Σχόλια:  Αυτό είναι που λέμε «b-movie επιστημονικής φαντασίας»! Χαμηλός προϋπολογισμός, κατά διαστήματα cheesy διάλογος αλλά και σημεία πραγματικής έμπνευσης, πολύ καλά ανδροειδή ρομπότ και ο Bruce Campbell σε δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ιδίως μάλιστα αν τα ειδικά εφέ είναι προσεγμένα και δεν φανερώνουν τη γύμνια της παραγωγής, όπως στη συγκεκριμένη άδικα ξεχασμένη ταινία Ε/Φ από τον τεχνικό εφέ με μινιατούρες του EVIL DEAD 2 και περιστασιακό σκηνοθέτη Robert Dyke.
 Χωρίς να είναι κάτι το συνταρακτικό, το MOONTRAP είναι από τις ταινίες που πρέπει να ψάξει πολύ κανείς για να βρει κάτι χτυπητά αρνητικό. Η βασική ιδέα πίσω από την πλοκή είναι 100% δοκιμασμένη στη σκηνή, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες και εφετζίδικα γυρίσματα της πλοκής και υποστηρίζει τέλεια την ταινία, χωρίς να έχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί «απομίμηση» κάποιας άλλης γνωστής ταινίας του είδους.
 Αντίθετα έχει πρωτοτυπία και φρεσκάδα που δύσκολα συναντάει κανείς σε χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες Ε/Φ γυρισμένες στα τέλη της δεκαετίας το ’80 και μετά.
Η ιδέα της ανακάλυψης ενός παράξενου αντικειμένου σε σχήμα μπάλας του ράγκμπι μαζί με ένα μουμιοποιημένο σώμα που αποδεικνύεται ότι είναι τα λείψανα ενός αρχαίου αστροναύτη ηλικίας 14.000 ετών θέτουν τις γερές βάσεις πάνω στις οποίες κινείται η δράση στο MOONTRAP. Αν και λίγο θυμίζει QUATERMASS AND THE PIT, η συνέχεια είναι πρωτότυπη, μιας και η εξωγήινη μπάλα συγχωνεύεται με το πτώμα και με την προσθήκη μηχανημάτων που βρέθηκαν εκεί γύρω σχηματίζουν ένα ρομπότ, το οποίο ο Bruce Campbell περιγράφει απόλυτα εύστοχα ως «δολοφονικό ζόμπι- ρομπότ».
Φυσιολογικά, το ρομπότ αρχίζει να σπέρνει τον τρόμο μέχρι την καταστροφή του, κάτι που κάνει τους υπεύθυνους του σταθμού να ξαναστείλουν τους δύο πιλότους στη Σελήνη σε μια αποστολή αναζήτησης και εξόντωσης για τυχόν εναπομείναντα ρομπότ, ή ίχνη κοσμικής απειλής.
 Οι δύο φίλοι μας πηγαίνουν και με τρόμο ανακαλύπτουν μια τεράστια εξωγήινη βάση στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης με χιλιάδες «μπάλες του ράγκμπι» έτοιμες για να εισβάλουν στη Γη, αφού προηγουμένως ανακάλυψαν το διατηρημένο σε κάποιου είδους κρυογενετικό θάλαμο σώμα μιας γυναίκας, φαινομενικά από τη φυλή που ανήκε και το ηλικίας 14.000 ετών σώμα που είχαν ανακαλύψει στην αρχή. Η γυναίκα παίρνει το μέρος τους και παρόλο που δεν μιλάει γήινες γλώσσες, βοηθάει τους δύο στη δύσκολη αποστολή τους.
 Δε μπορείτε να πείτε, η υπόθεση είναι πολύ καλή, σχεδόν όσο και η εκτέλεση. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, που παρόλα τα προβλήματά της και τις σεναριακές ατέλειες και ανακρίβειες λειτουργεί πολύ καλά σαν θέαμα.
Οι έμπειροι φίλοι της Ε/Φ γνωρίζουν καλά ότι δεν έχει νόημα να γιουχάρουν σε κάθε σεναριακή κακοτοπιά, μιας και κάτι τέτοιο χαλάει κάπως την διασκέδαση που έχει να προσφέρει η ταινία. Όπως για παράδειγμα η λογική του να σκεφτεί κανείς για ποιο λόγο οι υπεύθυνοι έστειλαν μόνο τους δύο ελαφρά οπλισμένους πρωταγωνιστές στο Φεγγάρι, αφού λογικά γνώριζαν τον κίνδυνο που υπήρχε όταν το ρομπότ σχεδόν διέλυσε τα πάντα πίσω στη βάση τους, το μόνο που κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απλά να υπονομεύει την ψυχαγωγία.
 Και από τέτοια έχουμε αρκετή, με εντυπωσιακές μάχες με τα φονικά «ζόμπι- ρομπότ» και καλές σκηνές διαστημικών αποδράσεων με φόντο το ομολογουμένως πολύ αποτελεσματικό σκηνικό του Σεληνιακού τοπίου και της αφιλόξενης εξωγήινης βάσης.
Τα ειδικά εφέ αποδεικνύουν ότι δεν είναι απαραίτητη η χρήση των CGI για την αποτελεσματικότητά τους, μιας και καλοσχεδιασμένα μοντέλα μινιατούρες όπως εδώ αρκούν για να δημιουργήσουν τόσο την απαραίτητη ατμόσφαιρα, όσο και το φουτουριστικό σκηνικό.
 Οι ερμηνείες είναι «ελαφριές», ιδίως από τον αγαπημένο μας Bruce Campbell, που μοιάζει να το διασκεδάζει εξίσου με τους θεατές, ενώ ο Walter Koenig, βετεράνος του STAR TREK με πρωταγωνιστικό ρόλο στα πρώτα κλασσικά επεισόδια και σε όλες τις ταινίες της σειράς ως Pavel Chekov, είναι επίσης καλός, αν και ίσως παίρνει το ρόλο του λίγο πιο σοβαρά απ’ όσο θα έπρεπε.
 Τα μικρά διαστήματα αδράνειας προσωπικά δε μου χάλασαν την εικόνα ιδιαίτερα, ενώ λίγοι cheesy διάλογοι ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν!
Μπορεί να μην στείλω και γράμμα διαμαρτυρίας στην Ακαδημία που ξέχασε να συμπεριλάβει το MOONTRAP στα Oscars του 1989, αλλά σίγουρα μπορώ να το χαρακτηρίσω ως μια πέρα για πέρα άξια αναφοράς και ψυχαγωγικότατη ταινία Ε/Φ που χρίζει καλύτερης τύχης τουλάχιστον στη συνείδηση των φίλων του είδους, πόσο μάλλον στα ράφια των καταστημάτων DVD που ακόμα περιμένουν την πρώτη κυκλοφορία αυτού του ξεχασμένου διαμαντιού.
|
