Σχόλια: Διαβόητο ψευδοντοκιμαντέρ που είναι κυρίως γνωστό ως η ταινία που, κατά την πρώτη προβολή της στην Ιαπωνία, για την οποία αγορά είχε γυριστεί, ξεπέρασε σε εισιτήρια το STAR WARS για 13 σερί εβδομάδες εκείνη την εποχή στις αίθουσες.
Και λέω ψευδοντοκιμανταίρ γιατί ναι μεν το FACES OF DEATH είναι δοσμένο με τέτοιο στυλ, αλλά στο έμπειρο μάτι ενός φίλου του exploitation σινεμά, είναι ξεκάθαρο ότι ο σκοπός του FACES OF DEATH δεν είναι να ερευνήσει και να ενημερώσει το θεατή για το μυστήριο του θανάτου, αλλά απλά να σοκάρει, παρουσιάζοντάς του έναν καταιγισμό κακόγουστων και δυσάρεστων εικόνων αιματηρών θανάτων.
To FACES OF DEATH δεν τα πήγε ποτέ καλά με τη λογοκρισία, αφού λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες του κόσμου (στην Ελλάδα όμως κυκλοφόρησε κανονικότατα και full uncut σε VHS) και ακόμα και σήμερα είναι δυσεύρετο στην χωρίς περικοπές έκδοση του.
Από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις ότι το FACES OF DEATH δεν είναι παίξε- γέλασε. Η ταινία ξεκινάει με πλάνα από αληθινές νεκροψίες που κυριολεκτικά παγώνουν το αίμα. Το μενού περιλαμβάνει από πραγματικά πλάνα από καθημερινή δράση ρουτίνας σε σφαγεία, μέχρι κακοστημένες σκηνοθετικά Αιρέσεις που κάνουν κανιβαλιστικές τελετές με πτώματα.
Ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, υπάρχει στο FACES OF DEATH. Απαγχονισμοί, αποκεφαλισμοί, εκτελέσεις στην ηλεκτρική καρέκλα (φανερά κατασκευασμένες για τις ανάγκες της ταινίας, με μέτρια αποτελέσματα), όλα συνοδεία της πανταχού παρούσας αφήγησης του “Dr Francis B. Gross”, ο οποίος σύμφωνα με τα credits είναι ο τεχνικός σύμβουλος της παραγωγής, που «ταξίδεψε ανά τον κόσμο συλλέγοντας μία βιβλιοθήκη των προσώπων του θανάτου».
Ιστορίες για αγρίους, όπως ίσως θα μαντέψατε, αφού ο σεβαστός Δόκτωρ είναι στην πραγματικότητα ο ηθοποιός Michael Carr. Εν πάση περιπτώσει, με πολύ φιλοσοφικό στοχασμό, ποίηση (ναι, σωστά διαβάσατε), και ηθικολογίες από τον Dr Gross, το ταξίδι του FACES OF DEATH συνεχίζεται σε Αφρική, Κεντρική Αμερική, Ανταρκτική και Ασία με συνεχής εικόνες πραγματικής βίας από ανθρώπους σε ζώα, ζώα σε άλλα ζώα, ανθρώπους σε ανθρώπους κλπ.
Κάποια από αυτά τα μακάβρια σκετσάκια του FACES OF DEATH είναι πολύ δύσκολο να τα χωνέψει κανείς, ιδίως τις πραγματικές σκηνές σφαγής ζώων, με αποκορύφωμα το γεύμα με μυαλά ζωντανού πιθήκου από λεφτάδες δυτικούς τουρίστες σε εστιατόριο στην Ινδία!
Οι περισσότερες σκηνές αποκεφαλισμών, εκτελέσεων κλπ είναι ψεύτικες, αλλά απ’ αυτές ξεχωρίζει η σεκάνς με την Αίρεση του θανάτου από το San Fransisco που «αποκαλύπτει» στο κοινό του FACES OF DEATH ο ατρόμητος Dr Francis B. Gross. Ο αρχηγός τους δηλώνει ευθαρσώς μπροστά στην κάμερα ότι πιστεύουν ότι δύναμη της αιώνιας ζωής βρίσκεται στα εντόσθια των νεκρών. Ο Dr Gross μας δηλώνει, αμέσως μετά «...μόλις ο ηγέτης της Αίρεσης μου αποκάλυψε τους λόγους τους, κατάλαβα ότι είχα να κάνω με ένα μανιακό!» Λάθος, αγαπητέ Δόκτωρ, γιατί ο ηγέτης της αίρεσης είναι στην πραγματικότητα ο σκηνοθέτης John Alan Schwartz, χε χε!
Γενικά, όπως καταλάβατε, το FACES OF DEATH δεν είναι για όλους. Εκτός του ότι είναι αρκετά δυσάρεστο σαν θέαμα, δεν έχει ιδιαίτερο ρυθμό και γίνεται κουραστικό στα 106 περίπου λεπτά που κρατάει η full uncut VHS έκδοση που έχω στα χέρια μου. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο ιατροδικαστής Thomas Nyoguchi με τον οποίο είχε μια σύντομη συνομιλία ο Dr Gross είναι ο ιατροδικαστής πάνω στον οποίο βασίστηκε η γνωστή Αμερικανική τηλεοπτική σειρά Quincy.
Επίσης, το FACES OF DEATH γνώρισε ακόμη 4 (!!) συνέχειες με τους ίδιους συντελεστές, που είναι ακόμα χειρότερες, ανακυκλώνοντας υλικό από τo πρώτο και επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σε σκηνοθετημένες φρικαλεότητες. Επίσης, οι παραγωγοί κυκλοφόρησαν και ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το αρχικό FACES OF DEATH, με τίτλο “Faces of Death: Fact or Fiction?” (1999), καθώς επίσης μία “Greatest Hits” συλλογή με τίτλο “The Worst of Faces of Death” (1987).
Μόνο για γερά στομάχια. |
