Ο Freddy Krueger επιστρέφει και προσπαθεί να επανέλθει στον πραγματικό κόσμο χρησιμοποιώντας έναν μπερδεμένο νεαρό σαν ξενιστή.
Σχόλια:
Ξεκινώντας το σχολιασμό για το δεύτερο μέρος ενός από τα πιο επιτυχημένα franchise όλων των εποχών στο σινεμά τρόμου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι είμαι της άποψης ότι δύσκολα μπορεί κανείς να πλησιάσει το πρωτότυπο A NIGHTMARE ON ELM STREET όσο και αν προσπαθούσε. Αυτό γίνεται αντιληπτό πιο εύκολα στη συγκεκριμένη περίπτωση αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είχε καλά- καλά κοπάσει ο θόρυβος της κυκλοφορίας του όταν βγήκε το συγκεκριμένο sequel. Δουλειά έκανε επίσης και ο ίδιος ο Wes Craven στη δημιουργία αρνητικού κλίματος όταν δήλωσε ότι ποτέ δεν ήθελε την πρώτη ταινία να εξελιχθεί σε franchise (αν και διέψευσε τον εαυτό του αρκετές φορές στο μέλλον).
Το πρώτο sequel της σειράς έχει τα πάνω και τα κάτω του, όπως άλλωστε όλες οι ταινίες του franchise και από πολλούς θεωρείται η πιο αδύναμη από τις 7 συνολικά ταινίες που χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο τίτλο, ένας τίτλος που για ‘μενα την αδικεί αρκετά. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστής είναι ένας προβληματικός νέος (Mark Patton) που μαζί με την οικογένεια του μετακομίζουν στο σπίτι της οδού Elm όπου είχαν συμβεί τα γεγονότα της προηγούμενης ταινίας. Εκεί θα αρχίσει να βλέπει ασταμάτητους εφιάλτες με τον Μπαμπούλα Fred Krueger να θέλει να του επιβληθεί πνευματικά και να τον κάνει υποχείριο στο αιματηρό σχέδιο εκδίκησης που έχει βάλει σε λειτουργία.
Στην εμπροσθοφυλακή βρίσκεται η κοπέλα του (Kim Myers) που πείθεται εύκολα για την ύπαρξη του Μπαμπούλα όταν πέφτει στα χέρια τους το ημερολόγιο της Nancy από την πρώτη ταινία, κάτι που εξηγεί τόσο τους εφιάλτες του νεαρού, όσο και μια νέα σειρά φόνων που αρχίζει στην περιοχή. Γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι ο Fred Krueger έχει επιστρέψει και ότι έχει κυριεύσει τον πρωταγωνιστή κάνοντας τον ένα απλό πιόνι που στόχο έχει να μεταφέρει τον Kruger από τον κόσμο των ονείρων στον αντίστοιχο πραγματικό, αφού πρώτα εκτελέσει κάνα- δυο τυχαίους συμμαθητές του κατά παραγγελία.
Με λίγα λόγια, πάει η ατμοσφαιρική προσέγγιση του Wes Craven και του πρώτου μέρους. Εδώ το μπέρδεμα της φαντασίας με την πραγματικότητα είναι ελάχιστο ως ανύπαρκτο, με τον Freddy να είναι πανταχού παρών στα όνειρα του πρωταγωνιστή αλλά χωρίς εκείνο το κάτι που έκανε τα γεγονότα του A NIGHTMARE ON ELM STREET να αντέξουν το τεστ του χρόνου. Εκτός του ότι ο Freddy είναι ένας τυπικός κακός, οι εμφανίσεις του είναι γενικά περιορισμένες με εξαίρεση μιας αρκετά εντυπωσιακής σφαγής κατά η διάρκεια φοιτητικού πάρτι δίπλα στην πισίνα όπου τον βλέπουμε σε πλήρη δράση ίσως για πρώτη φορά στο franchise.
Η ιστορία του PART 2 είναι δυστυχώς αρκετά τετριμμένη και χωρίς μεγάλες εκρήξεις, πέρα από κάποιες σκηνές που ανεβαίνουν με τη χρήση επιτυχημένων ειδικών εφέ από την ομάδα ειδικών που έκαναν και τα εφέ της πρώτης ταινίας. Φυσιολογικά, υπάρχουν και αρκετές τρύπες στο σενάριο και στη λογική του, ίσως όχι τόσο μεγάλες όσο οι αντίστοιχες της πρώτης ταινίας, αλλά εδώ κάνουν μπαμ ακριβώς γιατί η όλη ταινία δεν ξεφεύγει από το επίπεδο ενός τυπικού slasher της περιόδου, μειώνοντας αρκετά την επίδραση του χαρακτήρα του Fred Krueger και υποβαθμίζοντας τον σε έναν όχι ιδιαίτερα τρομακτικό κακό της σειράς.
Πάντως αν κανείς ξεχάσει ότι υπήρξε ποτέ η πρώτη ταινία λογικά δεν θα απογοητευθεί με το τι γίνεται στο PART 2. Υπάρχει gore σε γενναίες δόσεις, ίσως και περισσότερο από το πρωτότυπο, αλλά χωρίς αντίστοιχες σκηνές ανθολογίας όπως τον πρώτο φόνο του Krueger ή το τέλος του Johnny Depp στο πρώτο μέρος. Πέρα από αυτό, προσωπικά συνάντησα πρόβλημα να συμπαθήσω τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν καταφέρνει ούτε να πλησιάσει τον αντίστοιχο της Heather Langenkamp της πρώτης ταινίας.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι το PART 2 είναι το μοναδικό στο franchise που δεν χρησιμοποιεί την άμεσα αναγνωρίσιμη μουσική του Charles Bernstein, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, αλλά που μοιάζει ταιριαστό στο σύνολο ανολοκλήρωτων ιδεών της ταινίας που απλά γίνεται ελαφρά ψυχαγωγική, χωρίς όμως να καταφέρνει να αντέξει στο βάρος του τίτλου της και της κληρονομιάς την οποία προσπάθησε με μικρό βαθμό επιτυχίας να συνεχίσει. Το φινάλε είναι ενδεικτικό της όλη προσπάθειας, απότομο και χωρίς λογική, που όμως αφήνει το δρόμο για το επόμενο sequel στρωμένο για κάτι καλύτερο από αυτό το ρουτινιάρικο θριλεράκι φαντασίας χωρίς μεγάλες αξιώσεις, άσχετα που και το τρίτο μέρος τελικά δεν ξέφυγε από αυτή τη λογική.
DVD Notes:
Δεν υπάρχει έκδοση στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R1 Αμερική (New Line) R2 Γερμανία (Warner Bros Home Entertainment) R2 Ολλανδία (RCV) R2 Μ. Βρετανία (Entertainment In Video) R4 Αυστραλία (Roadshow)
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερες είναι η R1 και R2 Ολλανδίας για τα Extras. Η R1 και η R2 Μ. Βρετανίας είναι boxed sets με όλες τις ταινίες της σειράς.
Ξεκινώντας το σχολιασμό για το δεύτερο μέρος ενός από τα πιο επιτυχημένα franchise όλων των εποχών στο σινεμά τρόμου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι είμαι της άποψης ότι δύσκολα μπορεί κανείς να πλησιάσει το πρωτότυπο 
Το πρώτο sequel της σειράς έχει τα πάνω και τα κάτω του, όπως άλλωστε όλες οι ταινίες του franchise και από πολλούς θεωρείται η πιο αδύναμη από τις 7 συνολικά ταινίες που χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο τίτλο, ένας τίτλος που για ‘μενα την αδικεί αρκετά. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστής είναι ένας προβληματικός νέος (
Στην εμπροσθοφυλακή βρίσκεται η κοπέλα του (
Με λίγα λόγια, πάει η ατμοσφαιρική προσέγγιση του 
Η ιστορία του 
Πάντως αν κανείς ξεχάσει ότι υπήρξε ποτέ η πρώτη ταινία λογικά δεν θα απογοητευθεί με το τι γίνεται στο 
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι το 
