Μια γυναίκα αναζητεί τον καλλιτέχνη πατέρα της σε μια πόλη όπου βαραίνει μια κατάρα του παρελθόντος.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα προβολής αμέσως καταλαβαίνει ότι το MESSIAH OF EVIL δεν πρόκειται να είναι η συνηθισμένη low budget horror ταινιούλα της σειράς. Η σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα κατακλύζει τις αισθήσεις και τα δρώμενα από την αρχή και δείχνει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν πολλές ταινίες που γυρίστηκαν τη δεκαετία του ’70 και πόσο άδικα αυτές οι ταινίες είναι σήμερα ξεχασμένες.

Το MESSIAH OF EVIL είναι φανερά γυρισμένο με μηδαμινό προϋπολογισμό αλλά αυτό δεν φτάνει για να συγκρατήσει την αχαλίνωτη φαντασία, το όραμα και την αναμφισβήτητη ικανότητα του υποψήφιου για Όσκαρ σεναρίου στο AMERICAN GRAFFITI του 1973, Willard Huyck (HOWARD THE DUCK), ο οποίος στην πρώτη από τις ελάχιστες σκηνοθετικές του προσπάθειες συναρπάζει.

Η ταινία εξιστορεί το πώς η Arletty (Marianna Hill) ψάχνοντας τον πατέρα της στην παραθαλάσσια πόλη που ζούσε ο τελευταίος βρέθηκε στη μέση ενός εφιάλτη απ’ τον οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει. Εκεί μένει στο σπίτι του καλλιτέχνη πατέρα της αφηγούμενη στο κοινό την ιστορία καθ’ όλη τη διάρκεια. Εκεί, εκτός από τις αινιγματικές σημειώσεις του πατέρα της που προειδοποιούσαν ότι κάτι κακό συμβαίνει στην πόλη, βρίσκει και έναν Βρετανό με 2 όμορφες γυναίκες που τελικά και φιλοξενεί στο σπίτι.

Με τα πολλά οι δυο τους γνωρίζονται και αρχίζουν το φλερτ κάτι που δεν αρέσει στις δύο που συνόδευαν τον Thom και έτσι η πρώτη (Anitra Ford) προσπαθεί ανεπιτυχώς να φύγει από την πόλη μιας και μια ομάδα ζομπιοποιημένων κατοίκων της πόλης ασκούν τα κανιβαλιστικά τους ένστικτα πάνω της σε μια από τις πολλές εντυπωσιακές και τρομακτικές σκηνές στην ταινία.

Εντωμεταξύ η Arletty αρχίζει να νιώθει διαφορετικά όσο περνάει ο καιρός στο σπίτι και στην πόλη που μοιάζει να επηρεάζει όχι μόνο τη συμπεριφορά της αλλά και τη φυσιολογία της, ενώ ο Thom προσπαθεί μέσω ηχογραφήσεων και σημειώσεων του πατέρα της Arletty να καταλάβει τι ακριβώς δεν πάει καλά στην πόλη. Ψάχνοντας βρίσκουν ότι ευθύνεται ο αποκαλούμενος από τον πατέρας της «σκοτεινός ξένος» που έφτασε στην πόλη 100 χρόνια πριν και διέδωσε με ιδιαίτερα μακάβριο τρόπο τα θρησκευτικά του πιστεύω που μεταξύ άλλων περιελάμβαναν αιματηρούς φόνους και κανιβαλισμό ως την αγαπημένη διατροφική συνήθεια του λαού.

Στο χαρτί η υπόθεση μπορεί να μοιάζει γνώριμη, αλλά στην πράξη είναι κάτι που ελάχιστες φορές έχουμε δει τόσο επιτυχημένα στη σκηνή του τρόμου ανεξαρτήτως εποχής. Το MESSIAH OF EVIL παντρεύει απόλυτα εύστοχα art house τεχνικές στη λογική της κλασσικές ιστορίας κατάρας, εμπλουτίζοντας το μίγμα με αληθινά ανατριχιαστικές σκηνές που μένουν κολλημένες στη μνήμη αρκετά μετά το τέλος της προβολής. Το φινάλε μοιάζει σαν να βγήκε από το NIGHT OF THE LIVING DEAD ή το SHIVERS του David Cronenberg και μένει ανοιχτό σε ερμηνείες, όπως και γενικά ολόκληρη η ταινία που πάντως μερικές φορές μοιάζει πολύ περισσότερο «εγκεφαλική» απ’ ότι ίσως έπρεπε.

Και βέβαια αν ψάξει κανείς θα βρει κάμποσες ατέλειες, όπως το αταίριαστο τραγουδάκι των τίτλων έναρξης και τέλους, κάποιες ακατανόητες σκηνές και χαρακτήρες και τον κάπως αργό κατά διαστήματα ρυθμό. Όμως κάτι τέτοιο θα είναι άδικο για το εντυπωσιακό τελικό αποτέλεσμα που είναι ένα παραισθησιακό ταξίδι στον εφιαλτικό κόσμο της πόλης και της κατάρας που κουβαλάει, γεμάτο σκοτεινά χρώματα, ονειρικές και εφιαλτικές σεκάνς και ένα πρωταγωνιστικό επιτελείο που είναι στο στοιχείο του και τα δίνει γενικά όλα με πολύ καλές ερμηνείες.

Αν κάποιος επέμενε να κολληθεί ταμπέλα στο MESSIAH OF EVIL ίσως μια ταιριαστή να ήταν «Art house zombie movie» αλλά ακόμα και αυτή δεν αποδίδει τα εύσημα σε μια ταινία που είναι απορίας άξιο γιατί έχει σχεδόν ξεχαστεί από την κοινότητα του τρόμου και δεν θεωρείται μέσα στις πολύ καλές από τις πολλές πολύ καλές στιγμές της σκηνής τη δεκαετία του ’70. Δείχνει ξεκάθαρα το ταλέντο και την ευρηματικότητα που υπήρχε στη σκηνή εκείνη την εποχή με προϋπολογισμούς που σήμερα θα έκαναν τον οποιοδήποτε να γελάσει ειρωνικά.

Όμως η αλήθεια είναι ότι στο πέρασμα του χρόνου το “MESSIAH OF EVIL” αποδεικνύεται διαχρονικό και δεν έχει χάσει καθόλου τη φρεσκάδα και τη μοναδικότητα του και δύσκολα θα βρει κανείς σύγχρονες και πανάκριβες ταινίες τρόμου που να πλησιάζουν έστω και στο ελάχιστο το όραμα του. Μπορεί να μην παρουσιάστηκε ολοκληρωμένα όπως ίσως είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης αλλά σίγουρα είχε τέτοιο και ο Willard Huyck το πάλεψε όσο καλύτερα μπορούσε δεδομένων των περιορισμών.

Εύγε!

Δεν υπάρχει κυκλοφορία στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mill Creek)
R0 Αμερική (Diamond)

Και οι δυο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με ποιότητα εικόνας VHS. Πιθανόν να έχει κυκλοφορήσει και σε άλλες budget εκδόσεις παρόμοιας ποιότητας.