Ένας παραπληγικός που έχει αρχίσει να χάνει το πάθος του για ζωή βρίσκει έναν φίλο στο πρόσωπο μιας μικρής εκπαιδευμένης μαϊμούς. Όμως στο ζώο έχει χορηγηθεί ένας πειραματικός ορός που το κάνει εξυπνότερο και εξαιρετικά επικίνδυνο.
Σχόλια:
Όπως και να το κάνουμε, ο George Romero έδωσε ότι είχε και δεν είχε με την τριλογία των ζωντανών νεκρών. Στις υπόλοιπες ταινίες του γενικά μένει ημίμετρος, με πιθανές εξαιρέσεις τα MARTIN και THE CRAZIES. Οι περισσότερες από αυτές είναι γενικά αρκετά φιλόδοξες σε σύλληψη, αλλά στην πράξη αποδεικνύουν ότι καλός μεν ο προβληματισμός πάνω σε διάφορα κοινωνικά θέματα, αλλά δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος του θεάματος.
Από κοινωνικό προβληματισμό, το MONKEY SHINES πάει πολύ καλά, και ίσως καταφέρνει έτσι κάπως να καλύψει τις ατέλειές του από πλευράς ιστορίας και δράσης. Οι ατέλειες αυτές όμως δεν παύουν να υπάρχουν και έτσι αποτέλεσμα είναι η ταινία να μην καταφέρνει να αφήσει το σημάδι της, όπως οι περισσότερες του Romero εκτός της μυθολογίας των ζωντανών νεκρών.
Ο προβληματισμός πάντως παρουσιάζεται αρκετά επιτυχημένα μέσα από την υπόθεση, που ακολουθεί τον Allan (Jason Beghe) που μένει παράλυτος σε αναπηρικό καροτσάκι από το λαιμό και κάτω, μετά από ένα χτύπημα που δέχθηκε από διερχόμενο όχημα. Η ζωή και οι συνήθειές του πριν και μετά το ατύχημα που τον κράτησε σε κώμα περίπου για 6 μήνες είναι το ένα σκέλος του προβληματισμού του Romero πάνω στο χτύπημα που μπορεί να δεχτεί ένας γενικά ατρόμητος άνθρωπος και πόσο αυτό του αλλάζει συμπεριφορά και νοοτροπία εκτός από τον ίδιο τον τρόπο ζωής του.
Καχύποπτα βλέμματα οίκτου και αποστροφής από τους γύρω του και ένοχες σκέψεις παράδοσης από τον ίδιο συνθέτουν το σκηνικό της νέας ζωής του πρωταγωνιστή. Σαν να μην έφτανε αυτό, η αρραβωνιαστικιά του τον εγκαταλείπει και μάλιστα για τον θεράποντα γιατρό που ανέλαβε τη θεραπεία του. Φυσιολογικά, αποπειράται ν’ αυτοκτονήσει, ενώ απομακρύνει την πιεστική μητέρα του, που προσπαθώντας να βοηθήσει μάλλον σκέφτεται περισσότερο τον εαυτό της παρά τον άτυχο γιο της.
Και εκεί που μοιάζουν όλα μαύρα κι άραχνα, ο φίλος του Allan, που εντωμεταξύ δουλεύει ως βιοχημικός στο γειτονικό εργαστήριο και πειραματίζεται πάνω σε μαϊμουδάκια, αποφασίζει να χαρίσει το πιο λαμπρό του πειραματόζωο στον Allan σαν βοηθό γενικών καθηκόντων. Βλέπετε, η συγκεκριμένη μαϊμού ονόματι Ella, εκτός του ότι από φυσικού της είναι πανέξυπνη, είναι ντοπαρισμένη με την τελευταία λέξη στα φαρμακευτικά βοηθήματα, έναν ορό φτιαγμένο με τα χεράκια του φίλου μας που εκτοξεύει το IQ της σε πολύ ψηλότερα επίπεδα από την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας.
Ο δεσμός μεταξύ ανθρώπου και ζώου δεν αργεί να αναπτυχθεί και να φτάσει στο ζενίθ του. Ο Allan για πρώτη φορά μετά το ατύχημα μοιάζει αυτάρκης και ευτυχισμένος και όλα τα οφείλει στη μαϊμού. Η τελευταία απολαμβάνει την απόλυτη εύνοια του κυρίου της, και μάλιστα πολλές φορές σε βάρος των υπόλοιπων ανθρώπων του σπιτιού. Στην προκειμένη περίπτωση της αποκλειστικής νοσοκόμας του Allan, που απ’ την αρχή δεν είδε με ευνοϊκό μάτι το παιχνιδιάρικο μαϊμουδάκι.
Αυτή η καχυποψία δεν περνάει απαρατήρητη από τον Allan που αρχίζει να οργίζεται με την αποκλειστική του και το ενοχλητικό παπαγαλάκι που έχει σαν κατοικίδιο. Κι εκεί είναι που αρχίζει το μυστήριο, μιας και φαίνεται ότι ο ορός που χορηγήθηκε στην Ella δημιούργησε ενός είδους τηλεπαθητικό δεσμό με τον Allan, που κυρίως γίνεται αντιληπτός όταν ο τελευταίος έχει τα νεύρα του. Η μαϊμού γρήγορα αναλαμβάνει τον ηγετικό ρόλο στο ζευγάρι και σπεύδει να εκδικηθεί όλους όσους πιστεύει ότι βλάπτουν την ίδια και τον Allan, με πρώτο στη λίστα το παπαγαλάκι της αποκλειστικής.
Αν μη τι άλλο, πρέπει κανείς να αναγνωρίσει την πρωτοτυπία του σεναρίου και του θέματος γενικότερα. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ παρά ελάχιστες ταινίες στον ευρύτερο χώρο του τρόμου που ασχολούνται με σωματικές αναπηρίες και παράξενες παρενέργειες πειραματικών μεθόδων αποκατάστασης, αλλά το MONKEY SHINES πηγαίνει αυτά τα θέματα ένα βήμα παραπάνω.
Η λογική αυτή δίνει περιθώριο στον Romero να κάνει και το σχόλιο του πάνω στην κακομεταχείριση ζώων στα διάφορα βιολογικά εργαστήρια, όπως και στην συνεχόμενη παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση για ιδιοτελείς σκοπούς. Η Ella ήταν απλά ένα αθώο μαϊμουδάκι, που με τη χορήγηση των πειραματικών σκευασμάτων έφτασε πολύ κοντά στον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που έχει μέσα του μίσος, οργή, ζήλια και ανάγκη από εξουσία. Αυτή είναι η κληρονομιά του αδηφάγου ανθρώπινου γένους, και δη των «καλών» επιστημόνων που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα υποτίθεται για την ανακούφιση των πληγών των ανθρώπων, αλλά που στην προσπάθεια αυτή βιάζουν το περιβάλλον δημιουργώντας αφύσικες μεταλλάξεις που τελικά θα στραφούν φυσιολογικότατα εναντίον αυτών που τις έφτασαν σ’ αυτό το σημείο.
Πέρα από τον κοινωνικό προβληματισμό, το MONKEY SHINES έχει ρυθμό και αρκετό ενδιαφέρον, ενώ οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και ιδίως του Jason Beghe είναι γενικά πρώτης γραμμής. Ενδιαφέρον έχει και ο ρόλος του Stanley Tucci πριν ακόμα γίνει γνωστός, ως ο θεράπων ιατρός του Allan. Τα ειδικά εφέ, τα οποία έγιναν με τη συνεργασία δύο κραταιών ονομάτων του χώρου, του πανταχού παρόντα σε ταινίες του Romero, Tom Savini και του Gregory Nicotero (EVIL DEAD 2), είναι πολύ καλά, αν και απουσιάζει το gore που θα περίμενες κανείς από τους Savini και Romero.
Γενικά δεν θα βιαζόμουν να κατατάξω την ταινία στο είδος του τρόμου, γιατί ξεκάθαρα ο στόχος είναι πολύ πιο φιλόδοξος από απλά να τρομάξει το θεατή με τις αιματηρές περιπέτειες μιας φονικής μαϊμούς. Το MONKEY SHINES προβληματίζει και αποτελεί τροφή για σκέψη, αλλά κάνοντας αυτό στηρίζεται στην στερεή ιστορία Ε/Φ που αναπτύσσεται όσο περνάει η ώρα, και χρησιμοποιεί και το σασπένς και την αγωνία ιδιαίτερα στο φινάλε για να αντισταθμίσει μεταξύ κοινωνικού περιεχομένου και ψυχαγωγίας των θεατών, που στην τελική ίσως να ήταν ικανοποιημένοι με μια απλή ιστορία φονικής μαϊμούς.
Αυτό το πάντρεμα είναι μεν μερικώς επιτυχημένο, αλλά όπως τόνισα και στην αρχή, ο Romero μοιάζει να έχει πρόβλημα να συντηρεί το ενδιαφέρον των ταινιών που δεν ανήκουν στην τριλογία των ζωντανών νεκρών. Αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπική μου άποψη και φαντάζομαι ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου.
Πάντως εγώ προσωπικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ταινία δεν απευθύνθηκε στο τυπικό κοινό των ταινιών του George Romero, αλλά σε ένα πολύ πιο πλατύ και «σινεφίλ» κοινό που δεν έχει απαραίτητα σχέση με τη σκηνή του τρόμου. Ως τέτοιο, λοιπόν, αναγκάζομαι να το παραδεχτώ ως απόλυτα επιτυχημένο.
Λίγο αιματάκι ακόμα δεν θα έβλαπτε, όμως!
DVD Notes:
Το DVD της Audio Visual έχει αναμορφική μεταφορά, αλλά δεν περιέχει extras.
Όπως και να το κάνουμε, ο 
Από κοινωνικό προβληματισμό, το 
Ο προβληματισμός πάντως παρουσιάζεται αρκετά επιτυχημένα μέσα από την υπόθεση, που ακολουθεί τον Allan (
Καχύποπτα βλέμματα οίκτου και αποστροφής από τους γύρω του και ένοχες σκέψεις παράδοσης από τον ίδιο συνθέτουν το σκηνικό της νέας ζωής του πρωταγωνιστή. Σαν να μην έφτανε αυτό, η αρραβωνιαστικιά του τον εγκαταλείπει και μάλιστα για τον θεράποντα γιατρό που ανέλαβε τη θεραπεία του. Φυσιολογικά, αποπειράται ν’ αυτοκτονήσει, ενώ απομακρύνει την πιεστική μητέρα του, που προσπαθώντας να βοηθήσει μάλλον σκέφτεται περισσότερο τον εαυτό της παρά τον άτυχο γιο της.
Και εκεί που μοιάζουν όλα μαύρα κι άραχνα, ο φίλος του Allan, που εντωμεταξύ δουλεύει ως βιοχημικός στο γειτονικό εργαστήριο και πειραματίζεται πάνω σε μαϊμουδάκια, αποφασίζει να χαρίσει το πιο λαμπρό του πειραματόζωο στον Allan σαν βοηθό γενικών καθηκόντων. Βλέπετε, η συγκεκριμένη μαϊμού ονόματι Ella, εκτός του ότι από φυσικού της είναι πανέξυπνη, είναι ντοπαρισμένη με την τελευταία λέξη στα φαρμακευτικά βοηθήματα, έναν ορό φτιαγμένο με τα χεράκια του φίλου μας που εκτοξεύει το IQ της σε πολύ ψηλότερα επίπεδα από την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας.
Ο δεσμός μεταξύ ανθρώπου και ζώου δεν αργεί να αναπτυχθεί και να φτάσει στο ζενίθ του. Ο Allan για πρώτη φορά μετά το ατύχημα μοιάζει αυτάρκης και ευτυχισμένος και όλα τα οφείλει στη μαϊμού. Η τελευταία απολαμβάνει την απόλυτη εύνοια του κυρίου της, και μάλιστα πολλές φορές σε βάρος των υπόλοιπων ανθρώπων του σπιτιού. Στην προκειμένη περίπτωση της αποκλειστικής νοσοκόμας του Allan, που απ’ την αρχή δεν είδε με ευνοϊκό μάτι το παιχνιδιάρικο μαϊμουδάκι.
Αυτή η καχυποψία δεν περνάει απαρατήρητη από τον Allan που αρχίζει να οργίζεται με την αποκλειστική του και το ενοχλητικό παπαγαλάκι που έχει σαν κατοικίδιο. Κι εκεί είναι που αρχίζει το μυστήριο, μιας και φαίνεται ότι ο ορός που χορηγήθηκε στην Ella δημιούργησε ενός είδους τηλεπαθητικό δεσμό με τον Allan, που κυρίως γίνεται αντιληπτός όταν ο τελευταίος έχει τα νεύρα του. Η μαϊμού γρήγορα αναλαμβάνει τον ηγετικό ρόλο στο ζευγάρι και σπεύδει να εκδικηθεί όλους όσους πιστεύει ότι βλάπτουν την ίδια και τον Allan, με πρώτο στη λίστα το παπαγαλάκι της αποκλειστικής.
Αν μη τι άλλο, πρέπει κανείς να αναγνωρίσει την πρωτοτυπία του σεναρίου και του θέματος γενικότερα. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ παρά ελάχιστες ταινίες στον ευρύτερο χώρο του τρόμου που ασχολούνται με σωματικές αναπηρίες και παράξενες παρενέργειες πειραματικών μεθόδων αποκατάστασης, αλλά το 
Η λογική αυτή δίνει περιθώριο στον 
Πέρα από τον κοινωνικό προβληματισμό, το 
Γενικά δεν θα βιαζόμουν να κατατάξω την ταινία στο είδος του τρόμου, γιατί ξεκάθαρα ο στόχος είναι πολύ πιο φιλόδοξος από απλά να τρομάξει το θεατή με τις αιματηρές περιπέτειες μιας φονικής μαϊμούς. Το 
Αυτό το πάντρεμα είναι μεν μερικώς επιτυχημένο, αλλά όπως τόνισα και στην αρχή, ο 
