Σχόλια:  Η ταινία που άνοιξε μια κατάμαυρη σελίδα στο σινεμά του exploitation τυχαίνει να είναι η πρώτη του Wes Craven, του ανθρώπου που δίκαια ή άδικα σήμερα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους στη σκηνή του τρόμου παγκοσμίως, τουλάχιστον απ’ αυτούς εν ζωή, πλάϊ σε ονόματα όπως Dario Argento, George Romero κλπ.
Το πώς ξεκίνησε αυτή η πορεία προς την καταξίωση και τα παχυλά χολιγουντιανά budget είναι ένα αξιοπερίεργο, και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσει μαζί μου όποιος και όποια έτυχε να δει το LAST HOUSE ON THE LEFT.
 Ο Craven, ο «κολλητός» Sean S. Cunningham και η υπόλοιπη παρέα τους, μη γνωρίζοντας και πολλά πράγματα για το σινεμά αποφάσισαν να κάνουν κάτι που θα σοκάρει τον κόσμο, κάτι που κατάφεραν και με το παραπάνω, μιας και ακόμα και σήμερα, σχεδόν 35 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του το LHOTL σοκάρει και προκαλεί τον καθένα.
Όλα ξεκίνησαν από το TOGETHER, μια πορνοταινία με πρωταγωνίστρια τη Marilyn Chambers που έκαναν το 1970 ο Wes Craven και ο Sean S. Cunningham. Η συγκεκριμένη ταινία κίνησε τόσο το ενδιαφέρον της εταιρίας Hallmark, που έδωσαν το ΟΚ στο ντουέτο για μια «ταινία τρόμου χωρίς αναστολές». Ο Craven έγραψε το σενάριο, ουσιαστικά ένα remake της ταινίας του Ingmar Bergman THE VIRGIN SPRING που βγήκε το 1960 και τάραξε τα νερά παγκοσμίως, και η ομάδα εξασφάλισε 90.000 δολάρια για να γυρίσει το “SEX CRIME OF THE CENTURY”, όπως αρχικά είχε μαρκεταριστεί το LHOTL.
Ο Craven, σε μια εποχή που ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν στην πρώτη γραμμή της Αμερικάνικης ειδησεογραφίας, επηρεασμένος από τη πραγματική βία του πολέμου που ήταν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε αρκετή βία στις ταινίες της εποχής, τουλάχιστον μπροστά από την κάμερα. Το LHOTL ήταν από τις πρώτες Αμερικάνικες ταινίες που πραγματικά έδειξε τη βία και το θάνατο με τρόπο πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής.
 Τα περισσότερα απ’ αυτά που ακολούθησαν είναι σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας των ταινιών τρόμου γενικώς. Από τους ηθοποιούς που επιλέχθηκαν, μόνο ο Fred J. Lincoln είχε κάποια εμπειρία μπροστά από την κάμερα, μιας και είχε παίξει σε αρκετές ταινίες πορνό μέχρι τότε. Ο ίδιος θυμάται ότι το LHOTL στην αρχή ήταν προγραμματισμένο να γίνει σκληρό πορνό με αρκετό gore και βία, αλλά τελικά στην πορεία άλλαξε η κατεύθυνση για το τελικό αποτέλεσμα που όλοι οι fans της cult σκηνής σήμερα τουλάχιστον έχουν ακούσει.
Πάντως για πρώτη δουλειά από ανθρώπους που ουσιαστικά δεν ήξεραν καλά- καλά τι έκαναν, το LHOTL φανερώνει πολλές αρετές, που καλώς ή κακώς επισκιάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια από τη διαβόητη φήμη του, που εστίαζε στο ρεαλισμό και την ωμή βία και αγνοούσε τα υπόλοιπα.
Κατ’ αρχάς, το ντοκιμανταιρίστικο στυλ με το οποίο ο Craven αποφάσισε να κάνει την ταινία. Κάποιοι ίσως να βιαστούν να πουν ότι αυτό μάλλον έγινε τυχαία λόγω των πενιχρών οικονομικών μέσων που ήταν στη διάθεση της παραγωγής, αλλά κάτι τέτοιο είναι πέρα για πέρα λάθος. Ήταν μια 100% επιτηδευμένη κίνηση από τον Craven, που γύρισε την ταινία στα 16mm, αφήνοντας τους ηθοποιούς του να αυτοσχεδιάσουν και να «μπουν στο πετσί» των ρόλων τους.
 Και αυτοί το κατάφεραν τέλεια, με αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον αγαπημένο (;) ψυχοπαθή- βιαστή όλων των φίλων του exploitation, David Hess. Ο Hess προέκυψε μάλλον τυχαία στην ταινία, όπως εξηγεί ο Martin Kove που τον σύστησε στους Craven και Cunningham ως συνθέτη για να γράψει τη μουσική της ταινίας. Ο Hess άρπαξε την ευκαιρία και η ενέργειά του τόσο μπρος όσο και πίσω από την κάμερα του χάρισαν το ρόλο του Krug Stillo, ενός επικίνδυνου φονιά, βιαστή και ληστή, που θα γινόταν το alter ego του Hess σε δύο ακόμα ταινίες στο μέλλον (HITCH HIKE, HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK).
Άξιοι συμπαραστάτες του ο Fred J. Lincoln στο ρόλο του Weazel (νυφίτσα) Podolski, η Jeramie Rain στο ρόλο της σαδίστριας Sadie και ο μελλοντικός παραγωγός δημοφιλών τηλεοπτικών σειρών όπως το Who’s the Boss?, Marc Sheffler στο ρόλο του Junior, αργόστροφου γιου του Krug που ο ίδιος ο πατέρας του έθισε στην ηρωίνη για να τον ελέγχει καλύτερα!
Οι ερμηνείες των κοριτσιών που πέφτουν θύματα της συμμορίας δεν υστερούν καθόλου, παρόλο που το σενάριο έδωσε τις καλύτερες ατάκες στους κακούς. Ο τρόμος στα μάτια της Marie Collinwood (Sandra Cassel) είναι πέρα για πέρα αληθινός και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην ερμηνεία της, όσο και της πιο ξεπεταγμένης και θαρραλέας φίλης της (Lucy Grantham) που θυσιάζεται μπας και τη σώσει.
 Δεν υπάρχει τίποτα υπερβολικό ή τραβηγμένο στο LHOTL. Όλα μοιάζουν- και είναι- αληθινά. Από τις αρχικές σεκάνς που εισάγουν το θεατή στον κόσμο της όμορφης 17χρονης Marie, που τη μέρα των γενεθλίων της νιώθει για πρώτη φορά «γυναίκα», μέχρι που θα δει με το χειρότερο τρόπο την κακία του έξω κόσμου, μέχρι τα δυσβάσταχτα πλάνα του βιασμού, εξευτελισμού και φόνου των δύο κοριτσιών στο δάσος.
 Με μαεστρία φτασμένων επαγγελματιών, οι Craven και Cunningham παρουσιάζουν την ιστορία τους με τη δύναμη που της αξίζει. Η συνειδητοποίηση ότι τα φρικτά πράγματα που βλέπουμε συμβαίνουν λίγα μέτρα από το σπίτι της Marie μεγαλώνει την ένταση και τον τρόμο ακόμα παραπάνω, τόσο για την ίδια τη Marie, όσο και για τον θεατή που νιώθει όλο και περισσότερο τη φρίκη των δρώμενων. Η αστυνομία, αποτυπωμένη στα πρόσωπα των Marshall Anker και Martin Kove είναι εντελώς άχρηστη και ουσιαστικά προκαλεί τα συμβάντα που ακολουθούν με την ηλιθιότητα και αδράνειά της, και προσθέτει άλλο ένα λιθαράκι στον εφιάλτη των δύο κοριτσιών και του θεατή.
Δεν υπάρχει χιούμορ στις πράξεις κανενός στο LHOTL.Ακόμα και οι φαινομενικά άκαρδοι και σκληροί κακοί, νιώθουν σε ορισμένες στιγμές τύψεις για τις πράξεις τους, κάτι που φαίνεται από τα φαινομενικά τυχαία ζουμαρίσματα του Craven στα πρόσωπά τους και τις αλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου τους, ενώ ο καθένας τους έστω και με ανορθόδοξο τρόπο θα ψάξει την πολυπόθητη εξιλέωση.
Εξιλέωση, όμως, δεν έρχεται για κανέναν στο LHOTL. Ακόμα και μετά την αιματηρή και απόλυτα δικαιολογημένη εκδίκηση των γονιών της Marie, δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει καμία ικανοποίηση. Οι γονείς έχασαν ότι πολυτιμότερο είχαν, και η εκδίκηση δεν θα φέρει πίσω την γλυκιά Marie, το φως της ζωής τους.
Σίγουρα, το LHOTL δεν είναι μια διασκεδαστική ταινία, αλλά η ωμή της δύναμη και αποτελεσματικότητα δε νομίζω ότι έχει επαναληφθεί ποτέ στα χρονικά του σινεμά του exploitation, παρά μόνο σε διαφορετικό επίπεδο με άλλο ένα σημείο αναφοράς στη σκηνή, το “THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE”. Το πρόσφατο art house- exploitation υβρίδιο του Gaspar Noι, IRREVERSIBLE κάπως καταφέρνει να επαναλάβει τη νοσηρή αυτή αίσθηση, αλλά μοιάζει πολύ επιτηδευμένο συγκριτικά.
 Το LHOTL αφήνει το θεατή στεγνό και αποσβολωμένο, τόσο τότε που βγήκε όσο και σήμερα, παρ’ όλες τις τεχνικές ατέλειές του. Οι μεταγενέστερες παραγωγές με αντίστοιχη θεματολογία, όπως πχ τα I SPIT ON YOUR GRAVE, WRONG WAY, HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK, RAPE SQUAD κλπ στην καλύτερη περίπτωση γίνονται απλά δυσάρεστο θέαμα με την επιμονή τους στις σκηνές των βιασμών, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν τη δύναμη του LHOTL παρά ελάχιστα και αποσπασματικά.
Το LHOTL άνοιξε της πόρτες της επιτυχίας για τους περισσότερους από τους συντελεστές του. Ο Craven είναι ο Craven, ο Sean S. Cunningham στο μέλλον θα σκηνοθετήσει το FRIDAY THE 13TH και θα έδινε το σύνθημα για το συγκεκριμένο franchise αλλά και για τα εκατοντάδες slasher που το ακολούθησαν, ο Fred J. Lincoln θα ακολουθήσει την δική του σκηνοθετική καριέρα στο χώρο του σκληρού πορνό, η Jeramie Rain θα έφτιαχνε την οικογένειά της με τον Richard Dreyfuss, ενώ ο David Hess θα τόνωνε τη καριέρα του τόσο σαν μουσικός όσο και σαν ηθοποιός με λίγες, αλλά αρκετά αξιομνημόνευτες ταινίες στο χώρο του exploitation.
 Σίγουρα το LHOTL δεν είναι αυτό που λέμε «αθώα ψυχαγωγία». Είναι μια πολύ δύσκολη ταινία που προκαλεί σκέψη, και γενικά είναι αρκετά δυσάρεστη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από τους συντελεστές της, με πρώτο απ’ όλους το Fred J. Lincoln την έχουν σχεδόν αποκηρύξει ενώ δεν την έχουν ξαναδεί από τότε. Όχι όμως και ο ίδιος ο Wes Craven, που παρόλο που παραδέχεται ότι το βρίσκει πολύ δύσκολο να την δει σήμερα, εντούτοις την αναγνωρίζει ως μια ταινία που έπρεπε να είχε κάνει, και που δεν το μετάνιωσε καθόλου.
”And the road leads to nowhere….”, λέει το τραγούδι του David Hess, που διασκευάστηκε από τα παιδιά του στο πρόσφατο CABIN FEVER. Και πραγματικά έτσι είναι…
Μισείστε το ή αγαπήστε το, το LHOTL είναι μια ταινία- σταθμός στην παγκόσμια σκηνή του τρόμου, και απορώ με ποια λογική κανονίζεται μοντέρνο remake αφού ακόμα και τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του μοιάζει φρέσκο, σκληρό και εξίσου προκλητικό όσο ποτέ άλλοτε. |
