Σχόλια:  Αυτή είναι η τέταρτη κινηματογραφική περιπέτεια του καθηγητή που επηρέασε το σινεμά επιστημονικής φαντασίας όσο λίγοι, έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά το μνημειώδες QUATERMASS AND THE PIT των στούντιο της Hammer. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 όπου και έκανε την εμφάνιση του το πρώτο τηλεοπτικό επεισόδιο του THE QUATERMASS XPERIMENT το όνομα του Bernard Quatermass εμπνέει εμπιστοσύνη στους φίλους του είδους που ξέρουν ότι θα δουν σταθερή ποιότητα, αποκαλύψεις, άκρως ενδιαφέροντα σενάρια και κοσμικό τρόμο.
To THE QUATERMASS CONCLUSION δεν ξεφεύγει από τον συγκεκριμένο κανόνα, παρόλο που τα στούντιο της Hammer δεν έχουν εμπλοκή σε αυτό. Πρόκειται για την συντομευμένη έκδοση του τετράωρου τηλεοπτικού “Quatermass” του 1978 η οποία είχε σχεδιαστεί για κινηματογραφική προβολή στις χώρες εκτός Μ. Βρετανίας.
 Στη συγκεκριμένη ταινία που είναι και ο επίλογος του Nigel Kneale σε έναν ήρωα τον οποίο υπηρέτησε τα τελευταία 25 χρόνια, έχουμε έναν καθηγητή Quatermass πολύ μακριά από τον αγέρωχο, υπερήφανο και αλαζόνα του THE QUATERMASS XPERIMENT. Ο καθηγητής είναι γερασμένος και κουρασμένος και έχει χάσει τη λάμψη στα μάτια του για νέες ανακαλύψεις από το χώρο του διαστήματος. Αντίθετα, θέλει να ανακαλύψει την χαμένη του εγγονή μέσα σε ένα Λονδίνο το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση φθοράς με την κοινωνία όπως την ξέραμε να έχει σχεδόν διαλυθεί.
Αλλά τα διαστημικά ταξίδια ποτέ δεν σταματούν από τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και αυτό βρίσκει τον Quatermass καλεσμένο ενός τηλεοπτικού καναλιού για να σχολιάσει τη νέα προσπάθεια Αγγλίας και Ρωσίας για ταξίδι στο διάστημα. Προβλέψιμα το ταξίδι δεν πάει καθόλου καλά, και σε να μην έφτανε αυτό έχουμε και ένα κίνημα από τους νέους που βαφτίζονται “The Planet People” και σαν ομαδικά υπνωτισμένοι προσμένουν μια εξωγήινη δύναμη που θα έρθει και θα τους πάρει σε έναν ασφαλέστερο πλανήτη μακριά από την αβεβαιότητα και τη σήψη αυτής της μελλοντικής Γης.
Στην αρχή ο Quatermass και οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση την νέα τάση, μέχρι που ένα περιστατικό κατά το οποίο σε έναν αρχαίο χώρο εξαφανίζονται χιλιάδες νέοι μπροστά στα έκπληκτα μάτια του καθηγητή από μια ακτίνα φωτός που μοιάζει να έρχεται από το διάστημα. Εκεί που όλοι πανηγυρίζουν, ο Quatermass ανακαλύπτει μια νεαρή επιζών και την απομονώνει από το εξαγριωμένο πλήθος για εξετάσεις.
Οι εξετάσεις δείχνουν ότι οι νέοι όχι μόνο δεν πηγαίνουν σε άλλο πλανήτη, αλλά αντίθετα αφήνουν την τελευταία τους πνοή σαν θύματα ενός διεστραμμένου κοσμικού παιχνιδιού. Ο Quatermass είναι σχεδόν πεπεισμένος γι αυτό, αλλά θα καταφέρει να πείσει τους γύρω του σώζοντας του νέους της Γης και να εντοπίσει και την εγγονή του;
 Με αυτό το περίπλοκο σενάριο ο σκηνοθέτης Piers Haggard κάνει μια ακαδημαϊκά καλή σκηνοθετική δουλειά που όμως σε καμιά στιγμή της δεν φτάνει το μεγαλείο και την τελειότητα των προηγούμενων κινηματογραφικών περιπετειών του καθηγητή Quatermass. Σ’ αυτό βάζει και το χεράκι του το νοσταλγικό σενάριο του Nigel Kneale, που ασχολείται περισσότερο με το «γιατί» παρά με το «πώς» της ιστορίας.
 Αποτέλεσμα είναι αρκετοί διάλογοι που καταλαμβάνουν την πλειοψηφία του χρόνου, με αρκετό βάθος αλλά και βάρος που σε συνδυασμό με την έλλειψη δράσης κάνουν την ταινία κομματάκι πιο βαριά απ’ όσο ίσως θα έπρεπε. Οι αποκαλύψεις υπάρχουν και σίγουρα έχουν ενδιαφέρον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν τις κατακλυσμικές διαστάσεις των αντίστοιχων του QUATERMASS AND THE PIT. Γενικά όλη η ταινία αφήνει μια παράξενη γεύση, σαν ο Nigel Kneale να ήθελε να δοκιμάσει λιγάκι τα όρια του κοινού του Quatermass σε αυτό το τελευταίο πείραμα, παρουσιάζοντας τον καθηγητή σαν παραδομένο στη μοίρα του κόσμου και ανήμπορο να αντιδράσει, μέχρι φυσικά την κρίσιμη στιγμή.
Στο κύριο μέρος έχουμε διαστήματα που χαρακτηρίζονται από μεγάλο ενδιαφέρον και άλλα που είναι απλώς κουραστικά, ενώ η όποια δράση πέρα από τους διαλόγους εμφανίζεται σποραδικά και χωρίς μεγάλα ξεσπάσματα. Όσο για τους χαρακτήρες, οι περισσότεροι είναι γενικά συμπληρωματικοί, αλλά αυτή η ξαφνική αλλαγή στα βασικά στοιχεία της συμπεριφοράς του Quatermass κάνουν τον χαρακτήρα του λίγο πιο αδιάφορο απ’ όσο ίσως ήθελαν οι φίλοι της σειράς.
 Το φινάλε προβληματίζει και αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση σε μια ταινία που έχει το τηλεοπτικό στίγμα και γι αυτό δεν είναι γενικά ιδιαίτερα γνωστή εκτός Μ. Βρετανίας. Προβληματίζομαι για το αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω ως αντάξια του φινάλε που θα περίμενε κανείς σε έναν από τους χαρακτήρες που σημάδεψαν το σινεμά Ε/Φ, αλλά ούτως ή άλλως γι αυτό υπάρχουν τα remake και πραγματικά εύχομαι να το δούμε αυτό το παράξενο και άνισο εργάκι κάποια στιγμή, ακόμα κι αν βάλουν τον Will Smith στο ρόλο του καθηγητή Quatermass!
|
