Σχόλια: 
Ως οπαδός των ταινιών τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού, κάθε φορά που βλέπω μια μέτρια ή κακή ταινία του είδους πάντα ψάχνω να βρω τα σημεία στα οποία τυχόν υπερέχει, έτσι ώστε να μην την «θάψω» αμέσως.
Ούτως ή άλλως, το σινεμά του τρόμου, και ιδίως το ανεξάρτητο, επιβιώνει κυρίως λόγω των καλόβολων θεατών. Θεατών που στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας μπορεί να κοιμούνται με ανοιχτό το στόμα, αλλά δεν θα χρειαστεί παραπάνω από μια καλή αιματηρή δολοφονία, ή μια σκηνή ανεπιτήδευτου χιούμορ για να σηκωθούν από τις καρέκλες τους και να επιδοκιμάσουν τα δρώμενα. Συνήθως κάθε ταινία τρόμου, όσο κακή και να είναι, έχει τέτοια στοιχεία που κάνουν τον πιστό φίλο του τρόμου να την υπερασπιστεί . Το SATAN’S CHEERLEADERS, δυστυχώς, δεν μπορεί να υπερασπιστεί με τίποτα.
To SATAN’S CHEERLEADERS είναι από τις λίγες περιπτώσεις ταινίας που δεν έχει απολύτως τίποτα να επιδείξει, εκτός ίσως από τις καλλίγραμμες μαζορέτες, που κι αυτές με τη σειρά τους, δεν βοηθιούνται σε καμία περίπτωση από το χαοτικά βαρετό σενάριο. Ναι, καλά το μαντέψατε. Το SATAN’S CHEERLEADERS είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινιών τρόμου (;) με μαζορέτες που καταφέρνει να γίνεται απίστευτα ανιαρό, με το να μην περιέχει σχεδόν καθόλου γυμνό αλλά ούτε και gore. Προσθέστε και τα συχνότατα νεκρά σημεία που δεν γίνεται απολύτως τίποτα, και η εικόνα συμπληρώνεται.
Από τα λίγα που μπορεί κανείς να θυμηθεί από το SATAN’S CHEERLEADERS είναι μια μικρή εμφάνιση του θρύλου των B-Movies John Carradine, στο ρόλο του ντόπιου ρακοσυλλέκτη που σπρώχνει τις ηρωίδες μας στο στόμα του λύκου, με το να τις οδηγεί στο σπίτι του Σερίφη, που τυχαίνει να είναι και ο αρχισατανιστής της περιοχής. Επίσης αξιομνημόνευτη είναι και μια σκηνή που ρίχνει λίγο γέλιο, όπου ο επιστάτης του Πανεπιστημίου, αφού προηγουμένως απέτυχε να βιάσει την ξανθιά αρχιμαζορέτα που είχε προσωρινά αιχμαλωτίσει, επιτίθεται στο σερίφη- αρχισατανιστή φωνάζοντας του με γουρλωμένα μάτια «Αφού είχες υποσχεθεί ότι θα την πηδούσα! ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΨΕΣ!!!».
Εκτός από αυτή, υπάρχουν και ορισμένες άλλες ανεπιτήδευτα αστείες σκηνές, που κάπως βελτιώνουν την κατάσταση μαζί με τη σκηνή όπου η πανέμορφη αρχιμαζορέτα ξαπλώνει στο βωμό ημίγυμνη ενώ η γυναίκα του σερίφη, μια ελαφρώς έξω απ' τα νερά της Yvonne De Carlo, προσπαθεί από απόσταση να τη βλάψει με σατανικές επικλήσεις.
Μην ξεγελιέστε, όμως. Χωρίς αρχή και τέλος, με «ξύλινες» ερμηνείες, ερασιτεχνική σκηνοθεσία, χωρίς ίχνος ατμόσφαιρας και ρυθμού, και γεμάτο βαρετές και άσκοπες σεκάνς, το SATAN’S CHEERLEADERS είναι σίγουρα μια από τις χειρότερες ταινίες που είδα ποτέ. Ταινία που, όταν επιτέλους τελειώνει, αφήνει το θεατή με ύφος απορίας να κοιτάει την οθόνη σκεπτόμενος «μα δεν μπορεί κάποιοι να έδωσαν χρόνο και χρήμα για να γίνει αυτό το πράγμα».
Σαν απάντηση σε αυτό το ρητορικό ερώτημα, αρκεί να σας πω ότι το SATAN’S CHEERLEADERS γυρίστηκε σε μια εποχή όπου, τουλάχιστον στην Αμερική, οι b-movies τρόμου ή μη με πρωταγωνίστριες μαζορέτες ήταν πολύ στη μόδα. Επίσης, αν ψάξετε λίγο σε Αμερικανικά web sites θα καταλάβετε ότι ακόμα και το SATAN’S CHEERLEADERS ακόμη και σήμερα έχει έναν ικανότατο πυρήνα φανατικών οπαδών! Τι κάνουν ορισμένα πλάνα όμορφων γυναικών με μπικίνι! Είναι απίστευτο, αλλά στο σινεμά exploitation όλα γίνονται! Αν την δείτε κι εσείς θα με καταλάβετε απόλυτα, αλλά για το θεό, δεν είναι απαραίτητο!
|
