Οι νεκροί ανασταίνονται και επιτίθενται στους ζωντανούς. Μία νεαρή μαζί με άλλους επιζώντες ταμπουρώνονται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι για να γλιτώσουν τη μανία των σαρκοφάγων ζωντανών νεκρών.

Το να γράψει κανείς σχόλια και κριτική για μια ταινία που από μόνη της είναι ιστορία για την σκηνή του τρόμου είναι κάπως περίεργο, ιδίως όταν γίνεται σε μια εποχή που η σκηνή αυτή δε γνωρίζει και τις καλύτερες μέρες της. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι μια αναγκαία προσθήκη σε κάθε έντυπο, βιβλίο ή web site που ασχολείται έστω και επιφανειακά με τον τρόμο, μόνο και μόνο για να υπενθυμίζει τι κατάφεραν μια παρέα νεαρών δημιουργών το 1968 με μηδαμινό budget, αλλά περίσσια φαντασία και ταλέντο.

Το NOTLD, όπως και να το δει κανείς, όσο προκατειλημμένος και να είναι και όσο και να αντιπαθεί τον Romero και την παρέα του, σίγουρα συγκαταλέγεται μέσα στις 5 ιστορικότερες και σημαντικότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Δημιούργησε μια ολόκληρη σκηνή στη φιλμογραφία του τρόμου, επηρέασε κυριολεκτικά εκατοντάδες ταινίες από εκεί και έπειτα και άνοιξε το δρόμο σε θεματολογίες που λόγω της μακαριότητας τους, είχαν μείνει ανέγκιχτες από τη σκηνή μέχρι τότε.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το ’65 ότι τα ακίνδυνα και μερικές φορές κωμικά ζόμπι (μια λέξη που δεν αναφέρεται ποτέ στο NOTLD) του βουντού που έκαναν συχνά- πυκνά την εμφάνισή τους σε προγενέστερες ταινίες θα εξελίσσονταν στα αιμοδιψή αργοκίνητα όντα με ακόρεστη πείνα για ανθρώπινη σάρκα που όλοι οι fans του τρόμου αγαπάμε; Και μόνο η ιδέα των αναστημένων πτωμάτων- κανίβαλων προκαλεί ανατριχίλες ακόμα και σήμερα που έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας του τρόμου, πόσο μάλλον το ’68 που κυκλοφόρησε η ταινία.

Όμως, ο George Romero και η παρέα του το τόλμησαν πρώτοι, και το αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα μοιάζει αξεπέραστο, ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό και εμπνευστή του.

Να σχολιάσουμε την υπόθεση και τις σχετικές αλληγορίες του Romero το βρίσκω λίγο παρωχημένο και άδικο, μιας και ότι είναι να ειπωθεί για το NOTLD έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές στο παρελθόν και από άτομα πολύ καταλληλότερα από εμάς. Πάντως, οφείλουμε να τονίσουμε τον ακατάπαυστο ρυθμό, τη σκοτεινή και αποπνικτική ατμόσφαιρα και το συναίσθημα πραγματικής απειλής και τρόμου που κυριαρχεί σε όλες τις στιγμές της ταινίας.

Γεμάτο κλασσικές σκηνές και ατάκες ("They’re coming to get you, Barbara!") και με ελάχιστα ως ανύπαρκτα αργοκίνητα σημεία, το NOTLD έχει μιμηθεί, αντιγραφεί, διακωμωδηθεί, και επαναεφευρεθεί από πολλούς μεταγενέστερους δημιουργούς. Η πολιορκία μέσα στο απομακρυσμένο σπίτι δεν έχει χάσει σχεδόν καθόλου από τη φρεσκάδα και την έντασή της ακόμη και σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της ταινίας, και έχει επηρεάσει δεκάδες ταινίες που σήμερα επίσης θεωρούνται κλασσικές.

Γενικά ερασιτεχνική παραγωγή, κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί από το γεγονός ότι η ομάδα παραγωγής ξέχασε (!) να βάλει σημείωση για τα copyright της και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα δικαιώματά της να περάσουν στο λεγόμενο Public Domain, το NOTLD βάζει τα γυαλιά στις περισσότερες μοντέρνες παραγωγές του είδους και όχι μόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι τώρα μετράει ένα άνισο αλλά ενδιαφέρον remake σκηνοθετημένο από τον μάγο των ειδικών εφέ Tom Savini, πάμπολλες εναλλακτικές εκδόσεις και παρωδίες, όπως το κακόγουστο "NIGHT OF THE DAY OF THE DAWN OF THE SON OF THE BRIDE OF THE RETURN OF THE REVENGE OF THE TERROR…" που απλά αντικατέστησε τον ήχο του έπους του Romero με κωμικό διάλογο, ενώ ακόμα ένα μεγάλου προϋπολογισμού remake σε 3-D ετοιμάζεται για κυκλοφορία το 2008.

Το NOTLD κόστισε περίπου 120.000 δολάρια, και μέχρι σήμερα έχει καθαρίσει πάνω από 30.000.000 παγκοσμίως, χρήματα απ’ τα οποία δεν είδαν παρά ελάχιστα οι συντελεστές του. Αυτό από μόνο του δείχνει τη δύναμη της ιστορικής αυτής ταινίας, μια δύναμη που οι μεταγενέστερες ταινίες στην καλύτερη περίπτωση κατάφεραν απλά να επαναλάβουν (πχ "EVIL DEAD", ZOMBIE 2, RETURN OF THE LIVING DEAD, RE-ANIMATOR), αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν.

Τελειώνοντας, να πω και λίγο τον πόνο μου. Έχω παρατηρήσει τελευταία μια τάση, ιδίως από τους νεαρότερους φίλους της σκηνής του τρόμου, να κατακρίνονται και να αποφεύγονται γενικά οι κλασσικές ταινίες του είδους που έγιναν από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, με τη δικαιολογία ότι μοιάζουν «ξεπερασμένες», «παλιές» και «cheesy». Οι νέοι δυστυχώς μοιάζουν να ικανοποιούνται από τις σύγχρονες εμετικές και ανάξιες αναφοράς παραγωγές τρόμου, κυρίως από τις ΗΠΑ, που κινούνται στη γνωστή συνταγή που καθιέρωσε το FRIDAY THE 13TH και τα αναρίθμητα slashers που το ακολούθησαν, μόνο και μόνο επειδή έχουν στα credits γνωστές θηλυκές σταρ και κλισαρισμένες σκηνές gore. Δεν είναι λίγοι από τους γεννημένους μετά το 1985 φίλους του τρόμου που δεν έχουν δει ούτε το NOTLD ούτε το "DAWN OF THE DEAD", ούτε το "THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE" και γενικά που δεν ασχολούνται με παραγωγές αυτών των δεκαετιών.

Αυτό που έχω να πω είναι ότι όλοι αυτοί οι «αιρετικοί» καλά θα κάνουν να δουν επειγόντως το NOTLD, αν όχι από περιέργεια, τουλάχιστον για να δουν πώς εξελίχθηκαν οι ταινίες τρόμου εξαιτίας του, και να το συγκρίνουν τόσο με το high-tech remake του "DAWN OF THE DEAD", όσο και με άλλες σημερινές παραγωγές με ζόμπι, συμπεριλαμβανομένου και του πρόσφατου LAND OF THE DEAD του Romero.

Και όποιος το βρει ξεπερασμένο ή παλιό ή cheesy μετά από την πρώτη προβολή, εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.

Κατά καιρούς το NOTLD έχει κυκλοφορήσει σε αρκετές εκδόσεις DVD στη χώρα μας, οι περισσότερες bootleg εκδόσεις, όμως ποτέ δεν υπήρξε μια "Definitive" συλλεκτική έκδοση.

Η ταινία μπορεί να βρεθεί στην DVD έκδοση της Arcadia/ Video Elit με fullscreen μεταφορά και χωρίς extras, ενώ η Silver Media Group κυκλοφόρησε την ανεκδιήγητη «30th Anniversary Edition», μια έκδοση που δε συστήνω ούτε στο χειρότερο εχθρό μου, μιας και περιέχει μια μπασταρδεμένη υποτίθεται «επετειακή» έκδοση που καταργεί τα credits της ταινίας του Romero και δίνει credit σ’ αυτούς που δεν το αξίζουν! Για να μη μιλήσουμε για τα γυρισμένα τη δεκαετία του ’90 αστεία πλάνα διάρκειας περίπου 15 λεπτών που προηγούνται της κανονικής έκδοσης της ταινίας.

Επίσης, η ταινία κυκλοφόρησε συνοδεία σε αρκετά περιοδικά στη χώρα μας, σε πανομοιότυπες fullscreen εκδόσεις.

Γενικά, αν πρέπει σώνει και καλά να αποκτήσετε κάποια από τις Ελληνικές εκδόσεις, όλες είναι στο ίδιο (πολύ μέτριο) επίπεδο, εκτός φυσικά από την «30th Anniversary Edition» που προσβάλει τόσο τους οπαδούς όσο και την ίδια την ταινία και θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί και καταστραφεί προ πολλού!

R0 Αμερική (Anchor Bay - 30th Anniversary Edition)
R0 Αμερική (Brentwood Home Video)
R0 Αμερική (Elite Entertainment - Millennium Edition)
R0 Αμερική (Slingshot Entertainment)
R0 Μ. Βρετανία (Boulevard Entertainment) - 20 movie pack
R0 Αυστραλία (Force Video)
R0 Γαλλία (Nιo Publishing)
R0 Μ. Βρετανία (Oracle Entertainment)
R1 Αμερική (Off Color Films / Fox)
R2 Μ. Βρετανία (Third Millennium - 30th Anniversary Edition)
R2 Collectors Edition Μ. Βρετανία (Contender)

Από όλες τις εκδόσεις αποφύγετε τις «30th Anniversary Editions», για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Επίσης η R2 CE Μ. Βρετανίας (Contender) έχει λογοκριθεί και δεν συστήνεται, παρ’ όλα τα extras που περιλαμβάνει.

Από εκεί και πέρα, όλες οι υπόλοιπες εκδόσεις έχουν fullscreen μεταφορά, αλλά πηγές αναφέρουν ότι η R0 Αμερικής (Elite Entertainment - Millennium Edition) περιέχει την καλύτερη δυνατή μεταφορά ενώ είναι και πλημμυρισμένη από ποιοτικά extras.

Η R0 Αμερικής (Slingshot Entertainment) περιέχει και μια 3-D έκδοση της ταινίας.

Η R1 Αμερικής (Off Color Films / Fox) περιέχει DTS ήχο και διαφορετικό ηχητικό σχολιασμό από την έκδοση της Elite Entertainment, ενώ περιλαμβάνει και τη «χρωματισμένη» έκδοση της ταινίας.

Οι υπόλοιπες εκδόσεις είναι παρεμφερείς με τις Ελληνικές, με μέτρια μεταφορά και χωρίς extras.