Σχόλια:  Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζονται πολλές εισαγωγές για τον Mario Bava, έναν από τους πολύ μεγάλους της σκηνής γοτθικού τρόμου και το έργο του καθώς όλα έχουν ειπωθεί πάμπολλες φορές και από καταλληλότερους από εμάς. Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι δηλώσεις θαυμασμού από ονόματα όπως ο Martin Scorsese και πολλοί άλλοι σύγχρονοι δημιουργοί που επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το έργο του.
 Το BARON BLOOD είναι μια ταινία στην τυπική συνταγή του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη, γεμάτη πυκνή και αδιαπέραστη ατμόσφαιρα, την γοτθική αίσθηση που συναντάμε και στις ταινίες της Hammer Films και της American International Pictures και την μαγική και παιχνιδιάρικη φωτογραφία- σήμα κατατεθέν του Mario Bava.
 Από πλευράς υπόθεσης, προβλέψιμα, οι εκπλήξεις είναι από ελάχιστες ως ανύπαρκτες. Ένας Αμερικανός (Antonio Cantafora) επιστρέφει στην Αυστρία, τη χώρα που γεννήθηκε και στο κάστρο ενός ιδιαίτερα αντιπαθή προγόνου του ονόματι βαρόνος Otto von Kleist, περισσότερο γνωστός στα γύρω μέρη ως Baron Blood. Ο κακός βαρόνος, που άφησε την τελευταία του πνοή 300 ολόκληρα χρόνια πριν κι ενώ πρώτα βασανίστηκε απάνθρωπα και κάηκε στην πυρά, ήταν γνωστός για τον υπέρμετρο σαδισμό του, τα βασανιστήρια και τους φόνους αναρίθμητων αθώων της περιοχής., όπως και για τον θάλαμο βασανιστηρίων που διατηρούσε στο κάστρο του. Όμως βρήκε τη μοίρα που του άξιζε από μια τοπική μάγισσα της εποχής που τον καταράστηκε να υποφέρει ως την αιωνιότητα.
 Για κακή της τύχη, όμως, άφησε πίσω μια επίκληση που- σύμφωνα με τους θρύλους- θα φέρει τον βαρόνο πίσω από τον κόσμο των νεκρών όπου και θα αναζητήσει εκδίκηση από τους απογόνους του και τους κατοίκους του χωριού. Βολικά, το χειρόγραφο με την επίκληση βρέθηκε στα χέρια του απόγονού του ο οποίος χωρίς να χάνει χρόνο την απαγγέλλει με την βοήθεια της Eva (Elke Sommer) και φέρνει στη ζωή τον αιμοδιψή βαρόνο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο πάπυρος με την επίκληση που περιείχε και το αντίστροφο ξόρκι καίγεται στην πυρά και έτσι ο βαρόνος αρχίζει να επιδίδεται στο έργο που είχε αφήσει ατελείωτο 300 χρόνια πριν.
 Καθώς οι φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον στην περιοχή γύρω από το κάστρο, ένας άγνωστος καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι αναδεικνύεται νικητής του πλειστηριασμού για την αγορά του κάστρου του βαρόνου και υπόσχεται στον απόγονό του ότι θα κάνει τα πάντα για να το αποκαταστήσει όπως ακριβώς ήταν στις μέρες δόξας του. Σ’ αυτό συμπεριλαμβάνει και τον θάλαμο βασανιστηρίων, όπως και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα θανάτου και σαδισμού στην γύρω περιοχή.
 Οι τρεις πρωταγωνιστές, που συμπληρώνονται από τον Δρ. Karl Hummel (Massimo Girotti), είναι πλέον πεπεισμένοι ότι ο βαρόνος έχει όντως επιστρέψει και ότι όλες οι εξαφανίσεις των κατοίκων της περιοχής οφείλονται σε αυτόν, ενώ δεν βλέπουν με καλό μάτι τον νέο ιδιοκτήτη του κάστρου. Έτσι καταφεύγουν σε ένα μέντιουμ για τους δώσει τη λύση και να στείλουν τον αιμοδιψή βαρόνο από εκεί που ήρθε μια και καλή.
 Η υπόθεση, όπως εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς, δεν διαφέρει και πολύ από την πλειοψηφία των ταινιών του Paul Naschy αλλά και της σκηνής του euro- horror εκείνης της εποχής, αλλά όπως σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, ο Mario Bava παίρνει αυτό το υλικό και το μετατρέπει σε κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ότι θα έκαναν οι περισσότεροι άλλοι σκηνοθέτες στη θέση του. Με όπλα την εκπληκτική φωτογραφία που είναι σίγουρα υλικό για μαθήματα προς νέους δημιουργούς και την αξεπέραστη ικανότητα του να δημιουργεί ατμόσφαιρα, ο Bava φτιάχνει ένα τυπικό δείγμα γοτθικού τρόμου υψηλής ποιότητας που δεν καταφέρνει να χάσει τη δύναμη του ούτε από τις σεναριακές κακοτοπιές, αλλά ούτε και από τους περιορισμούς σε budget.
 Από τη στιγμή που η δράση μεταφέρεται στο κάστρο και στη γύρω περιοχή, το BARON BLOOD γίνεται όλο και πιο απολαυστικό οπτικά, με τα σκοτεινά και σχεδόν ονειρικά πλάνα να δίνουν και παίρνουν. Πρόσθετα, υπάρχουν και κάποιες αρκετά δυνατές σκηνές φόνων και gore που συμπληρώνουν την εικόνα δίνοντας το αναγκαίο τονωτικό σε μια κουρασμένη πλοκή. Πάντως ακόμα και έτσι το ακαδημαϊκό ενδιαφέρον υπάρχει και ιδίως προς το φινάλε όπου η υπόθεση περιπλέκεται κάπως, ενώ υπάρχουν και αρκετές σκηνές ανθολογίας είτε λόγω του περιεχομένου τους καθαυτού είτε λόγω του μαγικού τρόπου με τον οποίο αυτό παρουσιάζεται.
 Από εκεί και πέρα έχουμε ερμηνείες που προσωπικά χαρακτηρίζω ως θεατρικές, με αποκορύφωμα την υπέροχη Elke Sommer, που παρά την ελαφριά Γερμανική προφορά που έχει στα Αγγλικά της, μοιάζει να παίρνει το ρόλο της πιο σοβαρά απ’ όσο ίσως έπρεπε με αποτέλεσμα να γίνεται συχνά- πυκνά cheesy. Από εκεί και πέρα οι Massimo Girotti και Antonio Cantafora περνούν σχεδόν απαρατήρητοι όπως και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, αλλά την παράσταση κλέβει έστω και με ανεπιτήδευτο τρόπο ο Joseph Cotten που όσο βρίσκεται στο πλάνο είναι απολαυστικός και όχι πάντα για τους σωστούς λόγους!
 Γενικά θα ήταν ασφαλές να δηλώσω ότι οι fans του Mario Bava και του γοτθικού Euro horror δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα τη συγκεκριμένη ταινία, ιδίως τώρα που έχει κυκλοφορήσει και σε αρκετές επεξεργασμένες uncut εκδόσεις, ενώ αξίζει σίγουρα ένα βλέφαρο από όλους τους νεότερους φίλους της σκηνής για να μάθουν από πού ξεκίνησαν όλα που οδήγησαν στην έκρηξη των ταινιών τρόμου και splatter στην γειτονική Ιταλία τις δεκαετίες του 70 και 80.
|
