Τα μικρόσωμα δαιμόνια επιστρέφουν και τρομοκρατούν τους πελάτες και τα μέλη ενός Λούνα Παρκ.

Το δεύτερο μέρος ενός υποχρεωτικού franchise δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση του μετά από την τρομερή εμπορική επιτυχία του GHOULIES και ως συνήθως ο Charles Band και η παρέα του δεν απογοητεύουν το υποψιασμένο κοινό τους προσφέροντας μια από τα ίδια, μεταμφιεσμένα όμως με ακόμα πιο χαβαλετζίδικο και εμπορικό τρόπο.

Αυτή τη φορά η δράση μεταφέρεται σε ένα περιοδεύοντα θίασο όπου και τα δαιμόνια από την κόλαση του τίτλου έχουν βρει το καταφύγιο τους. Στην πρώτη ευκαιρία ελευθερώνονται από τα δεσμά τους από τον νάνο του θιάσου και καταλαμβάνουν το «Τούνελ του Τρόμου» του συγκεκριμένου Λούνα Παρκ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κατ’ αρχάς κάποιους όχι και τόσο αιματηρούς φόνους, αλλά και την κατακόρυφη αύξηση των εσόδων του μέχρι τότε εισπρακτικά στείρου Τούνελ του Τρόμου σε σημείο που ο ιδιοκτήτης του Λούνα Παρκ να θέλει πάση θυσία να το κρατήσει ανοιχτό ενώ μέχρι πρότινος ηγείτο της προσπάθειας κλεισίματος της συγκεκριμένης ατραξιόν. Προβλέψιμα το Τούνελ του Τρόμου παραμένει ανοιχτό και οι κακοφτιαγμένοι λαστιχένιοι δαίμονες αρχίζουν να τα κάνουν όλα λίμπα με πρώτα θύματα τους επισκέπτες.

Από πλευράς ποιότητας το GHOULIES II δεν ξεφεύγει από τη γνωστή συνταγή της Full Moon, αλλά έχει κάποιες ουσιαστικές διαφορές με την πρώτη ταινία. Πρώτα απ’ όλα απουσιάζουν οι αναφορές σε μαύρη μαγεία, τελετές, σατανικούς μάγους κλπ που ήταν βασικά σημεία πλοκής (αν μπορεί να μιλήσει κανείς για κάτι τέτοιο) στο πρώτο μέρος. Αυτό πολλαπλασιάζει το χρόνο εμφάνισης των Ghoulies και αυτό είναι το στοιχείο που κάνει το GHOULIES II πιο ψυχαγωγικό από το υπέρ- κλισαρισμένο GHOULIES.

Όπως και στην πρωτότυπη ταινία, το θέαμα γενικά απευθύνεται για όλες τις ηλικίες οπότε θα ήταν άτοπο να σχολιάσει κανείς για gore και γυμνό, η καλύτερα για την έλλειψη αυτών. Όμως εδώ υπάρχουν και κάνα δυο αποδεκτές σκηνές φόνων που τουλάχιστον θυμίζουν ότι πρόκειται για μια ταινία που ίσως και να μπορούσε να χαρακτηριστεί τρόμου. Υπάρχει επίσης και η τελική σκηνή του χαμού που έχει το γούστο της, ενώ γενικά το πράγμα κινείται με ζωηρούς ρυθμούς και χωρίς πολύ από την ακατάσχετη πολυλογία του πρώτου μέρους.

Τα τερατάκια αυτή τη φορά είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, κάτι που δίνει την ευκαιρία για ορισμένα αδέξια ειδικά εφέ, που όμως απλά προσθέτουν στην b-movie γοητεία του όλου εγχειρήματος, όπως ακριβώς είχε γίνει στο GHOULIES. Γενικά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η πλειοψηφία των σκηνών με τους δαίμονες σε πρώτο πλάνο είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, ενώ το αδύναμο είναι όταν ο χρόνος αναλώνεται σε άσκοπες ίντριγκες και υπό- πλοκές του σεναρίου στις οποίες εμπλέκονται τα μέλη του Λούνα Παρκ.

Πάντως δεν θα ήταν υπερβολή να θεωρήσει κανείς το συγκεκριμένο επεισόδιο του franchise ως το κορυφαίο από τα 4, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως μιλάμε για μεγάλη βελτίωση από το πρωτότυπο. Το GHOULIES II έχει ένα γρηγορότερο τέμπο, έχει απαλλαγεί από τα κλισέ στα οποία το πρωτότυπο έπεφτε με τα μούτρα και γενικά έχει δώσει περισσότερο χώρο στον χαβαλέ χωρίς τη σκοπιμότητα του να παρουσιάζεται τρομακτικό. Κάτι που σίγουρα δεν είναι σε καμία στιγμή της προβολής, αλλά που εξίσου σίγουρα θα διασκεδάσει και με το παραπάνω τους fans των «κακών» low budget ταινιών τρόμου της δεκαετίας του ’80.

Η ταινία κυκλοφορεί σε double bill μαζί με το GHOULIES από την Audio Visual.

R1 Αμερική (MGM)
R2 Μ. Βρετανία (MGM)

Και οι δυο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και παρόμοιες με την Ελληνική. Η R1 περιέχει και το trailer