Το
THE HOWLING κυκλοφόρησε σχεδόν την ίδια περίοδο με το AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON του John Landis και δυστυχώς το τελευταίο έκλεψε την περισσότερη δόξα μιας και ήταν η πιο «περιποιημένη» παραγωγή από τα δύο, και όπως και να το κάνουμε, δύο μεγάλες ταινίες με λυκάνθρωπους την ίδια χρονιά είναι δύσκολο να κάνουν την ίδια αίσθηση.
Το
THE HOWLING όμως, ενώ κόστισε περίπου $1.000.000 καθάρισε πάνω από $17.000.000, ενώ το "AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON" κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου $ 35.000.000 στο box office με αρχική επένδυση πάνω από $ 10.000.000. Αυτό το στοιχείο κάτι δείχνει για την ταινία του
Joe Dante, μαθητή του μεγάλου
Roger Corman, που κατά την προσωπική μου άποψη είναι ίσως η καλύτερη ταινία με λυκάνθρωπους που έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Στην ατμοσφαιρική έναρξη ο
Joe Dante μας μεταφέρει με επιδέξιες κινήσεις στον κόσμο του
THE HOWLING με την
Dee Wallace στο ρόλο της ατρόμητης τηλεοπτικής παρουσιάστριας Karen White να ετοιμάζεται για μυστική συνάντηση υπό το διακριτικό βλέμμα της αστυνομίας με έναν άνδρα που πιστεύεται ότι διέπραξε πολλαπλούς φόνους. Το ραντεβού είναι σε ένα σκοτεινό sex shop, και η εμφάνισή του τελευταίου είναι άκρως ατμοσφαιρική και με υπονοούμενα που εξηγούνται στην πορεία. Αυτό που βλέπει η Karen (και το οποίο δεν βλέπουμε εμείς), την τρομάζει ανεπανόρθωτα και καταφεύγει σε βοήθεια στον ψυχίατρο George Waggner (
Patrick Macnee). Ο τελευταίος την προτρέπει να γίνει μαζί με τον άνδρα της μέλος της «Αποικίας», μιας μικρής κοινότητας υπό την εποπτεία του Δρ Waggner που βρίσκεται σε δασώδη περιοχή. Μόλις όμως φτάνουν εκεί, αρχίζουν τα περίεργα συμβάντα.
Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να περιγράψω ακριβώς τι περιλαμβάνουν τα συμβάντα αυτά, μιας και υποθέτω ότι οι περισσότεροι έχετε δει το
THE HOWLING, ενώ όσοι δεν το έχουν δει καλύτερα να το κάνουν χωρίς να ξέρουν και πολλά πράγματα από την πλοκή. Όχι ότι έχει και φοβερή σημασία, αλλά το
THE HOWLING έχει πλοκή, έχει αρχή μέση και τέλος και καλό είναι όσοι δεν το έχουν απολαύσει να πάνε με τα νερά του για μεγαλύτερες συγκινήσεις.
Εγώ απλά θα αναφέρω ότι κινείται με ένα πολύ καλό γρήγορο ρυθμό, χωρίς περιττές φλυαρίες και εξηγήσεις ενώ δεν υπάρχουν καθόλου αργόσυρτα σημεία στη διήγηση. Από τη στιγμή της άφιξης στην Αποικία και μετά η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική και γεμάτη νύξεις και υπονοούμενα, ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές άκρως επιτηδευμένου αλλά χαμηλών τόνων χιούμορ που φτάνουν σε σημείο αυτοσαρκασμού, με συνεχείς κρυφές αναφορές στο χολυγουντιανό μύθο του λυκάνθρωπου και σκηνές- φόρο τιμής σε κλασσικές ταινίες του είδους. Αυτή είναι και η διαφορά του μαύρου, σινεφίλ χιούμορ του
THE HOWLING σε σύγκριση με το "AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON", που είναι σίγουρα πολύ πιο «κωμικό» με όλη τη σημασία του όρου.
Κάποιες αναφορές στα συνηθισμένα κλισέ του χώρου είναι αναπόφευκτες όταν μιλάμε για ταινία με λυκάνθρωπους, αλλά στο
THE HOWLING «δένουν» και δίνουν πιο χιουμοριστικό χαρακτήρα στην εξέλιξη.
Όμως το πραγματικό σημείο αναφοράς στην ταινία είναι τα ειδικά εφέ των
Rob Bottin και
Rick Baker που πραγματικά είναι τόσο αποτελεσματικά και καλοφτιαγμένα που κόβουν την ανάσα.
Τόσο η σκηνή του κτηνώδους sex δίπλα στη φωτιά μεταξύ της πανέμορφης
Elisabeth Brooks και του
Patrick Macnee όσο και η ολοκληρωμένη μεταμόρφωση του μυστηριώδη Eddie Quist μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Karen White (και του κοινού) είναι πραγματικά αξεπέραστες. Η αρτιότητα και ο ρεαλισμός τους είναι αξιοθαύμαστα στοιχεία ακόμα και σήμερα που τα ειδικά εφέ υποτίθεται πως έχουν εξελιχθεί πολύ με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά εγώ προσωπικά δεν έχω δει ακόμα ταινία που έστω να πλησιάζει την τελειότητα σ’ αυτόν τον τομέα όσο το
THE HOWLING. Είχαν μάλιστα προταθεί το 1981 για το βραβείο καλύτερων ειδικών εφέ στα Saturn Awards της Ακαδημίας Ταινιών Επιστημονικής Φαντασίας, Φαντασίας και Τρόμου, αλλά τελικά το βραβείο κατέληξε λογικότατα στο STAR WARS: EPISODE V - THE EMPIRE STRIKES BACK (1980). Πάντως το
THE HOWLING κέρδισε εκείνη τη χρονιά το βραβείο καλύτερης ταινίας τρόμου, έχοντας να συναγωνιστεί ταινίες όπως τα DRESSED TO KILL, THE SHINING και THE FOG. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να κερδίσουν το Όσκαρ Ειδικών Εφέ!
Το φινάλε είναι άκρως ευρηματικό και δεν γκρεμίζει όλα όσα ο
Joe Dante έχτισε μέχρι τότε, κάτι καθόλου συνηθισμένο στο σινεμά τρόμου. Αντίθετα αφήνει το θεατή με ένα πλατύ χαμόγελο για τη διαφαινόμενη συνέχεια αυτού του πολύ σημαντικού έργου τρόμου. Βέβαια οι επόμενες ταινίες που είχαν το όνομα Howling μάλλον μας έκοψαν το χαμόγελο, αλλά κατά βάθος όλοι υποψιαζόμαστε ότι κάπως έτσι θα κατέληγε το πράγμα μιας και το
THE HOWLING είναι τόσο καλό θέαμα που θα ήταν ως αδύνατο να επαναληφθεί, ιδίως κάτω από τη σκηνοθετική επίβλεψη κάποιου άλλου εκτός του Dante.
Πάντως παρά τις φτηνές και κακόγουστες συνέχειές του, το
THE HOWLING παραμένει μια από τις σημαντικότερες ταινίες τρόμου του Αμερικάνικου σινεμά και της δεκαετίας του ’80, και δεν πρέπει να χάσει κανένας φίλος του σινεμά του φανταστικού.
