολία και ο Leslie Nielsen απέναντι στον Ted Danson σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αλλά και άνισες ιστορίες της ανθολογίας. Τα φώτα ανάμεσα σε αρκετούς πρωτοκλασάτους συμπρωταγωνιστές κλέβει και η Adrienne Barbeau στην επόμενη και μάλλον πιο ολοκληρωμένη ιστορία στην ταινία, ενώ η τελευταία ιστορία έχει τους προβολείς στραμμένους στον E.G. Marshall που δίνει μια παθιασμένη παράσταση ανεβάζοντας τον δείκτη ενδιαφέροντος της συγκεκριμένης ιστορίας.

Πάντως πέρα από τις αναπόφευκτες σεναριακές ατέλειες, η αισθητική των κόμικς της δεκαετίας του 50 διατηρείται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο σκηνοθεσίας του Romero και εκείνη η αξιαγάπητη αίσθηση των 80’s είναι πανταχού παρούσα με ντίσκο μουσικές, ανάλαφρη διάθεση και εμπορικότητα. Από την άλλη, καμία από τις πέντε ιστορίες ουσιαστικά δεν φτάνει εκεί που θα μπορούσε λόγω του σε γενικές γραμμές μέτριου σεναρίου του Stephen King που μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις λεπτομέρειες της κάθε ιστορίας παρά για την ουσία.

Γενικά υπάρχει ρυθμός, άφθονο χιούμορ, άριστα ειδικά εφέ από τον μάγο του είδους, Tom Savini, τα οποία χρησιμοποιούνται γενικά με εγκράτεια, αναφορές σε άλλες ταινίες για να φάνε κι οι κότες και τουλάχιστον 2 πολύ καλές ιστορίες όπως είναι αυτές με πρωταγωνιστές τους Leslie Niselsen και Ted Danson και εκείνη με την Adrienne Barbeau και τον Hal Holbrook. Πάντως σίγουρα θα μπορούσε η διάρκεια της ταινίας να είναι κάπως πιο συμμαζεμένη μιας και το «σκληρό» δίωρο το οποίο διαρκεί η προβολή γίνεται ενίοτε κουραστικό και ιδίως στις ιστορίες πιο περιορισμένου ενδιαφέροντος.

Προσωπικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποια από τις δύο ταινίες της σειράς μου άρεσε περισσότερο. Το CREEPSHOW 2 μπορεί να υστερεί κάπως από την άποψη προϋπολογισμού και έλλειψης γνωστών ονομάτων στο cast και σκηνοθεσία, αλλά πάντα μου έδινε την εντύπωση μιας περισσότερο οργανωμένης δουλειάς, που κατά τη γνώμη μου περιέχει και τις δύο κορυφαίες ιστορίες και των δύο ταινιών. Όμως το CREEPSHOW πέρα από τις ατέλειες του έγραψε ιστορία και έχει μείνει αρκετά ψηλά στο πάνθεον της σκηνής παρόλο που το πέρασμα του χρόνου το έχει κάνει σήμερα να φαίνεται ελαφρώς ξεπερασμένο.

Σε κάθε περίπτωση, ένα σίγουρο στοίχημα για τους fans των George Romero και Stephen King και τους ρομαντικούς των 80’s και του ανάλαφρου στυλ κωμικού τρόμου που καθιερώθηκε στη σκηνή τότε.

Δεν υπάρχει κυκλοφορία στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Warner Bros Home Entertainment)
R2 Γαλλία (Warner Bros Home Entertainment)
R2 Σκανδιναβία (On-Air / Atlantic Film)
R2 SE Μ. Βρετανία (Universal)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές με την R2 Special Edition Μ. Βρετανίας να είναι η κορυφαία σε 2 DVD γεμάτα extras.