Οι λουόμενοι σε ένα Αφρικανικό θέρετρο βρίσκονται πολιορκημένοι από ένα γιγάντιο αλιγάτορα ο οποίος λατρεύεται σαν θεός από τους ντόπιους

Όταν είναι κανείς fan των Ιταλικών παραγωγών της δεκαετίας του ’70 και ειδικότερα των ζουμερών και αξιαγάπητων αντιγραφών του JAWS τότε η απογοήτευση έρχεται σαν κατάμαυρο σύννεφο γρήγορη και αμείλικτη από τα πρώτα λεπτά προβολής αυτής της ταινίας από τον Sergio Martino. Όχι ότι ο Martino μας έχει συνηθίσει σε μετριότητες κατά τη διάρκεια της καριέρας του, μάλλον το αντίθετο. Απλά αυτή τη φορά δεν του βγήκε όπως θα ήθελε.

Πρόκειται για ακόμα μια περιπέτεια στη ζούγκλα όπως αμέτρητες εκείνη της εποχή που προσπαθεί να συνδυάσει την θεματολογία του JAWS με στοιχεία ταινιών με κανίβαλους, χωρίς όμως να επιτυγχάνει σχεδόν καθόλου. Σ’ αυτό συνδράμουν πολλοί παράγοντες με πρώτο και καλύτερο το κάκιστο σενάριο, που μοιάζει σαν να γράφτηκε εκείνη τη στιγμή. Αλλά και η ταινία εν γένει μοιάζει εντελώς αυθόρμητη, λες και το συνεργείο βρισκόταν στη ζούγκλα για κάποια άλλη ταινία και επί τη ευκαιρία έκαναν κα το BIG ALLIGATOR RIVER.

Η υπόθεση είναι η γνωστή, με τη διαφοροποίηση του θέρετρου μέσα στην καρδιά της ζούγκλας και του ποταμού που βρίθει από πεινασμένους κροκόδειλους. Ο μεγαλοκαρχαρίας της υπόθεσης είναι ο Mel Ferrer, η όμορφη αλλά όχι και τόσο καλή ηθοποιός Barbara Bach είναι η ανθρωπολόγος της ιστορίας και ο Claudio Cassinelli ο φωτογράφος που ήρθε να τραβήξει αναμνηστικές φωτογραφίες του μαγευτικού θέρετρου μέσα στην παρθένα φύση.

Όμως υπάρχουν και ντόπιοι που λατρεύουν μια θεότητα που μοιάζει με τεράστιο αλιγάτορα, που όμως θεωρείται ένα μυθικό πλάσμα από όλους, με πρώτο και καλύτερο τον διψασμένο για κέρδος Mel Ferrer που φαίνεται δεν είχε το JAWS πολλές φορές και έτσι τα πρώτα κρούσματα επίθεσης του γιγάντιου αλιγάτορα πέρασαν εντελώς ξώφαλτσα.

Από εκεί και πέρα το πράγμα κινείται σε σχετικά προβλέψιμα μονοπάτια, και λέω «σχετικά» γιατί κανείς θα περίμενε gore, επιθέσεις του αλιγάτορα και τους εκνευριστικούς λουόμενους να τρέχουν πανικόβλητοι. Όχι, όμως, στο BIG ALLIGATOR RIVER, που προτιμάει να ασχοληθεί με ανούσιους τοπικούς χορούς των ιθαγενών και επαναλαμβανόμενα και απίστευτα βαρετά πλάνα φωτογραφήσεων μοντέλων με μπικίνι.

Που και που έχουμε και την γενικά αναίμακτη επίθεση του αλιγάτορα, που όμως είναι τόσο φτωχά δοσμένη, με μόνο τη… μασέλα του να είναι ορατή μέχρι το παρανοϊκό φινάλε κατά το οποίο οι τσαντισμένοι ιθαγενείς καθαρίζουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους από τους λουόμενους, αλλά μετά το προβλέψιμο τέλος του «Μέγα Αλιγάτορα» είναι πάλι μέλι- γάλα!

Για το πόσο απειλητικός μοιάζει ο «μέγας αλιγάτορας» δεν χρειάζεται να εμβαθύνω, αρκεί να αναφέρω ότι τα λαστιχένια παιχνιδάκι που είχαμε μικροί έχουν αρκετές περισσότερες πιθανότητες να τρομάξουν τον οποιονδήποτε και άλλωστε μάλλον τέτοια πρέπει να χρησιμοποίησε η ομάδα… ειδικών εφέ για τα πλάνα του τρομερού τέρατος!

Το όποιο ενδιαφέρον της ταινίας συμπυκνώνεται στο τελευταίο τέταρτο, που έχουμε και τις μοναδικές άξιες λόγου σκηνές στην ταινία, με την πρώτη να είναι η επίθεση του αλιγάτορα στην ομάδα λουόμενων που γλεντούσαν με την ψυχή τους πάνω σε μια πλωτή πλατφόρμα και τη δεύτερη να είναι η απόδραση Bach και Cassinelli από ένα βανάκι που βυθίζεται στο ποτάμι. Αυτές οι σκηνές ξεχώρισαν όχι γιατί πρόκειται να αφήσουν κανέναν με ανοιχτό το στόμα από τη δράση και την αρτιότητα τους, αλλά γιατί κάποιο θετικό πρέπει να αναφέρω κι εγώ για την ταινία εκτός από την ύπαρξη του Romano Puppo!

Στο πρώτο μέρος, που διαρκεί πάνω από μια ώρα, το θέαμα είναι τουλάχιστον ανιαρό, με μόνο κάποια 70’s μουσικά κομμάτια να κρατούν τα βλέφαρα ανοιχτά, ενώ ακόμα και στο φινάλε βελτίωση θα δουν μόνο οι φανατικοί του Italo- sploitation και των πραγματικά κακών ταινιών. Και κακά τα ψέματα, για τέτοια πρόκειται όσο και να κάνει τα στραβά μάτια κανείς.

Μια μεγάλη απογοήτευση από ένα σκηνοθέτη που δεν συνηθίζει να κάνει τόσο μεγάλες γκέλες, το BIG ALLIGATOR RIVER απευθύνεται μόνο σε όσες και όσους θέλουν να συμπληρώσουν τη συλλογή γιγάντιων κροκοδείλων τους.

Δεν υπάρχει έκδοση στη χώρα μας.

R0 Αμερική (No Shame)
R2 Γερμανία (X-Rated KultDVD)

Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές με την Αμερικάνικη να είναι ανώτερη σε όλα τα επίπεδα.