Ένας άνδρας θυσιάζει ιερόδουλες σε μια Αζτέκικη θεότητα ενώ η αστυνομία τον αναζητεί.

Μόλις τελείωσα την προβολή του MARDI GRAS MASSACRE και νιώθω λες και την τελευταία μιάμιση ώρα βρισκόμουν σε ντίσκο της δεκαετίας του ’70! Αυτό γιατί η μπιτάτη και απόλυτα χορευτική μουσική δε σταμάτησε σχεδόν καθόλου να παίζει στην ταινία, σε σημείο που με κούρασε. Λέγοντας όμως αυτό, πρέπει να επισημάνω επίσης ότι η μουσική είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή η κάποτε ξεχασμένη ταινία.

Και λέω «κάποτε» γιατί τελικά απέκτησε τα 15 λεπτά δόξας της στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν και προστέθηκε στην διαβόητη λίστα των Video Nasties στη Μ. Βρετανία και ο κόσμος μοιραία άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον γι αυτή. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι το μετάνιωσαν πικρά μιας και αντί για ασταμάτητο gorefest που προδιαθέτει η προσθήκη στη λίστα, το MARDI GRAS MASSACRE προέκυψε περισσότερο σαν τεστ αντοχής ακόμα και για τον πιο σκληραγωγημένο οπαδό του κακού σινεμά.

Πολλοί κάνουν το λάθος να συγκρίνουν τη συγκεκριμένη ταινία με το BLOOD FEAST του πατέρα του gore, Herschell Gordon Lewis, αλλά οι ομοιότητες σταματούν μόνο στην υπόθεση. Το BLOOD FEAST, όσο κακό και να φαίνεται σήμερα, είναι σίγουρα πολύ καλύτερο, πιο αστείο και πιο αιματηρό από αυτό το μεγάλο λάθος που λέγεται MARDI GRAS MASSACRE.

Χωρίς υπόθεση, ρυθμό, κατεύθυνση και γενικά ενδιαφέρον η ταινία είναι μια καθαρά ερασιτεχνική παραγωγή που πάντως παραδίδει τα αγαθά από άποψη γυμνού, sleaze, τραγελαφικών διαλόγων και ερμηνειών όσο και ανεπιτήδευτου χιούμορ. Η ιστορία ακολουθεί έναν τύπο που γυρνάει από στριπτιτζίδικο σε ντίσκο και κλαμπ της Νέας Ορλεάνης ψάχνοντας για ιερόδουλες τις οποίες σκοπεύει να θυσιάσει στην θεότητα που λατρεύει, το όνομα της οποίας σχεδόν δεν προφέρεται. Μετά την ανακάλυψη του πρώτου θύματος η αστυνομία αρχίζει να τον αναζητάει…..και αυτό είναι όλο!

Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση του MARDI GRAS MASSACRE οι λεπτομέρειες μετράνε και αυτές δίνουν την προστιθέμενη αξία , αν μπορεί να μιλήσει κανείς για κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν ξέρω τι να επιλέξω σαν highlight σε αυτό το ανεκδιήγητο κατασκεύασμα. Το ότι οι φόνοι του φίλου μας γίνονται με πανομοιότυπο σχεδόν τρόπο, ακόμα και με τους ίδιους ακριβώς διαλόγους κάθε φορά; Το βλέμμα και οι ατάκες του φίλου μας («Ψάχνω κάτι ξεχωριστό με μοχθηρές γυναίκες»); Το ότι κατά τη διάρκεια της έρευνας για το φονιά ένας μπάτσος ερωτεύτηκε σφόδρα την πόρνη την οποία ανέκρινε και ο έρωτας τους έγινε η 2η υποπλοκή της ταινίας; Ή μήπως τα συνεχόμενα πλάνα σε κλαμπάκια και ντίσκο όπου ο χορός των κατά κανόνα ημίγυμνων θηλυκών θαμώνων ήταν συνεχώς σε πρώτο πλάνο και μοιάζουν σαν να μπήκαν δια της βίας για να παρατείνουν τη διάρκεια της ταινίας;

Τα διλήμματα είναι μεγάλα και κρίσιμα και μάλλον θα μείνουν αναπάντητα γιατί τώρα που ξανασκέφτομαι την ταινία όλο και βρίσκω μικρά- μικρά διαμαντάκια ανικανότητας και τρέλας που μόνο άτομα χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του χιούμορ δεν θα εκτιμούσαν. Πρώτα απ’ όλα έρχονται οι φόνοι- ανθρωποθυσίες του κακού της ιστορίας. Η ρουτίνα πάντα η ίδια: τις καθίζει, τις ποτίζει, τις δένει στο τραπέζι του πόνου- κάτι στο οποίο όλες συναινούν αμέσως και χωρίς κανένα πρόβλημα, πηγαίνει στο άλλο δωμάτιο, ντύνεται με τη στολή ιεροτελεστίας και μετά αρχίζει το γλέντι. Αυτό περιλαμβάνει κάρφωμα της δεξιάς παλάμης, κόψιμο της αριστερής πατούσας και τέλος μαχαίρωμα στο στομάχι, κόψιμο και αφαίρεση της καρδιάς.

Ακούω τους σπλατεράδες να λένε «και που είναι το κακό σε αυτό;». Δυστυχώς η έλλειψη budget ανάγκασε (;) τους συντελεστές να γυρίσουν τις σκηνές gore μόνο μια φορά οπότε επαναλαμβάνονται τα ίδια ακριβώς πλάνα σε κάθε φόνο. Από τις ίδιες κακές οπτικές γωνίες, με τον ίδιο ακριβώς διάλογο και ύφος κάθε φορά!

Από εκεί και πέρα έχουμε συνεχή πλάνα αναίτιου γυμνού από καλλίγραμμες γυναίκες που είτε χορεύουν στα κλαμπάκια είτε βρίσκονται δεμένες στο βωμό θυσίας του κακού της υπόθεσης τα οποία και είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχει να επιδείξει η ταινία μαζί με την τρομερή μουσική. Επίσης ξεχωρίζει η σκηνή που οι μπάτσοι έχουν εντοπίσει την κρυψώνα του δολοφόνου και καθώς πάνε προς το διαμέρισμα του για τον συλλάβουν ο ένας πετάει την χωρίς προηγούμενο ιδέα να πάνε για ένα… ποτάκι στο παρακείμενο μπαρ καθώς θα περιμένουν για τις ενισχύσεις την ίδια ώρα που ο φίλος μας έχει κάνει την υπέρβαση εξασφαλίζοντας 3 ιερόδουλες για να θυσιάσει στην Αζτέκικη θεότητα την οποία λατρεύει! Ασύλληπτη έμπνευση που χωρίς αμφιβολία είναι η σκηνή για την οποία αξίζει κανείς να αναζητήσει την ταινία.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχοληθούμε με στάνταρντς παραγωγής, σκηνοθεσίας, ερμηνείες και ειδικά εφέ καθώς όλα μοιάζουν σαν κακόγουστο αστείο, όπως και ολόκληρο το MARDI GRAS MASSACRE που είναι μια ταινία τόσο κακή που κανείς πρέπει να δει για να πιστέψει. Με μηδενική ατμόσφαιρα και ερασιτεχνισμό σε όλα τα μέτωπα, κάνει τις τόσο φημισμένες για την μη ποιότητα τους ταινίες του Edward Wood Jr. να μοιάζουν με διαχρονικά αριστουργήματα για Oscar. Χωρίς υπερβολή!

Δεν υπάρχει έκδοση στη χώρα μας.

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδόσεις για την ώρα.