Μία σφιχτοδεμένη ταινία που δείχνει από την αρχή ότι δεν θα είναι το συνηθισμένο αιματοκύλισμα των ζόμπι, από τον άνθρωπο που μας χάρισε το SHALLOW GRAVE και το TRAINSPOTTING. Αν και τo SHALLOW GRAVE είχε κάποια στοιχεία, ουσιαστικά το 28 DAYS LATER είναι η πρώτη ταινία τρόμου του Danny Boyle. Και εξαιρετικά πετυχημένη, θα μπορούσε να πει κανείς.

Το 28 DAYS LATER δανείζεται στοιχεία από τα κλασσικά του είδους, όπως το "DAWN OF THE DEAD", "DAY OF THE DEAD" και άλλα της Ιταλικής σχολής και διαφοροποιείται από αυτά λόγω του ότι τα Ζόμπι που ενσαρκώνουν την απειλή στην ταινία, στην πραγματικότητα δεν είναι Ζόμπι όπως τα ξέρουμε και αγαπάμε, αλλά είναι άνθρωποι προσβεβλημένοι από έναν εξαιρετικά επικίνδυνο και κολλητικό ιό, μία ιδέα που είχαμε ξαναδεί μεταξύ άλλων στο RABID του Cronenberg και το NIGHTMARE CITY του Umberto Lenzi.

Το 28 DAYS LATER έχει έναν υπέροχο γρήγορο ρυθμό που σε κάνει να συγχωρείς τις όποιες ‘κακοτοπιές’ του σεναρίου ιδίως στο 2ο μέρος της ταινίας όπου οι ήρωες συναντιούνται με τους στρατιώτες και κατά τη γνώμη μου η ταινία κάνει μια αχρείαστη κοιλιά, και έχει και έναν ικανοποιητικό αριθμό τρομακτικών σκηνών και καταστάσεων που κρατούν τον θεατή στην άκρη του καθίσματός του και στα 100 λεπτά διάρκειας της ταινίας.

Οι βασικές παραδοχές του σεναρίου επίσης βοηθούν πολύ στο να διατηρείται η ένταση, καθώς οι προσβλημένοι από τον ιό άνθρωποι πρέπει να σκοτώνονται εντός δευτερολέπτων, αλλιώς μετατρέπονται σε αιμοδιψείς φορείς του ιού, χωρίς συνείδηση ή ανθρωπιά, αλλά με σημαντικά φυσικά προσόντα!

Ναι, καλά το μαντέψατε, τα ‘Ζόμπι’ στο 28 DAYS LATER κάνουν το κατοστάρι άνετα σε κάτω από 12 δευτερόλεπτα, στην παράδοση του NIGHTMARE CITY, μόνο που εδώ ευτυχώς δεν κρατούν όπλα, όπως γίνεται στην ταινία του Lenzi και σε κάθε περίπτωση παραμένουν πολύ τρομακτικά και απειλητικά, σίγουρα περισσότερο από τα αδέξια ‘ατομικά Ζόμπι’ του NIGHTMARE CITY.

Η ατμόσφαιρα αβεβαιότητας κυριαρχεί στα πρώτα λεπτά με τα επιβλητικά πλάνα του έρημου Λονδίνου, μια αβεβαιότητα που γρήγορα μετατρέπεται σε πανικό και τρόμο, όταν ο Murphy ανακαλύπτει με το χειρότερο τρόπο τι ακριβώς συμβαίνει. Από εκεί και πέρα η δράση είναι σχεδόν ασταμάτητη, με αποκορύφωμα το κυνηγητό των ηρώων στο τούνελ όπου προσπαθούν να ξεφύγουν με το κλασσικό Λονδρέζικο μαύρο ταξί από τις ορδές των μολυσμένων όντων. Αυτή, συν κάποιες άλλες, είναι αναμφίβολα σκηνή ανθολογίας, και μόνο γι αυτή αξίζει να δει κανείς την ταινία.

Για τον γράφοντα το 28 DAYS LATER έχει όλα τα φόντα για να γίνει μία κλασική ταινία του είδους. Το μόνο πρόβλημα του, που δυστυχώς συναντάμε σε πολλές Αγγλικές ταινίες του είδους είναι ότι ο θεατής δύσκολα ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές και ιδίως τον κεντρικό ήρωα. Βέβαια, αυτό είναι καθαρά προσωπική άποψη και είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα εγκρίνουν την επιλογή του Cillian Murphy που τελευταία βγάζει φωτιές στο star system του Χόλυγουντ, αλλά εμένα τουλάχιστον δεν με πολυέπεισε.

Κάποιοι πάλι, όπως εγώ, ίσως να διαφωνούν με το σημείο της άφιξης των ηρώων στην απομακρυσμένη βάση που κατοικείται από μια στρατιωτική διμοιρία, μιας και το ενδιαφέρον αλλάζει εντελώς. Οι ηρωίδες μας αντί πλέον να ανησυχούν για τα αιμοδιψή ζόμπι, έχουν στο μυαλό τους να αποφύγουν τους «ξαναμμένους» φαντάρους που τις βλέπουν σαν το bonus της βραδιάς. Αυτό προκαλεί και την οργισμένη εκδίκηση του Cillian Murphy, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό το κομμάτι της ταινίας θα μπορούσε να έλειπε, ή τουλάχιστον να είχε εμπλουτιστεί λιγάκι με ζόμπι- δράση.

Όπως όμως και να έχει, το 28 DAYS LATER είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που μας ήρθαν από την Αγγλία και σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποκτηθεί από τους fans και τους φίλους του Danny Boyle, αλλά ακόμα και από άλλους που απλά θέλουν να δουν μια πραγματικά καλή περιπέτεια τρόμου.

Ένα μεγάλο μπράβο από εμάς!