Μια δημοσιογράφος πηγαίνει στη Ρουμανία για να ερευνήσει μια παράξενη αίρεση. Όμως σύντομα μπλέκει στην κόλαση του Pinhead καθώς ανοίγει τον Κύβο παζλ που την μεταφέρει σε έναν παραισθησιακό κόσμο τρόμου και αίματος.
Σχόλια:
Το ύφος της σειράς που ξεκίνησε με το κλασσικό HELLRAISER του 1987 άλλαξε εντελώς με την 5η συνέχεια, το HELLRAISER: INFERNO, το οποίο πήρε μια σουρεαλιστική τροπή προς τον ψυχολογικό τρόμο, αντιγράφοντας επί της ουσίας το ANGEL HEART και κρατώντας αυτή τη λογική και για τα επόμενα επεισόδια (HELLSEEKER, HELLWORLD) που απομακρύνονται όσο μπορούν από τη μυθολογία που συναντήσαμε στα πρώτα 4 επεισόδια. Πάντα κοινός παρονομαστής είναι τα σατανικά παιχνίδια του Κύβου και του θρυλικού Pinhead στους πρωταγωνιστές κάθε επεισοδίου, που συνήθως είναι αλαζονικοί χαρακτήρες, με ένοχο παρελθόν και πολλές και χτυπητές αδυναμίες. Έτσι και στο DEADER, η πρωταγωνίστρια είναι μια νεαρή φαινομενικά αδίστακτη δημοσιογράφος με ιδιαίτερα δύσκολη παιδική ηλικία που στέλνεται από τον εκδότη της στην Ρουμανία για να ερευνήσει την μυστηριώδη ομάδα των Deaders, τους οποίους προηγουμένως είδε σε βιντεοκασέτα να σκοτώνουν και στο καπάκι να επαναφέρουν στη ζωή μια γυναίκα. Δεν υπάρχει βραβείο για όποιον μαντέψει τι γίνεται στη συνέχεια, με τον μυστηριώδη Κύβο-παζλ να λύνεται στην πρώτη ευκαιρία από τη φίλη μας, ανοίγοντας την πόρτα στην κόλαση του Pinhead και των Cenobites. Η διαφοροποίηση από τα υπόλοιπα επεισόδια είναι ότι η ομάδα των Deaders φαίνεται να έχει τσαντίσει τον Pinhead τόσο πολύ, που θέλει να τους δώσει ένα μάθημα πόνου και χρησιμοποιεί την φίλη μας για να το πετύχει. Όμως και οι Deaders φαίνεται να έχουν βρει τη λύση, αλλά πάλι χρειάζονται, για κάποιο λόγο, τη νεαρή πρωταγωνίστρια για να καταφέρουν να ξεφύγουν από τα δεσμά του θανάτου και της Κόλασης των Cenobites. Μπορεί τα πράγματα να μοιάζουν λιγάκι μπερδεμένα και να μπερδεύονται ακόμα περισσότερο με την παραισθησιακής ποιότητας σκηνοθεσία του τακτικού στα μεταγενέστερα επεισόδια, Rick Bota, αλλά επί της ουσίας η βάση του DEADER είναι απλούστατη και, προβλέψιμα, γεμάτη τρύπες και σεναριακές αφέλειες.
Η δράση του Pinhead και των Cenobites είναι για άλλη μια φορά μηδαμινή και περιορίζεται σε ξαφνικές εμφανίσεις από το πουθενά, κλασσικές ατάκες («Μην θεωρήσεις ούτε για μια στιγμή ότι δεν κινδυνεύεις!») και την τελική σκηνή μονομαχίας με τους Deaders, που όμως είναι χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και ακόμα πιο σημαντικά, χωρίς ιδιαίτερα ειδικά εφέ. Τη συγκεκριμένη πρακτική είδαμε ξεκάθαρα τόσο στο INFERNO όσο και στο HELLSEEKER, που ναι μεν υποστηρίζονταν από σεναριακά μυστήρια και γυρίσματα της πλοκής, που όμως όλα είναι τόσο προβλέψιμα και τετριμμένα που δεν μπορούν παρά να απογοητεύσουν τους φίλους της σειράς, που τελευταία φορά που είδαν τον Pinhead σε πλήρη και αιματηρή δράση ήταν στο παρεξηγημένο BLOODLINE. Τα δυνατά σημεία του DEADER είναι η πολύ σκοτεινή και επιβλητική ατμόσφαιρα, την οποία αποδεδειγμένα ξέρει να φτιάχνει και να εκμεταλλεύεται ο Rick Bota, κάποιες αρκετά καλές σκηνές gore που έρχονται διάσπαρτα εδώ κι εκεί και όσα πλάνα έχουν τον Pinhead πρώτη μούρη. Από εκεί και πέρα, τα αρνητικά είναι πολλά και έχουν να κάνουν περισσότερο με το σενάριο και τους χαρακτήρες, οι οποίοι για άλλη μια φορά είναι παγερά αδιάφοροι, παρόλη τη φιλότιμη και παθιασμένη ερμηνεία της τακτικής σε σύγχρονες ταινίες τρόμου Kari Wuhrer. Όσο για το σενάριο, διατηρεί το ενδιαφέρον του, αλλά μοιάζει προχειροφτιαγμένο, χωρίς το κάτι που θα έκανε το DEADER να ξεχωρίσει από τις 2 προηγούμενες (ανώτερες) ταινίες της σειράς. Εδώ τίθεται για άλλη μια φορά το ερώτημα του κατά πόσο οι φίλοι της σειράς προτιμούν αυτό το στυλ αφήγησης, με τον τρόμο να είναι κατά κανόνα ψυχολογικός και τις αποκαλύψεις να κινούν την ταινία, σε αντίθεση με τα πρώτα 4 επεισόδια όπου είχαμε τον πατροπαράδοτο βίαιο και αιματηρό Pinhead να σπέρνει το χάος.
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα το DEADER, όπως και τα INFERNO και HELLSEEKER που για να είμαι ειλικρινής ήταν πολύ καλά, αλλά η απουσία των Cenobites με ενόχλησε αρκετά, μιας και μόνο στο φινάλε βλέπουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε να δούμε, δηλαδή τον Pinhead σε full αιματηρή δράση. Δεν υπάρχει στο DEADER σχηματισμός νέου Cenobite, όπως πχ εκείνη η τρομερή σκηνή της συγχώνευσης των δύο δίδυμων αδελφών που είδαμε στο BLOODLINE, ούτε τις σκηνές αιματηρού χάους μέσα στην Κόλαση που απολαύσαμε στο HELLBOUND ή στην πόλη στο HELL ON EARTH. Αυτό που μοιάζει σίγουρο, είναι ότι το DEADER (όπως και τα INFERNO και HELLSEEKER) θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν ανεξάρτητα ψυχολογικά θρίλερ, χωρίς να υπάρχει καθόλου ο Pinhead ή οι Cenobites ή ακόμα και ο τίτλος Hellraiser, και κανείς να μην πάρει χαμπάρι! Η ύπαρξη του Pinhead μοιάζει σαν να προστέθηκε στο τέλος, όταν και ο τακτικός Doug Bradley αποφάσισε να έρθει στα γυρίσματα, και γενικά απέχει πολύ από αυτό που οι φίλοι της σειράς έχουν συνηθίσει και απαιτούν. Πάντως ενδιαφέρον υπάρχει στα σίγουρα, ενώ όπως προανέφερα η τρομερή ατμόσφαιρα βοηθάει πολύ στο να συντηρείται αυτό το ενδιαφέρον. Ίσως η έλλειψη των στοιχείων που θα περίμενε κανείς από τις ταινίες της σειράς να οφείλεται στον ιδιαίτερα χαμηλό προϋπολογισμό, κάτι που φαίνεται καθαρά στις αναιμικές εμφανίσεις των Cenobites προς το φινάλε όπου και εμφανίζονται για λίγο, οπότε η μοναδική λύση του Rick Bota και των υπόλοιπων συντελεστών να ήταν να το γυρίσουν σε αυτό το σουρεαλιστικό παιχνίδι ψυχολογικού τρόμου. Όμως, όλοι έχουμε δει και γουστάρουμε τα πρώτα 4 επεισόδια της σειράς και, τουλάχιστον προσωπικά, θα ήθελα να δω το επόμενο sequel να επανέρχεται προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά ο Rick Bota και η παρέα του δεν μου έκαναν τη χάρη με το απόλυτα απογοητευτικό HELLWORLD που ακολούθησε και μέχρι τώρα βάζει την ταφόπλακα σε ένα κατά τα άλλα πολύ επιτυχημένο franchise.
DVD Notes:
Η ταινία κυκλοφορεί στη χώρα μας από την Audio Visual σε καλή έκδοση με αρκετά extras.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R1 Αμερική (Buena Vista Home Entertainment) R2 Γερμανία (Universum Film / Falcom Media) R2 Ολλανδία (RCV)
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερες φαίνονται οι R1 και R2 Γερμανίας, με αναμορφική μεταφορά και πολλά extras που εκτός από αυτά που περιέχει και η εγχώρια έκδοση έχουν ηχητικό σχολιασμό του Rick Bota.
Το ύφος της σειράς που ξεκίνησε με το κλασσικό 
Η δράση του Pinhead και των Cenobites είναι για άλλη μια φορά μηδαμινή και περιορίζεται σε ξαφνικές εμφανίσεις από το πουθενά, κλασσικές ατάκες («Μην θεωρήσεις ούτε για μια στιγμή ότι δεν κινδυνεύεις!») και την τελική σκηνή μονομαχίας με τους Deaders, που όμως είναι χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και ακόμα πιο σημαντικά, χωρίς ιδιαίτερα ειδικά εφέ. Τη συγκεκριμένη πρακτική είδαμε ξεκάθαρα τόσο στο 
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα το 
