Ο αγαπημένος λυκάνθρωπος των πάντων, ο Waldemar Daninsky, πηγαίνει στο Θιβέτ ως μέλος επιστημονικής αποστολής στα ίχνη του μυθικού Γιέτι. Όμως εκεί εκτός από το προαναφερόμενο τέρας θα χρειαστεί να τα βάλει και με ντόπιους ληστές και μια σατανική ιέρεια τοπικής αίρεσης.

Αναμφίβολα εκπληκτικός ο τίτλος της ταινίας και προδιαθέτει για μεγάλα πράγματα, ιδίως αν ξέρει κανείς ότι πρόκειται για ταινία του αγαπημένου Paul Naschy στο ρόλο του Waldemar Daninsky. Όμως θεματικά θα ταίριαζε καλύτερα ένας τίτλος όπως «Ένας Λυκάνθρωπος στο Θιβέτ», ή «Λυκάνθρωπος Εναντίον Θιβετιανών Ληστών» ή ακόμα και «Σατανική Θιβετιανή Ιέρεια Εναντίον Λυκάνθρωπου».

Όπως ίσως να μαντέψατε, το Yeti του τίτλου χρησιμεύει περισσότερο στο να δικαιολογήσει την παρουσία του πιο δημοφιλή Ισπανού λυκανθρώπου στα χιονισμένα βουνά του Θιβέτ αφού η συμμετοχή του στα δρώμενα είναι μηδαμινή. Αντίθετα, το σενάριο φροντίζει να εμπλουτίζει τη δράση με διάφορους άλλους χαρακτήρες που όσο και να μην έχουν λογική, καταφέρνουν να καλύπτουν το κενό του Yeti επάξια. Έχουμε αιμοδιψείς βουνίσιους ληστές και βιαστές, σατανικές γυναίκες με πάθος για εξουσία και φυσικά την ντόπια λυκάνθρωπο που μεταδίδει την κατάρα στον Waldemar Daninsky πριν τον αιματηρό θάνατο της.

Ο τελευταίος πήγε στο Θιβέτ ως μέλος επιστημονικής αποστολής για την ανακάλυψη του Yeti που είχε κάνει κάνα- δυο φόνους στην αρχή της ταινίας. Εξαφανίζεται από την υπόλοιπη ομάδα μετά τη συνάντηση με την προαναφερόμενη λυκάνθρωπο, ενώ οι υπόλοιποι εκτός από τις πολικές συνθήκες έχουν να αντιμετωπίσουν και την τοπική συμμορία ληστών που θέλει το χρήμα αλλά και το αίμα τους.

Στη συνέχεια συλλαμβάνονται, βασανίζονται στον απαραίτητο θάλαμο βασανιστηρίων του κτιρίου και γενικότερα γίνονται μάρτυρες όχι και τόσο φιλικής αντιμετώπισης από τους ντόπιους. Μέσα σ’ όλα και ο Waldemar που κάνει τους αιματηρούς φόνους του πριν συλληφθεί κι αυτός και αρχίσει το κύριο και πιο ενδιαφέρον μέρος του THE WEREWOLF AND THE YETI. Μέχρι εκείνο το σημείο τα πράγματα κινούνταν αρκετά αργά στην παράδοση των περισσότερων ταινιών του Paul Naschy, με εξαίρεση τα αναγκαία «μυρωδικά» που έκαναν το θέαμα υποφερτό.

Πάντως υπάρχει η απαραίτητη ατμόσφαιρα, αν και δεν φτάνει τα επίπεδα τελειότητας του NIGHT OF THE WEREWOLF, ενώ η ανεξήγητη γοητεία που έκανε τον Naschy έναν καθολικά αποδεκτό cult- star είναι πανταχού παρούσα.

Και όπως σε κάθε ταινία με πρωταγωνιστή τον Waldemar Daninsky, υπάρχουν αρκετές cheesy μεταμορφώσεις του Naschy σε λυκάνθρωπο, ενώ από άποψη gore το επίπεδο είναι αρκετά καλό, αρκεί να δει κανείς την έκδοση χωρίς περικοπές της ταινίας η οποία πάντως είναι αδικαιολόγητα δυσεύρετη ακόμα και σήμερα.

Αδικαιολόγητη, όμως, ήταν και η απόφαση των Βρετανικών λογοκριτικών αρχών που την περίοδο του σκοταδισμού τους απαγόρευσαν την ταινία η οποία βρήκε περίοπτη θέση στην τρομακτική λίστα των Video Nasties. Σήμερα, το THE WEREWOLF AND THE YETI σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί μια βίαια και αιματηρή ταινία, που έχει μάλιστα και αρκετό από το αναγκαίο γυμνό της, αλλά τα εφέ είναι τουλάχιστον αστεία συγκριτικά με αυτά που έχουν δει τα μάτια μας ενώ η διάθεση είναι αυτή που βλέπουμε σε όλες σχεδόν τις δουλειές του Naschy. Ελαφριά, ευχάριστη και γενικά ανώδυνη.

Από εκεί και πέρα τα προβληματάκια της τα έχει και έχουν να κάνουν με μπερδεμένη αφήγηση μιας ουσιαστικά απλούστατης ιστορίας, διαστήματα που διακρίνονται από ακινησία και αρκετές σεναριακές αφέλειες. Όλα όμως ξεχνιούνται στο ρυθμικό και γρήγορο φινάλε, το οποίο περιλαμβάνει και λίγα λεπτά από μονομαχία λυκάνθρωπου με το Yeti του τίτλου. Ο Naschy είναι ο γνωστός αγαπητός Waldemar που όλοι ξέρουμε ενώ τα θέματα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις ταινίες του υπάρχουν κι εδώ σε αφθονία. Έντονες αναφορές σε μαγεία και αποκρυφισμό, η κακιά γυναίκα που θέλει να κάνει σκλάβο της τον Waldemar χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του προς όφελος της, το αμόρε του Waldemar που εδώ δίνει την λύση και πολλά άλλα.

Γενικά η ταινία δεν θεωρείται από τις καλύτερες του Paul Naschy και είναι λογικό μετά που κόπασε η διαβόητη φήμη που απέκτησε. Πρόκειται για μια φτηνή και όχι ιδιαίτερα δουλεμένη προσπάθεια του Ισπανού σταρ που έχει μεν τα καλά της αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα έφτανα σε σημείο να συστήσω στον οποιοδήποτε mainstream φίλο του σινεμά. Οι fans του Naschy, όμως, είναι μια άλλη ιστορία μιας και λογικά θα πρέπει να την θεωρούν must στη φιλμογραφία του, όπως και όλοι αδιακρίτως οι φίλοι των καλών b-movies.

Αλήθεια, τι θα γίνει με εκείνη την έκδοση σε DVD; Για το Θεό, 2007 φτάσαμε!

R2 Ισπανία (Tripictures)

Η μοναδική αυτή έκδοση, εκτός του ότι είναι δυσεύρετη, είναι λογοκριμένη και με μόνο Ισπανικό ήχο χωρίς υπότιτλους. Πάντως η μεταφορά εικόνας είναι πολύ καλή συγκριτικά με τις διάφορες uncut VHS εκδόσεις που κυκλοφορούν.