Σχόλια:  Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που κυβερνάται από πολυεθνικές εταιρίες, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Υπάρχουν δύο κολοσσοί στο προσκήνιο, μια Γερμανική και μια Αμερικάνικη εταιρία που πασχίζουν για την εξουσία, επενδύοντας όλο και περισσότερο στο διάστημα.
Οι Αμερικανοί του παραμυθιού στέλνουν μια επιστημονική αποστολή σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη για να ελέγξουν και να καταγράψουν τα αρχαιολογικά ευρήματα ενός αγνώστου οργανισμού που βρέθηκαν εκεί. Έλα όμως που ο οργανισμός αυτός είναι εξωγήινος και μάλιστα όχι ιδιαίτερα φιλικός με την αποστολή όταν αυτή φτάνει στον αφιλόξενο και παγωμένο πλανήτη.
 Ακούγεται γνώριμο; Ο λόγος είναι ότι έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες αντίστοιχες θεματικά ταινίες μετά το ALIEN του Ridley Scott, αλλά πάντα μια ακόμα δεν βλάπτει, έτσι δεν είναι;
Το CREATURE είναι αυτό που με ασφάλεια θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος σαν «μια από τα ίδια», με το πλήρωμα να επιδίδεται σε ασταμάτητες συζητήσεις πριν φτάσουν στον άγνωστο πλανήτη, και όταν τελικά προσγειώνονται σε αλλεπάλληλες βόλτες χωρίς φαινομενικό στόχο στη βραχώδη επιφάνεια. Όπως θα μαντέψατε, υπάρχει το πλάσμα του τίτλου, που ομολογουμένως είναι αρκετά δουλεμένο από τους συντελεστές, καθώς δεν είναι μόνο ότι έχει απειλητική εμφάνιση και αρέσκεται στο να μασουλάει τα μέλη του πληρώματος που τυχαίνουν να βρίσκονται στο δρόμο του, αλλά με τη βοήθεια κάποιων παρασιτικών πλασμάτων που προσκολλούνται στα θύματά του καταφέρνει να ελέγχει πνευματικά τους ανθρώπους στρέφοντας του τον ένα ενάντια στον άλλον.
 Όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα, και αν υπολογίσει κανείς την πραγματικά επιβλητικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, προσεγμένα ειδικά εφέ και ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα παραγωγής, τότε η απογοήτευση που ο William Malone κατάφερε με αυτό το υλικό να κάνει ένα μεγάλο μέρος της ταινίας αργοκίνητο, αδιάφορο και γρήγορα λησμονήσιμο είναι δεδομένη.
 Ο λόγος της μερικής αποτυχίας είναι κυρίως η έλλειψη αυτογνωσίας, με το σκηνοθέτη να προσπαθεί να δώσει την προσωπική του πινελιά στα τετριμμένα δρώμενα, αγνοώντας τα αναγκαία κλισέ του είδους και τα γνωστά κολπάκια που είχε χρησιμοποιήσει ο Roger Corman στους δικούς του κλώνους του ALIEN, το THE TERROR WITHIN και GALAXY OF TERROR. Έτσι, τουλάχιστον στο πρώτο μισό της ταινίας, τα διάφορα ατού, όπως πχ οι αρκετά καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών πάνε στράφι από την αδυναμία του σεναρίου και του Malone να δώσουν σασπένς και ενδιαφέρον σε μια κατά κανόνα ενδιαφέρουσα θεματικά ταινία.
 Το δεύτερο μέρος της ταινίας κάνει στροφή 180 μοιρών, τόσο από πλευράς ενδιαφέροντος, όσο και ρυθμού και ο λόγος είναι πραγματικά απλούστατος. Εκεί που χασμουριέμαι και κοιτάζω αμήχανα το χρόνο προβολής υπολογίζοντας πόσο ακόμα θέλει για να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, σκάει μύτη ένας απόλυτα κεφάτος και επιβλητικός Klaus Kinski στο ρόλο του επιζώντα από το κατεστραμμένο Γερμανικό διαστημόπλοιο. Περιττό να αναφέρω ότι η παρουσία του ανεβάζει την ταινία σε επίπεδα που ίσως να μην της αξίζουν, παίρνοντας στις πλάτες του την υπόλοιπη ταινία και κάνοντάς την να ξεχωρίσει από το προηγούμενο αργό και χωρίς φαντασία διάστημα. Ο άνθρωπος δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να αποδείξει στους υπόλοιπους πόση διαφορά κάνει ένας πραγματικά μεγάλος ηθοποιός ακόμα και σε ένα ρόλο κομπάρσου που δεν ξεπερνάει τα 20 με 25 λεπτά.
Ό,τι έχει να επιδείξει το CREATURE συμβαίνει από την εμφάνιση του Klaus Kinski και μετά. Το προηγούμενο κομμάτι προσωπικά ήδη έχω πρόβλημα να το θυμηθώ μιας και η επιλεκτική μνήμη μου έκανε τη δουλειά της, αλλά για το υπόλοιπο θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για 100% διαφορετική ταινία. Εκτός από τις σκηνές του Kinski, που όσο είναι στο πλάνο είναι χάρμα οφθαλμών, όλη η δράση, η αγωνία, το σασπένς, το χιούμορ και το gore είναι συγκεντρωμένα σε αυτά τα 35 με 40 λεπτά που δίνουν την προστιθέμενη αξία στους φίλους της επιστημονικής φαντασίας.
 Και πάλι, όχι ότι βλέπουμε κάτι το συνταρακτικό, αλλά τουλάχιστον τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από μια ταινία κλώνο του ALIEN είναι εδώ, μάλιστα με κάποιες καλές τρομάρες και σπλατεριές που ξεχωρίζουν. Μία από αυτές είναι όταν ο Kinski μεταμορφώνεται σε ενός είδους ζόμπι, και οι ενδιάμεσες συναντήσεις των απομονωμένων μελών της αποστολής με το πλάσμα.
Το τελευταίο μοιάζει με διάφορα άλλα σε αντίστοιχες παραγωγές, και φυσικά δίνει τον απαραίτητο φόρο τιμής στη δημιουργία του H.R. Giger, μιας και το σχήμα του προσώπου του είναι μακρόστενο όπως και στο ALIEN, και ενίοτε μοιάζει και αρκετά απειλητικό, μέχρι φυσικά το τυπικό φινάλε σε Ε/Φ χαμηλού προϋπολογισμού που επανέρχεται στα επίπεδα έλλειψης φαντασίας του πρώτου μέρους.
Πάντως η αρχική ιδέα για το πώς να εξολοθρεύσουν το πλάσμα έρχεται από το κλασσικό THE THING, από το οποίο και οι πρωταγωνιστές βρίσκουν τη λύση. Πρόκειται για μια έξυπνη σινεφιλική αναφορά που έχει την πλάκα της, αλλά ούτε αυτή ούτε ο μεγάλος Klaus Kinski φτάνουν για να ανεβάσουν το CREATURE κι άλλο, αλλά ακόμα κι έτσι κάτι υπάρχει για τον κουρασμένο και μπαϊλντισμένο οπαδό της Ε/Φ.
|
