Ένας ναός στον οποίο κατά το παρελθόν έγινε μαζική σφαγή υποτιθέμενων αιρετικών γίνεται παγίδα για μια ομάδα ανθρώπων της σύγχρονης εποχής, που παγιδεύονται μέσα την ώρα που σκοτεινές δυνάμεις ξυπνούν από λήθαργο αιώνων.

Είναι κομματάκι δύσκολο να ξεπεράσει κανείς το STAGE FRIGHT, το εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Michele Soavi. Όταν όμως κανείς προέρχεται από τη σχολή που κυριάρχησε και κυριαρχεί στο χώρο του Ιταλικού τρόμου, τότε όλα είναι δυνατά.

Ο Soavi ξεκίνησε σαν βοηθός σκηνοθέτη και ηθοποιός σε μικρούς ρόλους στα 2020 TEXAS GLADIATORS του Joe D’Amato και το TENEBRE του μεγάλου Dario Argento, στο «όχημα» του οποίου παραμένει μέχρι και σήμερα. Με την κυκλοφορία του STAGE FRIGHT, σε μια περίοδο μάλιστα που ο Ιταλικός τρόμος είχε πάρει την κάτω βόλτα, με τους μεγάλους Umberto Lenzi, Ruggero Deodato και φυσικά Lucio Fulci να είναι τουλάχιστον ντεφορμέ και μόνο τον Argento να κυκλοφορεί σχετικά φρέσκα πράγματα, τα βλέμματα έπεσαν φυσιολογικά πάνω στο νέο «πουλέν» του Dario Argento, που με το ντεμπούτο του είχε δείξει ότι μπορούσε να αναβιώσει το παλιό καλό Ιταλικό σινεμά τρόμου. Το STAGE FRIGHT ξεχώρισε σαν τη μύγα μες στο γάλα, συγκρινόμενο μόνο με αναιμικές προσπάθειες από τους παλιούς, αλλά και από τις ταινίες του Lamberto Bava και του Bruno Mattei, Που τουλάχιστον ήταν αρκετά παραγωγικοί τη συγκεκριμένη εποχή.

Το THE CHURCH ήρθε 2 χρόνια μετά για να υποβληθεί στο τεστ σύγκρισης με το STAGE FRIGHT και γενικά πέτυχε σε ικανοποιητικό βαθμό, δείχνοντας για άλλη μια φορά την έμπνευση αλλά και το καλλιτεχνικό όραμα του Soavi, παρόλο που το αρκετά συνηθισμένο σενάριο δεν μπορούσε να βοηθήσει τον νέο αυτό σκηνοθέτη να τα δώσει όλα.

Σενάριο που εξιστορεί την τυπική ιστορία απελευθέρωσης του κακού μέσω ενός ναού που χρησιμοποιήθηκε στο μεσαίωνα για αντίστοιχο λόγο. Όμως, οι σταυροφόροι δεν έχασαν χρόνο τότε, καθαρίζοντας συνοπτικά όλους τους κατοίκους της περιοχής και θάβοντάς τους σε ομαδικό τάφο τον οποίο και σφράγισαν με ένα σταυρό, παγιδεύοντας τις σατανικές δυνάμεις για πάντα.

Μέχρι που στη σημερινή εποχή, στο Ναό που χρησιμοποιείται ελεύθερα απ’ όλους καταφθάνει ένας νέος βιβλιοθηκάριος που άθελά του ελευθερώνει τη δαιμονική θεότητα. Εντωμεταξύ ο Ναός σφραγίζεται χάρη σε έναν μηχανισμό που επινόησε ο κατασκευαστής του, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο γκρουπ ανθρώπων όλων των ηλικιών να μείνει παγιδευμένο μέσα στο έλεος του δαίμονα που κυριεύει τον ένα μετά τον άλλο.

Με αυτό το υλικό, ο Soavi κάνει ότι μπορεί και καταφέρνει να βγάλει μια στερεή ταινία τρόμου, αρκετά ατμοσφαιρική και με αρκετά ατού. Από τεχνικής πλευράς το THE CHURCH μοιάζει αρκετά άρτιο, όπως γενικά όλες οι ταινίες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, ενώ περιλαμβάνει και κάποιες πραγματικά εντυπωσιακές στιγμές, όπως είναι η αρχική σεκάνς της μεσαιωνικής σφαγής, η ανακάλυψη του τάφου στο υπόγειο του Ναού από το νέο βιβλιοθηκάριο και ο δαιμονισμός του, καθώς και οι τελικές σκηνές της τελετής με το δαίμονα να δείχνει για πρώτη φορά το βέβηλο πρόσωπό του.

Από την άλλη μεριά, υπάρχουν αρκετές ασάφειες και «τρύπες» στο σενάριο (μην ξεχνάμε, είναι του Dario Argento, τα εκτός giallo σενάρια του οποίου δεν φημίζονται για τη λογική τους), ενώ μια υποπλοκή με πρωταγωνίστρια την τότε παιδούλα Asia Argento θα μπορούσε ίσως και να έλειπε σε αυτό τον υπερτονισμένο βαθμό.

Σε κάθε περίπτωση όμως, μιλάμε για μια ικανοποιητικότατη ταινία δαιμονισμού, με σασπένς και αγωνία σε ορισμένα σημεία, που δεν στηρίζεται σε σόκιν στιγμές ή φτηνές τρομάρες για να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Προσωπικά βρίσκω αρκετά κοινά σημεία στο THE CHURCH με την επόμενη ταινία του Soavi το πολύ καλό THE SECT, που πάνω- κάτω ασχολείται με παρόμοια θεματολογία. Οι φίλοι του Ιταλικού σινεμά θα ξεχωρίσουν σίγουρα τη μορφή του ειδώλου του Ιταλικού splatter της δεκαετίας του ’80, John Morghen, που βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει από ταινία του Michele Soavi. Κάτι σαν το γούρι του, όπως ο ίδιος ο Morghen είχε δηλώσει στο παρελθόν.

Πολλοί θεωρούν το THE CHURCH την πιο προσωπική και παράξενη ταινία του Soavi, όμως εγώ προσωπικά θα απονείμω αυτόν τον τίτλο στο DELLAMORTE DELLAMORE, μια μοναδική και άκρως πρωτότυπη ταινία με ζόμπι, που ήταν η λογική συνέχεια μετά από τις 3 πρώτες του ταινίες οι οποίες κινούνται γενικά στο πεδίου του καθαρού τρόμου.

Γενικά, είμαι της άποψης ότι το THE CHURCH αποτελεί αναγκαία προσθήκη στη φιλμογραφία των φίλων του Michele Soavi και Dario Argento, αλλά σίγουρα είναι μια αρκετά πιο περίπλοκη εμπειρία από την πλειοψηφία των άνοστων ταινιών τρόμου που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή στη γειτονική χώρα.

Δεν υπάρχει επίσημη έκδοση στη χώρα μας. Κάποτε κυκλοφορούσε ένα αγνώστου προελεύσεως bootleg που ήταν ακριβής αντιγραφή της έκδοσης της Anchor Bay.

R0 Αμερική (Anchor Bay)
R2 Γερμανία (Laser Paradise)
R2 Ιταλία (Cecchi Gori)
R2 Ιαπωνία (Spike)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές, με την R0 να ξεχωρίζει με αναμορφική μεταφορά και 5.1 ήχο, ενώ από κοντά η Ιταλική έκδοση που περιλαμβάνει τόσο το Ιταλικό όσο και το Αγγλικό κανάλι ήχου.